Το Παγκόσμιο Διαβατήριο είναι μη επίσημο ταξιδιωτικό έγγραφο που πωλείται από την World Service Authority, έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που ιδρύθηκε από τον Γκάρι Ντέιβις το 1954.^[1]

Το Παγκόσμιο Διαβατήριο μοιάζει στην εμφάνιση με ένα γνήσιο εθνικό διαβατήριο ή άλλο τέτοιο αυθεντικό ταξιδιωτικό έγγραφο. Το 1979, το Παγκόσμιο Διαβατήριο ήταν ένα έγγραφο 42 σελίδων, με σκούρο μπλε εξώφυλλο και κείμενο στα αραβικά, κινέζικα, αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά, ισπανικά και εσπεράντο. Περιείχε μια ενότητα πέντε σελίδων για το ιατρικό ιστορικό και μια ενότητα έξι σελίδων για την καταχώριση των οργανωτικών συνεργασιών. Το τέλος που χρεωνόταν εκείνη την εποχή ήταν 32 δολάρια ΗΠΑ συν τα ταχυδρομικά τέλη, για ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο τριών ετών που θα μπορούσε να ανανεωθεί για άλλα δύο χρόνια.^[2]

Η τρέχουσα έκδοση του 2017 του Παγκόσμιου Διαβατηρίου κατασκευάστηκε τον Ιανουάριο του 2007. Διαθέτει ενσωματωμένη φωτογραφία «φάντασμα» για ασφάλεια, καλυμμένη με πλαστική μεμβράνη. Η σελίδα δεδομένων του έχει τη μορφή ενός αναγνώσιμου από μηχάνημα διαβατηρίου, με μια αλφαριθμητική γραμμή κωδικών στην αναγνώσιμη από μηχάνημα ζώνη (MRZ), που επιτρέπει τη σάρωση από έναν οπτικό αναγνώστη. Ωστόσο, αντί για έναν έγκυρο κωδικό ISO 3166-1 alpha-3 στα πεδία «εκδότης» και «ιθαγένεια» MRZ, χρησιμοποιεί τον μη τυπικό κωδικό «WSA».

Σύμφωνα με τον ιστότοπο της WSA, το τέλος είναι 75 $ για ένα τριετές Παγκόσμιο Διαβατήριο, 100 $ για πέντε χρόνια και 125 $ για δέκα χρόνια. Ένα «Παγκόσμιο Διαβατήριο Δωρητή» με ισχύ δεκαπέντε ετών με ειδική κάλυψη εκδίδεται δωρεάν σε δωρητές ύψους τουλάχιστον 500 $, το οποίο, σύμφωνα με την WSA, χρησιμοποιείται για την παροχή δωρεάν εγγράφων σε πρόσφυγες και απάτριδες.^[3][4] Επιπλέον, ο πελάτης μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε δύο εμπροσθόφυλλα: «Παγκόσμιο Διαβατήριο» ή «Παγκόσμιο Κυβερνητικό Διαβατήριο». Η WSA συνιστά στους πελάτες της να αγοράσουν τη δεύτερη επιλογή.^[5]

Ένας δυνητικός πελάτης πρέπει να προσκομίσει ως απόδειξη ταυτότητας μια συμβολαιογραφική πιστοποίηση των στοιχείων στο έντυπο, ένα αντίγραφο των εθνικών του εγγράφων ταυτότητας ή ένα δακτυλικό αποτύπωμα από το δεξί του δείκτη.^[3] Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι αποκτούν Παγκόσμια Διαβατήρια σε ονόματα διαφορετικά από τα νομικά τους ονόματα.

• 
  Σελίδα ανανεώσεων.
• 
  Σελίδα πληροφοριών για παιδιά.
• 
  Σημειώσεις.
• 
  Σελίδα συνεργασιών.
• 
  Σελίδα Visa.
• 
  Σελίδα παρατηρήσεων.

Η εμφάνιση μοιάζει τόσο με γνήσιο διαβατήριο που το 1974 σχηματίστηκε ποινική υπόθεση εναντίον του Γκάρι Ντέιβις στη Γαλλία σχετικά με την πώληση των Παγκόσμιων Διαβατηρίων.^[6]

Σύμφωνα με την WSA, η έκδοση του εγγράφου που παρουσιάστηκε το 2007 κατατέθηκε ως Μηχανοαναγνώσιμο Ταξιδιωτικό Έγγραφο (MRTD) στον Διεθνή Οργανισμό Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO).^[7] Ωστόσο, τα έγγραφα του ICAO για τα MRTD αναφέρουν την Παγκόσμια Αρχή Υπηρεσίας και το Παγκόσμιο Διαβατήριό της ως παράδειγμα «Εγγραφών Φαντασίας».^[8][9]

Η επιτυχία στη διέλευση των συνόρων χρησιμοποιώντας ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο αποδίδεται γενικά στην ιδιοτροπία ή στην άγνοια μεμονωμένων υπαλλήλων μετανάστευσης και όχι στην επίσημη αναγνώριση του εγγράφου. Ο ιστότοπος της World Service Authority Υπηρεσιών έχει σαρώσεις επιστολών που χρονολογούνται πριν από πολλές δεκαετίες από έξι χώρες (Μπουρκίνα Φάσο, Ισημερινός, Μαυριτανία, Τανζανία, Τόγκο και Ζάμπια), που η WSA ισχυρίζεται ότι αποτελούν νομική αναγνώριση των Παγκόσμιων Διαβατηρίων. Αυτές οι αναγνωριστικές επιστολές είναι αρκετές δεκαετίες παλιές (1954 για τον Ισημερινό, 1972 για την Μπουρκίνα Φάσο, 1975 για τη Μαυριτανία, 1995 για την Τανζανία, 1983 για το Τόγκο, 1973 για τη Ζάμπια).^[10]

Σύμφωνα με τον ιστότοπο της World Service Authority, ορισμένα Παγκόσμια Διαβατήρια έχουν γίνει αποδεκτά κατά περίπτωση από περισσότερες από 180 χώρες (δηλαδή, έχουν σφραγιστεί με εθνική βίζα ή σφραγίδα εισόδου ή εξόδου) και σύμφωνα με την World Service Authority, ορισμένες χώρες στο παρελθόν παραχώρησαν στο έγγραφο νομική αναγνώριση.^[11][12]

Το Παγκόσμιο Διαβατήριο βρέθηκε υπό αυξημένο διεθνή έλεγχο το 1996, μετά την πειρατεία του Achille Lauro. Μετά το περιστατικό, ένας από τους συλληφθέντες αεροπειρατές, ο Γιουσέφ Μαγέντ αλ-Μόλκι, γλίτωσε τη φυλάκιση στην Ιταλία και χρησιμοποίησε ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο που είχε αγοράσει το 1988 για να φύγει από τη χώρα και να ταξιδέψει στην Ισπανία, πριν τον ξανασυλλάβουν.^[13][14][15]

Πολλές χώρες και εδάφη δηλώνουν ότι δεν αναγνωρίζουν το Παγκόσμιο Διαβατήριο επειδή δεν εκδίδεται από αρμόδια κρατική αρχή και, επομένως, δεν πληροί τον ορισμό του διαβατηρίου. Μέχρι το 1975, ο Γκάρι Ντέιβις είχε ήδη τεθεί υπό κράτηση είκοσι φορές για τις προσπάθειές του να διασχίσει τα διεθνή σύνορα με Παγκόσμιο Διαβατήριο.^[16]

Η ρωσική κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν αναγνωρίζει το Παγκόσμιο Διαβατήριο. Σε μια συνέντευξη του 1995 στην Kommersant, ένας εκπρόσωπος του Τμήματος Προξενικών Υπηρεσιών του Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε ότι το Παγκόσμιο Διαβατήριο δεν είναι αποδεκτό έγγραφο για την απόδειξη της ταυτότητας ή του καθεστώτος ιθαγένειας στα ρωσικά σύνορα. Γίνονται δεκτά μόνο διπλωματικό διαβατήριο, επίσημο διαβατήριο, ναυτικό διαβατήριο ή γενικό αστικό διαβατήριο. Ωστόσο, ένα ρωσικό ρεπορτάζ ισχυρίζεται ότι ορισμένα μέλη του Οίκου των Ρομανώφ, που ταξίδευαν στην Αγία Πετρούπολη για την εκ νέου ταφή των λειψάνων ενός από τους προγόνους τους, τους επετράπη από τις ρωσικές αρχές να λάβουν βίζα στα Παγκόσμια Διαβατήριά τους, λόγων της ειδικής κατάστασης.

Τον Δεκέμβριο του 2008, ένας άνδρας που ισχυριζόταν ότι είναι Ρώσος υπήκοος επιχείρησε να περάσει τα σύνορα από τη Λετονία στη Λευκορωσία στο σημείο ελέγχου Ουρμπάνι (Urbany) χρησιμοποιώντας ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο. Δήλωσε ότι έχασε τα ρωσικά έγγραφά του ενώ βρισκόταν στη Σουηδία. Συνελήφθη από τους Λευκορώσους συνοριοφύλακες. Εκπρόσωπος της Επιτροπής Κρατικών Συνόρων της Λευκορωσίας σε συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα δήλωσε ότι η Λευκορωσία δεν δέχεται το Παγκόσμιο Διαβατήριο στα συνοριακά περάσματα. Υποστήριξε επίσης ότι ήταν το πρώτο γνωστό κρούσμα αυτού του είδους στη χώρα.

Η επίσημη θέση του Υπουργείου Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών σχετικά με το Παγκόσμιο Διαβατήριο είναι ότι πρόκειται για ένα φυλλάδιο που παράγεται από έναν ιδιωτικό οργανισμό με καταβολή τέλους και όχι για διαβατήριο. Ήδη από το 1991, η Ένωση Αερομεταφορών των ΗΠΑ συμπεριέλαβε συγκεκριμένα το Παγκόσμιο Διαβατήριο σε μια εκπαιδευτική ταινία ως παράδειγμα μη αποδεκτών ταξιδιωτικών εγγράφων.^[17] Το 2012, ένας άνδρας από το Μπελίζ επιχείρησε να εισέλθει στις ΗΠΑ μέσω της Διεθνούς Γέφυρας των Βετεράνων στο Λος Τομάτες χρησιμοποιώντας ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο. Ο εν λόγω άνδρας είχε προηγουμένως καταδικαστεί σε κακούργημα για διακίνηση ναρκωτικών και αδικήματα μετανάστευσης και είχε απελαθεί στο παρελθόν πολλές φορές από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποστήριξε ότι ήθελε να μιλήσει με τον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα για τη γενοκτονία στο Μπελίζ. Κατά τη δίκη, ο δικαστής Άντριου Χάνεν βρήκε τον άνδρα ένοχο για κακούργημα απόπειρας επανεισόδου μετά από απέλαση.^[18]

Ο ακτιβιστής Κένεθ Ο΄Κιφ προσπάθησε να ταξιδέψει στο Ιράκ χρησιμοποιώντας ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο το 2003, αλλά του απορρίφθηκε το δικαίωμα διέλευσης από την Τουρκία και έπρεπε να κάνει αίτηση για αμερικανικό διαβατήριο για να συνεχίσει το ταξίδι του.

Το 2004, δύο άνδρες από την Κίνα στην πτήση 302 της Cathay Pacific από το Χονγκ Κονγκ προς το Γκουανγκτζόου προσπάθησαν να περάσουν από τη μετανάστευση στο Διεθνές Αεροδρόμιο Γκουανγκτζόου χρησιμοποιώντας Παγκόσμια Διαβατήρια. Οι αστυνομικοί στο αεροδρόμιο τους συνέλαβαν για παράνομη είσοδο.^[19]

Επίσης, αν και ο Γκάρι Ντέιβις ισχυρίζεται ότι ταξίδεψε στην Ινδία χρησιμοποιώντας ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο και ότι έδωσε ένα προσωπικά στον Τζαβαχαρλάλ Νεχρού, τον Μάιο του 2007 ένας Ινδός πολίτης συνελήφθη επειδή προσπάθησε να φύγει από την Ινδία στο Αεροδρόμιο Μπεγκουμπέτ χρησιμοποιώντας ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο. Ο άνδρας, που σκόπευε να ταξιδέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχε αγοράσει αυτό που πίστευε ότι ήταν γνήσιο διαβατήριο και βίζα. Το ταξιδιωτικό του πρακτορείο και το προσωπικό της Air India δέχτηκαν και τα δύο το Παγκόσμιο Διαβατήριο του, αλλά η ινδική μετανάστευση δεν το έκανε. Οι Times of India το χαρακτήρισαν ξεκάθαρη περίπτωση «διαδικτυακής απάτης» και ανέφεραν ότι ο άνδρας «εξαπατήθηκε».

Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαθέτει πίνακα ταξιδιωτικών εγγράφων που επιτρέπει στον κάτοχο να διασχίσει τα εξωτερικά σύνορα των κρατών Σένγκεν και ο οποίος μπορεί να φέρει θεώρηση. Το Παγκόσμιο Διαβατήριο αναφέρεται ως μη επίσημο διαβατήριο, στο οποίο δεν επιτρέπεται να επικολληθεί βίζα.

Τον Φεβρουάριο του 2013, τόσο ο Παναμάς όσο και η Κόστα Ρίκα απέρριψαν τη χρήση του Παγκόσμιου Διαβατηρίου από τον Σέιτζ Μίλιον, έναν δραπέτη από τη Χαβάη.

Ο καλλιτέχνης της χιπ χοπ και ηθοποιός Mos Def, συνελήφθη στη Νότια Αφρική στις 15 Ιανουαρίου 2016 επειδή προσπάθησε να φύγει από τη χώρα χρησιμοποιώντας Παγκόσμιο Διαβατήριο. Είχε εισέλθει στη χώρα χρησιμοποιώντας αμερικανικό διαβατήριο και ζούσε στο Κέιπ Τάουν από τον Μάιο του 2013. Το Υπουργείο Εσωτερικών Υποθέσεων της Νότιας Αφρικής εξέδωσε μια δήλωση λέγοντας ότι ο κ. Def θα έχει τη δυνατότητα να ασκήσει έφεση κατά της μεταναστευτικής ενέργειας και πιθανώς να ζητήσει μόνιμη διαμονή.^[20][21]

Η World Service Authority πουλά Παγκόσμια Διαβατήρια σε πρόσφυγες και άλλα άτομα που δεν μπορούν να αποκτήσουν έγκυρα, αυθεντικά ταξιδιωτικά έγγραφα. Σύμφωνα με την WSA, στους πρόσφυγες σε καταυλισμούς δίνονται δωρεάν Παγκόσμια Διαβατήρια. Η WSA αναφέρει ότι «έχει δώσει περισσότερα από 10.000 δωρεάν Παγκόσμια Διαβατήρια σε πρόσφυγες που διαμένουν σε καταυλισμούς σε όλο τον κόσμο» και ότι «έχει τεκμηριωμένα στοιχεία ότι η έκδοση τέτοιων διαβατηρίων μπορεί να επιτρέψει στους πρόσφυγες να εγκαταλείψουν τέτοιους καταυλισμούς για να ζητήσουν άσυλο αλλού ή να διεκδικήσουν άλλα δικαιώματα που συχνά αρνούνται στους πρόσφυγες».^[22] Ωστόσο, πολλοί από αυτούς τους πρόσφυγες βρήκαν ότι τα Παγκόσμια Διαβατήρια είναι άχρηστα.^[17] Σύμφωνα με δηλώσεις του Γκάρι Ντέιβις στα μέσα της δεκαετίας του 1970, οι κύριοι χρήστες των Παγκόσμιων Διαβατηρίων εκείνη την εποχή περιελάμβαναν άτομα στη Νοτιοανατολική Ασία που διέφευγαν από πολέμους, καθώς και κατόχους ροδεσιανών διαβατηρίων που διαφορετικά δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν διεθνώς, καθώς καμία άλλη χώρα δεν δεχόταν τα έγγραφά τους εκτός από τη Νότια Αφρική.^[23]

Πολλοί πρόσφυγες από την Ανατολική Αφρική που έφτασαν στις σκανδιναβικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχαν Παγκόσμια Διαβατήρια. Τον Ιούλιο του 2011, ένας Γεωργιανός πολίτης επιχείρησε να περάσει από τον έλεγχο των συνόρων της Λετονίας με Παγκόσμιο Διαβατήριο, αν και είχε επίσης στην κατοχή του έγκυρο γεωργιανό διαβατήριο. Αφού επέδειξε το Παγκόσμιο Διαβατήριό του, ζήτησε άσυλο στη Λετονία.

Μια άλλη κατηγορία χρηστών των Παγκόσμιων Διαβατηρίων είναι οι λαθρεπιβάτες σε πλοία. Οι ιδιοκτήτες σκαφών είναι νομικά υπεύθυνοι για τους λαθρεπιβάτες μέχρι να βρουν μια χώρα για να τους αφήσουν στην ξηρά, αλλά οι χώρες είναι συχνά απρόθυμες λόγω ερωτημάτων σχετικά με την εγκυρότητα των εγγράφων των λαθρεπιβατών. Από το 1992 έως το 2006, η WSA πούλησε το έγγραφό της σε τέτοια άτομα σε πέντε περιπτώσεις.

Η World Service Authority προωθεί το Παγκόσμιο Διαβατήριο όχι απλώς ως έγγραφο για διεθνή ταξίδια, αλλά ως «ουδέτερο, απολιτικό έγγραφο ταυτότητας».^[24] Ο επενδυτής Νταγκ Κέισι, ο οποίος είναι πελάτης του Παγκόσμιου Διαβατηρίου, έχει προτείνει ότι ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο είναι χρήσιμο σε ξενοδοχεία και άλλα μη κυβερνητικά ιδρύματα, όπου η ασφάλεια είναι αβέβαιη. Εάν κάποιος κληθεί να παραδώσει το πραγματικό του διαβατήριο σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να παράσχει το Παγκόσμιο Διαβατήριο αντί για ένα γνήσιο εθνικό διαβατήριο.^[25] Οι κυβερνητικές αρχές δεν συμμερίζονται αυτήν την εκτίμηση.

Το Γραφείο Ποινικού Μητρώου του Υπουργείου Εσωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου δηλώνει ότι οι εγγεγραμμένοι φορείς δεν πρέπει να αποδέχονται το Παγκόσμιο Διαβατήριο ως απόδειξη ταυτότητας, προειδοποιώντας ότι «ένα πλαστό «Παγκόσμιο Διαβατήριο» μπορεί να αγοραστεί διαδικτυακά από μέλη του κοινού και δεν πρέπει να συγχέεται με γνήσιο διαβατήριο».^[26] Η Επιτροπή Χρηματοοικονομικής Εποπτείας της Νήσου του Μαν, η οποία ρυθμίζει τις τράπεζες και τους πράκτορες σύστασης εταιρειών του νησιού, δηλώνει ότι το Παγκόσμιο Διαβατήριο δεν είναι αποδεκτό έγγραφο που να αποδεικνύει την εθνικότητα ή την ταυτότητα του κατόχου. Συγκεκριμένα, το κατατάσσει ως πλαστό ή φανταστικό διαβατήριο, όρος που ορίζει ότι σημαίνει έγγραφα που «έχουν την εμφάνιση διαβατηρίου, αλλά εκδίδονται από οργανισμούς χωρίς εξουσιοδότηση και στα οποία δεν έχει δοθεί επίσημη αναγνώριση».^[27]

Η Διοίκηση Κοινωνικής Ασφάλισης των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα δεχτεί επίσης κανένα έγγραφο της World Service Authority (συμπεριλαμβανομένου του Παγκόσμιου Διαβατηρίου και του Παγκόσμιου Διαβατηρίου Δωρητή) ως αποδεικτικό ταυτότητας, ηλικίας, υπηκοότητας, κατάστασης αλλοδαπού ή οικογενειακής κατάστασης είτε για λόγους αξιώσεων είτε για λόγους απαρίθμησης.^[28] Το Τμήμα Κοινωνικών Υπηρεσιών της Βιρτζίνια ταξινομεί ρητά όλα τα έγγραφα της World Service Authority ως «μη αποδεκτά έγγραφα» για επαλήθευση ταυτότητας. Το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών δίνει οδηγίες σε όλες τις πρεσβείες και τα προξενεία των ΗΠΑ να μην παρέχουν καμία συμβολαιογραφική, επιστολική ή άλλη υπηρεσία ελέγχου ταυτότητας σε σχέση με τα Παγκόσμια Διαβατήρια, είτε αφορούν το ίδιο το Παγκόσμιο Διαβατήριο είτε έγγραφα που σχετίζονται με την αγορά Παγκόσμιου Διαβατηρίου. Προειδοποιούν ότι τέτοια έγγραφα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για δόλιους ή εγκληματικούς σκοπούς.^[29][30] Το 1996, ένας άνδρας μπόρεσε να αγοράσει ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο σε όνομα που δεν ήταν δικό του, αλλά εντοπίστηκε μετά από επανειλημμένες προσπάθειες να το χρησιμοποιήσει για να αποδείξει την ταυτότητά του όταν άνοιγε λογαριασμούς σε διάφορες τράπεζες στην Ιντιάνα, χωρίς να δώσει επαληθεύσιμη διεύθυνση ή αριθμό τηλεφώνου. Καταδικάστηκε για απάτη σε χρηματοπιστωτικό ίδρυμα.^[31]

Ανεξάρτητα από τη σχεδόν καθολική έλλειψη αποδοχής, ένα άτομο μπορεί επίσης να επιδιώξει να αποκτήσει Παγκόσμιο Διαβατήριο ως μέρος μιας πολιτικής δήλωσης. Ορισμένοι Ρώσοι πολίτες έχουν αποκτήσει το Παγκόσμιο Διαβατήριο ως μορφή διαμαρτυρίας ενάντια στη «γραφειοκρατία» που επιβάλλει η ρωσική κυβέρνηση στους δικούς τους πολίτες που στοχεύουν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό. Το 1977, δύο δήμαρχοι πόλεων της Δυτικής Όχθης αγόρασαν Παγκόσμια Διαβατήρια κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης του Γκάρι Ντέιβις.^[32]

Παρά την περιορισμένη αποδοχή του, άλλες οντότητες προσπάθησαν επίσης να κατασκευάσουν και να πουλήσουν το μη αποδεκτό ταξιδιωτικό έγγραφο, χωρίς τη συγκατάθεση της WSA. Η Επιτροπή Χρηματοοικονομικής Εποπτείας της Νήσου του Μαν αναφέρει ότι έχουν εντοπίσει πλαστά Παγκόσμια Διαβατήρια.^[27] Επίσης, η πρώτη υπόθεση πλαστών διαβατηρίων μεταξύ δικαιοδοσίας που βρέθηκε ποτέ στο Γκουανγκτζόου, στην Επαρχία Γκουανγκντόνγκ της Κίνας, αφορούσε πλαστά Παγκόσμια Διαβατήρια. Το Φεβρουάριο του 1981, το τοπικό Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας εντόπισε μερικούς εγκληματίες του Χονγκ Κονγκ που χρέωναν 18.000 $ HK $ συν CN¥ 50-100 (περίπου 3.300 $ στην επίσημη συναλλαγματική ισοτιμία εκείνης της εποχής) από τους πελάτες του Χονγκ Κονγκ και τους έλεγαν ψευδώς πως με τα Παγκόσμια Διαβατήρια θα μπορούσαν να εγκατασταθούν σε οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η Ρωσία δεν δέχεται Παγκόσμια Διαβατήρια, αλλά στη δεκαετία του 1990, πολλοί πράκτορες σχηματισμού εταιρειών στη Ρωσία πούλησαν το Παγκόσμιο Διαβατήριο μαζί σε ένα πακέτο-συμφωνία με τη σύσταση μιας υπεράκτιας εταιρείας (διεθνής επιχειρηματική εταιρεία) και ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι όλα χώρες του κόσμου το αποδέχονται ως έγγραφο ταυτότητας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τέτοιες εταιρείες χρέωναν έως και 1.000 δολάρια ΗΠΑ μόνο για το έγγραφο.

Στη Μαλαισία το 1994, ένας Νιγηριανός συνελήφθη στην Κεντρική Αγορά της Κουάλα Λουμπούρ από την τουριστική αστυνομία κατά τη διάρκεια ελέγχου ταυτότητας, αφού έδειξε ένα Παγκόσμιο Διαβατήριο. Έρευνα στα υπάρχοντά του έδειξε ότι έφερε συνολικά πέντε Παγκόσμια Διαβατήρια, καθώς και ένα πραγματικό νιγηριανό διαβατήριο που είχε χρησιμοποιηθεί από άλλο άτομο για να ταξιδέψει στη Μαλαισία και το Χονγκ Κονγκ. Οι αρχές υποψιάστηκαν ότι μπορεί να προσπαθούσε να πουλήσει τα μη αποδεκτά ταξιδιωτικά έγγραφα σε άλλους ξένους υπηκόους που δεν είχαν έγκυρα ταξιδιωτικά έγγραφα.^[33]

Πολλά αξιοσημείωτα πρόσωπα έχουν στην κατοχή τους Παγκόσμιο Διαβατήριο. Αν και ορισμένοι μπορεί να τα έχουν αγοράσει, η WSA τα δίνει συνήθως σε εξέχοντες ανθρώπους. Ο Γκάρι Ντέιβις, ο ιδρυτής της WSA, κατείχε το Παγκόσμιο Διαβατήριο No. 1, που κατασκευάστηκε αρχικά το 1954.^[34]

Στους ψυχαγωγούς στους οποίους δόθηκαν ή αγόρασαν Παγκόσμια Διαβατήρια περιλαμβάνονται ο βιολιστής Γεχούντι Μενουχίν,^[35] ο ηθοποιός Πάτρικ Στιούαρτ,^[36][37][38] ο μουσικός και ηθοποιός Mos Def και ο ηθοποιός Λεβάρ Μπάρτον.^[37][39][40] Άλλοι κάτοχοι Παγκόσμιου Διαβατηρίου περιλαμβάνουν ακτιβιστές όπως ο πληροφοριοδότης Έντουαρντ Σνόουντεν^[41][42] και ο Τζούλιαν Ασάνζ.^[43]

Οι εγκληματίες και οι τρομοκράτες που είχαν στην κατοχή τους Παγκόσμιο Διαβατήριο περιλαμβάνουν τον Τρίστον Τζέι Αμέρο, έναν Αμερικανό κατηγορούμενο για βομβιστικές επιθέσεις σε ξενοδοχεία στη Βολιβία και τον Γιουσέφ Μαγέντ αλ-Μολκί, έναν από τους πειρατές του MS Achille Lauro το 1985.^[14]

Η WSA έχει απονείμει μια σειρά από «τιμητικά Παγκόσμια Διαβατήρια», αν και αυτά είναι χωρίς έγκριση από αυτούς που τα έλαβαν. Αυτά τα τιμητικά έγγραφα έχουν δοθεί σε πρόσωπα όπως ο Ινδός πρωθυπουργός Τζαβαχαρλάλ Νεχρού, ο 34ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ντουάιτ Αϊζενχάουερ^[44] και ο τελευταίος πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και πρώτος πρόεδρος της Τσεχίας, Βάτσλαβ Χάβελ.^[45]

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Παγκόσμιο Διαβατήριο

• Οι αιτούντες άσυλο δοκιμάζουν την τύχη τους με το «παγκόσμιο διαβατήριο», άρθρο του Matthew Vella στη Malta Today (7 Φεβρουαρίου 2010)
• Το Παγκόσμιο Διαβατήριο στον ιστότοπο της World Service Authority
• Έγγραφο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες γραμμένο από το Συμβούλιο Προσφύγων και Μετανάστευσης του Καναδά