PROFILPELAJAR.COM

Francisco Serrano Domínguez
	;
Biografía
Nacemento	(es) Francisco Serrano y Domínguez ; 17 de decembro de 1810 ; Ilha de León, España (pt)
Morte	26 de novembro de 1885 (74 anos); Madrid, España
Xefe de Estado de España
	3 de xaneiro de 1874 – 29 de decembro de 1874
Presidente do Consello de Ministros
	3 de xaneiro de 1874 – 26 de febreiro de 1874 ; ← Emilio Castelar – Juan Zavala de la Puente →
Presidente do Poder Executivo
	3 de xaneiro de 1874 – 30 de decembro de 1874 ; ← Emilio Castelar – Afonso XII de España →
Rexente de España
	26 de maio de 1872 – 13 de xuño de 1872 ; ← Práxedes Mateo Sagasta – Manuel Ruiz Zorrilla →
Rexente de España
	4 de xaneiro de 1871 – 24 de xullo de 1871 ; ← Juan Bautista Topete y Carballo – Manuel Ruiz Zorrilla →
Rexente de España
	18 de xuño de 1869 – 2 de xaneiro de 1871 ; ← Isabel II de España – Amadeu I de España →
Rexente de España
	3 de outubro de 1868 – 18 de xuño de 1869 ; ← Joaquín Aguirre de la Peña (pt) – Joan Prim i Prats →
Embaixador
Deputado no Congreso dos Deputados
Governor and Captain General of Cuba (en)
Datos persoais
Educación	Seminary of Bergara (en)
Actividade
Lugar de traballo	Madrid
Ocupación	diplomático, político, militar
Partido político	Unión Liberal ; Partido Constitucional
Membro de	Real Academia de Nobles y Bellas Artes de San Luis
Carreira militar
Rango militar	Xeneral
Conflito	primeira guerra carlista ; Terceira Guerra Carlista
Outro
Título	Duque ; Duke of la Torre (en)
Cónxuxe	Antonia Domínguez y Borrell (1850–1885)
Parella	Antonia Domínguez y Borrell
Fillos	Francisco Serrano y Domínguez; () Antonia Domínguez y Borrell; Ventura Jacinta Serrano y Domínguez; () Antonia Domínguez y Borrell; Leopoldo Serrano y Domínguez; ()
Parentes	José López Domínguez, sobriño; Fernando Díaz de Mendoza y Serrano, neto
Premios
	(1856) Gran Cruz da Orde de San Hermenexildo; Gran Cruz da Orde da Torre e a Espada; Cruz Laureada de São Fernando (pt) ; Cabaleiro da Orde do Vélaro de Ouro ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok; Meyers Konversations-Lexikon, 4ª edición (1885–1890); Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Francisco Serrano Domínguez, nado en Isla de León (Cádiz) o 17 de decembro de 1810 e finado en Madrid o 25 de novembro de 1885, Duque de la Torre, foi un militar e político español. Capitán Xeneral de Cuba (1859-1862), Presidente do Senado (1865-1866 e 1883-1884), Presidente do Consello de Ministros (1868-1868, (1871-1871) e (1872-1872), Rexente (1869-1870) e Presidente do Goberno de España (1874-1874).

Traxectoria

Serrano naceu durante o asedio francés de Cádiz, fillo dun militar liberal. Ingresou no exército en 1822, ascendendo por méritos propios durante a Primeira Guerra Carlista (1833-1840). En 1839 se incorporou ao Partido Progresista de Espartero.

Durante a Rexencia de Espartero (1841), foi nomeado por este mariscal e Ministro da Guerra. Despois, porén, virouse contra o excesivo poder do rexente, cooperando con Juan Prim para derrocalo (1843). Entre 1846-1848 sería amante da raíña Isabel II, sobre a cal exerceu unha grande influencia política.

Serrano espertaba receos entre os políticos moderados da época. En 1848, foi nomeado Capitán Xeneral de Granada, para telo afastado da Corte. Decidiu apartarse da política, dimitindo do cargo que ostentaba, casou e dedícouse a viaxar.

Cando en 1854 estala unha revolución progresista, Serrano volta a apoiar a Espartero. Ao longo do Bienio Progresista, que entón comezara, foi director xeneral de Artillaría, aliñándose cos centristas que impulsa O’Donnell a través do partido Unión Liberal.

Sería máis tarde embaixador en París, (1856); Capitán Xeneral de Cuba (1859-1862) e Ministro de Estado (1863). Foi nesa altura que a raíña, Isabel II, o nomea duque de la Torre.

Un ano despois da morte de O’Donnell (5-XI-1867), Serrano sucederao como xefe da Unión Liberal, sumando este partido ás conspiracións antidinásticas de progresistas e demócratas. Participará de contado e decisivamente na Revolución de 1868, que destronaría a Isabel II, vencendo ás tropas gobernamentais na batalla de Alcolea.

Presidente de Goberno e Rexente

Véxase tamén: Goberno provisional de 1868-1871.

Triunfante a revolución, de seguido foi nomeado Presidente do Goberno Provisorio (1868-1869) e, vacante a xefatura do Estado, recaeu sobre el, como Presidente do poder executivo (1869-1870). No tempo no que se aceptou a instauración dun réxime monárquico para España e, mentres non chegaba o novo rei, as Cortes nomearon a Serrano como Rexente, con tratamento de Alteza. Unha vez instaurada a monarquía democrática coa coroación de Amadeu de Savoia, Serrano devolveu os poderes de que fora investido. Con Amadeu foi chamado a presidir o goberno en dúas ocasións (1871 e 1872).

Cando estala a Terceira Guerra Carlista, Serrano derrotaría ao pretendente Carlos (VII) en Oroquieta, asinando o Acordo de Amorebieta, coa esperanza de acabar co conflito (1872). O rexeitamento deste convenio polas Cortes, provocaría a caída de Serrano do goberno. Admitiría a proclamación da Primeira República, aínda que tería que exiliarse pola súa implicación nunha conspiración (1873).

Xefe de Estado

Logo do golpe de estado do xeneral Pavía, que disolve as Cortes republicanas o 2 de xaneiro de 1874, Serrano será nomeado Presidente do goberno e do poder executivo, instaurando unha sorte de ditadura republicana de talante conservador. A súa ambición era perpetuarse como ditador, aínda que convidou ás tarefas gobernamentais tanto a Emilio Castelar como a Antonio Cánovas del Castillo, que refugaron. Ao tempo a destrución das forzas republicanas, e os conflitos carlista e cubano, que continuaban, abrirán camiño para a restauración dos Borbóns, precipitada a final daquel mesmo ano polo pronunciamento de Martínez Campos en Sagunt, 29 de decembro de 1874. Serrano acepta o novo rei, Afonso XII, pretendendo xogar un papel importante no novo réxime como xefe do Partido Constitucional. Pero as súas aspiracións foran desdeñadas por Cánovas e polo rei, preferindo a Sagasta como líder liberal, razón pola cal se escindirá co grupo da Izquierda Dinástica (1881).

O seu labor de goberno, logo de tantas peripecias, resultou insignificante, amén de que foi un político sen ideais nin proxectos, cunha ambición de poder que o faría mudar frecuentemente de orientación e de lealdades: sería así alcumado o Xudas de Arjonilla, pola súa veleidade e polo lugar onde posuía unha propiedade.

Predecesor:
Emilio Castelar y Ripoll