PROFILPELAJAR.COM

Επακόλουθα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου
	Μέρος Μεσοπόλεμος
	Υπογραφή της Ειρήνης στην Αίθουσα των Κατόπτρων του Γουίλιαμ Όρπεν: η υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών στην Αίθουσα των Κατόπτρων στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών το 1919
Ημερομηνία	Νοέμβριος 1918 –
Έκβαση	Πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές όπως: Ισπανική γρίπη; Σύνοδος Ειρήνης του Παρισιού (1919); Διεθνείς σχέσεις (1919-1939); Επαναστάσεις του 1917-1923;

Τα επακόλουθα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου περιελάμβαναν δραστικές πολιτικές, πολιτιστικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές σε όλη την Ευρασία, την Αφρική, ακόμη και σε περιοχές εκτός εκείνων που εμπλέκονταν άμεσα. Τέσσερις αυτοκρατορίες κατέρρευσαν λόγω του πολέμου, παλιές χώρες καταργήθηκαν, νέες διαμορφώθηκαν, σύνορα επανασχεδιάστηκαν, διεθνείς οργανισμοί ιδρύθηκαν και πολλές νέες και παλιές ιδεολογίες εδραίωσαν σταθερά στο μυαλό των ανθρώπων. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε επίσης ως αποτέλεσμα να φέρει πολιτικό μετασχηματισμό στα περισσότερα από τα κύρια κόμματα που εμπλέκονταν στη σύγκρουση, μετατρέποντάς τα σε αντιποροσωπευτικές δημοκρατίες φέρνοντας σχεδόν καθολική ψηφοφορία για πρώτη φορά στην ιστορία, όπως στη Γερμανία (ομοσπονδιακές εκλογές του 1919), στο Ηνωμένο Βασίλειο (γενικές εκλογές Ηνωμένου Βασιλείου του 1918) και στην Τουρκία (γενικές εκλογές του 1923).

Αποκλεισμός της Γερμανίας

Κατά την περίοδο από την ανακωχή της 11ης Νοεμβρίου 1918 μέχρι την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στις 28 Ιουνίου 1919, οι Σύμμαχοι διατήρησαν τον ναυτικό αποκλεισμό της Γερμανίας που είχε ξεκινήσει κατά τη διάρκεια του πολέμου. Καθώς η γερμανική οικονομία εξαρτιόταν από εισαγωγές, υπολογίζεται ότι 523.000 άμαχοι είχαν χάσει τη ζωή τους.^[1] Ο Ν. Π. Χάουαρντ, του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ, ανέφερε ότι ένα επιπλέον τέταρτο εκατομμυρίου πέθαναν από ασθένειες ή ασιτία στο διάστημα οκτώ μηνών μετά την ολοκλήρωση της σύγκρουσης.^[2] Η συνέχιση του αποκλεισμού μετά το τέλος των μαχών, όπως έγραψε ο συγγραφέας Ρόμπερτ Λέκι στο Delivered From Evil, έκανε πολλά για να «βασανίσει τους Γερμανούς... οδηγώντας τους με τη μανία της απόγνωσης στην αγκαλιά του διαβόλου». Οι όροι της ανακωχής επέτρεπαν πράγματι να αποστέλλονται τρόφιμα στη Γερμανία, αλλά οι Σύμμαχοι απαιτούσαν από τη Γερμανία να παράσχει τα μέσα (τη ναυτιλία) για να το κάνει. Η γερμανική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να χρησιμοποιήσει τα αποθέματα χρυσού της, καθώς δεν μπορούσε να εξασφαλίσει δάνειο από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο ιστορικός Σάμι Μαρκς ισχυρίζεται ότι ενώ «τα συμμαχικά πολεμικά πλοία παρέμειναν στη θέση τους ενάντια σε μια πιθανή επανάληψη των εχθροπραξιών, οι Σύμμαχοι πρόσφεραν τρόφιμα και φάρμακα μετά την ανακωχή, αλλά η Γερμανία αρνήθηκε να επιτρέψει στα πλοία της να μεταφέρουν προμήθειες». Περαιτέρω, ο Μαρκς δηλώνει ότι παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζαν οι Σύμμαχοι, από τη γερμανική κυβέρνηση, «οι αποστολές τροφίμων των Συμμάχων έφτασαν στα συμμαχικά πλοία πριν από τη συμφωνία που έγινε στις Βερσαλλίες».^[3] Αυτή η θέση υποστηρίζεται επίσης από την Ελίζαμπετ Γκλέζερ, η οποία σημειώνει ότι στις αρχές του 1919 ιδρύθηκε μια συμμαχική ομάδα εργασίας, για να βοηθήσει στη διατροφή του γερμανικού πληθυσμού και ότι μέχρι τον Μάιο του 1919 «η Γερμανία είχε γίνει ο κύριος παραλήπτης αμερικανικών και συμμαχικών αποστολών τροφίμων». Η Γκλέζερ ισχυρίζεται περαιτέρω ότι κατά τους πρώτους μήνες του 1919, ενώ σχεδιαζόταν η κύρια προσπάθεια βοήθειας, η Γαλλία παρείχε αποστολές τροφίμων στη Βαυαρία και στη Ρηνανία. Ισχυρίζεται περαιτέρω ότι η γερμανική κυβέρνηση καθυστέρησε την προσπάθεια βοήθειας, αρνούμενη να παραδώσει τον εμπορικό στόλο της στους Συμμάχους. Τέλος, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η ίδια η επιτυχία της προσπάθειας βοήθειας είχε ουσιαστικά στερήσει από τους Συμμάχους από μια αξιόπιστη απειλή ώστε να παρακινήσουν τη Γερμανία να υπογράψει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών.^[4] Ωστόσο, επίσης για οκτώ μήνες μετά το τέλος των εχθροπραξιών, ο αποκλεισμός ήταν συνεχώς σε ισχύ, με ορισμένες εκτιμήσεις να αναφέρουν ότι προκλήθηκαν επιπλέον 100.000 θύματα μεταξύ Γερμανών αμάχων λόγω της πείνας, πέραν των εκατοντάδων χιλιάδων που είχαν ήδη συμβεί. Οι αποστολές τροφίμων, επιπλέον, εξαρτώνταν πλήρως από την καλή θέληση των Συμμάχων, προκαλώντας τουλάχιστον εν μέρει την παρατυπία μετά τις εχθροπραξίες.^[5]^[6]

Σύνοδος Ειρήνης του Παρισιού

Μετά τη Σύνοδο Ειρήνης του Παρισιού το 1919, η υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών στις 28 Ιουνίου 1919, μεταξύ της Γερμανίας από τη μια πλευρά και της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Βρετανίας και άλλων δευτερευουσών συμμαχικών δυνάμεων από την άλλη, τερμάτισε επίσημα τον πόλεμο μεταξύ αυτών των χωρών. Άλλες συνθήκες τερμάτισαν τις σχέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και των άλλων Κεντρικών Δυνάμεων. Στα 440 άρθρα της Συνθήκης των Βερσαλλιών περιλαμβάνονταν οι απαιτήσεις να αποδεχθεί επίσημα η Γερμανία την ευθύνη «για την πρόκληση όλων των απωλειών και ζημιών» του πολέμου και να καταβάλει οικονομικές αποζημιώσεις. Η συνθήκη περιόρισε δραστικά τη γερμανική στρατιωτική μηχανή: τα γερμανικά στρατεύματα μειώθηκαν σε 100.000 και η χώρα δεν κατείχε σημαντικό στρατιωτικό οπλισμό όπως τανκς, πολεμικά πλοία, τεθωρακισμένα οχήματα και υποβρύχια.

Επιδημία γρίπης

Οι ιστορικοί συνεχίζουν να διαφωνούν για τον αντίκτυπο που είχε η πανδημία γρίπης του 1918 στην έκβαση του πολέμου. Έχει υποτεθεί ότι οι Κεντρικές Δυνάμεις μπορεί να είχαν εκτεθεί στο ιογενές κύμα ενώπιον των Συμμάχων. Οι απώλειες που προέκυψαν είχαν μεγαλύτερο αποτέλεσμα, αφού υπέστησαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, σε αντίθεση με τους Συμμάχους που υπέστησαν το μεγαλύτερο βάρος της πανδημίας μετά την ανακωχή. Όταν έγινε αντιληπτή η έκταση της επιδημίας, τα αντίστοιχα προγράμματα λογοκρισίας των Συμμάχων και των Κεντρικών Δυνάμεων περιόρισαν τη γνώση του κοινού σχετικά με την πραγματική έκταση της νόσου. Επειδή η Ισπανία ήταν ουδέτερη, τα μέσα ενημέρωσης τους ήταν ελεύθερα να αναφέρουν τη γρίπη, δίνοντας την εντύπωση ότι ξεκίνησε από εκεί. Αυτή η παρεξήγηση οδήγησε σε σύγχρονες αναφορές που την ονομάζουν «ισπανική γρίπη». Η ερευνητική εργασία από μια βρετανική ομάδα με επικεφαλής τον ιολόγο Τζον Όξφορντ, εντόπισε ένα μεγάλο στρατόπεδο και νοσοκομειακό στρατόπεδο στο Ετάπλ της Γαλλίας ως σχεδόν σίγουρα το κέντρο της πανδημίας γρίπης του 1918. Ένας σημαντικός πρόδρομος ιός φιλοξενούνταν σε πτηνά και μεταλλάχθηκε μέσα σε χοίρους που κρατούνταν κοντά στο μπροστινό μέρος.^[8] Ο ακριβής αριθμός των θανάτων είναι άγνωστος αλλά περίπου 50 εκατομμύρια άνθρωποι υπολογίζεται ότι πέθαναν από το ξέσπασμα της γρίπης σε όλο τον κόσμο.^[9]^[10] Το 2005, μια μελέτη διαπίστωσε ότι, «το στέλεχος του ιού του 1918 αναπτύχθηκε στα πτηνά και ήταν παρόμοιο με τη γρίπη των πτηνών που τον 21ο αιώνα πυροδότησε φόβους για μια άλλη παγκόσμια πανδημία, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν ένας φυσιολογικός θεραπεύσιμος ιός που δεν παρήγαγε σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία του κόσμου».^[11]

Εθνικές μειονότητες

Η διάλυση της Γερμανικής, της Ρωσικής, της Αυστροουγγρικής και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δημιούργησε μια σειρά από νέες χώρες στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή.^[12] Μερικές από αυτές, όπως η Πρώτη Τσεχοσλοβακική Δημοκρατία και η Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία, είχαν σημαντικές εθνοτικές μειονότητες που μερικές φορές δεν ήταν πλήρως ικανοποιημένες με τα νέα όρια, τα οποία απέκοβαν από τους ομοεθνείς τους. Για παράδειγμα, η Τσεχοσλοβακία είχε Γερμανούς, Πολωνούς, Ρουθήνιους και Ουκρανούς, Σλοβάκους και Ούγγρους. Η Κοινωνία των Εθνών υποστήριξε διάφορες Συνθήκες Μειονοτήτων σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, αλλά με την παρακμή της Κοινωνίας τη δεκαετία του 1930, αυτές οι συνθήκες έγιναν όλο και πιο ανεφάρμοστες. Μια συνέπεια της μαζικής επαναχάραξης των συνόρων και των πολιτικών αλλαγών στον απόηχο του πολέμου ήταν ο μεγάλος αριθμός Ευρωπαίων προσφύγων. Αυτοί και οι πρόσφυγες του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου οδήγησαν στη δημιουργία του διαβατηρίου Νάνσεν.

Οι εθνοτικές μειονότητες έκαναν γενικά ασταθή τη θέση των συνόρων. Όπου τα σύνορα παρέμειναν αμετάβλητα από το 1918, ήταν συχνή η απέλαση μιας εθνοτικής ομάδας, όπως οι Γερμανοί της Σουδητίας. Η οικονομική και στρατιωτική συνεργασία μεταξύ αυτών των μικρών κρατών ήταν ελάχιστη, διασφαλίζοντας ότι οι ηττημένες δυνάμεις της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης διατηρούσαν μια λανθάνουσα ικανότητα να κυριαρχούν στην περιοχή. Αμέσως μετά τον πόλεμο, η ήττα οδήγησε στη συνεργασία μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης, αλλά τελικά αυτές οι δύο δυνάμεις θα ανταγωνίζονταν για να κυριαρχήσουν στην Ανατολική Ευρώπη.

Περίπου 1,5 εκατομμύριο Αρμένιοι, γηγενείς κάτοικοι των Αρμενικών Υψιπέδων, εξοντώθηκαν στην Τουρκία ως συνέπεια της Γενοκτονίας των Αρμενίων που διαπράχθηκε από την κυβέρνηση των Νεότουρκων.

Πολιτικές ανατροπές

Νέα έθνη απελευθερώνονται

Οι γερμανικές και αυστριακές δυνάμεις το 1918 νίκησαν τους ρωσικούς στρατούς και η νέα κομμουνιστική κυβέρνηση στη Μόσχα υπέγραψε τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ τον Μάρτιο του 1918. Σε αυτή τη συνθήκη, η Ρωσία παραιτήθηκε από όλες τις αξιώσεις προς την Εσθονία, τη Φινλανδία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, την Ουκρανία και το έδαφος της Πολωνίας του Συνεδρίου και αφέθηκε στη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία «να καθορίσουν το μελλοντικό καθεστώς αυτών των εδαφών σε συμφωνία με τον πληθυσμό τους». Αργότερα, η κυβέρνηση του Βλαντίμιρ Λένιν αποκήρυξε επίσης τη συνθήκη διαμελισμών της Πολωνίας, δίνοντας τη δυνατότητα στην Πολωνία να διεκδικήσει τα σύνορά της του 1772. Ωστόσο, η Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ κατέστη παρωχημένη όταν η Γερμανία ηττήθηκε αργότερα το 1918, αφήνοντας το καθεστώς μεγάλου μέρους της Ανατολικής Ευρώπης σε αβέβαιη θέση.

Επαναστάσεις

Ένα ακροαριστερό και συχνά ρητά κομμουνιστικό επαναστατικό κύμα εμφανίστηκε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες το 1917-1920, ιδιαίτερα στη Γερμανία και στην Ουγγαρία. Το πιο σημαντικό γεγονός που εμφανίστηκε από τις στερήσεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η Ρωσική Επανάσταση του 1917.

Γερμανία

Στη Γερμανία, υπήρξε μια σοσιαλιστική επανάσταση που οδήγησε στη σύντομη εγκαθίδρυση ενός αριθμού κομμουνιστικών πολιτικών συστημάτων σε (κυρίως αστικές) περιοχές της χώρας, την παραίτηση του Γουλιέλμου Β΄ της Γερμανίας και τη δημιουργία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Στις 28 Ιουνίου 1919, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αναγκάστηκε, υπό την απειλή της συνεχιζόμενης συμμαχικής προέλασης, να υπογράψει τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Η Γερμανία θεώρησε τη μονόπλευρη συνθήκη ως ταπείνωση και ότι την κατηγορούσε για ολόκληρο τον πόλεμο. Ενώ η πρόθεση της συνθήκης ήταν να αποδοθεί η ενοχή στη Γερμανία για να δικαιολογήσει τις οικονομικές αποζημιώσεις, η έννοια της ευθύνης ριζώθηκε ως πολιτικό ζήτημα στη γερμανική κοινωνία και δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από τους εθνικιστές, αν και υποστηρίχθηκε από ορισμένους, όπως ο Γερμανός ιστορικός Φριτς Φίσερ. Η γερμανική κυβέρνηση διέδωσε προπαγάνδα για να προωθήσει περαιτέρω αυτήν την ιδέα και χρηματοδότησε το Κέντρο για τη Μελέτη των Αιτιών του Πολέμου για τον σκοπό αυτό.

132 δισεκατομμύρια χρυσά μάρκα (31,5 δισεκατομμύρια $, 6,6 δισεκατομμύρια λίρες) ζητήθηκαν από τη Γερμανία ως αποζημιώσεις, εκ των οποίων μόνο 50 δισεκατομμύρια έπρεπε να πληρωθούν. Προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις αγορές ξένου νομίσματος που απαιτούνταν για την εξόφληση των αποζημιώσεων, η νέα γερμανική δημοκρατία τύπωσε τεράστια χρηματικά ποσά – με καταστροφικό αποτέλεσμα. Ο υπερπληθωρισμός μάστιζε τη Γερμανία μεταξύ 1921 και 1923. Σε αυτήν την περίοδο η αξία των παραστατικών χρημάτων πάπιερμαρκ σε σχέση με το παλαιότερο εμπορευματικό γκόλντμαρκ μειώθηκε στο ένα τρισεκατομμύριο (ένα εκατομμύριο εκατομμυριοστό) της αξίας του.^[13] Τον Δεκέμβριο του 1922, η Επιτροπή Αποζημιώσεων κήρυξε τη Γερμανία σε χρεοκοπία και στις 11 Ιανουαρίου 1923 γαλλικά και βελγικά στρατεύματα κατέλαβαν το Ρουρ μέχρι το 1925.

Η συνθήκη απαιτούσε από τη Γερμανία να μειώσει οριστικά το μέγεθος του στρατού της σε 100.000 άνδρες και να καταστρέψει τα άρματα μάχης, την αεροπορία και τον στόλο των U-boat (τα μεγάλα πλοία της, αγκυροβολημένα στο Σκάπα Φλόου, βυθίστηκαν από τα πληρώματά τους για να μην πέσουν στα χέρια των Συμμάχων).

Η Γερμανία είδε σχετικά μικρές οντότητες εδάφους της να μεταφέρονται στη Δανία, στην Τσεχοσλοβακία και στο Βέλγιο, ένα μεγαλύτερο ποσοστό στη Γαλλία (συμπεριλαμβανομένης της προσωρινής γαλλικής κατοχής της Ρηνανίας) και το μεγαλύτερο μέρος ως μέρος μιας ανασυσταθείσας Πολωνίας. Οι υπερπόντιες αποικίες της Γερμανίας χωρίστηκαν μεταξύ πολλών συμμαχικών χωρών, κυρίως του Ηνωμένου Βασιλείου στην Αφρική, αλλά ήταν η απώλεια του εδάφους που συνέθεσε το νέο ανεξάρτητο πολωνικό κράτος, συμπεριλαμβανομένης της γερμανικής πόλης Ντάντσιχ και του διαχωρισμού της Ανατολικής Πρωσίας από την υπόλοιπη Γερμανία, που προκάλεσε τη μεγαλύτερη οργή. Η ναζιστική προπαγάνδα θα τροφοδοτούσε τη γενική γερμανική άποψη ότι η συνθήκη ήταν άδικη – πολλοί Γερμανοί δεν αποδέχτηκαν ποτέ τη συνθήκη ως νόμιμη και παρείχαν την πολιτική τους υποστήριξη στον Αδόλφο Χίτλερ.

Ρωσική Αυτοκρατορία

Η Σοβιετική Ένωση επωφελήθηκε από την απώλεια της Γερμανίας, καθώς ένας από τους πρώτους όρους της ανακωχής ήταν η κατάργηση της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Την εποχή της ανακωχής, η Ρωσία βρισκόταν σε εμφύλιο πόλεμο που άφησε πάνω από 7 εκατομμύρια νεκρούς και μεγάλες περιοχές της χώρας κατεστραμμένες. Το έθνος στο σύνολό του υπέφερε κοινωνικά και οικονομικά.

Η Λιθουανία, η Λετονία και η Εσθονία απέκτησαν ανεξαρτησία. Καταλήφθηκαν ξανά από τη Σοβιετική Ένωση το 1940.

Η Φινλανδία κέρδισε μια διαρκή ανεξαρτησία, αν και έπρεπε επανειλημμένα να πολεμήσει τη Σοβιετική Ένωση για τα σύνορά της στον Χειμερινό Πόλεμο.

Η Αρμενία, η Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν ιδρύθηκαν ως ανεξάρτητα κράτη στην περιοχή του Καυκάσου. Ωστόσο, μετά την αποχώρηση του Ρωσικού Στρατού το 1917 και κατά την τουρκική εισβολή του 1920 στην Αρμενία, η Τουρκία κατέλαβε το αρμενικό έδαφος γύρω από το Αρτβίν, το Καρς και το Ιγκντίρ, και αυτές οι εδαφικές απώλειες έγιναν μόνιμες. Ως συνέπεια των εισβολών της Τουρκίας και του Ρωσικού Κόκκινου Στρατού και οι τρεις χώρες της Υπερκαυκασίας ανακηρύχθηκαν ως Σοβιετικές Δημοκρατίες το 1920 και το 1922 απορροφήθηκαν στη Σοβιετική Ένωση ως Υπερκαυκασιανή Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία.

Η Ρουμανία απέκτησε τη Βεσσαραβία από τη Ρωσία.

Η ρωσική παραχώρηση της Τιεντσίν καταλήφθηκε από την κινεζική κυβέρνηση Μπεγιάνγκ το 1920. το 1924 η Σοβιετική Ένωση παραιτήθηκε από τις αξιώσεις της στην περιοχή.

Αυστροουγγαρία

Οθωμανική Αυτοκρατορία

Στο τέλος του πολέμου, οι Σύμμαχοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και η οθωμανική κυβέρνηση κατέρρευσε. Η Συνθήκη των Σεβρών, που σχεδιάστηκε για την αποκατάσταση ζημιών που προκάλεσαν οι Οθωμανοί κατά τη διάρκεια του πολέμου στους νικητές Συμμάχους, υπογράφηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στις 10 Αυγούστου 1920, αλλά δεν επικυρώθηκε ποτέ από τον Σουλτάνο.

Η κατάληψη της Σμύρνης από την Ελλάδα στις 18 Μαΐου 1919 πυροδότησε ένα εθνικιστικό κίνημα για την ακύρωση των όρων της συνθήκης. Τούρκοι επαναστάτες με επικεφαλής τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, έναν επιτυχημένο Οθωμανό διοικητή, απέρριψαν τους όρους που επιβλήθηκαν στις Σεβρές και υπό το πρόσχημα του Γενικού Επιθεωρητή του Οθωμανικού Στρατού, έφυγαν από την Κωνσταντινούπολη για τη Σαμψούντα για να οργανώσουν τις υπόλοιπες οθωμανικές δυνάμεις, ώστε να αντισταθούν στους όρους της συνθήκης. Στο ανατολικό μέτωπο, μετά την εισβολή στην Αρμενία το 1920 και την υπογραφή της Συνθήκης του Καρς με τη Ρωσική Σοβιετική Ομοσπονδιακή Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η Τουρκία κατέλαβε εδάφη που έχασε από την Αρμενία και τη μετα-αυτοκρατορική Ρωσία.^[14]

Στο δυτικό μέτωπο, η αυξανόμενη δύναμη των δυνάμεων του Τουρκικού Εθνικού Κινήματος οδήγησε το Βασίλειο της Ελλάδας, με την υποστήριξη της Βρετανίας, να εισβάλει βαθιά στην Ανατολία σε μια προσπάθεια να επιφέρει πλήγμα στους επαναστάτες. Στη Μάχη του Τουμλού Μπουνάρ, ο Ελληνικός Στρατός ηττήθηκε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει, οδηγώντας στην πυρπόληση της Σμύρνης και την αποχώρηση της Ελλάδας από τη Μικρά Ασία. Με την εξουσία των εθνικιστών, ο στρατός προχώρησε για να ανακτήσει την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα την Κρίση του Τσανάκκαλε, για την οποία ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Αφού η τουρκική αντίσταση απέκτησε τον έλεγχο της Ανατολίας και της Κωνσταντινούπολης, η συνθήκη των Σεβρών αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία τερμάτισε επισήμως όλες τις εχθροπραξίες και οδήγησε στη δημιουργία της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας. Ως αποτέλεσμα, η Τουρκία έγινε η μόνη δύναμη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που ανέτρεψε τους όρους της ήττας της και διαπραγματεύτηκε με τους Συμμάχους ως ισότιμη.^[15]

Η Συνθήκη της Λωζάνης αναγνώρισε επίσημα τις νέες εντολές της Κοινωνίας των Εθνών στη Μέση Ανατολή, την εκχώρηση των εδαφών τους στην Αραβική Χερσόνησο και τη βρετανική κυριαρχία στην Κύπρο. Η Κοινωνία των Εθνών χορήγησε εντολές Κατηγορίας Α για τη Γαλλική Εντολή για τη Συρία και τον Λίβανο και τη Βρετανική Εντολή για τη Μεσοποταμία και της Παλαιστίνης, η οποία περιλαμβάνει δύο αυτόνομες περιοχές: την Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή και το Εμιράτο της Υπερορδανίας. Τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Αραβική Χερσόνησο έγιναν μέρος αυτού που είναι σήμερα η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη. Η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε κομβικό ορόσημο στη δημιουργία της σύγχρονης Μέσης Ανατολής, το αποτέλεσμα της οποίας μαρτυρούσε τη δημιουργία νέων συγκρούσεων και εχθροπραξιών στην περιοχή.^[16]

Ηνωμένο Βασίλειο

Στο Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, η χρηματοδότηση του πολέμου είχε σοβαρό οικονομικό κόστος. Από τον μεγαλύτερο επενδυτή στο εξωτερικό στον κόσμο, έγινε ένας από τους μεγαλύτερους οφειλέτες, με πληρωμές τόκων να αποτελούν περίπου το 40% του συνόλου των κρατικών δαπανών. Ο πληθωρισμός υπερδιπλασιάστηκε μεταξύ του 1914 και της κορύφωσής του το 1920, ενώ η αξία της στερλίνας (καταναλωτικές δαπάνες^[17]) μειώθηκε κατά 61,2%. Οι πολεμικές αποζημιώσεις με τη μορφή δωρεάν γερμανικού άνθρακα κατέστρεψαν την τοπική βιομηχανία, επιταχύνοντας τη γενική απεργία του 1926 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι βρετανικές ιδιωτικές επενδύσεις στο εξωτερικό πωλήθηκαν, συγκεντρώνοντας 550 εκατομμύρια £. Ωστόσο, 250 εκατομμύρια £ σε νέες επενδύσεις πραγματοποιήθηκαν επίσης κατά τη διάρκεια του πολέμου. Επομένως, η καθαρή οικονομική ζημία ήταν περίπου 300 εκατομμύρια £, λιγότερο από δύο χρόνια επένδυση σε σύγκριση με τον προπολεμικό μέσο όρο και περισσότερο από ότι αντικαταστάθηκε από το 1928.^[18] Η υλική απώλεια ήταν «ελαφριά»: η πιο σημαντική ήταν το 40% του Βρετανικού Εμπορικού Ναυτικού που βυθίστηκε από γερμανικά U-boat. Τα περισσότερα από αυτά αντικαταστάθηκαν το 1918 και όλα αμέσως μετά τον πόλεμο.^[19] Ο στρατιωτικός ιστορικός Κορέλι Μπάρνετ έχει υποστηρίξει ότι «στην αντικειμενική αλήθεια ο Μεγάλος Πόλεμος δεν προκάλεσε σε καμία περίπτωση εξοντωτική οικονομική ζημιά στη Βρετανία», αλλά ότι ο πόλεμος «σακάτεψε τους Βρετανούς ψυχολογικά αλλά με κανέναν άλλο τρόπο».^[20]

Ηνωμένες Πολιτείες

Αν και απογοητευμένη από τον πόλεμο, δεν είχε επιτύχει τα υψηλά ιδανικά που είχε υποσχεθεί ο Πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον. Τα αμερικανικά εμπορικά συμφέροντα χρηματοδότησαν τις προσπάθειες ανοικοδόμησης και επανόρθωσης της Ευρώπης στη Γερμανία, τουλάχιστον μέχρι την έναρξη της Μεγάλης Ύφεσης. Η αμερικανική γνώμη σχετικά με την ορθότητα της παροχής βοήθειας σε Γερμανούς και Αυστριακούς διχάστηκε, όπως αποδεικνύεται από την ανταλλαγή αλληλογραφίας μεταξύ του Έντγκαρ Γκοτ, στελέχους της The Boeing Company και του Τσαρλς Όσνερ, προέδρου της Επιτροπής για την Αρωγή των Άπορων Γυναικών και Παιδιών στη Γερμανία και την Αυστρία. Ο Γκοτ υποστήριξε ότι η ανακούφιση πρέπει πρώτα να δοθεί στους πολίτες χωρών που υπέφεραν από τις Κεντρικές Δυνάμεις, ενώ ο Όσνερ έκανε έκκληση για μια πιο καθολική εφαρμογή των ανθρωπιστικών ιδεωδών.^[21] Η αμερικανική οικονομική επιρροή επέτρεψε στη Μεγάλη Ύφεση να ξεκινήσει ένα φαινόμενο ντόμινο, παρασύροντας μαζί της και την Ευρώπη.

Γαλλία

Ιταλία

Εδαφικά κέρδη και απώλειες

Υπολείμματα πυρομαχικών

Σε όλες τις περιοχές όπου βρίσκονταν χαρακώματα και γραμμές μάχης, όπως η περιοχή της Καμπανίας της Γαλλίας, έχουν παραμείνει ποσότητες μη εκρηγμένων πυρομαχικών, μερικά από τα οποία παραμένουν επικίνδυνα, συνεχίζοντας να προκαλούν τραυματισμούς και περιστασιακά θανάτους τον 21ο αιώνα. Μερικά τα βρίσκουν οι αγρότες που οργώνουν τα χωράφια τους. Ορισμένα από αυτά τα πυρομαχικά περιέχουν τοξικά χημικά προϊόντα όπως αέριο μουστάρδας. Ο καθαρισμός των μεγάλων πεδίων μάχης είναι μια συνεχιζόμενη εργασία που δεν διαφαίνεται να τελειώνει για τις επόμενες δεκαετίες. Ειδικές ομάδες αφαιρούν, εξουδετερώνουν ή καταστρέφουν εκατοντάδες τόνους πυρομαχικών που δεν έχουν εκραγεί και από τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους κάθε χρόνο στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία.^[22]

Παραπομπές

↑ Asmuss, Burkhard (2 Νοεμβρίου 2000). «Die Lebensmittelversorgung» [The Food Supply]. Deutsches Historisches Museum (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2000. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2011.
↑ Howard, N. P. (April 1993). «The Social and Political Consequences of the Allied Food Blockade of Germany, 1918-19». German History 11 (2): 161–188. doi:10.1093/gh/11.2.161. http://libcom.org/files/blockade%20Germany_0.pdf.
↑ Marks, Sally (1986). «1918 and After: The Postwar Era». Στο: Martel, Gordon, επιμ. The Origins of the Second World War Reconsidered. Boston: Allen & Unwin. σελ. 19. ISBN 0-04-940084-3.
↑ Gläser (1998). The Treaty of Versailles: A Reassessment After 75 Years. New York: Cambridge University Press. σελίδες 388–391. ISBN 0-521-62132-1.
↑ Germany. Gesundheits-Amt. Schaedigung der deutschen Volkskraft durch die feindliche Blockade. Denkschrift des Reichsgesundheitsamtes, Dezember 1918. (Parallel English translation) Injuries inflicted to the German national strength through the enemy blockade. Memorial of the German Board of Public Health, 27 December 1918 [Berlin, Reichsdruckerei,]The report notes on page 17 that the figures for the second half of 1918 were estimated based on the first half of 1918.
↑ «The Blockade of Germany». The National Archives. United Kingdom.
↑ New-York Tribune 1919, σελ. 26.
↑ ^ Connor, Steve, "Flu epidemic traced to Great War transit camp", The Guardian (UK), Saturday, 8 January 2000. Accessed 2009-05-09. Archived 11 May 2009.
↑ «NAP». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2023.
↑ Kamps, Bernd Sebastian· Reyes-Terán, Gustavo. Influenza Book. Flying Publisher. ISBN 3-924774-51-X. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2023.
↑ Handwerk, Brian (5 Οκτωβρίου 2005). «'Bird Flu' Similar to Deadly 1918 Flu, Gene Study Finds». National geographic. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Οκτωβρίου 2005.
↑ Mark Mazower, "Minorities and the League of Nations in interwar Europe." Daedalus 126.2 (1997): 47–63. in JSTOR
↑ Table IV (page 441) of The Economics of Inflation by Costantino Bresciani-Turroni, published 1937.
↑ «ყარსის ხელშეკრულება» [Treaty of Kars]. www.amsi.ge (στα Ρωσικά). 13 Οκτωβρίου 1921. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2007.
↑ «Atatürk and the Turkish Nation». Country Studies. U.S. Library of Congress.
↑ Fromkin, David (1989). A Peace to End All Peace: Creating the Modern Middle East 1914–1922. New York: H. Holt. σελ. 565. ISBN 0-8050-0857-8.
↑ «RP 99-020.pdf» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 19 Φεβρουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2006.
↑ Taylor, A. J. P. (1976). English History, 1914–1945. New York: Oxford University Press. σελ. 123. ISBN 0-19-821715-3.
↑ Taylor, A. J. P. (1976). English History, 1914–1945. New York: Oxford University Press. σελ. 122. ISBN 0-19-821715-3.
↑ Barnett, Correlli (2002). The Collapse of British Power. London: Pan. σελίδες 424 and 426. ISBN 0-330-49181-4.
↑ Kuhlman, Erika A., Of Little Comfort. 2012. pp. 120–121.
↑ Neiberg, Michael (2007). The World War I Reader. σελ. 1.

Περαιτέρω ανάγνωση

Aldcroft, Derek Howard. Europe's third world: the European periphery in the interwar years (2006).
Blom, Philipp. Fracture: Life and Culture in the West, 1918–1938 (2015).
Cornelissen, Christoph, and Arndt Weinrich, επιμ. Γράψιμο του Μεγάλου Πολέμου - Η ιστοριογραφία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου από το 1918 έως σήμερα (2020) δωρεάν λήψη. πλήρης κάλυψη για μεγάλες χώρες.
Gerwarth, Robert. «Η αντεπανάσταση της Κεντρικής Ευρώπης: Παραστρατιωτική βία στη Γερμανία, την Αυστρία και την Ουγγαρία μετά τον μεγάλο πόλεμο». Past & Present 200.1 (2008): 175-209. Σε σύνδεση
ΜακΜίλαν, Μάργκαρετ. Peacemakers: The Paris Peace Conference of 1919 and Its Attempt to End War (2001)
Καλλής, Αριστοτέλης. «Όταν ο φασισμός έγινε mainstream: η πρόκληση του εξτρεμισμού σε περιόδους κρίσης». Fascism 4.1 (2015): 1–24.
Mazower, Mark. Σκοτεινή ήπειρος: Ο εικοστός αιώνας της Ευρώπης (2009).
Mowat, CL ed. The New Cambridge Modern History, Vol. 12: The Shifting Balance of World Forces, 1898–1945 (1968) online 25 κεφάλαια. σελ. 845
Overy, RJ The Inter-War Crisis (2η εκδ. 2016) απόσπασμα
Somervell, DC The Reign of King George V (1936) online σελ. 550, ευρεία πολιτική, κοινωνική και οικονομική κάλυψη της Βρετανίας, 1910–35
John Wheeler-Bennett The Wreck of Reparations, ως το πολιτικό υπόβαθρο της Συμφωνίας της Λωζάνης, 1932 Νέα Υόρκη, H. Fertig, 1972.