Walschleben situas en ebenaĵo inter la rivero Gera kaj la monteto Walschberg je ĉirkaŭ 10 km for de la urbokerno de la landa ĉefurbo Erfurto.
Gastejo en Walschleben
Historio
Ĉ. 300 p.K. laŭdire setlis monaĥo nome Walo surloke. Mencio unue estis en dokumento en la jaro 973. En 1322 oni suferis je pestepidemio; en 1377 vendis la grafo de Gleichen la vilaĝon al la erfurtanoj. En la fino de la 15-a jarcento oni legis pri certa Voktejo Walschleben kun 16 vilaĝoj aliĝintaj,[1] inter kiuj estis Elxleben, Andisleben kaj Dachwig. Post Reformacio la vilaĝanoj devis protestantiĝi. Post la Tridekjara milito restis el sume 305 domoj ankoraŭ netuŝitaj ne pli ol 44. En 1653 la vilaĝo nombris 483 vitojn, krome kultivitis ankaŭ kanabon, ordinaran linon, anizon kaj isaton. En 1683 trafis la homojn tieajn granda pestepidemio; ekde 1706 Walschleben apartenis al la erfurta Administradejo Gispersleben kaj 84 jarojn poste loĝis en ĝi 800 homoj.
En 1802/03 venis Walschleben al Prusio kaj inter 1807 kaj 1813 al la francia Princlando Erfurto. Post la Viena kongreso ĝi estis parto de la Provinco Saksio ene de Prusio. La stacidomo ĉe la fervojlinio inter Erfurto kaj Nordhausen malfermitis en 1869. En aprilo 1945 Walschleben liberiĝis fare de la Usona Armeo antaŭ enkorpiĝo en la sovetia okupadzono.
Evoluo enloĝantara
1994: 2005
1995: 1982
1996: 1966
1997: 1957
1998: 1935
1999: 1930
2000: 1925
2001: 1928
2002: 1889
2003: 1897
2004: 1877
2005: 1856
2006: 1839
2007: 1814
2008: 1778
2009: 1773
2010: 1777
2011: 1781
2012: 1772
2013: 1763
2014: 1790
2015: 1778
2016: 1780
Fonto: Thüringer Landesamt für Statistik
Vidindaĵoj
La en 1495 konstruita kaj protestantismaPreĝejo Sankta Kruco belas kaj arkitekture gravas.[2] Temas pri per ŝotraĵoj starigita ejo, unueca halokirko kun multangula malfermita altarejo kaj uesta turo. Ĝi novigitis en 1701. En 1888 ankaŭ la interno alifaritis kaj konstruitis norda ŝtupara turo. Antaŭ la kirko staras monumento por falintaj soldatoj de la Unua mondmilito kaj de la Dua mondmilito.
Pluraj historiaj bienoj tipas ĉie ajn.
Ekonomio kaj infrastrukturo
Hejmis en Walschleben inter 1873 kaj sukerfabriko; fino produkta iĝis post akcidento mashinara. Tiam la fabriko jam estis en la manoj de la okcidentgermana firmao Südzucker A.K. Post malkonstruo kompleta la grundo restis arvalo ĝis 2015. Nuntempe la tuto uzatas por nova strato en la direkto de Riethnorthausen; oni sciu ke la malnova strato lokiĝas nun en la inonda zono de Gera. Ĉar estas la tuto parto de grandstila kontraŭakvega koncepto tuŝanta plurajn komunumojn laŭlonge de Gera-rivero.
Eduko
Walschleben posedas ŝtatan bazlernejon kaj bibliotekon. Dum GDR-tempo estis samloke t.n. politeknika supera lernejo/POS portanta la nomon de Hans Beimler. Post restaŭrado en 2004/05 alkonstruitis sporthalo. En niaj tagoj nomiĝas la bazlernejo laŭ la dana verkisto Hans Christian Andersen. Walschleben disponas krome pri tre grandanime ekipita kaj planita infanĝardeno.
La protestantisma Kruco-kirko
Trafiko
Danke al proksimeco de la landa ĉefurbo Erfurto kaj frua aparteno al la Distrikto Erfurt-Land la vilaĝo estas, koncerne la trafikon, dorlotita loko. La haltejo Walschleben troviĝas ĉe la fervojlinio inter Wolkramshausen kaj Erfurto. Vagonare oni atingas la ĉefan erfurtan stacidomon post 17 minutoj nur. Krome situas Walschleben ĉe la federacia ŝoseo B 4 kaj ĉe la aŭtostratego A 71 kies plej proksima alirejo estas nur ĉ. 6 kilometrojn for. Ne prisilentotas regula busliniaro en la direktoj de Ringleben, Sömmerda, Witterda kaj Erfurto (ĝis la norda Eŭropo-placo). En aŭgusto 2013 malkonstruitis la kaduketa stacidomo post netrovo de interesata aĉetanto.
Eoste de Walschleben kondukas la biciklovojoGera-Radweg.
↑Jakob Dominikus: Erfurt und das Erfurtische Gebiet. Nach geographischen, physischen, statistischen, politischen und geschichtlichen Verhältnissen. Eine von der Akademie der nützlichen Wissenschaften zu Erfurt mitgekrönte Preisschrift. Theil 2. Carl Wilhelm Ettinger, Gotha 1793, p. 15.
↑Stephanie Eißing u. a.: Thüringen (= Handbuch der deutschen Kunstdenkmäler.). 2-a eldono. Deutscher Kunstverlag, München 2003, ISBN 3-422-03095-6, p. 1281.
