Heimildir skortir fyrir staðhæfingum í þessari grein. Ef þú vilt bæta við heimild vinsamlegast bættu þeim við undir nýrri fyrirsögn („Heimildir“) eða skildu eftir athugasemd á spjallsíðunni.
The Rolling Stones 1965: Brian Jones, Charlie Watts, Mick Jagger, Keith Richards, Bill Wyman
The Rolling Stones er ensk hljómsveit sem braust til frægðar og frama á sjöunda áratug tuttugustu aldarinnar. Líkt og með margar breskar rokksveitir voru Stones undir áhrifum margskonar tónlistarstefna, einkum rafmagnaðs blús frá Bandaríkjunum og snemmborins rokks. Um miðjan sjöunda áratuginn höfðu Stones náð sínum tón, gítargrunni, sem var fyrirmynd þungs rokks.[heimild vantar] Stones höfðu áhrif á ímynd uppreisnagjarnra ungmenna, sem hjálpaði þeim að ná þeim vinsældum sem þeir njóta og að hafa þau áhrif sem hljómsveitin hefur haft. Rolling Stones hafa selt yfir 200 milljónir platna um víða veröld. Nafnið „Rollin' Stones“ var fyrst notað 12. júlí 1962, þegar þeir hlupu í skarðið fyrir Blues Incorporated á Marquee Club.
Saga
Upphaf
Ian Stewart fæddist árið 1938. Hann kemur til sögunnar þegar hann brást við auglýsingu, í tímaritinu Jazz News, frá Brian Jones. Brian Jones fæddist í Cheltenham, í miðjustéttarfjölskyldu. Hann varð afar fær hljóðfæraleikari. Hann spilaði á munnhörpu, orgel, tréspil, sítar, bjöllur, saxafón, sembal en skaraði mest framúr í gítarspili. Þeir urðu góðir vinir, og spiluðu báðir djass tónlist. Mick Jagger fæddist 26. júlí 1943 af miðjustéttarfjölskyldu og var skírður Michael Phillip Jagger. Mick Jagger og Keith Richards gengu í sama grunnskóla og kynntust þar. Mick flutti síðan burt og misstu þeir samband hvor við annan. Eftir það fór Mick í London School of Economics, en sagði þar fljótlega skilið við námið til að gerast tónlistarmaður. Sagan segir að Mick Jagger hafi hitt Keith Richards á brautarstöð í Dartford á Englandi. Könnuðust þeir hvor við annan, og höfðu þeir báðir áhuga á því að stofna hljómsveit. Þeir hófu síðan samstarf og stofnuðu hljómsveitina Little Boy Blue and the Blue Toys.
Stuttu eftir stofnun Little Boy Blue hittu þeir Brian Jones, en hann gerðist gítarleikarinn í hljómsveitinni. Mick og Keith höfðu áður komið fram með ýmsum hljómsveitum en nú gerðist Mick söngvari hljómsveitarinnar. Það varð síðan Brian Jones sem stakk upp á nafninu The Rolling Stones í höfuðið á lagi eftir Muddy Waters „Rollin Stone Blues“.
Árið 1965 gáfu þeir út lagið „(I Can't Get No) Satisfaction“ og urðu þá aðal þáttakendur bresku innrásarinnar til vesturheims. Eftir miklar vinsældir bauð Brian Jones, Ian að ganga til liðs við hljómsveitina. Hann þáði það boð og gerðist píanóleikarinn. Seinna slógust í hópinn trommari að nafni Charlie Watts og bassaleikari að nafni Bill Wyman.
Þeir komu í fyrsta skipti fram í bresku sjónvarpi í tónlistarþættinum Thank Your Lucky Stars árið 1963 þar sem upptökustjórinn ráðlagði Andrew að losa sig við þennan munnstóra og ljóta söngvara þ.e. Mick Jagger, en ekkert varð úr því. Þann 16. apríl sama ár var fyrsta plata The Rolling Stones gefin út í Englandi, einfaldlega kölluð The Rolling Stones. Hún fer beint í 1. sæti breska listans, en strax eftir ógnarvinsældirnar byrjaði að síga á ógæfuhliðina. Þann 10. maí sama ár eru Mick og Keith ákærðir fyrir að hafa verið með eiturlyf á sér. Sama dag er ráðist inn í íbúð Brian Jones og er hann tekinn fastur og ákærður fyrir eign á ólöglegu fíkniefni. Seinna þetta ár er Mick Jagger dæmdur sekur fyrir eign á ólöglegum efnum, hann settur í fangelsi yfir nótt og var úrskurðað að hann fengi þriggja mánaða skilorðsbundinn fangelsisdóm og 300 punda sekt. Keith var dæmdur í 1 ár fangelsi og sektaður um 500 pund fyrir að eiga fíkniefni. 30. júní sama ár eru þeir lausir úr fangelsi eftir að trygging hafði verið greidd upp á 7000 pund fyrir þá.
1966–1969
Mikið vatn var nú runnið til sjávar. Seinustu tvö árin höfðu ekki verið hljómsveitarmeðlimum góð, en hljómsveitin naut samt mikilla vinsælda. Þeir seldu mikið af plötum og urðu þekktir um allan heim. Árið 1966 ákváðu Rolling Stones að reyna að svara vinsældum Bítlanna með því að gera þéttari plötur. Fyrsta tilraunin var platan Aftermath. Brian Jones hafði meðal annars mikil áhrif á stíl plötunnar. Hann hlustaði á fjölbreytta tónlist og niðurstaðan var fjölbreyttur diskur. Hann hélt áfram að hafa þessi sömu áhrif á hljómsveitina, og árið 1967 gáfu þeir út plötuna Between the Buttons. Sú plata var með miklum popp-áhrifum. Það komu upp ýmsar deilur í kringum plötuna, meðal annars var þeim iðulega bannað að koma fram án þess að breyta einhverjum textanum o.s.frv.
Mick og Keith voru báðir handteknir fyrir að vera með eiturlyf í fórum sínum í febrúar 1967, þremur mánuðum seinna var Jones handtekinn fyrir sömu sakir. Þeir fengu allir fangelsisdóm. Árið 1968 var gamli umboðsmaðurinn orðin þreyttur á strákunum og skiptu því Rolling Stones um umboðsmann. Maðurinn gekk undir nafninu Allen Klein og honum tókst að hafa mikil áhrif á hljómsveitina. Hann fékk þá til að færa sig frá poppinu sem þeir voru að ýtast út í, og yfir í rokkið og rólið.
Fyrsta platan sem þeir gáfu út með þessum umboðsmanni var smáskífan og smellurinn „Jumpin' Jack Flash“ sem fór beint á toppinn í Bandaríkjunum. Í framhaldinu kom platan Beggars Banquet sem var gefin út um haustið 1968. Til stóð að platan yrði gefin fyrr út en hún hafði verið geymd hjá útgefendum, vegna þess að þeim líkaði ekki við myndefnið á plötunni. Plata þessi var öðruvísi en þær plötur sem Rolling Stones voru vanir að gera, og einkenndist af blúsrokki. Á meðan á upptöku plötunnar stóð var Brian Jones illa haldinn en hann sökk meir og meir í eiturlyfjafíkn. Mikill ágreiningur var milli hans og Mick og Keith. Því hætti hann í sveitinni 3. júlí 1969. Minna en mánuði seinna fannst hann látinn í sundlauginni sinni. Dómari í málinu úrskurðaði að þetta hafi verið dauði vegna óhapps, en fjöldi orðróma ríkti um dauða hans mörg ár á eftir.
Eftir dauða hans réðu Rolling Stones Mick Taylor í hans stað. Hann hafði áður verið gítarleikari hljómsveitarinnar Bluesbreakers. Næsta plata þeirra bar heitið Let It Bleed. Hún kom út í desember 1969. Í framhaldi af plötunni fóru þeir á sitt fyrsta tónleikaferðalag sem stóð yfir í þrjú ár sem þeir fengu góða dóma fyrir. Hinsvegar fóru tónleikar þeirra í Altamont Speedway úr böndunum. Um var að ræða ókeypis tónleika og sagt er að hljómsveitin Grateful Dead hafi bent Stones á að ráða Hells Angels fyrir öryggisgæslu, og þeir gerðu það. Sú ákvörðun átti þó eftir að hafa alvarlegar afleiðingar. Sýningin var ekki nógu vel skipulögð og áður en langt leið á sýninguna, var ungur maður að nafni Meredith Hunter drepinn af öryggisverði. Þetta hafði í för með sér heiftarleg áhrif á fjölmiðla sem endaði með því að þeir drógu sig í hlé frá tónleikahöldum. Þeir gáfu út lagið „Sympathy for the Devil“ í framhaldi af þessu.
1970–1981
Eftir hléið, gaf hljómsveitin út plötuna Get Yer Ya-Ya's Out!. Þetta reyndist vera seinasta plata þeirra fyrir útgáfufyrirtækið Decca í London. Eftir þetta stofnaði hljómsveitin sitt eigið útgáfufyrirtæki, Rolling Stones Records, sem varð dótturfyrirtæki Atlantic Records. Árið 1971 gáfu Rolling Stones út plötuna Sticky Fingers og hafði Keith þar umfangsmikil áhrif á tónlistarsmíð hljómsveitarinnar. Seinna sama ár fóru þeir til Frakklands. Sagt er að þeir hafi farið þangað til að flýja skattheimtumenn ásamt öðru. Þar tóku þeir upp tvöfalda plötu sem fékk nafnið Exile on Main St. og var hún gefin út í maí 1972.
Í framhaldi af þessari plötu fór hljómsveitin að liðast í tvennt. Þeir gáfu út plötuna Goats Head Soup árið 1973 og svo It's Only Rock 'n Roll árið 1974. Báðar plöturnar lentu efst á topp sölulistum, en þóttu hvorugar sérlega góðar. Mick Taylor gítarleikari hljómsveitarinnar hætti í hljómsveitinni eftir að It's Only Rock 'n Roll var gefin út. Eftir það höfðu þeir áheyrnarprufur í von um að finna nýjan gítarleikara. Jeff Beck var meðal þeirra sem reyndi fyrir sér, en var þó ekki valinn. Gítarleikari, sem hafði meðal annars spilað fyrir Rod Stewart að nafni Ron Wood var fengin til liðs við hljómsveitina, en það var ekki fyrr en tveimur árum seinna eða 1976.
Á þessum tíma voru allir meðlimir hljómsveitarinnar með ýmis að vinna með öðrum tónlistarmönnum, og voru bæði bassaleikarinn Bill og gítarleikarinn Ron voru að gefa út sólóplötur. Keith var handtekinn í Kanada árið 1977 fyrir að vera með heróín í fórum sínum. Hann fékk skilorðsbundin dóm og fór í meðferð. Mörgum grunaði að hljómsveitin væri nú að leggja upp laupanna, en 1978 komu þeir þó saman til að taka upp plötuna Some Girls sem var þeirra svar við pönkinu. Ímynd hljómsveitarinnar rokkaði mikið, varð mjög góð eftir Some Girls en svo gáfu þeir út Emotional Rescue þá versnaði ímyndin aftur. Platan var gefin út árið 1980, og eins og flestar aðrar Rolling Stones plötur lenti hún efst á topplistum, en fékk þó „volga dóma“. Árið 1981 gáfu þeir svo út plötuna Tattoo You sem fékk mun betri dóma en fyrri platan. Þessi plata var sú seinasta þar sem Rolling Stones bókstaflega drottnuðu á topplistum, tónleikasölum og útvarpstöðvum í kringum útgáfur.
Síðan 1981
Hljómsveitarmeðlimirnir voru ekki sammála hvað gera skyldi. Mick vildi að hljómsveitin fetaði í fótspor annara hljómsveita sem voru vinsælar á þeim tíma, en Keith vildi að þeir héldu sig trúfasta við aðdáendurnar og rokkið. Í framhaldi af þessu kom út plata árið 1983 sem bar titilinn Undercover. Hún fékk slæma dóma og seldist ekki vel. Næsta plata þeirra Dirty Work kom út árið 1986 og gekk enn verr. Þeir ákváðu að fara ekki í tónleikaferðalag í framhaldi af seinni plötunni.
Keith sagði skilið við hljómsveitina í bili og bjó til sína eigin sólóplötu. Þessi plata varð til þess að Mick og Keith komu aftur saman seinna þetta sama ár, og gáfu út plötuna Steel Wheels sem fékk ágætis dóma. Tónleikaferðalagið gaf þó plötunni lítið eftir og gaf hagnað upp á 140 milljón dollara. Næst var gefin út platan Flashpoint árið 1991 sem var tónleikaplata frá Steel Wheels tónleikum. Eftir þessa plötu hætti bassaleikarinn Bill Wyman í hljómsveitinni. Þeir leituðu ekki strax að nýjum bassaleikara vegna þess að allir voru að vinna að eigin verkefnum.
Hljómsveitin kom ekki almennilega saman aftur fyrr en 1994 þegar bassaleikarinn Darryl Jones kom til liðs við þá. Hann hafði meðal annars spilað með Sting. Útkoman var mjög góð og gáfu þeir út plötuna Voodoo Lounge sem fékk bestu dóma sem þeir höfðu fengið lengi, og tónleikaferðalagið gekk mjög vel. Platan vann einnig Grammy-verðlaun fyrir bestu rokkplötuna. Árið 1997 gáfu þeir út Bridges to Babylon og fóru í tónleikaferðalag. Árið 1998 fóru þeir í annað tónleikaferðalag, en tóku eftir það fjögurra ára hlé og komu ekki aftur fram fyrr en 2002. Þá gáfu þeir út bestu smellina á plötu. Aftur 2004 gáfu þeir út tónleikaplötu og héldu í tónleikaferðalag í framhaldi af útgáfu plötunnar.
Charlie Watts lést í ágúst 2021, áttræður að aldri. Síðasta framlag hans til sveitarinnar voru tvö lög á plötunni Hackney Diamonds sem kom út 2023.
↑Davis 2001, bls. 52: "As the autumn of 1962 wore on, the Rollin' Stones picked up occasional jobs,... Dick Taylor left the band in September to attend the Royal College of Art. For a couple of months, the bass chores were handled by various people, most often Colin Golding, who probably played around eight gigs..."
↑„Carlo Little“. The Telegraph. 17. ágúst 2005. Afrit af uppruna á 30. maí 2022.
