Larrediak dira ekologistek belardi epelen, sabanen eta zuhaixken biomaren parte hartzen dituzten ekosistemak, antzeko klima epeletan, prezipitazio ertainean eta gramineo, belar eta zuhaixken osaera baten oinarrituta —zuhaitzetan baino— landaredi mota nagusi gisa. Gramineo epeleko eskualdeen artean, Argentina, Brasil eta Uruguaiko panpa eta Ukraina, Errusia eta Kazakhstango estepa daude. Normalean larredi gisa aipatzen diren lurrak Ipar Amerikan egon ohi dira. Terminoak Kanadako, Estatu Batuetako eta Mexikoko barnealdeko behe lurrei deritzon eremua hartzen du barne, Ordoki Handi guztiak eta ekialdeko lur hezeago eta menditsuenak barne hartzen dituena.

AEBn, eremua osatzen dute: Ipar Dakota, Hego Dakota, Nebraska, Kansas eta Oklahomako estatu gehienek edo guztiek, eta Montana, Wyoming, Colorado, Mexiko Berria, Texas, Missouri, Iowa, Illinois, Indiana, Wisconsin eta Minnesota mendebalde eta hegoaldeko estatuetako zati handiek. Washingtongo Palouse eta Kaliforniako Erdialdeko Harana ere larrediak dira. Kanadako larrediek Manitoba, Saskatchewan eta Albertako eremu zabalak hartzen dituzte. Larrediek flora eta fauna oparo eta ugari dituzte, askotan, biodibertsitateak mantentzen duen lurzoru aberatsa, klima epela eta ikuspegi anitza duena^[1][2].

Theodore Roosevelten arabera:

«

Prairie hitza hartu dugu gure hizkuntzan, zeren gure basozaleak lehen aldiz lur horietara (Mendebalde Ertainera) iritsi eta belar luzeko belardi natural handiak ikusi zituztenean —betidanik bizi izan ziren baso goibelentzat ezezagunak— ez zekiten zer egin eta nola deitu, eta Frantziako biztanleen artean jada erabiltzen zen terminoa mailegatu zuen[3].

»

Ipar Amerikako larredien eraketa Albertatik gertu dauden Mendi Harritsuak altxatzean hasi zen. Mendiek euri-itzal bat sortu zuten, eta horrek prezipitazio-tasa txikiagotzea eragin zuen haizearen aldez^[4].

Larredietako lurzoru gehienaren harri-ama nagusia duela 110.000 urte inguru hasi zen, azken glaziar aurrerapenean. Hegoalderantz hedatzen ziren glaziarrek paisaia urratu zuten material geologikoa jasoz eta lurra berdinduz. Duela 10.000 urte inguru glaziarrek atzera egin zutenez, material hori golde-lur moduan metatu ziren. Haizean oinarritutako loess gordailuek larredietako lurzoruetarako material nagusi garrantzitsua ere osatzen dute^[5].

Gramineo-larrediak milaka hamarkada urtetan zehar eboluzionatu zuen artzaintzaren eta suaren asaldurarekin. Bertako ungulatuak —hala nola bisonteak, altzeak eta buztan zuriak— larredi zabal eta anitzetan zebiltzan Amerikako Europako kolonizazioaren aurretik^[6]. 10.000-20.000 urtez, bertakoek, urtero, sua zerabilten ehizan, garraioan eta segurtasunean laguntzeko tresna gisa^[7]. Gramineo garaietako larredietan, su-iturrien pizte-frogak ugariagoak dira gizakiarenak tximistarenak baino^[8]. Gizakiak eta bazka-animaliak parte hartzaile aktibo izan ziren larredien eraketa-prozesuan eta graminoideen eta forbia espezieen aniztasuna ezartzeko. Suak eragina du larredietan: zuhaitzak kentzeko, hildako landare-gaia garbitzeko eta lurzoruan sortutako errautsetatik zenbait mantenugairen erabilgarritasuna aldatzeko. Suak zuhaitzen ehun baskularra hiltzen du, baina ez larredietako espezieak, landareen biomasa osoaren % 75 arte (espeziearen arabera) lurzoruaren gainazalaren azpian baitago, eta, bere sustrai sakonetik (20 oinetik gora), berriro haziko da. Eragozpenik gabe, zuhaitzak gramineoan sartuko dira, eta itzala egingo dute, eta horrek oihanpea kenaraziko du. Larredia eta hariztiek, oso zabalduta, haritz sabanako ekosisteman elkarrekin bizitzeko eboluzionatu zuten^[9].

Aldizka lehorte luzeak eta noizbehinka euri zaparradak izan arren, Lautada Handiko gramineo lurrek ez zuten lurzoruaren higadura handirik jasan. Bertako larre-belarren sustrai-sistemek lurzorua irmo eusten zuten lurzoruaren isurketa saihesteko. Landarea hiltzen zenean, onddoek eta bakterioek bere mantenugaiak itzultzen zituzten lurrera. Sustrai sakon horiek bertako larredietako landareei, baldintza lehorrenetan ere, uretara iristen lagundu zieten. Bertako belarrek, baldintza lehorretik, askoz kalte gutxiago jasaten dute gaur egungo baserriko labore askok baino^[10][11].

Ipar Amerikako larredia hiru taldetan banatu ohi da: hezea, mesikoa eta lehorra^[12]. Oro har, belar altua, nahasia edo belar motza dute, lurzoruaren kalitatearen eta prezipitazioen arabera.

Larredi hezeetan, lurra oso hezea izan ohi da, hazkuntza-denboraldi gehienean barne, uraren drainatze eskasa delako. Sortzen den ur geldiak zohikaztegiak sortzeko lagungarria da. Larredi hezeek nekazaritza-lur bikaina dute. Batez besteko prezipitazioa 250-760 mm-koa da urtean.

Larredi mesikoak drainatze ona du, baina lur ona hazkuntza garaian. Larredi mota hori da nekazaritza erabilerarako gehien bihurtzen dena; ondorioz, desagertzeko arriskurik handiena duen larredi mota da.

Larredi lehorrak lur hezetik oso lehorrera doan lurra du hazkuntza garaian, lurzoruaren drainatze ona delako. Askotan, larredi-mota hori goi-lurretan edo mendi-hegaletan aurki daiteke. Lurzoru lehorrak, normalean, ez du landaredi asko izaten euri faltagatik^[13]. Palliserren triangelua izenez ezagutzen den Kanada hegoaldeko eskualdeko nekazaritza eta klima bioma nagusiena da. Garai batean, guztiz landu ezina zela uste zen, Triangelua, gaur egun, Kanadako nekazaritza-eskualde garrantzitsuenetako bat da ureztatze-teknologiaren aurrerapenei esker. Kanadan, tokiko garrantzi handia izateaz gain, Palliser-en triangelua, gaur egun, munduko gari-iturri garrantzitsuenetako bat da gari-soroak ureztatzeko metodo hobetu horien ondorioz (Hegoaldeko larrediko gainerako probintziekin batera, zeinak ere garia, koltza eta beste ale asko hazten duten). Nekazaritza-teknologiaren aurrerapen horiek izan arren, eremuak lehorte-aldi luzeak izateko joera handia du oraindik, eta, industriarentzat, hondamendia izan daiteke nabarmen luzatzen bada^[14]. Horren adibide txarra 1930eko hamarkadako Dust Bowla (Hauts katilua) da, Estatu Batuetako Lautada Handien ekoeskualdearen zati handi batean ere jo zuena, Depresio Handia hedatzen asko lagundu zuen^[14].

Larredietako giza jarduera nagusia ehiza nomada izan da erregistro arkeologikoaren gehiengoan. Garai batean, gaur egun desagertuta dagoen megafauna espezie asko zeuden.

Beste desagerpenen ostean, larredietan ehizatutako animalia nagusia lautadako bisontea izan zen. Zarata handiak erabiliz eta seinale handiak astinduz, indigenek bisonteak «bufalo itxitura» izeneko hesi itxietara eramaten zituzten arku, gezi edo lantzaz hiltzeko, edo itsaslabarretik botatzen zituzten (bufalo jauzia deituz) bisonteak masiboki hiltzeko edo zauritzeko. Zaldia eta pistola sartzeak asko zabaldu zuen lautadako indigenen ahalmena bisonteak hiltzeko. Horren ondoren, Europako amerikarren eta kanadarren bereizi gabeko hilketa politika erabili zuten, bai merkataritza arrazoiengatik, bai lautadako indigenen independentzia ahultzeko, eta bisonte kopuruaren beherakada izugarria eragin zuen, mende batean milioika izatetik ehunka batzuetara, eta horrek ia desagertzeraino eraman zuen.

Lur oso trinkoak egurrezko goldeak erabiltzen zituzten lehen kolono europarrak kaltetu zituen, haiek basoko lur solteetarako egokiagoak baitziren. Larredian, goldeek errebotatu egiten zuten, eta lurra itsatsi egiten zitzaien. Arazo hori 1837an konpondu zuen John Deere izeneko Illinoiseko errementari batek, sendoagoa zen eta sustraiak mozten zituen altzairuzko golde bat garatu baitzuen lur emankorrak nekazaritzarako prest jarriz. Lehengo larrediak, gaur egun, Lurreko nekazaritza-lur produktiboenen artean daude.

Belar garaiko larredia Ipar Amerikako laboreak ekoizteko eremu intentsiboenetako bat bihurtu da. Belar garaietako larre-biomaren jatorrizko lur-estalduraren ehuneko hamarren bat baino gutxiago (% <0,09) geratzen da^[15]. Garai batean bertako belar garaietako larredietan lur-estaldura zuten estatuak —hala nola, Iowa, Illinois, Minnesota, Wisconsin, Nebraska eta Missouri— duten lur produktibo handiko lurzoruengatik baloratzen dira, eta Arto Gerrikoan sartzen dira. Lurzoruaren erabilera-intentsitate horren adibide gisa, AEBko 50 estatuetatik Illinois eta Iowa 49. eta 50. postuetan daude landu gabeko lurzoru osoari dagokionez.

Garai batean, belar motz lehorragoak ustiategi irekirako erabiltzen ziren, batez ere. 1870eko hamarkadan, arantzadun alanbreen garapenarekin eta ureztatzeko teknikak hobetuta, eskualde hori laborantza lur eta larre hesi txikitarako bihurtu da, gehienbat.

David Tilman-ek, Minnesotako Unibertsitateko ekologistak egindako ikerketek iradokitzen dute: «Bioerregai landareen aniztasun handiko nahasketaz egindako bioerregaiek berotze globala murriztu dezakete atmosferatik karbono dioxidoa kenduz. Lur antzuetan hazten direnean ere, munduko energia-beharren zati handi bat eskain dezakete, eta elikagaiak ekoizteko lur emankorrak utz dezakete»^[16]. Artoa eta soja ez bezala, zuzenean zein zeharka elikagai-labore nagusiak direnak, abereen pentsua barne, larredietako belarrak ez dira giza kontsumorako erabiltzen. Larredi-belarrak lur antzuetan hazi daitezke, lurrari mantenugaiak gehitzearen kostua kenduz. Tilmanek eta bere lankideek kalkulatzen dute larredietako belar bioerregaiek hektareako ehuneko 51 energia gehiago emango luketela lur emankorretan hazitako artoaren etanolak baino^[16]. Gehien erabiltzen diren landare batzuk dira: lupinus, Andropogon gerardi, Panicum virgatum belarra eta Dalea.

Gainazaleko lurzoru aberats eta lodiak lurra nekazaritzarako erabilera egokia egiten zuenez, belar garaietako larreen % 1 baino ez da geratzen gaur egun AEBn^[17]. Belar laburreko larredia ugariagoa da.

Kontserbatutako larredi-eremu esanguratsuenak honako hauek dira:

• Alderville Black Oak Savanna; Rice Lake, Ontario^[18]
• American Prairie, Phillips eta Blaine konderriak, Montana
• Clymer Meadow Preserve, Hunt konderria, Texas
• Cypress Hills Interprovincial Park, Alberta eta Saskatchewan
• Goose Lake Prairie Estatuko Natur Eremua, Grundy konderrian, Illinois
• Grasslands Parke Nazionala, Saskatchewan
• Hoosier Prairie, Lake konderria, Indiana
• James Woodworth Prairie Preserve, Illinoisko Unibertsitatearen jabetzako pradera birjin bat, Glenview, Illinois^[19]
• Jennings Ingurumen Hezkuntza Zentroa, Pennsylvania
• Kissimmee Prairie Preserve State Park, Okeechobee konderrian, Florida
• Konza Prairie, Manhattan, Kansas
• Midewin National Tallgrass Prairie, Will konderrian, Illinois
• Mnoké Prairie, Indiana Dunes National Park, Porter, Indiana
• Nachusa Grasslands, Franklin Grove ( Illinois ) ondoan dagoen Natura Kontserbatzeko kontserbazioa
• Wichita Mountains Wildlife Refuge, Comanche konderrian, Oklahoma
• Neal Smith National Wildlife Refuge, Iowa
• Nine-Mile Prairie, Nebraska
• Ojibway pradera Windsor-en, Ontario^[20].
• Paynes Prairie Preserve State Park, Alachua konderria, Florida
• Richard Bong State Recreation Area, Kenosha konderrian, Wisconsin
• Russell R. Kirt Prairie, DuPage-ko College, Illinois^[21].
• Tallgrass Aspen Parkland, Manitoba eta Minnesota
• Tallgrass Prairie National Preserve, Kansas
• Tallgrass Prairie Preserve 32,000 acre (130 km²), Oklahoma
• Wisconsin-Madison Arboretum Unibertsitatea, Wisconsin-Madison, Wisconsin Unibertsitatea
• Zumwalt Prairie, Wallowa konderria, Oregon

Larredi birjina inoiz goldatu ez den larre lurrari egiten dio erreferentzia. Larredi birjina txikiak daude Amerikako Mendebaldeko Estatuetan eta Kanadan. Berreskuratutako larredi, goldatu edo beste eragozpen baten ondoren berriro landatu den larreari esaten zaio.

Larredi lorategia, nagusiki, larre bateko landareez osatutako lorategia da.

Jatorriz, Mississippiko arroko zuhaitzik gabeko larreak Indianan hasi ziren, eta mendebalderantz eta ipar-mendebalderantz hedatu ziren, Lautada Handiak bezala ezagutzen den eskualde lehorrarekin bat egin zuten arte. Eskualde bereko ekialderako luzapena, jatorriz zuhaitzez estalia, Ohio erdialderaino hedatzen zen. Horrela, larrediak, oro har, Ohio eta Missouri ibaien artean daude hegoaldean eta Aintzira Handien artean iparraldean. Larrediak glaziar garaiaren ekarpena dira. Gehienetan, erliebe moderatua edo txikia den harkaitz-gainazalean ez-konformatu gabe metatzen diren glaziar-jito dira. Hemen, arrokak Paleozoikoko formazio estratifikatu berberen luzapena dira, Apalatxe eskualdean eta Aintzira Handien inguruan gertatzen direnak. Normalean, testura fineko kareharri eta eskistoak dira, horizontalean etzanda. Glaziar aurreko higadura helduak eman zien erliebe moderatu edo txikia gaur egun jito azpian lurperatuta dago.

Larredietako eremurik handiena, Indianatik Ipar Dakotaraino, nekazaritza-lautadaz osatuta dago, hau da, estratifikatu gabeko jito xaflak. Lautada horiek 30, 50 edo are 100 oin lodi dira (30 m-raino), eta azpiko harkaitz-azalera estaltzen dute milaka kilometro koadrotan, glaziazio-osteko higadurak lokalean hutsik utzi duen tokian izan ezik. Lautadek azalera paregabea dute. Seguru asko, nekazaritza lurzoru aurreglaziarretako zati batean eginda dago, baina, neurri handi batean, izotz-geruzak mekanikoki garraiatutako arroka-hondakinez osatuta dago. Kanadako arroka kristalinoak eta Aintzira Handietatik hegoaldean dauden harri estratifikatu erresistenteetako batzuk harribil eta harri gisa agertzen diren arren, lurraren zati handia birrindu eta eho da, eta buztinezko ehundura lortu da. Nekazaritza-lautadak, altuera, poliki-poliki, aldatzen ari den itsaskia bezala zabaltzen ari den arren, sarritan, begietara, berdinduta agertzen dira horizonteraino luzatzen den ikuspegiarekin. Han-hemenka, depresio ahulak agertzen dira, padura-mahaiez edo glaziazio-osteko jatorriko lur beltz aberatsez estaliak. Beraz, glaziar azpiko gehikuntzaren bidez, larrediak gainazal leun batera berdindu dira, hegoaldean dagoen muino altuago eta ez-glaziatuarekin alderatuta.

Izotz geruza handiek morren terminalak eratu zituzten beren mugaren inguruan, amaierako hainbat fasetan. Hala ere, gerriko morrenak erliebe txikikoak dira izotzaren eremu handiarekin alderatuta. Lautadatik, astiro-astiro igotzen dira 50, 100 oin edo gehiagoko altueraraino. Milia bateko, biko edo hiruko (5 km) zabalera izan daiteke, eta haien gainazaleko muinoak, harribilez zipriztinduak, aintzira txiki asko ditu arroetan edo zuloetan haranetako erreken ordez. Gerriko morrenak begizta zentrokideen taldeetan daude antolatuta, hegoalderantz ganbilak, izotz-geruzak Aintzira Handietako behe-lurraldeetan lobuluetan aurrera egin zutelako. Aldameneko-begizta morrenak elkarrekin batzen dira berrabiagarri (iparralderantz zuzendutako gainaldean), non ondoko bi lobulu glaziar elkartu eta bolumen handieneko morrena osatzen zuten. Morrenak erliebe txikiak dira edozein mapatan erakusteko eskala handienetan izan ezik. Txikiak diren arren, larredi-estatuetako erliebe nagusia dira, eta, lautada ia hautemanezinekin batera, erreka eta ibai askoren ibilgua zehazten dute, oro har, gainazaleko formaren ondoriozkoak glaziar-gordailuak direnak.

Glaziar-aldiaren konplexutasunak eta hainbat glaziar-garaitan banatzeak, luzera dezenteko glaziar arteko aroek bereizita (glaziazio-ondoko garaia baino luzeagoak, zalantzarik gabe) ondorio estruktural bat dute ondoz ondoko golde-lur xaflak gainjartzean, glaziar-gordailuekin txandakatuz. Ondorio fisiografikoa ere badauka, glaziazio-ondoko higadura normalaren kopuru oso desberdinean glaziar-gordailuen zati ezberdinek jasaten dutenean. Hegoaldeko jito-xaflek —Iowa hegoaldean eta Missouri iparraldean bezala—, hasiera batean, azalera laua galdu dute, eta, orain, heldutasun handiz, bereizita daude forma dotorez. Hemen, erreka txikien haranak ere ondo ireki eta mailakatuta daude, eta padurak eta aintzirak arraroak dira. Xafla horiek Pleistozeno hasierako jatorrizkoak dira. Aintzira Handietatik gertuago, golde-lur xaflak erreka handien haran estuek soilik lubakitzen dituzte. Padura-lurraldeek, oraindik ere, lautadako sakonune ahulak okupatzen dituzte, eta lotutako morrenek aintzira txiki ugari dituzte beren hustu gabeko zuloetan. Jitoan doazen xafla horiek Pleistozeno berantiarreko jatorria dute.

Izotz-geruzak, Ohio ibai, Mississippi ibai eta Missouri ibaiko hegoalderantz makurtzen zen lurretaraino hedatu zirenean, xaflak kargatutako errekak izotz mugatik urruntzen ziren. Errekak beren ubide azpiglaziarretik ihes egin ahala, kanal zabalagoetara hedatu, eta haien kargaren zati bat metatu zuten, eta, horrela, ibilguak areagotu zituzten. Tokiko xaflak edo amantalak morrenen gerriko kanpoko aldean zabaltzen dira, gehiago edo gutxiago. Legar eta hareazko tren luzeek hegoalderantz doazen haranak estaltzen dituzte glaziar eremuetatik glaziaziorik gabeko eremutara. Geroago, izotzak gehiago urrutiratu zirenean eta deskargatutako errekak lehengo ohitura degradatzailera itzuli zirenean, gutxi-asko osorik arakatu zituzten haraneko gordailuak, eta, gaur egun, uholde-lautaden alde banatan dauden terrazetan ikusten dira hondakinak.

Azken glaziar garaiko izotzak atzera egin zutenean eta bere aurreko muga iparraldeko isurialdean —Aintzira Handien drainatze-eremuari zegokiona— zegoenean, ur-masak metatu ziren izotz ertzaren aurrean aintzira glazio-marjinalak eratuz. Aintzirak, hasieran, txikiak ziren, eta bakoitzak bere irteera zuen hegoaldeko lur sakonune baxuenean. Izotza atzerago urtu ahala, ondoko aintzirak elkartzen joan ziren taldearen irteera baxuenaren mailan. Irteerako errekak proportzio berean hazi ziren, eta ubide zabala higatu zuten lurraren altueran eta ibaian behera; aintziraren urak hareazko uharriak edo itsaslabarrak zizelkatu zituzten beren ertzean, eta buztinezko xaflak ezarri zituzten beren zoruetan. Ezaugarri horiek guztiak erraz antzematen dira larredi eskualdean. Chicagoko egungo gunea Michigan aintziraren eta Illinois ibaiaren iturburuen arteko zati baxuan zehar garraiatze edo garraio indiar batek zehaztu zuen. Banaketa hori Michigan glaziar aintziraren irteerako kanal ohiaren zoruan dago. Dagokion irteerak Erie aintzira, Huron aintzira eta Superior aintzira bezala ezagutzen dira. Agassiz aintzira izeneko ur-geruza oso handi batek, garai batean, Minnesota iparraldeko eta Ipar Dakotako lautada zabal bat zabaldu zuen. Warren ibaia izeneko aintzira glaziar horren irteerak ubide handi bat higatu zuen, eta, bertan, Minnesota ibaia ageri da gaur egun. Iparraldeko Ibai Gorria, lehen, Agassiz aintzirak estalitako lautada batetik doa iparralderantz.

Aparteko ezaugarri batzuk sortu ziren izotz-geruzaren atzerakada aintzira marjinaletarako ekialderako irteera bat ireki zenean. Irteera hori gertatu zen New Yorkeko mendebalde-erdialdeko Apalatxeko goi-ordokiaren iparraldeko isurialdearen eta urtzen ari zen izotz-geruzaren hegoaldeko isurialdearen arteko sakonunean. Ekialderako irteera hori Ohio edo Mississippi ibaien arteko lur-altuera hego-mendebaldeko irteera baino baxuagoa izan zenean, aintzira marjinalen isurketa Mississippi sistematik Hudson sistemara aldatu zen. Ondo zehaztutako kanal askok, New Yorkeko Syracuse auzoko goi-ordokiaren ipar isurialdeak zeharkatzen dituztenak, izotz-mugan dagoen ibaiaren irteerako aldi baterako bideak markatzen dituzte. Ordokiaren maldan, segidako kanalak gero eta maila baxuagoetan aurkitzen dira izotza gero eta atzerago urtzen zen heinean aintziraren irteerak hartutako segidako ibilbideak adieraziz. Kanal horietako batzuetan, arroila sakonak higatu ziren aldi baterako ur-jauziak bihurtuz, altueraz baina ez zabaleraz Niagara gainditzen zutenak. Arroilen buruan murgiltzen ziren urak induskatutako putzuek, gaur egun, aintzira txikiek hartzen dituzte. Aldaketa-multzo horretako etaparik esanguratsuena aintzirako glazio-marjinalaren urak apaldu zirenean gertatu zen, eta, hala, Niagarako kareharrizko isuri luzea New Yorkeko mendebaldean agerian gelditu. Aurretik elkartzen ziren urak, gero, bi aintziratan banatu ziren. Gorenak, Erie aintzirak, Niagara ibaia hornitzen zuen, eta horrek bere urak isurtzen zituen, mendialdetik behera, Ontario aintziraraino. Horrek Niagara ur-jauziak sortu zituen. Denbora batez, Ontario aintziraren irteera Mohawk haranetik Hudson ibaira igaro zen. Goiko kota horretan, Iroquois aintzira bezala ezagutzen zen. Aintziraren ipar-ekialdeko muturretik izotza urtu zenean, maila baxuago batera jaitsi zen, eta San Lorentzo eremuan zehar drainatzen zen. Horrek Niagara ibairako oinarrizko maila baxuagoa sortu zuen, bere higadura ahalmena handituz.

Zenbait barrutitan, glaziar azpiko golde-lurra ez zen lautada leun batean hedatzen, baizik eta tumulu eliptikoetan pilatzen zen, 100-200 oin. altua eta 0,80tik 1,61 km bitarteko luzera, izotzaren higiduraren norabidearekiko paraleloak dituzten ardatzekin azpiko harkaitz-zoruan marratxoek adierazten duten moduan. Muino horiek drumlin irlandar izenarekin ezagutzen dira, Irlanda ipar-mendebaldean, antzeko muinoetarako, erabiltzen dena. Drumlin talderik aipagarrienak New Yorkeko mendebaldean agertzen dira, non haien kopurua 6.000tik gorakoa eta Wisconsin hegoaldean 5.000koa dela kalkulatzen den. Beren auzoetako topografian, guztiz nagusitzen dira.

Mississippiko goiko arroko ibai-ibilgu handien ondoan dagoen jito xafla zaharrenetan dago alemanezko bess (edo loess) izenez ezagutzen den limo fin eta estratifikatu baten gordailu bitxi bat. 6,1 m edo gehiagoko lodiera lortzen du ibaietatik gertu, eta hamar milia edo gehiagora (16 km edo gehiago) desagertzen da, pixkanaka, alde batean zein bestean. Lehorreko maskorrak ditu, eta, beraz, ezin zaio itsas edo aintzirako urpekaritzari egotzi. Azalpen onena zera da: glaziar-aldiko zenbait fasetan, haizeek hauts gisa eraman zutela larritzen ari ziren ibaien uholde-ordokietatik, eta, poliki-poliki, alboko belarrez estalitako lautadetan metatu zutela. Sedimentu horren jatorri glaziar eta eolikoa bere aleen angelutasunak erakusten du (ertz bat urtetan erori gabe geldituko da), eta, aldiz, urak nabarmen garraiatu izan balu, aleak biribildu eta leunduak egongo ziratekeen. Loess da jatorrizko material nagusia lurzoru oso emankorrentzako, baina lehorra.

Wisconsin hego-mendebaldea eta ondoko Illinois, Iowa eta Minnesota estatuetako zatiak jito eremu bezala ezagutzen dira, zeren eta jito-xaflak eta morrenek mugatuta dauden arren glaziar-gordailuetatik libre baitaude. Beraz, oasi moduko bat izan behar izan zuen iparraldeko izotz-geruzak ekialdetik eta mendebaldetik aurrera egin eta hegoaldeko mugaren inguruan bat egiten zutenean. Glaziaziotik salbuetsia izateko arrazoia da begizta morrenek hegoalderantz ganbiltasunaren alderantzizkoa; zeren glaziar-aurrerapen handienaren bideak markatzen dituzten bitartean, beheko hobietan (aintzira-arroetan), jito gabeko eremua izotz-inbasiotik babestutako barrutiak dira Wisconsin iparraldeko eta Michiganeko goi-lurraldeak (Superior mendilerroaren zati bat) glaziar aurrerapenari eskainitako oztopoaren ondorioz.

Mississippi ibaiaren goiko ibilgua, neurri handi batean, glaziar-gordailuen ondoriozkoa da. Bere iturriak Minnesota iparraldeko aintzira morrenetan daude. Inguruko jito-gordailuak hain dira astunak, ezen Hudson badiaren, Superior aintziraren eta Mexikoko golkoaren drainatze-arroen arteko zatiketek, bistan denez, ez daukate erlazio zehatzik glaziar aurreko zatiketekin. Mississippiren ibilbidea, Minnesotatik zehar, jito-estalkiaren formak gidatzen du, neurri handi batean. Hainbat ur-laster eta San Antonio ur-jauziak (Minneapolis-eko gunea zehazten dutenak) heldutasunik gabeko seinaleak dira, azpiko harkaitzaren xafla gainjartzearen ondoriozkoak. Hegoalderago, Ohio ibaiaren sarreraraino, Mississippik 91tik 122 m arteko sakoneko harkaitz hormadun haran bat jarraitzen du, 3,2tik 6,4 m arteko uholde-lautada duena zabalean. Badirudi haran horrek Mississippi glaziar goiztiar handi baten bidea irudikatzen duela, gaur egun, Hudson badian eta San Lorentzoko golkoan isurtzen den prezipitazio asko Mexikoko golkora isurtzen zenean, egungo ibaiaren erradio-kurbak nabarmen txikiagoak baitira haranarenak baino. Papin aintzira (48 km San Paulo azpian), ibaiaren hedapen atsegina bere uholde-lautadan zehar, Chippewa ibaiak, ipar-ekialdetik zetorrela, gainkarga ekarri zuen haranaren hondoaren gehikuntzaren ondorioz. Horregatik, uren aitak ere, iparraldeko estatuetako beste hainbeste ibai bezala, bere ezaugarri asko, zuzenean edo zeharka, glaziar ekintzari zor dizkio.

Larredien emankortasuna haien jatorriaren ondorio naturala da. Landarediaren garraio mekanikoaren bitartean, landareen hazkuntzarako ezinbestekoak diren mineralak kentzeko landaredirik ez zegoen, normalean, meteorizatutako eta berezitutako ia lauak diren lurzoruetan gertatzen den bezala. Lurzorua Apalatxeko mendiondoaren antzekoa da; baso-estaldura primitiboaren ondorioz agortua ez den arren, ez dira, inola ere, larredietako jito-xaflak bezain aberatsak. Gainera, harrizko azpiegitura edozein dela ere, laborantza lurzorua batez besteko harrien artezketa nahasketa mekaniko sakon baten bidez egin da. Hori dela eta, larrediak, etengabe, emankorrak dira hainbat kilometrotan. Benetako larrediak belar natural eta urteko loredun landare ugariz estalita zeuden garai batean, baina, gaur egun, baserriz estalita daude.

• (Ingelesez) Prairie Enthusiasts - larreen babesa eta zaharberritzea Mendebaldeko erdialdean
• (Ingelesez) Prairie Plains Baliabideen Institutua
• (Ingelesez) Texasko Native Prairies Elkartea
• (Ingelesez) Suaren garrantzia larre barruan
• (Ingelesez) Missouri Prairie Fundazioa
• (Ingelesez) Prairie Public Television -ek ekoiztutako America's Grasslands dokumentala