Finnur var einnig rómaður hagyrðingur og ljóðaþýðandi. Hann hafði umsjón með Íslandshluta stúdentabókarinnar Studenterviser i dansk, islandsk, latinsk og græsk Maal, sem gefin var út í Danmörku árið 1819 og valdi stúdentasöngva á íslensku til birtingar. Suma stúdentasöngva þýddi hann úr öðrum tungumálum yfir á íslensku og nokkrir eru frumortir af honum. Í stúdentabókinni má einnig finna Eldgamla Ísafold eftir Bjarna Thorarensen.
Æviágrip
Finnur var í fóstri hjá Hannesi biskupi Finnssyni móðurbróður sínum og nam hjá honum skólavísindi þangað til Hannes andaðist árið 1796. Vorið 1797 útskrifaði Geir Vídalín biskup hann og fór hann ári seinna til náms í Kaupmannahöfn. Finnur sneri til Íslands þegar faðir hans lést og árið 1806 var hann settur málafærslumaður við landsyfirréttinn í Reykjavík og var í því starfi þangað til Jörundur hundadagakonungur svipti hann embætti. Finnur fór þá til Kaupmannahafnar en þegar Jörundur var hrakinn frá völdum tók hann aftur við embætti sínu. Finnur var á Íslandi þangað til sumarið 1812 en þá fór hann aftur til Kaupmannahafnar og lagði stund á fornfræði. Í árslok 1816 var Finnur skipaður í Fornminjanefndina (Oldsagskommissionen).
Finnur varð prófessor að nafnbót og forstöðumaður leyndarskjalasafnsins í Kaupmannahöfn. Hann var etatsráð en það er tignarheiti án embættis. Hann var í miklu áliti meðal samtíðarmanna sinna. Finnur var í miklu dálæti hjá konungi og má rekja það til þess að þegar Jörundur hundadagakonungur ríkti á Íslandi neitaði Finnur sem þá var embættismaður á Íslandi að svíkja konung og vinna fyrir Jörund.
Rannsóknir og útgáfur
Finnur rannsakaði það sem hann taldi rúnir í Runamo í Blekinge í Svíþjóð. Honum hugkvæmdist að lesa þær afturábak gegnum spegil og gat þannig lesið vísu. Hann skrifaði 750 blaðsíðna rit um rúnirnar í Runamo. Jarðvísindamenn telja að risturnar í Runamo séu jökulrákir.