Esfahano estas 340 km sude de Teherano kaj estas la dua plej granda urbo en Irano, havante pli ol unu milionon da loĝantoj. Ĝi staras 1590 m super marnivelo kaj ĝuas 355 mm da pluvo po jaro, simile al Denvero, Usono en alteco kaj sekeco. La temperaturo kutime ŝvebas estas inter 2 kaj 28 C. La urbo staras ĉe la Zajande-Rivero kaj ĉe la ĉefa nordsuda kaj orientokcidenta vojoj de Irano.
Si-o-se Pol
Historio
La araboj konkeris la urbon en 642, kaj disvastigis islamon. Ili starigis Esfahanon kiel ĉefurbo de provinco. Dum la 11-a jarcento, la islama filozofo Aviceno loĝis kaj instruis tie. Poste en la jarcento, en 1051, la selĝukido, Toghril Beg, kaptis la urbon, ankaŭ stariginte ĝin kiel ĉefurbo. La urbo floris sub la selĝukidoj ĝis ĉirkaŭ 1200. En 1387, la urbo estis tre sange konkerita de Timuro.
La Rusia armeo en Esfahano en la jaro 1890
La urbo fine ĝuis sian oran epokon dum la 17-a jarcento sub la ŝaho Abaso la 1-a, kiu starigis ĝin kiel ĉefurbo de la safavida dinastio. Multo de la belegaj konstruaĵoj estis konstruita dum ĉi tiu tempo. Post jarcento, konkerite de la afganoj en 1722 post sieĝo, la urbo kadukiĝis, multe de ĝi iĝis ruino. Kvankam la afganoj estis la supraĵa kaŭzo de la disfalo de Esfahano, la plej profunda kaŭzo estis la markomerco de Nederlando: Esfahano riĉiĝis per la transtera komerco trans Azion, sed ĉi tiu komerco velkis kiam la nederlandanoj povis transporti la samajn varojn malpli koste trans maron.
Hodiaŭ Esfahano estas la dua plej granda urbo en Irano (Teherano estas unua), farante kahelojn, tapiŝojn, teksaĵojn (precipe de kotono), ŝtalon kaj benzinon. Ĝi havas universitaton kaj metroon. Partnera urbo en Eŭropo estas la universitata urboFreiburg en Germanio.
Nov-Ĝulfo (perse: نو جلفا - Nu Jolfā , جلفای نو - Jolfâ-ye Nu; armene: Նոր Ջուղա - Nor Ĝuga) estas la armena kvartalo de Esfahano, situanta laŭ la suda bordo de la rivero Zajande. Tie estas la Preĝejo Sankta Maria kaj la Preĝejo Bet-Leĥem.
La moskeo estis konstruita dum la periodo de la safavida dinastio kaj estas ekzemplo de la islama arkitekturo de Irano, konsiderata kiel majstra verko de la persa arkitekturo.
Isfahano kaj Esperanto
En la kvina kanto de la verko de Abel MontagutPoemo de Utnoa okazas asembleo de la Gobanoj (eksterteranoj). Tie oni akceptas, ke oni plikuraĝigu la malfortigitan Utnoan (nome la ĉefrolulo Noa) pere de la drogo anoŭdo. Inna malsupreniras kaj liveras ĝin al Noa. Je ties efiko aperas antaŭ li la poeto Valmikio kiu montras al li la enormajn atingojn de la estonta homaro, se li sukcesas savi ĝin, nome, en Azio, el Ĉina Murego al insulo Srilanko. Poste aperas la japana pentristo Hokusajo kiu siavice montras aliajn mirindaĵon el Azio. Jen kiel oni prezentas Isfahanon:
Al Isfahano venas la vojaĝantoj eonaj.
-Jen antaŭ ni leviĝas la luksa volbo Madrasa,
garnita arabeske kaj per surskribaj aranĝoj
blanke farbitaj, ankaŭ la Luftullaha Kupolo,
kun pecoj ceramikaj kaj ornamado floreca.
Jen tie la kvin pontoj, el kiuj Ĥŭaju superbas.[1]
