Cor falsa, falsa cor ou pseudocor refírese a un grupo de métodos de visualización dos datos empregados para amosar imaxes en cor que foron gravadas nas partes visibles ou non visibles do espectro electromagnético. Unha imaxe en falsa cor é unha imaxe que representa un obxecto en cores que difiren das que amosaría unha fotografía (unha imaxe en cor verdadeira segundo a nosa percepción da cor). Nesta imaxe, as cores asignáronse a tres lonxitudes de onda diferentes que os nosos ollos normalmente non poden ver.

Ademais, as variantes de falsa cor como pseudocolor (pseudocor), density slicing (corte de densidade) e coropleths úsanse para a visualización de información de datos recollidos por unha única canle en escala de grises ou datos que non representan partes do espectro electromagnético (por exemplo, elevación en mapas de relevo ou tipos de tecidos en imaxe por magnética).

O concepto detrás da cor verdadeira pode axudar a comprender a cor falsa. Unha imaxe chámase imaxe de cor verdadeira cando ofrece unha reprodución de cor natural ou cando se achega a ela. Isto significa que as cores dun obxecto nunha imaxe aparecen a un observador humano do mesmo xeito que se este observase directamente o obxecto: unha árbore verde aparece verde na imaxe, unha mazá vermella vermella, un azul ceo azul, etc.^[1] Cando se aplica a imaxes en branco e negro, a cor verdadeira significa que a luminosidade percibida dun suxeito consérvase na súa representación.  

A representación absoluta en cor verdadeira é imposible.^[2] Hai tres fontes principais de erro de cor (fallo metamérico):

• Diferentes sensibilidades espectrais do ollo humano e dun dispositivo de captura de imaxe (por exemplo, unha cámara).
• Diferentes emisións / reflexos espectrais do obxecto e do proceso de renderización de imaxes (por exemplo, unha impresora ou monitor ).
• Diferenzas na irradiación espectral no caso de imaxes reflectantes (por exemplo, impresións fotográficas) ou obxectos reflectantes - ver detalles do índice de representación de cores (CRI).

O resultado dun fallo metamérico sería, por exemplo, a imaxe dunha árbore verde que mostra un ton de verde diferente ao da árbore en si, un ton de vermello diferente para unha mazá vermella, un ton de azul diferente para o ceo azul, etc. en. A xestión da cor (por exemplo, con perfís ICC ) pode usarse para mitigar este problema dentro das restricións físicas.

As imaxes aproximadas en cor verdadeira recollidas por naves espaciais son un exemplo onde as imaxes teñen unha certa cantidade de fallo metamérico, xa que as bandas espectrais da cámara dunha nave espacial son elixidas para reunir información sobre as propiedades físicas do obxecto investigado e non son elixidas para capturar imaxes en cor verdadeira.^[2]

En contraste cunha imaxe de cor verdadeira, unha imaxe de cor falsa sacrifica a interpretación de cor natural para facilitar a detección de funcións que non son facilmente distinguibles doutro xeito, por exemplo o uso de infravermellos próximos para a detección de vexetación en imaxes de satélite.^[1] Aínda que se pode crear unha imaxe en falsa cor usando só o espectro visual (por exemplo, para acentuar as diferenzas de cor), normalmente algúns ou todos os datos empregados proceden de radiación electromagnética (EM) fóra do espectro visual (por exemplo, infravermellos, ultravioletas ou raios X). A elección das bandas espectrais réxese polas propiedades físicas do obxecto investigado.

Como o ollo humano usa tres bandas espectrais (ver tricromatismo para máis detalles), tres bandas espectrais adoitan combinarse nunha imaxe de falsa cor. Necesítanse polo menos dúas bandas espectrais para unha codificación en falsa cor,^[3] e é posible combinar máis bandas nas tres bandas RGB visuais, sendo o factor limitante a capacidade do ollo para discernir tres canles.^[4] Pola contra, unha imaxe "a cor" feita a partir dunha banda espectral ou unha imaxe feita a partir de datos que consisten en datos non EM (por exemplo, elevación, temperatura, tipo de tecido) é unha imaxe pseudocolor (véxase máis abaixo).

Para a cor verdadeira, as canles RGB (vermello "R", verde "G" e azul "B") da cámara están mapeadas ás canles RGB correspondentes da imaxe, producindo un mapeado "RGB → RGB". Por falsa cor, esta relación cambia. A codificación falsa cor máis sinxela é tomar unha imaxe RGB no espectro visible, pero mapeala doutro xeito, por exemplo "GBR → RGB". Para as imaxes tradicionais de satélite en falso cor da Terra úsase un mapeo "NRG → RGB", sendo "N" a banda espectral de infravermellos próximos (e a banda espectral azul sen usar). -imaxes en cor.^[1][5]

Utilízase a falsa cor (entre outras) para as imaxes de satélite e espazo: exemplos son os satélites de teledetección (por exemplo Landsat, ver exemplo anterior), telescopios espaciais (por exemplo, o telescopio espacial Hubble) ou sondas espaciais (por exemplo Cassini-Huygens). Algunhas naves espaciais, con rovers (por exemplo, o Mars Science Laboratory Curiosity) son os exemplos máis destacados, tamén teñen a capacidade de capturar imaxes aproximadas en cor verdadeira.^[2] Os satélites meteorolóxicos producen, en contraste coa nave mencionada anteriormente, imaxes en escala de grises do espectro visible ou infravermello.  

Unha imaxe en pseudocor (ás veces pseudo-cor ou pseudo cor ) derívase dunha imaxe en escala de grises asignando cada valor de intensidade a unha cor segundo unha táboa ou función.^[6] A pseudo cor úsase normalmente cando se dispón dunha única canle de datos (por exemplo, temperatura, elevación, composición do solo, tipo de tecido, etc.), en contraste coa cor falsa que se adoita usar para mostrar tres canles de datos.^[3]

A pseudocoración pode facer algúns detalles máis visíbeis, xa que a diferenza percibida no espazo de cor é maior que entre os sucesivos niveis de gris só. Por outra banda, debería escollerse a función de mapeo de cores para asegurarse de que a claridade da cor aínda é monotónica ou o cambio desigual dificultaría a interpretación dos niveis, tanto para os espectadores normais como para os daltónicos. Un erro é a paleta "arco da vella" de uso común, cun cambio de luminosidade de ida e volta.^[7]

Un exemplo típico para o uso da pseudo cor é a termografía (imaxe térmica), onde as cámaras de infravermellos presentan só unha banda espectral e mostran as súas imaxes en escala de grises en pseudo cor.   Outro exemplo coñecido de pseudo cor é a codificación de elevación usando matices hipsométricos en mapas de relevos físicos, onde os valores negativos (por debaixo do nivel do mar ) adoitan representarse por tons de azul e os valores positivos por verdes e marróns. Dependendo da táboa ou función empregada e da elección das fontes de datos, a pseudocoloración pode aumentar o contido da información da imaxe orixinal, por exemplo engadindo información xeográfica, combinando información obtida a partir de luz infravermella ou ultravioleta ou doutras fontes como exploracións por resonancia magnética.^[8]   Unha aplicación máis afastada de pseudocoración é para almacenar os resultados de elaboración de imaxe; isto é, mudando as cores para entender mellor unha imaxe.^[9]

O corte por densidade, unha variación de pseudo cor, divide unha imaxe en poucas bandas de cores e utilízase (entre outras) na análise de imaxes de teledetección.^[10] Para cortar densidade, o rango de niveis de escala de grises divídese en intervalos, con cada intervalo asignado a unha das poucas cores discretas, isto contrasta coa pseudo cor, que usa unha escala de cores continua.^[11] Por exemplo, nunha imaxe térmica en escala de grises os valores de temperatura na imaxe pódense dividir en bandas de 2 °C e cada banda representada por unha cor; como resultado, a temperatura dun punto no termógrafo pode ser máis fácil de adquirir polo usuario, porque as diferenzas perceptíbeis entre as cores discretas son maiores que as das imaxes con escala de grises continua ou pseudo continuo cor.

Un coropleth é unha imaxe ou mapa no que as áreas están coloreadas ou estampadas proporcionalmente á categoría ou ao valor dunha ou máis variábeis que se representan. Estas están mapeadas a poucas cores; cada área aporta un punto de datos e recibe unha destas cores seleccionadas. Basicamente trátase de cortar a densidade aplicada a unha superposición de pseudocolor. Un mapa coropleth dunha área xeográfica é así unha forma extrema de falsa cor.

A interpretación artística préstase á expresión subxectiva da cor. Varias correntes artísticas desde o século XIX foron desligando as cores das formas que as reflectían. Algunhas cores dos impresionistas e postimpresionistas eran deliberadamente intensas e puras, para buscar a sensación de luz con mesturas que destacasen o cromatismo sobre a forma, ao tempo que se desenvolvía a fotografía en branco e negro. As pinceladas de cores eran "irreais" ou "falsas" e mesturábanse na retina e non no lenzo, coma no puntillismo. Algúns chamaron a iso posteriormente "pinceladas gestálticas", referido ás teorías da Gestalt de que o todo é algo distinto á mera suma das partes. Os obxectos xa non se conceben como tendo unha cor verdadeira, senón que percibimos a reflecten. No século XIX tamén foi descuberto o efecto purkinje.

As vangardas avanzaron na desvinculación da forma e as cores, tanto no campo da abstracción como en correntes coma o cubismo e o fauvismo. No trancurso do século XX houbo descubrimentos sobre a relación das cores entre si, por exemplo os de Anni e Josef Albers, profesores da Bauhaus, sobre o cambio de percepción das cores en función do seu contorno, e a súa aplicación multidisciplinar. En 1963 Albers publicou a súa teoría segundo a cal toda cor é relativa e nunca vemos unha cor illada, senón sempre en relación ás cores do contorno.^[12]

Tamén nos anos 60s do s. XX, Andy Warhol converteuse nunha figura culturalmente significativa do movemento da arte moderna ao crear pinturas en cor falsa con técnicas de serigrafía. Algunhas das estampas máis recoñecidas de Warhol inclúen unha replicación de Marilyn Monroe, a súa imaxe baseada nun fotograma da película Niagara. O tema era un símbolo sexual e unha estrela do cine negro cuxa morte en 1962 influíu no artista. Fixéronse unha serie de estampas con coidado, pero expoñendo a súa personalidade como unha ilusión a través da súa liña de montaxe de estilo de produción de arte que non son eróticas, máis ben lixeiramente grotescas.^[13] Usando varias paletas de cores de tinta, Warhol mergullouse nun proceso de repetición que serve para comparar personaxes e obxectos cotiáns coas calidades da produción en serie e do consumismo.^[14] As cores da tinta seleccionáronse mediante a experimentación da estética e non se correlacionan coa representación de cores do espectro electromagnético empregado no procesamento de imaxes de teledetección. Durante anos o artista continuou as serigrafías en falsa cor de Marilyn Monroe, quizais a súa obra máis referenciada foi Turquoise Marilyn,^[15] comprada en maio de 2007 por un coleccionista por 80 millóns de dólares estadounidenses.^[16]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Pseudocor

• NASA: Landsat Arquivado 21 de setembro de 2013 en Wayback Machine.
• UCSC
• NASA (arquivo de web)
• NASA: Chandra