La Suno en la fikcio kvankam la Suno estis uzata kiel sciencfikcia medio ekde la klasika antikva epoko, ĝi delonge ricevis relative malmulte da atento.

En la plej multaj reprezentadoj de la Suno, ĝi estis reprezentita kiel loĝebla stelo kaj ĉiela korpo simila al la Tero, la estaĵoj kiuj supozeble vivis tie estis priskribitaj laŭ la kredo ke ekzistis vivo en la ĉielaj korpoj. Kun la evoluo de astronomio kaj pli granda scio pri la Suno, precipe ĝia temperaturo, la supozitaj loĝantoj de la Suno ne plu estis konsiderataj vivantaj estaĵoj, krom en la kazo de tre ekzotikaj vivoformoj. Anstataŭe, la intrigo temigis pli la neeviteblan morton de la Suno kaj la katastrofojn, kiujn ĝi alportus al vivo sur la Tero. Sunmakuloj estis la temo de malmulto de verkoj. La Suno reprezentas danĝeron por kosmoveturiloj kiuj tro proksimas, ĉu per neceso aŭ intence. Kvankam la Suno foje estas prezentita en sciencfikcio, ĝi aperas malpli ofte ol aliaj steloj. Ĝenerale, la Suno estas nekutima loko en sciencfikcio, precipe kiam estas komparite kun la planedoj Marso kaj Venuso.

Antaŭ ol estis komprenite ke la energifonto de la Suno estis nuklea fuzio, la primara supozo inter verkintoj estis ke la fonto de varmo kaj lumo estis bruligado kaj ke la Suno elĉerpigus fuelon en relative mallonga tempodaŭro. Eĉ post kiam la vera fonto de sunenergio estis malkovrita en la 1920-aj jaroj, la malkresko aŭ kompleta formorto de la Suno estis ofta temo en la post-apokalipsa sciencfikcia ĝenro, kie provoj estis faritaj por revigligi la Sunon por malhelpi eblajn katastrofojn. Ofta maniero kiel la Suno kaŭzis katastrofojn estis se ĝi eksplodis aŭ iĝis supernovao, aliaj mekanismoj, kiel ekzemple sunaj flamlumoj, ankaŭ estas foja temo. Krom esti fonto de detruo, la Suno ankaŭ estis utiligita en la fikcio kiel fonto de sunenergio kaj povumo. Plie, la suna vento povas esti uzata kiel kosmoŝipo propulssistemo per la uzo de sunaj veloj. La suna eklipso ofte estis uzita en multaj rakontoj. La Suno komencis aperi malpli ofte en la fikcio en la 1930-aj jaroj kaj 1940-aj jaroj, ĉar la legantoj komencis perdi intereson en la temo.^[1]