Ao longo do tempo foi coñecida polos sinónimos:[1]
Dicologoglossa cuneata (Moreau, 1881)
Solea angulosa Kaup, 1858
Solea cuneata Moreau, 1881 (nome orixinario)
Solea senegalensis mbaoensis Pellegrin, 1907
Características
As principais características morfolóxicas desta especie son:[4]
Corpo oval, moi alongado, de até os 30 cm de lonxitude.
Cabeza co fociño pouco saínte, de contorno arredondado ou subtruncado.
Ollos bastante arredondados, o superior máis adiantado que o inferior.
Narina anterior do lado pigmentado curta, e inserida ao nivel da marxe anterior do ollo dorsal, e a do lado cego, curta, cilíndrica e non dilatada distalmente.
A aleta dorsal orixínase ao nivel da marxe anterior do ollo dorsal. A pectoral é asimétrica. E a caudal, arredondada.
A aleta pectoral do lado pigmentado está bastante desenvolvida, e presenta unha mancha negra que non chega á súa extremidade posterior, a diferenza dos linguados. Esta aleta ten unha forma triangular aguda, xa que os seus dous primeiros raios son máis longos que os outros.
As escamas son ctenoides en ambos os lados do corpo, co bordo libre anguloso e provisto de dentes.
A coloración é agrisada nos individuos novos, e apardazada co manchas escuras nos adultos.
As principais características que a diferencian doutras especies de linguados, como, por exemplo o linguado común, son:
A liña lateral está formada por entre 105 e 132 escamas tubulares, contra as entre 116 e 163 do linguado común. Ademais, esta liña mostra unha marcada curva cara á cabeza na área supratemporal, mentres que está máis suavemente curvada en Solea solea.[5]
Outras diferenzas anatómicas entre ambas as especies son a posición do ollo migratorio,[6] e o número de vértebra: Dicologlossa cuneata ten de 43 a 45, mentres que Solea solea ten de 49 a 52.[5]
Hábitat e distribución
Hábitat
Vive sobre fondos areosos e fangosos de entre os 10 e os 450 m de profundidade.
É moi popular en Galicia, e moi consumido en Andalucía, onde se come en xeral frito. O que se consome en Andalucía procede en xeral de capturas procedentes sobre todo do Atlántico sur, xa que esta especie prefire un clima subtropical, aínda que tamén é abundante en Galicia e no Mediterráneo. A desembocadura do Guadalquivir é un importante hábitat desta especie, e o principal porto español a onde chega é Sanlúcar de Barrameda.[8]
Estado de conservación
A UICN avaliou o status da especie en 2014 como LC (pouco preocupante) en razón á súa ampla distribución; e a pesar de que se captura a escala comercial nas costas de España, a súa poboación vai en aumento na parte norte da súa área de distribución. Porén, o control das súas capturas, segundo esta organización, é necesario para asegurar que non se teña que considerar no futuro como ameazada.[11]
En Galicia
En Galicia a presenza desta especie foi rexistrada en 1967 por F. Lozano Cabo en "Los peces planos (Pleuronectiformes) de interés para la industria española pesquera", Pub. Téc. Junt. Est. Pes.6: 195-235.[4]
Lahuerta Mouriño, Fernando e Francisco X. Vázquez Álvarez (2000): Vocabulario multilingüe de organismos acuáticos. Santiago: Xunta de Galicia. ISBN 84-453-2913-8.
Nelson, Joseph S. (2006): Fishes of the World. John Wiley & Sons, Inc. ISBN 0-471-25031-7.
Rodríguez Villanueva, X. L. e Xavier Vázquez (1992): Peixes do mar de Galicia. (III) Peixes óseos (continuación). Vigo: Edicións Xerais de Galicia. ISBN 84-7507-654-8.
.png)
