Magnus Lindberg

Modelo:BiografíaMagnus Lindberg

(2006) Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(fi) Magnus Gustaf Adolf Lindberg Editar o valor en Wikidata
27 de xuño de 1958 Editar o valor en Wikidata (66 anos)
Helsinqui, Finlandia Editar o valor en Wikidata
ResidenciaPorvoo Editar o valor en Wikidata
EducaciónAcademia Sibelius (pt) Traducir
Svenska normallyceum (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
Actividade
Campo de traballoMúsica Editar o valor en Wikidata
Lugar de traballo Helsinqui
París Editar o valor en Wikidata
Ocupacióncompositor, pianista, músico Editar o valor en Wikidata
Membro de
Xénero artísticoÓpera e música clásica Editar o valor en Wikidata
ProfesoresEinojuhani Rautavaara e Paavo Heininen (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
InstrumentoPiano Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables
Premios
Descrito pola fonteObálky knih, Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm6983382 MySpace: magnuslindberg Spotify: 5OTg0hvl4poTKUa3gnZDgy Musicbrainz: ca23d6ea-6e57-4636-b285-4dd35fc354d3 Songkick: 28113 Discogs: 212287 Allmusic: mn0001164226 Editar o valor en Wikidata

Magnus Gustaf Adolf Lindberg, nado o 27 de xuño de 1958 en Helsinqui (Finlandia), é un compositor finlandés. Foi compositor residente de New York Philharmonic entre 2009 e 2011. Lindberg é considerado como un dos compositores máis importantes no campo da música orquestral, tendo realizado encargos para algunhas das orquestras máis importantes do mundo.[1]

Traxectoria

Lindberg naceu o 27 de xuño de 1958 en Helsinqui (Finlandia).[2] Comezou a súa formación musical estudando piano aos once anos, e aos 15 ingresou na Sibelius-Akatemia da súa cidade natal, onde estudou composición e música electroacústica nas clases de Risto Väisänen, Einojuhani Rautavaara, Paavo Heininen e Osmo Lindeman.[1] Aos dezaseis anos, Lindberg compuxo a obra Donor.[3] Foi Heiminen quen animou aos seus alumnos a mirar máis aló das estéticas conservadoras e nacionalistas finlandesas imperantes na época para explorar as obras dos compositores europeos de vangarda, o que levou á creación da Korvat auki (Oídos abertos) en 1977, e en 1980 fundou o ensemble Toimii (grupo co que ten aparecido como pianista e percusionista), que se converterían no laboratorio das súas experimentacións compositivas.[1][2] Posteriormente coñeceu a Brian Ferneyhough e Helmut Lachenmann en Darmstadt (Alemaña) e a Franco Donatoni nos cursos de verán de Siena (Italia).[1] A súa primeira composición oficial e que ten sido consideradaa o seu primeiro opus, foi Quintetto dell'Estate (1979).[4]

Despois de graduarse en 1981 viaxou por Europa, converténdose en alumno de Vinko Globokar e Gérard Grisey en París,[1] e traballando no estudio EMS de Estocolmo a finais dos anos '70, e posteriormente no estudio experimental da Yleisradio, así como a IRCAM en 1985.[1] Durante o seu período parisiense (1981-1993) recibiu numerosas influencias que marcarían o seu estilo compositivo.

O 8 de febreiro de 1981 estreaba a súa primeira composición orquestral, Drama, coa orquestra da Sibelius-Akatemia baixo a dirección de Leif Segerstam, mais a súa primeira obra interpretada por unha orquestra profesional foi Sculpture II, composta en 1981 e estreada o 13 de outubro de 1982 pola Radion sinfoniaorkesteri baixo a dirección do propio compositor e Esa-Pekka Salonen, a segunda parte dunha triloxía que nunca foi escrita.[5] Nesta época, na que as súas obras combinan o experimentalismo, complexidade e primitivismo, é cando chegou o seu maior éxito despois da composición de dúas obras a grande escala, Action-Situation-Signification (1982) e Kraft (1983-85), e que estiveron ligadas a Toimii.[2]

En 1996 foi nomeado profesor de composición do Kungliga Musikhögskolan i Stockholm (Real Conservatorio de Música de Estocolmo),[1] e en 2001 foi nomeado membro da Akademie der Künste de Berlín.[6].

Lindberg converteuse no compositor residente da New York Philharmonic (NYPO) na temporada 2009-10, coa invitación do recentemente chegado Director Musical Alan Gilbert.[7] En setembro de 2009, na noite de gala da NYPO, onde Gilbert se estreou como Director Musical, a orquestra interpretou unha obra do compositor: EXPO.[8] Logo de abandonar o posto de compositor residente na orquestra novaiorquina en 2011, foi nomeado nese mesmo cargo pola London Philharmonic Orchestra a partir da tempada 2014-15, compaxinando estes cargos co seu labor docente en diversas clases maxistrais.[2][9]

O seu interese na música de vangarda manifestouse tamén na súa faceta como pianista, interpretando obras de compositores como Luciano Berio, Pierre Boulez, Karlheinz Stockhausen ou Bernd Alois Zimmermann.[1]

Composicións e estilo

Artigo principal: Lista de composicións de Magnus Lindberg.

O seu primeiro grande éxito chegou con "Action-Situation-Signification" en 1982, o primeiro traballo co que explorou a musique concrète. Esa peza foi escrita para ser estreada polo novo conxunto de música, Toimii (que significa Traballo, en finés), que Lindberg fundou durante o verán de 1980. No mesmo período, Lindberg fundou un grupo informal, coñecido como Ears Open Society e no que estaban (xunto co propio Lindberg) Eero Hämeeniemi, Jouni Kaipainen, Kaija Saariaho e Esa-Pekka Salonen, un grupo que pretende fomentar o coñecemento do modernismo dominante.[2]

Durante o seu período parisiense (1981-1993) a súa música foi influenciada por distintas correntes como o free-jazz, post-punk, o minimalismo americano, ou a música tradicional (especialmente do Sueste asiático, gamelán), elementos que Lindberg asimilou e integrou dun xeito persoal ao seu estilo, no que tamén se poden apreciar trazos da música sinfónica de Sibelius.[1] As primeiras composicións de Lindberg mostran a herdanza do serialismo americano de Milton Babbitt cun alto grao de formalismo, así como o principio de clasificación harmónica da Ste theory de Allen Forte. Zona, composta en 1983 para violonchelo e sete instrumentos, é o resultado dunha sistematización rítmica precompositiva que repetiría posteriormente na súa obra para orquestra e ensemble Kraft (1983-1985), nesta etapa tamén se viu influenciado polo espectralismo francés.[1] A finais da década dos '80 a súa música transformouse cara a un novo clasicismo modernista, nas que moitos elementos comunicativos da vibrante linguaxe musical (harmonía, ritmo, contrapunto, melodía) foron reinterpretados para a era post-serial, destacando nesta etapa obras como Kinetics (1988), Marea (1989-90) e Joy (1989-90), acadando o seu culme en Aura (1993-94) e Arena (1994-95).[2]

A partir de principios dos anos 90 aspirou a unha maior pureza do son e unha lixeireza na ornamentación que contrasta con composicións anteriores como Kraft, e posteriormente tomou á grande orquestra como a súa formación predilecta; nesta época salienta Aura, síntese das súas porpostas compositivas anteriores, mais con tendencia a emancipar a individualidade virtuosística da masa orquestral preservando os amplos efectos da textura. Xunto con Aura e Feria, Lindberg explota de novo o material caleidoscópico da orquestra, que logo prolongará con Fresco (1997-98), Cantigas (1997-99) e Parada (2001), que conforman a que el mesmo denominor o seu «tríptico sinfónico».[1]

Lindberg foi moi influenciado por Pierre Boulez, Tristan Murail e Igor Stravinskii, mostrando esa influencia en Corrente (1992) e o Duo Concertante (1990).

Entre as súas obras destacan Seht die Sonne (2007), un encargo de Berliner Philharmoniker baixo a dirección de Simon Rattle e San Francisco Symphony, a súa primeira composición orquestral-coral GRAFFITI, estreada na súa cidade natal en maio de 2009 e Era (2012) para o 125 aniversario do Concertgebouw.[2]

Premios e distincións

Lindberg ten recibido numerosos premios de composición, tanto a nivel nacional como internacional, entre os que salientan:

Discografía

As composicións de Lindberg teñen sido rexistradas por selos como Deutsche Grammophon, Sony, Ondine, Da Capo e Finlandia.[2] Destacan:[12]

Ano Obras Director/solista(s) Orquestra/ensemble Selo Código
1994 UR, Corrente, Duo concertante, Joy Peter Eötvös (director) Ensemble intercontemporain Ircam - Universal Music, coll. Compositeurs d’aujourd’hui (1 CD)
1997 Arena 2, Coyote Blues, Tendenza, Corrente Sakari Oramo (director Avanti! Chamber Orchestra Ondine (1 CD) ODE 882-2
2000 Aura, Engine Olivier Knussen (director London Sinfonietta Deutsche Grammophon (1 CD)
2004 Concerto pour piano, Kraft Magnus Lindberg (piano) Toimii Ensemble Ondine (1 CD) ODE 1017-2
2005 Concerto pour clarinette, Grand Duo, Choral Sakari Oramo (director) e Kari Kriikku (clarinete) Radion sinfoniaorkesteri Ondine (1 CD)
2006 Gran Duo, "The President's Own" Colonel Timothy W. Foley United States Marine Band USMB (1 CD) CD-22
2007 Mano a mano Timo Korhonen (guitarra) Ondine (1 CD) ODE 1091-2
2007 (*) Steamboat Bill Jr. Kari Kriikku (clarinete) e Anssi Karttunen (violonchelo) Ondine (1 CD) ODE 1102-2
2007 Concerto para violín Sakari Oramo (director) e Lisa Batiashvili (violín) Radion sinfoniaorkesteri Sony (1 CD) BMG 88697 129362
2008 Sculpture, Campana in aria, Concerto for orchestra Sakari Oramo (director) e Esa Tapani (trompa) Radion sinfoniaorkesteri Ondine (1 CD) ODE 1124-2
2010 Graffiti, Seht die Sonne Sakari Oramo (director) Radion sinfoniaorkesteri e Córo de Cámara de Helsinqui Ondine (1 CD) ODE1157-2
2011 Tendenza, Kraft, Kinetics, Marea, Joy, Corrente, Corrente II, Coyote Blues, Arena, Arena 2, Feria, Gran Duo, Chorale, Concerto for Orchestra, Sculpture Sakari Oramo, Esa-Pekka Salonen e Jukka-Pekka Saraste (directores) Avanti! Chamber Orchestra, Toimii Ensemble, Radion sinfoniaorkesteri Ondine (4 CDs) ODE 1110-2Q
2012 Trio for Clarinet, Sancta Fe Project, Partia, Dos Coyotes Kari Kriikku (clarinete), Anssi Karttunen (violonchelo), Magnus Lindberg (piano) Ondine (1 CD) ODE 1199-2

(*) Con obras de Erik Bergman, Kimmo Hakola, Paavo Heininen, Erkki Jokinen, Olli Kortekangas, Tapani Länsiö, Usko Meriläinen, Kaija Saariaho e Jukka Tiensuu

Notas

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 IRCAM (ed.). "Magnus Lindberg" (en francés). Consultado o 12 de febreiro de 2014. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Boosey & Hawkes, Inc. (ed.). "Magnus Lindberg Biography" (en inglés). Consultado o 12 de febreiro de 2014. 
  3. ↑ IRCAM (ed.). "Magnus Lindberg Œuvres par date" (en francés). Consultado o 12 de febreiro de 2014. 
  4. ↑ IRCAM (ed.). "Quintetto dell'estate (1979)" (en francés). Consultado o 13 de febreiro de 2014. 
  5. ↑ IRCAM (ed.). "Sculpture II (1981)" (en francés). Consultado o 13 de febreiro de 2014. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Akademie der Künste (ed.). "Magnus Lindberg - Seit 2001 Mitglied der Akademie der Künste, Berlin, Sektion Musik" (en alemán). Consultado o 13 de febreiro de 2014. 
  7. ↑ Daniel J. Wakin (13 de xaneiro de 2009). "For the Philharmonic, Next Stop, Vietnam". The New York Times. Consultado o 12 de febreiro de 2014. 
  8. ↑ Anthony Tommasini (2009-09-17), "Gilbert Debuts as Philharmonic’s Director." The New York Times. Consultado o 12 de febreiro de 2014.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 ondine.net (ed.). "Magnus Lindberg (1958-)" (en inglés). Consultado o 13 de febreiro de 2014. 
  10. ↑ Akademie der Künste (ed.). "Auszeichnungen und Preise" (en alemán). Consultado o 13 de febreiro de 2014. 
  11. ↑ Yleisradio, ed. (3 de decembro de 2012). "Sofi Oksaselle Pro Finlandia" (en finés). Consultado o 16 de febreiro de 2014. 
  12. ↑ IRCAM (ed.). ""Magnus Lindberg" Ressources" (en francés). Consultado o 16 de febreiro de 2014. 

Véxase tamén

Bibliografía

  • Stenius, Caterina. WSOY, ed. Chaconne: Magnus Lindberg ja uusi musiikki (en finés). Helsinqui. ISBN 951-0-31816-7. 

Ligazóns externas