Οι μονάρχες της Γαλλίας κυβέρνησαν, πρώτα ως βασιλείς και αργότερα ως αυτοκράτορες (οι Βοναπάρτες μόνο), από τον Μεσαίωνα έως το 1870. Υπάρχει διαφωνία στο πότε η Γαλλία δημιουργήθηκε ως οντότητα. Η νωρίτερη δυνατή ημερομηνία θα μπορούσε να είναι η ίδρυση του ΜεροβιγγιανούΦραγκικού βασιλείου από τον Κλόβι Α΄ το 486 με την ήττα του Συάγριου, του Ρωμαίου διοικητή στη Γαλατία. Οι κυβερνήτες του βασιλείου αυτού εκθρονίσθηκαν τον 8ο αιώνα. Η Συνθήκη του Βερντέν ίδρυσε το Βασίλειο της Δυτικής Φραγκίας το 843.
Επιπροσθέτως με τους μονάρχες που καταγράφονται παρακάτω, οι Βασιλείς της Αγγλίας και της Μεγάλης Βρετανίας από το 1340–1360 και 1369–1801 επίσης διεκδικούσαν τον τίτλο του Βασιλιά της Γαλλίας. Για μια βραχεία περίοδο, αυτό είχε μερική βάση πραγματικά — υπό τους όρους της Συνθήκης του Τρουά του 1420, ο Κάρολος ΣΤ΄ είχε αναγνωρίσει τον γαμπρό του Ερρίκο Ε΄ της Αγγλίας ως αντιβασιλιά και διάδοχο. Ο Ερρίκος πέθανε πριν τον Κάρολο ΣΤ΄ και έτσι ο γιος του Ερρίκου Ε΄, Ερρίκος ΣΤ΄, διαδέχθηκε τον πατέρα του ως Βασιλιάς της Γαλλίας. Το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Γαλλίας ήταν υπό Αγγλικό έλεγχο μέχρι το 1435, αλλά μέχρι το 1453, οι Άγγλοι είχαν εκδιωχθεί από όλη τη Γαλλία εκτός του Καλαί (και τα Νησιά του Καναλιού), και το ίδιο το Καλαί έπεσε το 1558. Παρ' όλα αυτά, οι Άγγλοι και μετά οι Βρετανοί μονάρχες συνέχισαν να διεκδικούν τον τίτλο για τον εαυτό τους έως την δημιουργία του Ηνωμένου Βασιλείου το 1801. Πολλοί Άγγλοι βασιλείς μεταξύ 1337 και 1422 είχαν επίσης διεκδικήσει τον τίτλο του Βασιλιά της Γαλλίας, αλλά μόνο περιοδικά.
Ο τίτλος "Βασιλιάς των Φράγκων" (λατ.Rex Francorum) παρέμεινε σε χρήση μέχρι τη βασιλεία του Φίλιππου Δ΄. Κατά τη σύντομη περίοδο όταν το Γαλλικό Σύνταγμα του 1791 ήταν σε ισχύ (1791–1792) και μετά την Ιουλιανή Επανάσταση το 1830, η Προσφώνηση "Βασιλιάς των Γάλλων" χρησιμοποιήθηκε αντί του "Βασιλιάς της Γαλλίας (και της Ναβάρρας)". Ήταν μια συνταγματική καινοτομία γνωστή ως λαϊκή μοναρχία που συνέδεσε τον τίτλο του μονάρχη με το λαό, όχι με το έδαφος της Γαλλίας.
Οι Μεροβίγγειοι ήταν μία δυναστεία των Σαλίων Φράγκων που κυβέρνησε τους Φράγκους για περίπου 300 χρόνια από τα μέσα του 5ου αιώνα, στην περιοχή που περιλάμβανε την Γαλατία και μέρη της Ελβετίας και Γερμανίας. Η Μεροβίγγεια δυναστεία έγινε γνωστή στην ιστορία με τον Χιλδέριχο Α΄ (περ.457-481), γιο του Μεροβαίου, αρχηγού των Σαλίων Φράγκων. Ο περίφημος Κλόβις Α΄ (Χλωδοβίκος Α΄), γιος του Χιλδέριχου ένωσε όλους τους κατοίκους της Γαλατία υπό τους Μεροβιγγείους.[1]
• Γιος του Χιλδέριχου Α΄, πιθανόν εγγονός του Μεροβαίου
Βασιλιάς των Φράγκων (Roi des Francs)
Μετά τον θάνατο του Κλόβι το βασίλειό του διαιρέθηκε ανάμεσα στους τέσσερις γιους του που ο καθένας είχε την πρωτεύουσά του. Ο αριθμός των βασιλείων και η έκτασή τους κατά καιρούς μεταβαλλόταν. Ο Κλοτάριος Α΄, ο νεώτερος γιος του Κλόβι, επανένωσε τελικά το βασίλειο.
Μετά τον θάνατο του Κλοτάριου το βασίλειο διαιρέθηκε μεταξύ των τεσσάρων γιων του. Η έκταση των βασιλείων μεταβαλλόταν και τελικά σταθεροποιήθηκαν τρεις επικράτειες : Η Νευστρία με επίκεντρα την Σουασσόν και το Παρίσι, η Αυστρασία, με επίκεντρο το Μετς και η Βουργουνδία, με επίκεντρο την Ορλεάνη. Ο Κλοτάριος Β΄, εγγονός του Κλοτάριου Α΄, επανένωσε το βασίλειο.
Κλοτάριος Β΄ο Μέγας, ο Νεώτερος (Clotaire II le Grand, le Jeune)
584
18 Οκτωβρίου 629
• Γιος του Χιλπέρικου Α΄
Βασιλιάς των Φράγκων στην Σουασσόν, στην Νευστρία (595-639), στην Βουργουνδία (613-629) και στην Αυστρασία (613-623)
Μετά την επανένωση του βασιλείου η Νευστρία και η Βουργουνδία παρέμειναν υπό την άμεση διακυβέρνηση του βασιλιά των Φράγκων, ενώ η Αυστρασία σύντομα τέθηκε υπό την διοίκηση ενός δευτερεύοντα βασιλιά. Ο κατάλογος εν συνεχεία περιορίζεται στους βασιλείς της Νευστρίας και Βουργουνδίας
Οι τελευταίοι Μεροβίγγειοι βασιλείς έμειναν στην ιστορία ως οι Τεμπέληδες Βασιλείς (rois fainéants). Δεν είχαν καμιά πολιτική δύναμη και αντ' αυτών κυβερνούσαν οι μαγιορδόμοι, οι επιστάτες του παλατιού. Όταν ο Θεοδέριχος Δ΄ πέθανε το 737, ο μαγιορδόμος Κάρολος Μαρτέλλος άφησε τον θρόνο κενό και συνέχισε να κυβερνά ο ίδιος μέχρι τον θάνατό του το 741. Οι γιοι του Πεπίνος ο Νεώτερος και Καρλομάνος, επανέφεραν για λίγο την Μεροβίγγεια δυναστεία ενθρονίζοντας τον Χιλδερίκο Γ΄ το 743. Το 751 ο Πεπίνος εκθρόνισε τον Χιλδερίκο και έγινε ο ίδιος βασιλιάς.
Η Δυναστεία των Καρολιδών ή Καρολίγγεια Δυναστεία ήταν Φραγκική οικογένεια ευγενών προερχόμενη από τους Αρνουλφίδες (ή Πεπινίδες) του 7ου αιώνα μ.Χ. Η οικογένεια εδραίωσε τη δύναμή της στα τέλη του 8ου αιώνα, καθιστώντας κληρονομικούς τους τίτλους του μαγιορδόμου και του dux et princeps Francorum και κατέχοντας την πραγματική εξουσία πίσω από τους Μεροβιγγείους βασιλείς.
Το 751 ένας Καρολίδης, ο Πεπίνος ο Βραχύς, εκθρόνισε τον Μεροβίγγειο Χιλδερίκο Γ΄ με την συγκατάθεση του πάπα και της αριστοκρατίας και στέφθηκε βασιλιάς των Φράγκων.[2]
Ο Οίκος των Καπετιδών, οι Καπετίδες, οι απόγονοι εξ αρρενογονίας του Ούγου Καπέτου, κυβέρνησαν τη Γαλλία αδιάκοπα από το 987 έως το 1792 και πάλι από το 1814 έως το 1848. Οι κλάδοι της δυναστείας, οι οποίοι κυβέρνησαν μετά το 1328, είναι οι Βαλουά και οι Βουρβόνοι.
•Γιος του Φιλίππου Δ΄ •Νεότερος αδελφός του Φιλίππου Ε΄
Δεν αναφέρονται παραπάνω οι Ούγος ο Μεγάλος, μεγαλύτερος γιος του Ροβέρτου Β΄, και ο Φίλιππος της Γαλλίας, μεγαλύτερος γιος του Λουδοβίκου ΣΤ΄· αμφότεροι ήταν συμβασιλείς με τους πατέρες του (σύμφωνα με την την πρώιμη Καπετιδική πρακτικήi με την οποία οι Βασιλείς έστεφαν τους διαδόχους τους ενόσω ήταν ζωντανοί και μοιράζονταν τη εξουσία με τον συμβασιλέα), αλλά πέθαναν πριν από αυτούς. Επειδή ούτε ο Ούγος ούτε ο Φίλιππος ήταν κύριοι ή μοναδικοί βασιλείς στη ζωή τους, δεν περιλαμβάνονται παραδοσιακά στους καταλόγους των Βασιλέων της Γαλλίας, και δεν μετρώνται την αρίθμηση.
Οίκος των Καπετιδών-Βαλουά, κλάδος της Ορλεάνης (1498-1515)
Πορτραίτο
Όνομα
Βασιλιάς Από
Βασιλιάς Έως
Σχέση με τον/τους Προκάτοχο/ους
Λουδοβίκος ΙΒ΄Πατέρας του Λαού (Louis XII le Père du Peuple)
7 Απριλίου 1498
1 Ιανουαρίου 1515
•Δισέγγονος του Καρόλου Ε΄ •Δεύτερος εξάδελφος, και από τον πρώτο γάμο γαμπρός του Λουδοβίκου ΙΑ΄ •Με το δεύτερο γάμο σύζυγος της Άννας της Βρετάνης, Βασίλισσα του Καρόλου Η΄
Οίκος των Καπετιδών-Βαλουά, κλάδος του Ανγκουλέμ (1515-1589)
Πορτραίτο
Όνομα
Βασιλιάς Από
Βασιλιάς Έως
Σχέση με τον/τους Προκάτοχο/ους
Φραγκίσκος Α΄ο Πατέρας και Ανορθωτής των Γραμμάτων (François Ier le Père et Restaurateur des Lettres)
Ερρίκος Δ΄, Ο Καλός Βασιλιάς Ερρίκος, (Henri IV, le Bon Roi Henri, le Vert-Galant)
2 Αυγούστου 1589
May 14, 1610
•Δέκατης γενεάς απόγονος του Λουδοβίκου Θ΄ στην αρσενική γραμμή •Μικρανιψιός του Φραγκίσκου Α΄ •Δεύτερος εξάδελφος, και από τον πρώτο γάμο γυναικάδελφος του Φραγκίσκου Β΄, του Καρόλου Θ΄ και του Ερρίκου Γ΄
Από τις 21 Ιανουαρίου 1793 έως τις 8 Ιουνίου 1795, ο γιος του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, Λουδοβίκος-Κάρολος, είχε τον τίτλο του βασιλιά της Γαλλίας ως Λουδοβίκος ΙΖ΄. Ωστόσο, στην πραγματικότητα ήταν φυλακισμένος και η εξουσία ασκούνταν από τους ηγέτες της Επανάστασης. Μετά το θάνατό του, ο θείος του, Λουδοβίκος-Στανισλάος, έγινε το 1814 βασιλιάς της Γαλλίας ως Λουδοβίκος ΙΗ΄
Η μεταβατική περίοδος, μεταξύ της πτώσης της Δεύτερης Αυτοκρατορίας μετά την αιχμαλωσία του Ναπολέοντα Γ΄ από τους Πρώσσους και την ανακήρυξη της Τρίτης Δημοκρατίας από τον Στρατηγό Λουί Ζυλ Τροσύ.