Aviso médico.Advertencia: A Wikipedia non dá consellos médicos. Se cre que pode requirir tratamento, por favor, consúltello ao médico.
A disfaxia[1] (do grego antigo δυσ dys e φαγία fagia, que significa literalmente "dificultade para comer")[2] é o termo técnico para describir o síntoma de dificultade para tragar (dificultade para tragar). Esta dificultade adoita ir acompañada de dor, ás veces lancinante (disfaxia ou odinofaxia dolorosa), coa conseguinte afectación á calidade de vida.[3]
Adoita ser un sinal de enfermidade subxacente do esófago ou dos órganos veciños do esófago, que pode deberse ao refluxo gastroesofáxico.
O problema é diagnosticado coa historia clínica, onde a dificultade para iniciar a deglución suxire unha patoloxía neurolóxica similar ao ictus, mentres que a disfaxia nos últimos estadios da deglución suxire ERGE (enfermidade de refluxo gastro-esofáxico). A rápida aparición da disfaxia ou o seu empeoramento progresivo, e signos como a súa aparición só para sólidos ou tamén para líquidos, guían a súa patoxénese. A esofagogastroduodenoscopia úsase habitualmente como parte da avaliación da disfaxia, así como a radioloxía con inxestión de contraste de bario e os estudos de presión do músculo esofáxico (manometría esofágica).
Causas
A disfaxia xeralmente ocorre secundaria a outra condición e, nalgúns casos, a condición de fondo define o nivel no que se produce a lesión. Algunhas das causas son: [4][5]
Disfaxia orofarínxea: indica unha dificultade no paso dos alimentos dende a boca e a farinxe até o esófago (a nivel cervical).
Disfaxia esofáxica: como o seu nome indica, é unha dificultade para facer pasar alimentos polo esófago. [4][5]
Clasificación segundo progresión
Lóxica: esta é permanente e progresiva, primeiro con alimentos máis sólidos, seguidos de alimentos brandos e finalmente líquidos, un exemplo diso é cando se produce un estreitamento progresivo do esófago como cando hai unha neoplasia.
Ilóxica: caracterízase por ser intermitente ou descontinuo, sen secuencia cos alimentos, o que significa que pode ocorrer tanto con alimentos sólidos como líquidos, por exemplo cando existe unha afección motora como a acalasia ou espasmo esofáxico. [4][5]
A deglución ten diferentes etapas, etapa preoral, oral, farínxea e esofáxica.
Como é basicamente un síntoma, non existen tratamentos curativos específicos, pero hai que buscar o tratamento da patoloxía subxacente que provoca a disfaxia. Así, concretamente sobre a disfaxia existen tratamentos paliativos, que tratan de mellorar ou previr o proceso de deglución, debendo adaptarse sempre ao proceso específico da persoa que a padece:
Evite a inxestión de alcohol picante, excitante e calquera outro factor que poida interferir co proceso de deglución. Nos casos en que sexa necesario, asociar fármacos como protectores gástricos para reducir a incidencia de complicacións ( esófago de Barrett ).
Adaptar a textura dos alimentos e dos líquidos aos que mellor trague a persoa, utilizando espesantes, trituradores e similares.
Dilatar a zona con estreitamento ou reducir a presión do esfínter esofáxico inferior (Cardia) mediante esofagomiotomía.
Use unha sonda nasogástrica, unha sonda delgada que vai dende o nariz até o estómago, a través do cal se introducen alimentos e bebidas.
Realizar unha gastrostomía, unha intervención cirúrxica menor que introduce un tubo directamente no estómago a través da parede anterior do abdome e a través do cal se realiza parte ou a totalidade da comida e bebida.
O tratamento é realizado por logopedas ou logopedas (Latinoamérica).
Uso de espesantes e augas en xel
Para os tratamentos de disfaxia, é importante que o paciente poida ter a mellor calidade de vida posible. Para conseguilo, existen varias solucións como espesantes[7] e augas en xel.[8]
Os espesantes poden cambiar a consistencia dos alimentos. Entre as características destes atopamos que:
Aumentan a viscosidade dos alimentos ou bebidas.
Aumentan o tempo de tránsito até o cruzamento dixestivo-respiratorio.
Por outra banda, as augas xelificadas adoitan ter unha textura de pudim. Tamén conteñen fibra, que axudan a regular o tránsito intestinal e garanten un adecuado nivel de hidratación. Outra característica é que facilita a produción de saliva, moi útil para as persoas con esta patoloxía.
Notas
↑"Dicionario". Real Academia Galega. Consultado o 2022-09-12.
