Nacida en Siracusa, entón cidade da provincia romana de Sicilia, Lucía era de pais nobres e ricos e foi educada na fe cristiá, de acordo coa tradición.
Perdeu ao seu pai durante a nenez, consagrou a súa vida a Deus e fixo un voto de virxindade. A súa nai, de nome Eutiquía, estaba enferma e comprometeuna a casar cun mozo pagán pero ela, para librarse dese compromiso, persuadiuna para que fose rezar á tumba de Ágata a fin de curar as súas feridas. A súa nai curou e Lucía pediulle que abandonase o compromiso, que se lle deixase consagrar a súa vida a Deus e que doase a súa fortuna aos máis pobres. A súa nai accedeu pero o seu pretendente acusouna ante o procónsul Pascacio debido a que era cristiá, en tempos do emperador Diocleciano.
Xuízo de Santa Lucía
Sometéuselle a un xuízo, durante o cal intentouse que abandonase a fe cristiá e adorase aos deuses pagáns, pero Lucía non accedeu, polo que foi decapitada o 13 de decembro de 304.
É a patroa da vista debido a unha lenda da idade media que dicía que, cando estaba no tribunal, ordenaron aos gardas que lle sacasen os ollos, pero ela seguiu vendo. Tamén é patroa dos pobres, os cegos, dos nenos enfermos e das cidades de Siracusa, Venecia e de Pedro do Monte, así como patroa dos campesiños, electricistas, choferes, afiadores, cortadores e escritores.
O nome da santa, que significa a que porta luz e a data en que se commemoraba o seu martirio, explicarían a orixe desa lenda posterior sobre os seus ollos.
Día de conmemoración
As igrexas católica, ortodoxa e luteranas escandinavas celebran a súa festa o día 13 de decembro.
Durante a Idade Media, debido ao atraso acumulado polo Calendario Xuliano, a festividade de Lucía coincidía co solsticio de inverno e, xa que logo, era o día máis curto do ano. De aí o refrán Por santa Lucía mengua a noite e medra o día, que só tería sentido antes dese cambio.
Imaxe de Santa Lucía
Iconografía
Represéntaselle normalmente con dous ollos nun prato, cunha espada que lle atravesa o pescozo, unha palma, un libro ou unha lámpada de aceite.
Veneración dos seus restos
Segundo a lenda:
O corpo de Lucía, mártir siracusana (13-12-304), conservado intacto ata os nosos días, logo de ser cedido a Constantinopla (1040) foi novamente traído a Italia durante a cuarta cruzada. Desde hai máis de sete séculos, Venecia gárdao celosamente. En 1965, por expreso desexo do Patriarca Cardeal Roncalli (futuro Xoán XXIII), o rostro da santa foi cuberto cunha máscara de prata.
O sarcófago de cristal exposto baixo o altar, atópase na Igrexa dos Santos Xeremias e Lucía. En moitos mapas e planos de Venecia, a Igrexa figura só co nome de San Geremia, na praza do mesmo nome. Os restos da santa foron trasladados a esta igrexa en 1861, cando a dedicada a ela foi demolida para construír a estación de ferrocarril, que leva por iso o seu mesmo nome e está situada moi preto.
Festa de Santa Lucía en Suecia
Debido a unha festa cuxos orixes remontar á idade media, iniciada nos séculos XVI e XVII en Suecia, ao comezo da tempada de advento comezouse a celebrar formalmente en Estocolmo unha festa, na que se come e bebe. Á mañá seguinte, os nenos regalan aos pais fotos de nenas virxes como Lucía e rezan por todas elas. Logo enfornan en familia uns pasteliños con forma de ollos, decorados así e lévanos a xuíces e políticos da rexión para que desexarlles sorte e que sexan xustos nos seus labores. Unha moza en particular é elixida como "Raíña de Lucía de Suecia" (Sveriges Lucia) e é coroada o 13 de decembro en Skansen.
Véxase tamén
Bibliografía
Ottavio Garana: Santa Lucia di Siracusa. Siracusa, 1955
Sigebert von Gembloux: Acta Sanctae Luciae, ed. Tino Licht, Heidelberg 2008 (=Editiones Heidelbergenses 34), ISBN 978-3-8253-5368-1
Maria-Barbara von Stritzky: Lexikon der Heiligen und der Heiligenverehrung. 2. Band. Herder, Freiburg i. B. 2003, ISBN 3-451-28190-2
Otto Wimmer, Hartmann Melzer, Josef Gelmi (Bearb.): Lexikon der Namen und Heiligen. Nikol, Hamburg 2002, ISBN 3-933203-63-5
