PROFILPELAJAR.COM

Novelo estas literatura ĝenro, en kiu la literaturaj verkoj havas limigitan amplekson en naturo de inventita proza rakonto pli mallonga ol romano kutime traktanta kelkajn rolulojn kaj celanta unuecan efikon kaj ofte koncentriĝanta sur la kreado de humoro prefere ol intrigo.

Novelo tipe povas esti legata en unu legado, kaj plejparte dum malpli ol unu horo. Karakterizaĵoj de la novelo estas la unueco de tempo, la unueco de la loko, kaj la unueco de la intrigo, kiu temas pri memstara okazaĵo aŭ serio de ligitaj incidentoj. La longo de novelo kutime varias de 1 000 ĝis 7 500 vortoj.

La novelo distingiĝas disde la romano per la kondensado de la rakonto kaj disde la fabelo per la realismo de la temo^[1].

Historio

La novela ĝenro komenciĝis en la mezepoko, sed la plej multaj rakontoj estis anonimaj. Ili ankaŭ estis konsiderataj neallogaj krom se multaj el ili estis ligitaj en unu libro kun kadro-rakonto (kiel Fabeloj de Mil kaj Unu Noktoj). Nur en la 14-a jarcento en Italujo troveblas noveloj kun la nomo de la kreinto. Giovanni Boccaccio, aŭtoro de "Decameron", dosiero enhavanta 100 novelojn, estas konsiderata de multaj kiel la patro de la novela ĝenro. Lia rakonto "La Falko", en la Dekamerono, estas klasika novelo, kiu kombinas la trajtojn de la ĝenro kun granda koncizeco kaj fakteco.

Karakterizaĵoj

Ĝenerala principo de novelo estas ĝia alta aplikita redukto kaj kunpremo, kiu inkludas ĉiujn elementojn de dezajno kaj efiko laŭe al la sugesta forto de la novelo.

La rakonto bezonas streĉon, ritmon, neatenditaĵon kaj surprizon ene de atendataj parametroj (tio estas en iu akceptebla kurso de eventoj), kaj ankaŭ bezonas unuecon, kontinuecon, kompaktadon, konflikton, kaj dividon en partojn (komenco-alproksimiĝo, duon-nodo, kaj fino-konkludo) pli-malpli klara kaj difinita. La pasinteco kaj la estonteco en la rakonto havas negravan signifon, kaj la ekbrilo (provizora regreso) ne estas malhelpanta, kvankam ĝi devas esti uzata nur se absolute necese, kaj laŭ la plej mallonga kaj marĝena maniero ebla.

Kiel koncentrita, konciza formo de rakontado kaj priskriba proza fikcio, novelo estas teoriigita per la tradiciaj elementoj de drameca strukturo: ekspozicio (enkonduko de fikson, situacion kaj ĉeffigurojn), komplikaĵo (la evento kiu enkondukas la konflikton), kreskanta ago, krizo (la decida momento por la ĉefrolulo kaj lia engaĝiĝo por agado), klimakso (la punkto de plej alta intereso rilate al la konflikto kaj la punkto kun plej ago) kaj rezolucio (la punkto kiam la konflikto estas solvita). Pro iliaj longecoj, noveloj eble aŭ eble ne sekvas ĉi tiun ŝablonon. Ekzemple, modernaj rakontoj nur de tempo al tempo havas ekspozicion, pli tipe komenciĝante en la mezo de la ago (en rimedoj). Kiel ĉe pli longaj rakontoj, intrigoj de noveloj ankaŭ havas klimakson, krizon aŭ turnopunkton. Tamen la fino de multaj rakontoj estas abrupte kaj malfermita kaj povas havi aŭ eble havas moralan aŭ praktikan lecionon. Kiel ĉe ia ajn arta formo, la ekzaktaj trajtoj de rakonto varias laŭ kreinto.

La rakonto havas plurajn trajtojn, kiuj diferencas ĝin de aliaj rakontaj ĝenroj:

Leitmotivo - centra motivo en la verko, kiu kunigas la aliajn motivojn ĉirkaŭ ĝi. En la novelo la gvida motivo facile identigeblas, ĉar ĝi kutime aperas en la nomo de la rakonto.
Ideo-motivo - elemento, aparta vorto ripetata plurfoje en la verko kaj signifoplena
Argumento: la novelo havas strukturon de interplektitaj faktoj (agoj-konsekvencoj) en formo de enkonduko-nodo-rezulto.
Centra strukturo: ĉiuj elementoj menciitaj en la novelo rilatas kaj funkcias kiel indikoj de la argumento.
Unueco de efiko: dividi ĉi tiun karakterizaĵon kun poezio. Ĝi estas skribita por esti legata de komenco ĝis fino, kaj se oni tranĉas la legadon, la rakont-efiko tre verŝajne perdiĝos. La strukturo de la romano permesas, anstataŭe, legi ĝin laŭ partoj, kaj aliflanke la pligrandigo de la romano ankaŭ ne lasas neniun alian eblecon.
Redukto
- Tempo - Kutime la rakonto okazas dum mallonga periodo, kelkaj horoj, tage, semajne aŭ preterlasas.
- Loko - tie estas la ĉefa loko, kie la intrigo de la rakonto okazas.
- Sola intrigo: male al tio, kio okazas en la romano, en la novelo ĉiuj eventoj estas ĉenitaj kune en ununura sinsekvo de eventoj. Jen la kutima sinsekvo: Enkonduko (ekspozicio) - ascenda ago - implikiĝo - pinto - descenda ago (permesanta implikiĝon) - fino (malferma, fermita, cirkla aŭ punkta).
- Protagonisto: kvankam eble estas aliaj gravuloj, la novelo parolas pri unu precipe, al kiu la ĉefaj eventoj okazas. Kutime estas unu ĉeffiguro kaj sub-roluloj. La roluloj en la novelo ne estas rondaj sed plataj roluloj.
- Priskriboj - La lingvo en la novelo tendencas esti ŝparema. Ĉiu priskribo estas absolute necesa kaj signifoplena.
Proza: la formato de modernaj rakontoj, de la apero de verkado, kutime estas proza.
Fikcia: kvankam ĝi povas esti inspirita de realaj eventoj, novelo devas, funkcii kiel tia, esti tranĉita de la realo.
Mallonga: por plenumi la ĵus menciitajn trajtojn, memkompreneble la novelo devas esti mallonga.
Falo (pinto): la fino ofte estas neatendita, kaj prenas la formon de falo, aŭ "punkto", kelkfoje nur kelkajn liniojn. Tamen ekzistas ankaŭ "malfermitaj" novelaj tekstoj karakterizitaj de foresto de pinto.

Strukturo

La klasika strukturo de la novelo estas piramido superita de la kulmino. La paŝoj en la strukturo estas:

Ekspozicio - Enkonduko al la novelo. Mallonga fono pri la tempo kaj loko de la intrigo.
Enmiksiĝo - La intrigstadio en kiu estas malobservita la ekvilibra situacio kiu ekzistis antaŭ ol la intrigo iĝis implikita.
Pinto - la loko, kie kulminas la komplikaĵo aŭ la plej "suspensa" loko en la intrigo.
Turnopunkto - kiam la intriga movado ŝanĝas direkton. Turniĝo povas okazi antaŭ la pinto aŭ post la pinto. Foje ĝi estas la kulmino mem.
Kompletigo - stadio kiu prezentas la solvon al la intriga problemo prezentita de la komplikaĵo.

Analizo

Baudelaire, tradukisto de Poe, proponis ĉi tiun analizon de la novelo:

"Ĝi havas ĉi tiun grandegan avantaĝon super la romano en grandaj proporcioj, kiu ĝia mallongeco aldonas al la intenseco de la efiko. Ĉi tiu legado, kiun eblas plenumi samtempe, lasas en la menso memoron multe pli potencan ol rompita legado, ofte interrompita de la komerco kaj de la zorgo pri mondaj interesoj. Presanta unuo, la tuteca efiko estas grandega avantaĝo, kiu povas doni al ĉi tiu speco de kunmetaĵo tre specialan superecon, ĝis la punkto, ke novelo (verŝajne difekto) valoras eĉ pli bone ol tro longaj noveloj. La artisto, se li estas lerta, ne konvenos siajn pensojn al la okazaĵoj, sed, intence konceptita, senpage, efikon por produkti, elpensos la okazaĵojn, kombinos la eventojn plej verŝajnajn por kaŭzi la deziratan efikon. Se la unua frazo ne estas skribita por prepari ĉi tiun finan impreson, la laboro mankas de la komenco. En la tuta kunmetaĵo ne devas gliti unusolan vorton, kiu ne estas intenco, kiu ne inklinas, rekte aŭ nerekte, perfektigi la antaŭmeditan projekton."

- Novaj Notoj pri Edgar Allan Poe

Éric-Emmanuel Schmitt difinas ĝin kiel arton de la tempo:

"Se ni povas uzi la romanon kiel tote, ĝi estas neebla por la novelo. Ni devas mezuri la spacon asignitan al la priskribo, al la dialogo, al la sinsekvo. La plej eta arkitektura kulpo aperas tie. La kompatemo ankaŭ. Foje mi pensas, ke la novelo eksplodas al mi, ĉar mi estas antaŭ ĉio homo de la teatro. Ni sciis de Ĉekov, Pirandello kaj Tenesio Williams, ke la noveloj taŭgas por teatraĵoj. Kial? La verkisto de noveloj havas la senton direkti la leganton: li kaptas ĝin ĉe la unua frazo, por alkonduki ĝin al la lasta, senmova, ne haltanta, kiel li kutimas fari ĉe la teatro. La teatraĵoj amas la noveloj, ĉar ili sentas, ke ĝi forprenas ilian liberecon de la leganto, ke ĝi konvertas ilin en spektantojn, kiuj ne plu povas eliri, krom permane forlasi sian seĝon. La noveloj restarigas ĉi tiun potencon al la verkisto, la potencon administri tempon, krei dramon, atendojn, surprizojn, desegni la fadenojn de emocio kaj inteligenteco, por subite malsupreniri la kurtenon."

- Koncerto memore al anĝelo (noveloj)