Este artigo amosa letras cirílicas. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.
Pavel Nikolaevich Miliukov.
Pavel Nikolaevich Miliukov (en ruso: Павел Николаевич Милюков), nado o 15 de xaneiro de 1859 e finado o 31 de marzo de 1943, foi un político ruso, fundador, líder e o membro máis destacado do Partido Democrático Constitucional.
As revolucións de 1917
Convencido de que non foran as protestas polas penurias causadas pola guerra á poboación as que desencadearan a Revolución de Febreiro e o fin da monarquía senón o desexo das tropas de mellorar a dirección do esforzo bélico ruso até a vitoria final, opúxose á aplicación de reformas sociais e políticas ata que terminase a contenda.[1] Tratou así mesmo de atrasar a convocatoria da asemblea constituínte e mostrouse contrario a levar a cabo unha rápida reforma agraria.[1] Sostivo a conveniencia de manter os obxectivos territoriais buscados por anterior réxime autocrático, gañándose así o rexeitamento da esquerda rusa.[1] Opúxose á entrada de representantes socialistas no Goberno Provisional Ruso considerando correctamente que se oporían á súa política de seguir esixindo as anexións territoriais negociadas polo Goberno tsarista co resto dos aliados da Tripla Entente.[1]
Ministro de Exteriores do primeiro gabinete —completamente burgués fóra da presenza a título individual de Kerenskii— e principal figura de leste, viuse obrigado a dimitir durante a Crise de abril; mostrouse desde entón moi crítico cos posteriores gabinetes de coalición entre liberais e socialistas.[1] Sostivo que o período interrevolucionario foi unha época de parálise política debida ao carácter dual do poder: un Goberno coa aparencia do poder pero sometido a realidade ao beneplácito do Soviet de Petrogrado.[2] Cos socialistas moderados desacreditados polo fracaso da Ofensiva Kerenski do verán e a falta de reformas, Miliukov consideraba que as opcións políticas limitábanse a optar por Lenin e os seus partidarios ou a «restauración da orde» encarnada polo comandante en xefe dos exércitos rusos, o xeneral Lavr Kornilov.[1] Favorable a Kornilov, sostivo que o fracaso do leste non deixaba outra opción que a toma do poder polos bolxeviques pola debilidade política das demais opcións (socialistas e liberais moderados).[2]
