PROFILPELAJAR.COM

John Cornforth
	;
Nome orixinal	(en) John Warcup 'Kappa' Cornforth
Biografía
Nacemento	7 de setembro de 1917 ; Sydney, Australia
Morte	8 de decembro de 2013 (96 anos); Brighton, Reino Unido
Lugar de sepultura	Clayton Wood Natural Burial Ground (en)
Residencia	Brighton
Educación	Universidade de Sydney (1934–1938); Sydney Boys High School (en) (–1933); St Catherine's College (en) ; Universidade de Oxford
Director de tese	Robert Robinson
Actividade
Campo de traballo	Química orgánica
Ocupación	químico, profesor universitario
Empregador	Universidade de Sussex (1975–) ; Universidade de Warwick
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (asociado estranxeiro da Academia Nacional de Ciencias) (1978–); Royal Society (1953–); Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos ; Academia de Ciências da Austrália (pt) ; Real Academia de Artes e Ciencias dos Países Baixos ; Academia Europaea
Profesores	Robert Robinson
Familia
Cónxuxe	Rita Harradence (1941–)
Irmáns	Roger Cornforth
Premios
	(1 de xaneiro de 2001) Medalla do Centenario; (26 de xaneiro de 1991) compañeiro da Orde de Australia; (1982) Medalla Copley; (1977) Corresponding Member of the Australian Academy of Science (en) ; (1977) Knight Bachelor; (1976) Medalla Real; (1975) Australiano do Ano; (1975) Premio Nobel de Química; (1969) Prêmio Ernest Guenther (pt) ; (1968) Medalla Davy; (1966) Novartis Medal and Prize (en) ; (1966) Flintoff medal (en) ; (1953) Medalha Corday–Morgan (pt) ; (1953) membro da Royal Society; 1851 Research Fellowship (en) ; Comandante da Orde do Imperio Británico ;
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Корнфорт Джон Уоркап)

John Warcup 'Kappa' Cornforth, nado en Sidney o 7 de setembro de 1917 e finado en Sussex o 8 de decembro de 2013^[1], foi un químico e profesor universitario australiano, galardoado co Premio Nobel de Química do ano 1975.

Traxectoria

Naceu en Sidney (Australia). O seu pai era inglés e estaba graduado en Oxford. A súa nai, chamada Hilda Eipper era descendente dun ministro alemán. John era o segundo de catro fillos. Na súa infancia viviu en Sidney e na zona rural de Armidale, en Nova Gales do Sur. Aos dez anos de idade diagnosticóuselle unha xordeira profunda (otosclerose). O proceso de perdida de audición durou máis dunha década. Graduouse no instituto de mozos de Sidney. Un dos seus mestres Leonard Basser influíu nel para que se decidise á química. John pensou entón que a súa xordeira podería ser un obstáculo superable na carreira da química.

Incorporouse ao campo da química orgánica na Universidade de Sydney aos 16 anos de idade onde coñecería á súa muller, Rita e graduouse en 1937. Entón gañou unha bolsa de Exposicións 1851 para traballar en Oxford con Robert Robinson. Rita e el trasladáronse á Universidade de Oxford, no Reino Unido, onde se doutorou en 1941 baixo a supervisión de Robert Robinson. Ese mesmo ano casou con Rita, coa que chegaría a ter tres fillos e dous netos. A segunda guerra mundial estalou cando viaxou a Oxford. John e Rita terían unha profunda influencia nos traballos con penicilina no laboratorio de Robinson.

Tras a guerra foi nomeado director do Medical Research Council, e entre 1962 e 1975 dirixiu o Laboratorio Milstead de enzimoloxía da Compañía Shell. Posteriormente foi nomeado profesor de química na Universidade de Sussex. Foi nomeado sir pola raíña Isabel II do Reino Unido en 1977.

Cornforth é membro da Royal Society e aínda segue activo na investigación química na Universidade de Sussex. Isto mostra a súa personalidade, e dános unha visión dun home sorprendente que venceu o obstáculo que supuña a súa xordeira para conseguir unha brillante carreira científica. foi galardoado, ademais doutros grandes premios, co premio ao Australiano do ano en 1975 e coa medalla Copley en 1982.

Investigacións científicas

Durante a segunda guerra mundial quedou sorprendido sobre os traballos realizados acerca da penicilina. Colaborando coa compañía Glaxo, elaborou un procedemento práctico de obtención de cortisona. Posteriormente realizou investigacións sobre o espectro estereoquímico das reaccións encimáticas. Estableceu a secuencia xenética do ácido mevalónico utilizando técnicas de trazado radioactivo, así mesmo estudou a biosíntese do ácido málico e o ácido cítrico.

En 1975 foi galardoado coa metade do Premio Nobel de Química polos seus traballos sobre a estereoquímica das reaccións catalíticas das encimas. A outra metade do premio recaeu no químico suízo Vladimir Prelog polos seus traballos sobre a estereoquímica de moléculas e as súas reaccións orgánicas.