Proba do malvarisco

A proba do malvarisco de Stanford[1] é un experimento dunha serie de estudos sobre gratificación atrasada realizado a fins dos anos 60 e comezos dos 70, dirixido polo psicólogo Walter Mischel, entón un profesor da Universidade de Stanford.

Desenrolo

Nestes estudos, ofrecéuselle a un neno que elixise entre unha recompensa pequena inmediata ou dúas recompensas pequenas (é dicir, unha recompensa maior) se esperasen un pequeno período de aproximadamente 15 minutos. Durante este período, o investigador deixa a habitación e logo regresa. A recompensa era ás veces un malvarisco, pero a miúdo unha galleta ou un pretzel.

Suxeitos

Os suxeitos postos a experimentación eran 16 nenos e 16 nenas que asistían á Bing Nursery School da Universidade Stanford. Outros tres nenos participaron pero foron eliminados por non comprender as instrucións. Os nenos variaron en idade de 3 anos e 6 meses a 5 anos e 8 meses (cun idade media de 4 anos e 6 meses). Os procedementos estiveron conducidos por dous investigadores. Oito suxeitos (catro homes e catro mulleres) foron elixidos ao azar para o catro condicións experimentais. En cada condición cada investigador utilizou dous mozos e dúas mozas para evitar rumbos sistemáticos por efectos de sexo ou dos investigadores.

Condicións

  1. Ambos os inmediatos (menos preferidos) e o pospostos (máis preferidos) a recompensa quedou fronte ao suxeito, dispoñible para atención
  2. Ningunha recompensa para o suxeito, ambas as recompensas non eran deixadas á vista.
  3. Só a recompensa posposta quedou de fronte ao suxeito e dispoñible para atención mentres el ou ela esperaba
  4. Só a recompensa inmediata quedou de fronte ao suxeito, dispoñible para a atención mentres el ou ela esperaba

Estudos de seguimento

En estudos de seguimento, Mischel atopou correlacións inesperadas entre os resultados da proba do malvarisco e o éxito dos nenos moitos anos máis tarde. O primeiro estudo de seguimento, en 1988, mostrou que "os nenos preescolares que atrasaron máis a gratificación na paradigma de pospor de forma autoimposta, 10 anos máis tarde foron descritos polos seus pais como significativamente máis competentes."

Conclusión

En estudos posteriores os investigadores atoparon que os nenos que eran capaces de esperar máis polo premio teñen en media mellores resultados na súa vida en diversos aspectos, como ser os medidos pola puntuación SAT, traballo educativo, índice de masa corporal (IMC), entre outras medidas.[2][3]

Validez e explicación

Nun novo intento de replica, cunha mostra de poboación 10 veces máis grande e diversa que o estudo orixinal, fallou en apoiar as conclusións do estudo inicial, suxerindo que a contorna económica en contraposición á vontade explicaba os resultados.[4]

Notas

  1. ↑ Raskoff Zeiss, Antonette; Ebbesen, Ebbe B. (1972). "Cognitive and attentional mechanisms in delay of gratification." 21 (2): 204–218. ISSN 0022-3514. PMID 5010404. doi:10.1037/h0032198. 
  2. ↑ Yuichi Shoda; Wilson, Nicole L.; Shoda, Yuichi; Mischel, Walter; Ayduk, Ozlem (2013). "Preschoolers’ delay of gratification predicts their body mass 30 years later" 162: 90–93. PMC 3504645. PMID 22906511. doi:10.1016/j.jpeds.2012.06.049. 
  3. ↑ Journal of Personality and Social Psychology 2000-11: Vol 79 Iss 5 (en English). American Psychological Association. Novembro de 2000. 
  4. ↑ Calarco, Jessica McCrory (1 de xuño de 2018). "Why Rich Kids Are So Good at the Marshmallow Test". The Atlantic (en inglés). Consultado o 3 de novembro de 2018. 

Véxase tamén

Outros artigos