En Leipzig li studis ĉefe la klasikajn lingvojn, kaj vivis ekde 1828 en Dresdeno. Ekde 1842 li plurfoje vojaĝis al Italujo troviĝante ankaŭ en Stuttgart kaj Berlino. Sed la politika situacio en 1849, post la Revolucio de 1848 en Germanio, preferigis lin la vivi en Svisujo. Li aĉetis la malnovan Kastelon Oetlishausen en la Kantono Turgovio kie li vivis ĝismorte.
Graveco
Kastelo Oetlishausen en Svisujo kie mortis Bülow en 1853
Sian literaturan renomon li ekigis per la altvalora novelo-libro »Novellenbuch« (Lepsiko 1834–36), kie troviĝas cent noveloj prilaboritaj laŭ malnovaj fremdlandaj kaj germanaj modeloj, krome per »Neues Novellenbuch« (Brunsviko 1841). Inter la propraj aĵoj, en kiuj li ofte kaj sukcese orientiĝis je la stilo de Ludwig Tieck, kiujn li publikigis, jenas: »Eine Frühlingswanderung durch das Harzgebirge« (Lepsiko 1836); »Jahrbuch der Novellen und Erzählungen« (Brunsviko 1840; kun la interesa rakonto »Die Jugend des armen Mannes in Tockenburg« laŭ la membriografio de U. Bräker); »Novellen« (Stuttgart 1846-1848); »Eine allerneueste Melusine« (Frankfurto 1849) kaj aliajn pli etajn novelojn diversloken enŝovitajn.
1836: Simplicissimus en la prilaboro de Karl Eduard de Bülow
Krome li eldonis prilaboron de »Simplicissimus« (Lepsiko 1836) de Grimmelshausen, tradukon de »La gefianĉoj« de Manzoni (dua eldono, Lepsiko 1837), »Dramatische Werke« de Friedrich Ludwig Schröder (Berlino 1831), kune kun Tieck trionon de la verkoj de Novalis (Berlino 1848), krome »Heinrich v. Kleists Leben und Briefe« (Berlino 1848), »Anthologie auf das Jahr 1782« de Friedrich Schiller (Heidelberg 1850) kaj »Militärische und vermischte Schriften« de Heinrich Dietrich von Bülow (kune kun W. Rüstow, Lepsiko 1853).
La germanlingvan rememor-literaturon li pliriĉigis per la eldono de la surpaperigitaj memoroj de palatgrafo ĉe Rejno Frederiko la 2-a (»Ein Fürstenspiegel«, Vroclavo 1849).
