Κουρτ Μάιερ

Κουρτ Μάιερ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Kurt "Panzer" Meyer (Γερμανικά)
Γέννηση23  Δεκεμβρίου 1910[1][2][3]
Jerxheim
Θάνατος23 Δεκεμβρίου 1961 (51 ετών)
Χάγκεν
Αιτία θανάτουέμφραγμα του μυοκαρδίου
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςDelstern
Χώρα πολιτογράφησηςΓερμανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααξιωματικός
Περίοδος ακμής1930
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα
Ποινική κατάσταση
Κατηγορίες εγκλήματοςέγκλημα πολέμου
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςΜπριγκάντεφυρερ και υποστράτηγος/Waffen-SS
Πόλεμοι/μάχεςΒ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Εισβολή και κατάληψη της Γαλλίας - 1940, Μάχη της Νορμανδίας, Μάχη της Μόσχας και Τρίτη μάχη του Χαρκόβου
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΓερμανικός Σταυρός σε χρυσό
Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού με Φύλλα Δρυός και Ξίφη
Σιδηρούς Σταυρός
Γερμανικός Σταυρός
μετάλλιο του ανατολικού μετώπου
μετάλλιο στη μνήμη της 13ης Μαρτίου 1938
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Κουρτ Μάιερ (23 Δεκεμβρίου 1910 – 23 Δεκεμβρίου 1961) ήταν διοικητής των SS και καταδικασμένος εγκληματίας πολέμου. Υπηρέτησε στα Waffen-SS και συμμετείχε στη μάχη της Γαλλίας, στην επιχείρηση Barbarossa και σε άλλες εκστρατείες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.[4] Ο Μάιερ διοικούσε την 12η SS Μεραρχία Panzer Hitlerjugend κατά τη διάρκεια της συμμαχικής εισβολής στη Νορμανδία και ήταν αποδέκτης του Σταυρού των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού με φύλλα βελανιδιάς και ξίφη.

Αφού διέταξε τη μαζική δολοφονία αμάχων και αιχμαλώτων πολέμου στη Γαλλία, ο Μάιερ καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου για το ρόλο του στη σφαγή του Αβαείου του Άρντεν (τη δολοφονία Καναδών αιχμαλώτων στη Νορμανδία) και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά η ποινή αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Αργότερα μετά την αποφυλάκισή του δραστηριοποιήθηκε στην HIAG, μια ομάδα που οργανώθηκε από πρώην υψηλόβαθμους άνδρες των Waffen-SS. Ο Μάιερ ήθελε να παρουσιάσει τους περισσότερους από τους βετεράνους των Waffen-SS ως γενναίους μαχητές που δεν συμμετείχαν στα εγκλήματα του ναζιστικού καθεστώτος. Αυτές οι πεποιθήσεις έκτοτε καταρρίφθηκαν από τους ιστορικούς.

Βιογραφία

Πολιτικά ενεργός σε νεαρή ηλικία[5] και φανατικός υποστηρικτής του ναζισμού, ο Μάιερ εντάχθηκε στη Νεολαία του Χίτλερ όταν ήταν δεκαπέντε, έγινε πλήρες μέλος του Ναζιστικού Κόμματος τον Σεπτέμβριο του 1930 και εντάχθηκε στα SS τον Οκτώβριο του 1931.[6] Ήταν καλεσμένος στον γάμο του Γιόζεφ Γκαίμπελς τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους.Τον Μάιο του 1934, μετατέθηκε στην Leibstandarte SS Adolf Hitler (LSSAH).[7] Με αυτή τη μεραρχία, ο Μάιερ έλαβε μέρος στην προσάρτηση της Αυστρίας το 1938 και στην κατοχή της Τσεχοσλοβακίας το 1939.

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

Στο ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μάιερ συμμετείχε στην εισβολή στην Πολωνία με την LSSAH, υπηρετώντας ως διοικητής μιας αντιαρματικής ομάδας (συγκεκριμένα την 14. Panzerabwehrkompanie)[8] και του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός Β' Τάξεως στις 20 Σεπτεμβρίου 1939. Τον Οκτώβριο, φέρεται να διέταξε τον πυροβολισμό πενήντα Πολωνών Εβραίων ως αντίποινα κοντά στο Μοντλίν και πέρασε από στρατοδικείο έναν διοικητή διμοιρίας που αρνήθηκε να εκτελέσει τις διαταγές του. Στη συνέχεια συμμετείχε στη μάχη της Γαλλίας και του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός Πρώτης Τάξεως.[9]

Μετά τη μάχη της Γαλλίας, ο λόχος του Μάιερ αναδιοργανώθηκε σε τάγμα αναγνώρισης της LSSAH. Η ανεπιτυχής εισβολή του Μπενίτο Μουσολίνι στην Ελλάδα ώθησε τη Γερμανία να εισβάλει στη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Κατά τη διάρκεια της εισβολής, το τάγμα δέχθηκε πυρά από τον Ελληνικό Στρατό που υπερασπιζόταν το πέρασμα της Κλεισούρας. Μετά από σκληρές μάχες, τα στρατεύματα του Μάιερ έσπασαν τις αμυντικές γραμμές. με τον δρόμο πλέον ανοιχτό, οι γερμανικές δυνάμεις οδήγησαν στην περιοχή της Καστοριάς για να αποκόψουν τις δυνάμεις της Ελληνικής και Βρετανικής Κοινοπολιτείας που υποχωρούσαν.[10] Μετά την εκστρατεία, τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού.[11]

Η Μεραρχία της LSSAH (συμπεριλαμβανομένου του Μάιερ και του τάγματος του) συμμετείχε στην Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, τον Ιούνιο του 1941 ως μέρος της Ομάδας Στρατού Νότος. Αυτός και η μονάδα του έγιναν γρήγορα διαβόητοι ακόμη και μεταξύ της Μεραρχίας LSSAH για μαζικές δολοφονίες αμάχων και καταστροφή ολόκληρων χωριών, όπως όταν δολοφόνησαν περίπου 20 γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους στο Rowno.

Στις αρχές του 1943, το τάγμα αναγνώρισης του Μάιερ συμμετείχε στην Τρίτη μάχη του Χαρκόβου. Λέγεται ότι διέταξε την καταστροφή ενός χωριού κατά τη διάρκεια των μαχών γύρω από το Χάρκοβο και τη δολοφονία όλων των κατοίκων του.[12] Ο Mάιερ τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ιπποτών με Φύλλα Δρυός για μια επιτυχημένη επίθεση στο χωριό Yefremovka στις 20 Φεβρουαρίου 1943, όπου οι δυνάμεις του δεν συνέλαβαν αιχμαλώτους και σκότωσαν περίπου 1500 Σοβιετικούς στρατιώτες.[13]

Το τάγμα αναγνώρισης της LSSAH προχώρησε στα τέλη Φεβρουαρίου 1943 προς τα ανατολικά και έφτασε στο χωριό Jefremowka. Εκεί περικυκλώθηκαν από ρωσικές δυνάμεις. Τα καύσιμα και τα πυρομαχικά τελείωσαν και τροφοδοτήθηκαν αεροπορικώς μέχρι να διαταχθεί να υποχωρήσουν προς τη Δύση. Πριν προσπαθήσει να το κάνει, ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός πυροβολήθηκε και το χωριό κάηκε ολοσχερώς. Επικεφαλής του τάγματος εκείνη την εποχή ήταν ο Κουρτ Μάιερ.[14] Συνολικά οι άνδρες της LSSAH σκότωσαν 872 άνδρες και περίπου 240 κάηκαν ζωντανοί στην εκκλησία στην Yefremovka.[15] Ο Μάιερ συνέχισε να υπηρετεί στην LSSAH μέχρι το καλοκαίρι του 1943, όταν διορίστηκε διοικητής ενός συντάγματος της πρόσφατα διαμορφούμενης ακόμη Μεραρχίας SS Hitlerjugend που στάθμευε στη Γαλλία.[16]

Μάχη της Νορμανδίας και θύλακας της Φαλέζ

Μαξ Βύνσε (αριστερά), Φριτς Βιτ (κέντρο) και Μάιερ περίπου στις 7–14 Ιουνίου 1944 κοντά στην Καέν, Γαλλία

Οι Σύμμαχοι ξεκίνησαν την Επιχείρηση Overlord, την αμφίβια εισβολή στη Γαλλία, στις 6 Ιουνίου 1944. Μετά από πολλή σύγχυση, η Μεραρχία SS Hitlerjugend κινήθηκε περίπου στις 14:30. Αρκετές μονάδες προχώρησαν προς μια από τις παραλίες στις οποίες είχαν αποβιβαστεί οι Σύμμαχοι, μέχρι που σταμάτησαν από ναυτικά και αντιαρματικά πυρά και από την αεροπορική απαγόρευση των Συμμάχων. Ο Μάιερ διέταξε το σύνταγμά του να αντεπιτεθεί και η επίθεση οδήγησε σε μεγάλες απώλειες.[17] Στις 7 Ιουνίου ,ο Μάιερ έδωσε εντολή στο σύνταγμά του να πάρει θέσεις κάλυψης και να περιμένει ενισχύσεις.[18] Μέχρι τις 22:00, ο Μάιερ είχε εγκαταστήσει το διοικητήριο του στο Αβαείο του Άρντεν. Εκείνο το βράδυ, άνδρες της μεραρχίας υπό τις διαταγές του διέπραξαν τη σφαγή του Αβαείου του Άρντεν. Έντεκα Καναδοί αιχμάλωτοι πολέμου, στρατιώτες από το North Nova Scotia Highlanders και το 27ο Σύνταγμα Τεθωρακισμένων πυροβολήθηκαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού.[19]

Στις 14 Ιουνίου, ο SS-Brigadeführer Φριτς Βιττ σκοτώθηκε και ο Μάιερ, ως ο επόμενος υψηλόβαθμος αξιωματικός, τον αντικατέστησε. Σε ηλικία 33 ετών, ήταν ένας από τους νεότερους Γερμανούς διοικητές μεραρχιών του πολέμου.[20] Μέχρι τις 4 Ιουλίου, η μεραρχία είχε βαριές απώλειες και έξι μέρες αργότερα, υποχώρησε πίσω από τον ποταμό Ορν. Σε λίγο περισσότερο από ένα μήνα μάχης, οι απώλειες της μεραρχίες άγγιζαν το 60%.[21]

Τέλος του πολέμου και δίκη

Οι καναδικές δυνάμεις ξεκίνησαν την προέλασή τους στην Φαλέζ, σχεδιάζοντας να συναντηθούν με τους Αμερικανούς με στόχο να περικυκλώσουν και να καταστρέψουν τις περισσότερες γερμανικές δυνάμεις στη Νορμανδία. Η μεραρχία Hitlerjugend κρατούσε το βόρειο σημείο αυτού που έγινε γνωστό ως ο θύλακας της Φαλέζ.[21] Μετά από αρκετές ημέρες μάχης, η μονάδα του Μάιερ μειώθηκε σε περίπου 1.500 άνδρες, τους οποίους οδήγησε σε μια προσπάθεια να απεγκλωβιστούν από τον θύλακα. Ο Μάιερ τραυματίστηκε κατά τη διάρκεια της μάχης με την 3η καναδική μεραρχία, αλλά ξέφυγε από τον θύλακα με την οπισθοφυλακή της μεραρχίας.[21][22] Στις 27 Αυγούστου, ο ίδιος τιμήθηκε με τον Σταυρό των Ιπποτών με Φύλλα Δρυός και προήχθη σε SS-Brigadeführer.[22] Οδήγησε τη μονάδα του που υποχωρούσε μέχρι τον Μεύση, όπου αυτός και το αρχηγείο του έπεσαν σε ενέδρα από αμερικανικούς στις 6 Σεπτεμβρίου. Το προσωπικό της μονάδας διέφυγε σε ένα κοντινό χωριό, όπου ο Μάιερ και ο οδηγός του κρύφτηκαν σε έναν αχυρώνα. Ένας αγρότης τους ανακάλυψε και ενημέρωσε τη βελγική αντίσταση. Ο Mάιερ παραδόθηκε στη συνέχεια στους ντόπιους παρτιζάνους, οι οποίοι τον παρέδωσαν στους Αμερικανούς στις 7 Σεπτεμβρίου.[23]

Ο Mάιερ κρατήθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου μέχρι τον Δεκέμβριο του 1945, όταν δικάστηκε στη γερμανική πόλη Άουριχ για τη δολοφονία άοπλων συμμάχων αιχμαλώτων πολέμου στη Νορμανδία.[24][25] Το δικαστήριο καταδίκασε τον Μάιερ σε θάνατο με πυροβολισμό.[25][26] Ο ίδιος ήταν αρχικά πρόθυμος να το δεχτεί, αλλά πείστηκε από τη σύζυγό του και τον συνήγορο υπεράσπισής του να ασκήσει έφεση. Η έφεση εξετάστηκε από τα κεντρικά γραφεία του Καναδά και απορρίφθηκε από τον Υποστράτηγο Christopher Vokes, ο οποίος είπε ότι δεν μπορούσε να βρει έναν σαφή τρόπο για να μετριάσει την ποινή που του επέβαλε το δικαστήριο.[27] Ο Μάιερ είχε προγραμματιστεί να πυροβοληθεί στις 7 Ιανουαρίου 1946. Αν και αρχικά αρνήθηκε να ζητήσει επιείκεια και φαινόταν να αποδέχεται πικρά τον επερχόμενο θάνατό του, υπό την πίεση της συζύγου και του δικηγόρου του, υπέβαλε εκ νέου αίτηση για επιείκεια. Κέρδισε την αναστολή της εκτέλεσης στις 5 Ιανουαρίου. Στις 14 Ιανουαρίου 1946, ο Vokes μετέτρεψε την ποινή του σε ισόβια κάθειρξη, λέγοντας ότι ένιωθε ότι το επίπεδο ευθύνης του Mάιερ για τα εγκλήματα δεν δικαιολογούσε την εκτέλεση.[28]

Μεταπολεμικά

Ο Mάιερ δικάζεται στο Άουριχ της Γερμανίας για πέντε εγκλήματα πολέμου τον Δεκέμβριο του 1945.

Ο Mάιερ μεταφέρθηκε στον Καναδά για να εκτίσει την ποινή του τον Απρίλιο του 1946 και υπηρέτησε πέντε χρόνια στη φυλακή Dorchester στο New Brunswick, όπου εργάστηκε στη βιβλιοθήκη και έμαθε αγγλικά.[29]

Υπέβαλε αίτηση για πρόωρη αποφυλάκιση στα τέλη του 1950, προσφέροντας να υπηρετήσει στον στρατό του Καναδά ή των Ηνωμένων Εθνών εάν απελευθερωνόταν. Εκείνη την εποχή, η νέα κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας επιδίωκε την απελευθέρωση των Γερμανών εγκληματιών πολέμου που κρατούνταν στις φυλακές των Συμμάχων, και οι κυβερνήσεις του Καναδά και άλλων δυτικών Συμμάχων προσπαθούσαν να κερδίσουν την υποστήριξη της Δυτικής Γερμανίας στο ΝΑΤΟ για να αντιταχθούν σε πιθανή σοβιετική επίθεση στην Ευρώπη. Ο Μάιερ μεταφέρθηκε τελικά σε μια βρετανική στρατιωτική φυλακή στο Werl της Δυτικής Γερμανίας το 1951[30] και απελευθερώθηκε από τη φυλακή στις 7 Σεπτεμβρίου 1954, αφού η καναδική κυβέρνηση ενέκρινε τη μείωση της ποινής του σε δεκατέσσερα χρόνια.

Δραστηριότητες HIAG και θάνατος

Ο Mάιερ όταν αποφυλακίστηκε δραστηριοποιήθηκε στην HIAG, μία ομάδα που τιμούσε τα Waffen-SS που δημιουργήθηκε το 1951 από πρώην υψηλόβαθμους άνδρες των Waffen-SS, συμπεριλαμβανομένων των Paul Hausser, Felix Steiner και Herbert Gille.[31] Σε μια συγκέντρωση της HIAG το 1957 ο Μάιερ είπε ότι αν και στάθηκε πίσω από τους παλιούς διοικητές του, ο Χίτλερ έκανε πολλά λάθη και ήταν καιρός η Γερμανία να κοιτάξει το μέλλον και όχι το παρελθόν.[32] Είπε μπροστά σε περίπου 8.000 βετεράνους των SS στο συνέδριο της HIAG το 1957 στο Karlsberg της Βαυαρίας, «τα στρατεύματα των SS δεν διέπραξαν κανένα έγκλημα, εκτός από τη σφαγή στο Οραντούρ, και αυτή ήταν η δράση ενός και μόνο άνδρα ». Σύμφωνα με τον Μάιερ, τα Waffen-SS ήταν απλοί στρατιώτες που έκαναν μόνο το καθήκον τους όπως οι άνδρες της Βέρμαχτ».

Ο Μάιερ παρουσίασε πολλά προβλήματα υγείας και υπέφερε από καρδιακή και νεφρική νόσο εξαιτίας της οποίας υποχρεώθηκε να μετακινείται με τη χρήση μπαστουνιού.[32] Μετά από μια σειρά ήπιων εγκεφαλικών επεισοδίων, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο Χάγκεν της Βεστφαλίας, στις 23 Δεκεμβρίου 1961. Δεκαπέντε χιλιάδες άνθρωποι παρευρέθηκαν στην κηδεία του στο Χάγκεν.[33]

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 «Dienstaltersliste der Schutzstaffel der NSDAP, Stand vom 1. Dezember 1936» 1  Δεκεμβρίου 1936.
  2. ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 120968735.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Munzinger Personen. 00000007430. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ says, Donald Link (22 Μαρτίου 2024). «Kurt "Panzer" Meyer was known as the fighting general of the Waffen SS». Warfare History Network (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2024. 
  5. ↑ Westemeier, Jens (2014). Himmlers Krieger: Joachim Peiper und die Waffen-SS in Krieg und Nachkriegszeit. Krieg in der Geschichte. Paderborn: Ferdinand Schöningh. σελ. 76. ISBN 978-3-506-77241-1. 
  6. ↑ Westemeier, Jens (11 Δεκεμβρίου 2013). Himmlers Krieger: Joachim Peiper und die Waffen-SS in Krieg und Nachkriegszeit. Verlag Ferd. σελ. 76. ISBN 978-3-506-77241-1. 
  7. ↑ Hart, Stephen A. (19 Μαΐου 2016). Operation Totalize 1944: The Allied drive south from Caen. Bloomsbury Publishing. σελ. 14. ISBN 978-1-4728-1289-6. 
  8. ↑ Westemeier, Jens (2014). Himmlers Krieger: Joachim Peiper und die Waffen-SS in Krieg und Nachkriegszeit. Krieg in der Geschichte. Paderborn: Ferdinand Schöningh. σελίδες 137,227. ISBN 978-3-506-77241-1. 
  9. ↑ Thomas, Franz (1998). Die Eichenlaubträger. 2: L - Z. Osnabrück: Biblio-Verl. σελ. 77. ISBN 978-3-7648-2300-9. 
  10. ↑ McNab, Chris (20 Οκτωβρίου 2013). Hitler’s Elite: The SS 1939-45. Bloomsbury Publishing. σελ. 159. ISBN 978-1-4728-0644-4. 
  11. ↑ Westemeier, Jens (2014). Himmlers Krieger: Joachim Peiper und die Waffen-SS in Krieg und Nachkriegszeit. Krieg in der Geschichte. Paderborn: Ferdinand Schöningh. σελ. 179. ISBN 978-3-506-77241-1. 
  12. ↑ Westemeier, Jens (2014). Himmlers Krieger: Joachim Peiper und die Waffen-SS in Krieg und Nachkriegszeit. Krieg in der Geschichte. Paderborn: Ferdinand Schöningh. σελ. 241,245. ISBN 978-3-506-77241-1. 
  13. ↑ Parker, Danny S. (2014). Hitler's warrior: the life and wars of SS Colonel Jochen Peiper. Boston, MA: Da Capo Press, a member of the Perseus Books Group. σελίδες 95–96. ISBN 978-0-306-82154-7. 870200147. 
  14. ↑ Parker, Danny S. (2014). Hitler's warrior: the life and wars of SS Colonel Jochen Peiper. Boston, Mass: Da Capo Press. σελ. 95. ISBN 978-0-306-82154-7. 
  15. ↑ Parker, Danny S. (2014). Hitler's warrior: the life and wars of SS Colonel Jochen Peiper. Boston, MA: Da Capo Press, a member of the Perseus Books Group. σελίδες 356–357. ISBN 978-0-306-82154-7. 870200147. 
  16. ↑ Hart, Stephen A. (19 Μαΐου 2016). Operation Totalize 1944: The Allied drive south from Caen. Bloomsbury Publishing. σελ. 14. ISBN 978-1-4728-1289-6. 
  17. ↑ Mackenzie, S. P. (1997). Revolutionary armies in the modern era: a revisionist approach. The new international history series (1. publ έκδοση). London: Routledge. σελίδες 137–141. ISBN 978-0-415-09690-4. 
  18. ↑ «Wayback Machine» (PDF). web.archive.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2024. CS1 maint: Unfit url (link)
  19. ↑ «The Abbaye Ardenne Case: Trial of SS Brigadefuhrer Kurt Meyer. United Nations War Crimes Commission, 1948». web.archive.org. 20 Νοεμβρίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Νοεμβρίου 2000. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2024. 
  20. ↑ Forty, George (2004). Battle Zone Normandy: Villers Bocage. Sutton. σελ. 29. ISBN 978-0-7509-3012-3. 
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 McNab, Chris (20 Οκτωβρίου 2013). Hitler’s Elite: The SS 1939-45 (1st edition έκδοση). Osprey Publishing. σελ. 298. CS1 maint: Extra text (link)
  22. ↑ 22,0 22,1 Margolian, Howard (1 Ιανουαρίου 2000). Conduct Unbecoming: The Story of the Murder of Canadian Prisoners of War in Normandy. University of Toronto Press. σελ. 143. ISBN 978-0-8020-8360-9. 
  23. ↑ Margolian, Howard (1 Ιανουαρίου 2000). Conduct Unbecoming: The Story of the Murder of Canadian Prisoners of War in Normandy. University of Toronto Press. σελίδες 143–144. ISBN 978-0-8020-8360-9. 
  24. ↑ «The Abbaye Ardenne Case: Trial of SS Brigadefuhrer Kurt Meyer. United Nations War Crimes Commission, 1948». web.archive.org. 20 Νοεμβρίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Νοεμβρίου 2000. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2024. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Kurt Meyer, German War Criminal | VALOUR CANADA» (στα Αγγλικά). 22 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2024. 
  26. ↑ Internet Archive, Patrick (1997). Casual slaughters and accidental judgments : Canadian war crimes prosecutions, 1944-1948. Toronto : published for the Osgoode Society for Canadian Legal History by University of Toronto Press. σελ. 100. ISBN 978-0-8020-4204-0. 
  27. ↑ Internet Archive, Patrick (1997). Casual slaughters and accidental judgments : Canadian war crimes prosecutions, 1944-1948. Toronto : published for the Osgoode Society for Canadian Legal History by University of Toronto Press. σελ. 102. ISBN 978-0-8020-4204-0. 
  28. ↑ Margolian, Howard (1 Ιανουαρίου 2000). Conduct Unbecoming: The Story of the Murder of Canadian Prisoners of War in Normandy. University of Toronto Press. σελ. 168. ISBN 978-0-8020-8360-9. 
  29. ↑ Internet Archive, Douglas (1995). One village, one war, 1914-1945 : a thinking about the literature of stone. Hantsport, Nova Scotia : Lancelot Press. σελ. 366. ISBN 978-0-88999-563-5. 
  30. ↑ Internet Archive, Patrick (1997). Casual slaughters and accidental judgments : Canadian war crimes prosecutions, 1944-1948. Toronto : published for the Osgoode Society for Canadian Legal History by University of Toronto Press. σελίδες 206–209. ISBN 978-0-8020-4204-0. 
  31. ↑ Cornell University Press, George H. (1984). The Waffen SS : Hitler's elite guard at war 1939-1945. Ithaca : Cornell University Press. σελ. 255. ISBN 978-0-8014-9275-4. 
  32. ↑ 32,0 32,1 Internet Archive, Patrick (1997). Casual slaughters and accidental judgments : Canadian war crimes prosecutions, 1944-1948. Toronto : published for the Osgoode Society for Canadian Legal History by University of Toronto Press. σελ. 214. ISBN 978-0-8020-4204-0. 
  33. ↑ Foster, Tony (1986). Meeting of generals. Toronto: Methuen. σελίδες 328–329. ISBN 978-0-458-80520-4.