Γκέτο του Λοτζ Γκέτο του Λίτσμανστατ
Εβραϊκά παιδιά μέσα στο Γκέτο, 1940.
Χάρτης του Γκέτο του Λοτζ εντός της πόλης. Με μπλε η περιτοιχισμένη περιοχή, με πράσινο το εβραϊκό νεκροταφείο, ο σιδηροδρομικός σταθμός Ράντεγκαστ πάνω δεξιά, με κόκκινο το Kinder KZ για παιδιά Πολωνών
Τοποθεσία	Λοτζ, Γερμανοκρατούμενη Πολωνία
Κατατρεγμός	φυλάκιση, καταναγκαστική εργασία, λιμοκτονία
Οργανισμοί	Σούτσσταφφελ (SS) Όρντνουνσπολιτσαϊ
Στρατόπεδο εξόντωσης	Στρατόπεδο εξόντωσης Χέλμνο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς
Θύματα	210.000 Πολωνοεβραίοι

Το Γκέτο του Λοτζ (πολωνικά: Getto Łódzkie) ή Γκέτο του Λίτσμανστατ (γερμανικά: Litzmannstadt Ghetto, από το ναζιστικό γερμανικό όνομα για το Λοτζ) ήταν ένα γκέτο των Ναζί που ιδρύθηκε από τις γερμανικές αρχές για Πολωνοεβραίους και Ρομά μετά την εισβολή στην Πολωνία. Ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο γκέτο σε όλη τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη μετά το Γκέτο της Βαρσοβίας. Βρίσκεται στην πόλη Λοτζ (ορθή ελλ. απόδοση: Γουτς) και αρχικά προοριζόταν ως προκαταρκτικό βήμα πάνω σε ένα πιο εκτεταμένο σχέδιο για τη δημιουργία της επαρχίας Γιούντενφραϊ του Ράιχσγκαου Βάρτελαντ.^[1] Τελικά, το γκέτο μετατράπηκε σε ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, κατασκευάζοντας εφόδια πολέμου για τη ναζιστική Γερμανία και ειδικά για τη Βέρμαχτ.^[2] Ο αριθμός των φυλακισμένων αυξήθηκε περαιτέρω από τους Εβραίους που απελάθηκαν από τα εδάφη του Τρίτου Ράιχ.^[3]

Στις 30 Απριλίου 1940, όταν οι πύλες του γκέτο έκλεισαν, φιλοξένησαν 163.777 κατοίκους. Λόγω της αξιοσημείωτης παραγωγικότητάς του, το γκέτο κατάφερε να επιβιώσει μέχρι τον Αύγουστο του 1944. Τα πρώτα δύο χρόνια, απορρόφησε σχεδόν 20.000 Εβραίους από εκκαθαρισμένα γκέτο σε γειτονικές πόλεις και χωριά της Πολωνίας,^[4] καθώς και 20.000 περισσότερους από την υπόλοιπη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη.^[5] Μετά το κύμα των απελάσεων στο στρατόπεδο εξόντωσης Χέουμνο που ξεκίνησε στις αρχές του 1942 και παρά την έντονη αντιστροφή της τύχης, οι Γερμανοί επέμειναν στην εξάλειψη του γκέτο και μετέφεραν τον υπόλοιπο πληθυσμό στα στρατόπεδα εξόντωσης του Άουσβιτς και του Χέουμνο, όπου οι περισσότεροι δολοφονήθηκαν κατά την άφιξη τους. Ήταν το τελευταίο γκέτο στην κατεχόμενη Πολωνία που εκκαθαρίστηκε. Συνολικά, πέρασαν 210.000 Εβραίοι,^[6] αλλά μόνο 877 παρέμειναν κρυμμένοι όταν έφτασαν οι Σοβιετικοί. Περίπου 10.000 Εβραίοι κάτοικοι του Λοτζ, που ζούσαν εκεί πριν από την εισβολή στην Πολωνία, επέζησαν αλλού από το Ολοκαύτωμα.^[7]

Όταν οι γερμανικές δυνάμεις κατέλαβαν το Λοτζ στις 8 Σεπτεμβρίου 1939, η πόλη είχε πληθυσμό 672.000 κατοίκους. Πάνω από 230.000 από αυτούς ήταν Εβραίοι, 31,1% σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία.^[8] Η ναζιστική Γερμανία προσάρτησε το Λοτζ απευθείας στη νέα περιοχή Βάρτεγκαου και μετονόμασε την πόλη Λίτσμανστατ (Litzmannstadt) προς τιμήν ενός Γερμανού στρατηγού, του Καρλ Λίτζμαν, ο οποίος είχε οδηγήσει τις γερμανικές δυνάμεις στην περιοχή το 1914. Οι ναζιστικές γερμανικές αρχές σκόπευαν να «εξαγνίσουν» την πόλη. Όλοι οι Πολωνοεβραίοι έπρεπε να εκδιωχθούν τελικά στο Γενικό Κυβερνείο, ενώ ο μη εβραϊκός πληθυσμός των Πολωνών μειώθηκε σημαντικά και μετατράπηκε σε δουλικό εργατικό δυναμικό για τη Γερμανία.^[9][10]

Το πρώτο γνωστό αρχείο μιας εντολής για την ίδρυση του γκέτο, με ημερομηνία 10 Δεκεμβρίου 1939,^[11] προήλθε από τον νέο ναζιστή κυβερνήτη Φρίντριχ Ούμπελχερ,^[9][10] Μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1940, η μετεγκατάσταση των κρατουμένων του γκέτο έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί και ο πυρήνας της πόλης να κηρυχθεί Γιούντενφραϊ (καθαρισμένος από την εβραϊκή παρουσία του). Οι Γερμανοί κατακτητές πίεσαν ώστε το μέγεθος του γκέτο να συρρικνωθεί πέρα από κάθε λογική, προκειμένου να καταχωρήσουν τα εργοστάσιά τους εκτός αυτού. Τελικά, το γκέτο μετατράπηκε σε ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, κατασκευάζοντας εφόδια πολέμου για τη ναζιστική Γερμανία και ειδικά για τη Βέρμαχτ.^[2] Το Λοτζ ήταν ένα πολυπολιτισμικό μωσαϊκό πριν από την έναρξη του πολέμου, με περίπου 8,8% Γερμανούς κατοίκους και επιπλέον Αυστριακές, Τσέχικες, Γαλλικές, Ρωσικές και Ελβετικές επιχειρηματικές οικογένειες να προσθέτουν στην έντονη οικονομία του.^[8]

Πριν από την εξασφάλιση του συστήματος γκέτο προηγήθηκε μια σειρά αντι-εβραϊκών μέτρων, καθώς και αντι-πολωνικών μέτρων που προορίζονταν να προκαλέσουν τρόμο. Οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να φορέσουν το κίτρινο σήμα. Οι επιχειρήσεις τους απαλλοτριώθηκαν από τη Γκεστάπο. Τελικά, το γκέτο μετατράπηκε σε ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, κατασκευάζοντας εφόδια πολέμου για τη ναζιστική Γερμανία και ειδικά για τη Βέρμαχτ.^[2] Μετά την εισβολή στην Πολωνία, πολλοί Εβραίοι, ιδίως η πνευματική και πολιτική ελίτ, τράπηκαν σε φυγή από τον γερμανικό στρατό και μετακινήθηκαν στην υπό σοβιετική κατοχή ανατολική Πολωνία και στην περιοχή του μελλοντικού Γενικού Κυβερνείου με την ελπίδα της αντεπίθεσης της Πολωνίας, η οποία δεν έγινε ποτέ.^[12] Στις 8 Φεβρουαρίου 1940, οι Γερμανοί διέταξαν την εβραϊκή κατοικία να περιοριστεί σε συγκεκριμένους δρόμους στην Παλιά Πόλη και στην παρακείμενη συνοικία Μπαουούτι (Bałuty), τις περιοχές που θα γινόταν το γκέτο. Για να επισπευσθεί η μετεγκατάσταση, η Αστυνομία Όρπο εξαπέλυσε επίθεση γνωστή ως «Ματωμένη Πέμπτη», στην οποία 350 Εβραίοι πυροβολήθηκαν θανάσιμα στο σπίτι τους, όσο και εκτός, στις 5 με 7 Μαρτίου 1940.^[13] Τους επόμενους δύο μήνες, ξύλινοι και συρμάτινοι φράχτες ανεγέρθηκαν γύρω από την περιοχή για να την κόψουν από την υπόλοιπη πόλη. Οι Εβραίοι σφραγίστηκαν επίσημα μέσα στα τείχη του γκέτο την 1η Μαΐου 1940.

Καθώς σχεδόν το 25% των Εβραίων είχαν εγκαταλείψει την πόλη τη στιγμή που ιδρύθηκε το γκέτο, ο φυλακισμένος πληθυσμός της από την 1η Μαΐου 1940 ήταν 164.000.^[14] Τον επόμενο χρόνο, οι Εβραίοι από τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη μέχρι το Λουξεμβούργο απελάσσονταν στο γκέτο στο δρόμο τους προς τα στρατόπεδα εξόντωσης.^[5] Ένας μικρός πληθυσμός Ρομά επανεγκαταστάθηκε επίσης εκεί.^[2] Μέχρι την 1η Μαΐου 1941, ο πληθυσμός του γκέτο ήταν 148.547.^[15]

Για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει επαφή μεταξύ των εβραϊκών και μη-εβραϊκών πληθυσμών της πόλης, ανατέθηκαν σε δύο γερμανικά τάγματα Αστυνομίας Τάξης να περιπολούν την περίμετρο του γκέτο, συμπεριλαμβανομένου του Εφεδρικού Αστυνομικού Τάγματος 101 από το Αμβούργο.^[16] Μέσα στο Γκέτο, δημιουργήθηκε μια εβραϊκή αστυνομική δύναμη για να διασφαλίσει ότι κανένας κρατούμενος δεν θα προσπαθούσε να δραπετεύσει. Στις 10 Μαΐου 1940, τέθηκαν σε ισχύ διαταγές απαγορεύοντας οποιαδήποτε εμπορική συναλλαγή μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων στο Λοτζ. Με το νέο γερμανικό διάταγμα, όσοι πιάνονταν έξω από το γκέτο θα μπορούσαν να πυροβοληθούν. Η επαφή με ανθρώπους που ζούσαν από την πλευρά του «Άριαν» επηρεάστηκε επίσης από το γεγονός ότι το Λοτζ είχε μία ισχυρή εθνοτική γερμανική μειονότητα 70.000 που ήταν πιστή στους Ναζί (τους Φόλκσντοϊτσε), καθιστώντας αδύνατη την παράνομη μεταφορά τροφίμων. Για να κρατήσουν έξω τους ξένους, οι φήμες εξαπλώθηκαν επίσης από την προπαγάνδα του Χίτλερ, λέγοντας ότι οι Εβραίοι ήταν φορείς μεταδοτικών ασθενειών.^[4] Για την εβδομάδα 16–22 Ιουνίου 1941 (την εβδομάδα που η Ναζιστική Γερμανία ξεκίνησε την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα), οι Εβραίοι ανέφεραν 206 θανάτους και δύο πυροβολισμούς γυναικών κοντά στο συρματόπλεγμα.^[15]

Σε άλλα γκέτο σε ολόκληρη την Πολωνία, οι ακμάζουσες υπόγειες οικονομίες βασίστηκαν στο λαθρεμπόριο τροφίμων και μεταποιημένων προϊόντων που αναπτύχθηκαν μεταξύ των γκέτο και του εξωτερικού κόσμου. Στο Λοτζ, ωστόσο, αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο λόγω της μεγάλης ασφάλειας. Οι Εβραίοι εξαρτιόντουσαν πλήρως από τις γερμανικές αρχές για τρόφιμα, φάρμακα και άλλα ζωτικά εφόδια. Για να επιδεινώσει την κατάσταση, το μόνο νόμιμο νόμισμα στο γκέτο ήταν ένα ειδικά δημιουργημένο νόμισμα του γκέτο. Αντιμέτωποι με την πείνα, οι Εβραίοι διαπραγματεύτηκαν τα εναπομείναντα υπάρχοντά τους και τις αποταμιεύσεις τους για αυτό το προσωρινό νόμισμα, υπονομεύοντας έτσι τη διαδικασία με την οποία τους είχαν αφαιρεθεί τα υπόλοιπα υπάρχοντά τους.

Οι Εβραίοι στο Γκέτο του Λοτζ είχαν μια μέση ημερήσια πρόσληψη 1.000 έως 1.200 θερμίδων που οδήγησε άμεσα σε πείνα και ακόμη και σε θάνατο. Η διαδικασία αγοράς τροφίμων βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην ποσότητα και την ποιότητα των αγαθών που οι πολίτες του Γκέτο έφεραν από τα σπίτια τους στο Γκέτο. Η προηγούμενη κοινωνική τάξη και ο πλούτος των κατοίκων του Γκέτο συχνά καθόριζαν τη μοίρα της προσβασιμότητας στα τρόφιμα. Ενώ οι πλούσιοι μπορούσαν να αγοράσουν επιπλέον φαγητό, πολλοί από τους κατώτερους Εβραίους κατοίκους βασίζονταν σε μεγάλο βαθμό στο σύστημα καρτών σίτισης. Η υπεξαίρεση τροφίμων από τις αστυνομικές δυνάμεις στο Γκέτο ενθάρρυνε την ιεραρχία ακόμη και μεταξύ των Εβραίων γειτόνων. Το φαγητό έγινε μέσο ελέγχου για τις γερμανικές δυνάμεις και από την εβραϊκή αστυνομική διοίκηση.

Η στέρηση τροφής προκάλεσε συχνά πίεση στις οικογενειακές σχέσεις, αλλά οι γονείς, τα αδέλφια και οι σύζυγοι θα διατηρούσαν επίσης το μερίδιό τους προς όφελος των αγαπημένων τους. Οι άνθρωποι εμπορεύονταν έπιπλα και ρούχα για να λάβουν φαγητό για τα μέλη της οικογένειάς τους ή για τους ίδιους. Εβραίες γυναίκες εφηύραν νέους τρόπους μαγειρέματος για να κάνουν τα τρόφιμα και τις προμήθειες να διαρκέσουν περισσότερο. Η φυματίωση και άλλες ασθένειες ήταν ευρέως διαδεδομένες λόγω του υποσιτισμού. Οι φυσικές ιδιότητες του υποσιτισμού στο Γκέτο του Λοτζ οδήγησαν σε βυθισμένα μάτια, πρησμένες κοιλιές και γερασμένες εμφανίσεις, ενώ ταυτόχρονα εμπόδιζαν την ανάπτυξη των παιδιών του Γκέτο.^[17]

Διοικητικά, το γκέτο του Λοτζ υπόκεινταν στο Δημοτικό Συμβούλιο. Αρχικά, ο δήμαρχος Κάρολ Μάρντερ ξεχωρίστηκε από το τμήμα τροφοδοσίας και οικονομίας, το υποκατάστημα για το γκέτο στην οδό Τσεγκιελνιάνα (σήμερα Γιαράτσα 11), του οποίου ο πρώτος διευθυντής ήταν ο Γιόχαν Μόλντενχαουερ και έπειτα ένας έμπορος από τη Βρέμη, ο Χανς Μπίεμποφ Από τον Οκτώβριο του 1940, η εγκατάσταση αναβαθμίστηκε σε ανεξάρτητο τμήμα του δημοτικού συμβουλίου - το Γκέτοφερβαλτουνγκ (Gettoverwaltung), όπου αναφέρονταν στον δήμαρχο Βέρνερ Βέντζκι. Αρχικά, τα κύρια καθήκοντα του διοικητικού συμβουλίου του γκέτο ήταν η προμήθεια τροφίμων, η προμήθεια φαρμάκων και η διευθέτηση του γκέτο με την πόλη. Σύντομα, ωστόσο, οι κάτοικοι άρχισαν να κλέβονται και να εκμεταλλεύονται στο μέγιστο, μετατρέποντας το γκέτο σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, με μερίδες φαγητού πείνας και ακραίες συνθήκες διαβίωσης. Από το 1942, ο Χανς Μπίεμποφ και οι αναπληρωτές του Γιόζεφ Χέμερλε και Βίλχελμ Ρίμπε επέδειξαν την επιλογή και τον εκτοπισμό των κατοίκων του γκέτο και ο Μπίεμποφ και οι εμπορικές του δυνατότητες εκτιμήθηκαν γρήγορα από τους αξιωματούχους των κεντρικών αρχών της Επαρχίας Βάρτα. Ο Μπίεμποφ έγινε ο πραγματικός κυβερνήτης του γκέτο και οι αξιωματούχοι του Γκέτοφερβαλτουνγκ έφταναν με ταχύ ρυθμό - από 24 άτομα το Μάιο του 1940 στα 216 στα μέσα του 1942.^[18]

Για να οργανώσουν τον τοπικό πληθυσμό και να διατηρήσουν την τάξη, οι γερμανικές αρχές ίδρυσαν ένα Εβραϊκό Συμβούλιο που ονομαζόταν συνήθως Γιούντενρατ (Judenrat) ή το Έιλτεστνρατ (Ältestenrat - «Συμβούλιο των Πρεσβύτερων») στο Λοτζ. Ο πρόεδρος του Γιούντενρατ που διορίστηκε από τη ναζιστική διοίκηση ήταν ο Χάιμ Ρουμκόφκσι (ηλικίας 62 ετών το 1939). Ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να θεωρείται μία από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στην ιστορία του Ολοκαυτώματος. Γνωστός κοροϊδευτικά ως «Βασιλιάς Χάιμ», ο Ρουμκόφσκι έλαβε άνευ προηγουμένου εξουσίες από τους αξιωματούχους των Ναζί, οι οποίοι του επέτρεψαν να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να διατηρήσει την τάξη στο Γκέτο.^[19]

Απευθείας υπόλογος απέναντι στον Ναζί Amtsleiter Χανς Μπίεμποφ, ο Ρουμκόφσκι υιοθέτησε ένα αυταρχικό στυλ ηγεσίας για να μετατρέψει το γκέτο σε μια βιομηχανική βάση κατασκευής πολεμικών προμηθειών.^[20] Πείστηκε ότι η εβραϊκή παραγωγικότητα θα εξασφάλιζε την επιβίωση και ανάγκασε τον πληθυσμό να εργάζεται 12 ώρες την ημέρα παρά τις απαράδεκτες συνθήκες και την έλλειψη θερμίδων και πρωτεϊνών,^[19] παράγοντας στολές, ενδύματα, ξύλινες και μεταλλικές κατασκευές και ηλεκτρικό εξοπλισμό για τον γερμανικό στρατό. Μέχρι το 1943, περίπου το 95 τοις εκατό του ενήλικου πληθυσμού απασχολήθηκε σε 117 εργαστήρια, τα οποία - ο Ρουμκόφσκι κάποτε καυχιόταν στον δήμαρχο του Λοτζ - ήταν «χρυσωρυχείο». Λόγω αυτής της παραγωγικότητας, το Γκέτο του Λοτζ κατάφερε να επιβιώσει για πολύ μετά την εκκαθάριση όλων των άλλων γκέτο στην κατεχόμενη Πολωνία. Ο Ρουμκόφσκι ξεχώριζε συστηματικά για απέλαση τους πολιτικούς του αντιπάλους ή όποιον μπορούσε να είχε την ικανότητα να οδηγήσει μια αντίσταση εναντίον των Ναζί. Οι συνθήκες ήταν σκληρές και ο πληθυσμός εξαρτιόταν πλήρως από τους Γερμανούς. Η τυπική πρόσληψη, κυμαινόταν κατά μέσο όρο μεταξύ 700 και 900 θερμίδων την ημέρα, περίπου τις μισές θερμίδες που απαιτούνται για την επιβίωση.^[21] Άτομα που συνδέονταν με το Ρουμκόφσκι λάμβαναν δυσανάλογα μεγαλύτερες μερίδες φαγητού, φαρμάκων και άλλων αναλογικών αναγκών. Οπουδήποτε αλλού η πείνα ήταν αχαλίνωτη και οι ασθένειες, όπως η φυματίωση, ήταν ευρέως διαδεδομένες, τροφοδοτώντας τη δυσαρέσκεια για τη διοίκηση του Ρουμκόφσκι , η οποία οδήγησε σε μια σειρά απεργιών στα εργοστάσια. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο Ρουμκόφσκι βασίστηκε στην εβραϊκή αστυνομία για να καταπραΰνει τους δυσαρεστημένους εργαζόμενους, αν και τουλάχιστον σε μια περίπτωση, ζητήθηκε από την Γερμανική Αστυνομία Τάξης να παρέμβει. Οι απεργίες ξέσπασαν συνήθως λόγω της μείωσης των μερίδων τροφίμων.^[22]

Οι ασθένειες ήταν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της ζωής στο γκέτο, με τις οποίες ερχόταν αντιμέτωπο το Γιούντενρατ. Οι ιατρικές προμήθειες ήταν εξαιρετικά περιορισμένες και το γκέτο ήταν πολύ συνωστισμένο. Ολόκληρος ο πληθυσμός των 164.000 ανθρώπων αναγκάστηκε να μένει σε μια περιοχή 4 τετραγωνικών χιλιομέτρων, εκ των οποίων τα 2,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα αναπτύχθηκαν και κατοικήθηκαν. Η προμήθεια καυσίμων ήταν πολύ μικρή και οι άνθρωποι έκαιγαν ό,τι μπορούσαν για να επιβιώσουν τον πολωνικό χειμώνα. Περίπου 18.000 άνθρωποι στο γκέτο πιστεύεται ότι πέθαναν κατά τη διάρκεια ενός λιμού το 1942 και συνολικά, περίπου 43.800 άνθρωποι πέθαναν στο γκέτο από την πείνα και τις μολυσματικές ασθένειες.^[23]

Ο υπερπληθυσμός στο γκέτο επιδεινώθηκε από την εισροή περίπου 40.000 Πολωνοεβραίων που εκδιώχθηκαν από τις γύρω περιοχές Βάρτεγκαου, καθώς και από τις μεταφορές του Ολοκαυτώματος ξένων Εβραίων που εγκαταστάθηκαν στο Λοτζ από τη Βιέννη, το Βερολίνο, την Κολωνία, το Αμβούργο και άλλες πόλεις στη ναζιστική Γερμανία, καθώς και από το Λουξεμβούργο και το Προτεκτοράτο της Βοημίας και Μοραβίας, συμπεριλαμβανομένου του στρατοπέδου συγκέντρωσης Τερέζιενσταντ.^[5] Ο Χάινριχ Χίμλερ επισκέφτηκε το γκέτο για πρώτη φορά στις 7 Ιουνίου 1941.^[24] Στις 29 Ιουλίου 1941, μετά από επιθεώρηση, οι περισσότεροι ασθενείς του ψυχιατρικού νοσοκομείου του γκέτο μεταφέρθηκαν για να μην επιστρέψουν ποτέ. «Κατάλαβαν, για παράδειγμα, γιατί τους έκαναν ηρεμιστικές ενέσεις τη νύχτα. Χρησιμοποιήθηκαν ενέσεις σκοπολαμίνης, κατόπιν αιτήματος των ναζιστικών αρχών».^[15] Τοποθετημένη 50 χιλιόμετρα βόρεια του Λοτζ στην πόλη Χέουμνο ναντ Νέρεμ, το στρατόπεδο εξόντωσης του Χέουμνο ξεκίνησε τις επιχειρήσεις με αέριο στις 8 Δεκεμβρίου 1941. Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 20 Δεκεμβρίου 1941, ο Ρουμκόφσκι διέταξε τους Γερμανούς να ανακοινώσουν ότι 20.000 Εβραίοι από το γκέτο θα απελαθούν σε άγνωστα στρατόπεδα, βάσει επιλογής από το Γιούντενρατ. Δημιουργήθηκε Επιτροπή Εκκένωσης για να βοηθήσει στην επιλογή της αρχικής ομάδας των απελαθέντων μεταξύ εκείνων που χαρακτηρίστηκαν «εγκληματίες»: άτομα που αρνήθηκαν ή δεν μπορούσαν να εργαστούν και άτομα που εκμεταλλεύτηκαν τους πρόσφυγες που έφτασαν στο γκέτο για να ικανοποιήσουν τις δικές τους βασικές ανάγκες.

Μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου 1942, περίπου 10.000 Εβραίοι απελάθηκαν στο Χέουμνο (γνωστό ως Kulmhof στα γερμανικά). Το στρατόπεδο εξόντωσης Χέουμνο που δημιουργήθηκε από τον SS-Στούρμπανφουρερ Χέρμπερτ Λάνγκε, χρησίμευσε ως πιλοτικό πρόγραμμα για τη μυστική Επιχείρηση Ράινχαρντ, την πιο θανατηφόρα φάση της «Τελικής Λύσης». Στο Χέουμνο, οι τρόφιμοι σκοτώθηκαν με τα καυσαέρια των κινούμενων φορτηγών αερίου. Οι στατικοί θάλαμοι αερίου δεν είχαν ακόμη κατασκευαστεί στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άινζατζ Ράινχαρντ (Einsatz Reinhardt). Έως τις 2 Απριλίου 1942, επιπλέον 34.000 θύματα στάλθηκαν εκεί από το γκέτο, με 11.000 περισσότερα μέχρι τις 15 Μαΐου 1942 και πάνω από 15.000 περισσότερα μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου, για το σύνολο περίπου 55.000 ανθρώπων. Οι Γερμανοί σχεδίαζαν να ακολουθήσουν τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και όποιος θεωρούταν «ακατάλληλος για εργασία».^[5]

Τον Σεπτέμβριο του 1942, ο Ρουμκόφσκι και οι Εβραίοι του Λοτζ είχαν συνειδητοποιήσει τη μοίρα των απομακρυνόμενων, επειδή όλες οι αποσκευές, τα ρούχα και τα έγγραφα ταυτότητας των συντρόφων τους, επέστρεφαν στο γκέτο για «επεξεργασία». Οι σκλάβοι εργαζόμενοι άρχισαν να υποπτεύονται έντονα ότι η απέλαση σήμαινε θάνατο, παρόλο που δεν είχαν ποτέ καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η εκμηδένιση των Εβραίων ήταν συνολική, όπως ήταν ο σκοπός. ^[25] Έγινα μάρτυρες της γερμανικής επιδρομής σε παιδικό νοσοκομείο, όπου όλοι οι ασθενείς συγκεντρώθηκαν και τοποθετήθηκαν σε φορτηγά για να μην επιστρέψουν ποτέ (μερικοί ρίχτηκαν από τα παράθυρα). Μια νέα γερμανική διαταγή απαιτούσε την παράδοση 24.000 Εβραίων για απέλαση. Μια δημόσια συζήτηση ξέσπασε στο γκέτο για το ποιος πρέπει να εγκαταλειφθεί. Ο Ρουμκόφσκι ακούστηκε πιο πεπεισμένος από ποτέ ότι η μόνη ευκαιρία για την εβραϊκή επιβίωση έγκειται στην ικανότητα να εργάζονται παραγωγικά για το Ράιχ χωρίς παρέμβαση. Καθώς ο Ρουμκόφσκι πίστευε ότι η παραγωγικότητα ήταν απαραίτητη για την επιβίωση, πίστευε ότι έπρεπε να δώσουν τα 13.000 παιδιά τους και τους 11.000 ηλικιωμένους. Απευθύνθηκε στους γονείς του Λοτζ ως εξής:

Ένα οδυνηρό πλήγμα έπληξε το γκέτο. [Οι Γερμανοί] μας ζητούν να εγκαταλείψουμε το καλύτερο που έχουμε - τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Ήμουν ανάξιος να έχω ένα δικό μου παιδί, γι 'αυτό έδωσα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου στα παιδιά. Έχω ζήσει και αναπνεύσει με παιδιά, όμως ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα αναγκαζόμουν να κάνω αυτήν τη θυσία στο βωμό με τα χέρια μου. Στα γηρατειά μου, πρέπει να απλώσω τα χέρια μου και να ικετεύσω: Αδελφοί και αδελφές! Παραδώστε τα σε μένα! Πατέρες και μητέρες: Δώσε μου τα παιδιά σας! - Χάιμ Ρουμκόφσκι, 4 Σεπτεμβρίου 1942 ^[26]

Παρά τον τρόμο τους, οι γονείς δεν είχαν άλλη επιλογή από το να παραδώσουν τα παιδιά τους για απέλαση. Ορισμένες οικογένειες αυτοκτόνησαν συλλογικά για να αποφύγουν το αναπόφευκτο. Οι απελάσεις επιβραδύνθηκαν, για λίγο, μόνο μετά την ολοκλήρωση της εκκαθάρισης του γκέτο. Έμειναν περίπου 89.446 κρατούμενοι με άρτια σωματική ικανότητα. Τον Οκτώβριο, ο αριθμός των γερμανικών στρατευμάτων μειώθηκε, καθώς δεν χρειαζόταν πλέον.^[27] Το Γερμανικό Αστυνομικό Τάγμα 101 εγκατέλειψε το γκέτο για να διεξάγει αντι-εβραϊκές επιχειρήσεις σε πολωνικές πόλεις, με απευθείας γραμμές προς Τρεμπλίνκα, Μπέλζεκ και Σομπίμπουρ.^[28] Εν τω μεταξύ, ένα σπάνιο στρατόπεδο για τα χριστιανικά παιδιά ηλικίας μεταξύ 8 και 14 ετών ιδρύθηκε δίπλα στο γκέτο τον Δεκέμβριο του 1942, χωρισμένο μόνο από έναν ψηλό φράχτη από σανίδες. Περίπου 12.000–13.000 έφηβοι Πολωνοί με γονείς που είχαν ήδη πεθάνει πέρασαν από το Kinder-KZ Litzmannstadt, σύμφωνα με την Διεθνή Υπηρεσία Καταγραφής.^[29] 1.600 παιδιά υποβλήθηκαν σε μια διαδικασία επιλογής για γερμανοποίηση και έκαναν δουλειά στενά συνδεδεμένη με τη βιομηχανική παραγωγή του γκέτο, με βοήθεια και συμβουλές από Εβραίους εκπαιδευτές.^[30]

Από τα τέλη του 1942 η παραγωγή πολεμικών προμηθειών συντονίστηκε από το αυτόνομο γερμανικό διοικητικό συμβούλιο (Γκέτοφερβαλτουνγκ).^[27] Το Γκέτο μετατράπηκε σε ένα τεράστιο στρατόπεδο εργασίας, όπου η επιβίωση εξαρτιόταν αποκλειστικά από την ικανότητα εργασίας.^[32] Δύο μικρά νοσοκομεία ιδρύθηκαν το 1943, ωστόσο εκατοντάδες βασανισμένοι κρατούμενοι πέθαιναν κάθε μήνα. Τον Απρίλιο, 1.000 Εβραίοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας στη Γερμανία. Τον Σεπτέμβριο του 1943, ο Χίμλερ διέταξε τον Γκρέιζερ να ετοιμαστεί για μαζική μετεγκατάσταση εργασίας στη ναζιστική συνοικία του Λούμπλιν. Ο Μαξ Χορν από την Όστιντουστρι έφτασε και έκανε μια αξιολόγηση, η οποία ήταν καταδικαστική. Το γκέτο ήταν πολύ μεγάλο κατά τη γνώμη του, κακοδιαχειριζούμενο, μη κερδοφόρο και είχε λάθος προϊόντα. Από την οπτική του, η παρουσία των παιδιών ήταν απαράδεκτη. Η ιδέα της μετεγκατάστασης εγκαταλείφθηκε, αλλά η άμεση συνέπεια της έκθεσής του ήταν μια εντολή μείωσης του μεγέθους του γκέτο.^[15] Μέχρι τον Ιανουάριο του 1944, υπήρχαν περίπου 80.000 Εβραίοι εργάτες που εξακολουθούσαν να υπάρχουν στο Λοτζ. Τον Φεβρουάριο, ο Χίμλερ επανέφερε τον Χανς Μπότμαν για την παλινόρθηση των επιχειρήσεων στο Χέουμνο.^[15]

Στις 28 Νοεμβρίου 1942, άνοιξε ένα στρατόπεδο για παιδιά από την Πολωνία.^[33] Το επίσημο όνομα του στρατοπέδου ήταν Polen-Jugendverwahrlager der Sicherheitspolizei in Litzmannstadt, που μεταφράζεται ως Στρατόπεδο Απομόνωσης της Αστυνομίας Ασφαλείας για την Πολωνική Νεολαία στο Λίτσμανστατ, ωστόσο, το στρατόπεδο αναφέρεται ως Στρατόπεδο της Οδού Πσεμισλόβα. Το στρατόπεδο φιλοξένησε παιδιά ηλικίας 8–16 ετών που ήταν ορφανά ή κατηγορούνταν για εγκληματική δραστηριότητα, όπως κλοπή.^[34] Πάνω από 1.000 παιδιά ζούσαν εκεί, χωρισμένα από τους γονείς τους, εργαζόμενα οκτώ ώρες την ημέρα. Τρέφονταν με μερίδες λιμοκτονίας και δεν είχαν πρόσβαση σε νερό, θέρμανση ή μπάνια. Υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και ξυλοκοπήθηκαν από τους φρουρούς. Το στρατόπεδο λειτούργησε μέχρι να εκκαθαριστεί το Γκέτο του Λοτζ.^[35]

Στις αρχές του 1944, η απόλυτη μοίρα του Γκέτο του Λοτζ συζητήθηκε μεταξύ των υψηλόβαθμων Ναζί. Το αρχικό κύμα απελάσεων στο Χέουμνο έληξε το φθινόπωρο του 1942 με πάνω από 72.000 άτομα που είχαν οριστεί ως «αναλώσιμα» να έχουν ήδη σταλεί στους θανάτους τους. Ο Χάινριχ Χίμλερ ζήτησε την τελική εκκαθάριση του γκέτο. Μεταξύ 23 Ιουνίου και 14 Ιουλίου 1944, οι πρώτες 10 μεταφορές περίπου 7.000 Εβραίων εστάλησαν από τον Άρτουρ Γκρέιζερ από το σιδηροδρομικό σταθμό Ράντεγκαστ στο Χέουμνο. Αν και το κέντρο δολοφονίας κατεδαφίστηκε μερικώς τον Απρίλιο του 1943,^[36] είχε ξαναρχίσει τις επιχειρήσεις αερίου ειδικά για αυτόν το σκοπό.^[37] Εν τω μεταξύ, ο Υπουργός Εξοπλισμού Άλμπερτ Σπέερ πρότεινε να συνεχιστεί το γκέτο ως πηγή φθηνής εργασίας για το μέτωπο.^[38]

Στις 15 Ιουλίου 1944, οι μεταφορές σταμάτησαν για δύο εβδομάδες. Την 1η Αυγούστου 1944 ξέσπασε η εξέγερση της Βαρσοβίας και σφραγίστηκε η τύχη των εναπομείναντων κατοίκων του Γκέτο του Λοτζ. Κατά την τελευταία φάση της ύπαρξής του, περίπου 25.000 τρόφιμοι δολοφονήθηκαν στο Χέουμνο και τα σώματά τους κάηκαν αμέσως μετά το θάνατο.^[36][37] Καθώς πλησίαζε το μέτωπο, Γερμανοί αξιωματούχοι αποφάσισαν να απελάσουν τους υπόλοιπους Εβραίους στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου με τρένα του Ολοκαυτώματος, συμπεριλαμβανομένου του Ρουμκόφσκι. Στις 28 Αυγούστου 1944, η οικογένεια του Ρουμκόφσκι εκκαθαρίστηκε μαζί με χιλιάδες άλλους.

Στις 17 Αυγούστου 1944, η Γκεστάπο ανακοίνωσε τον αποκλεισμό των ακόλουθων δρόμων από το γκέτο: Βολμπόρσκα, Ναντ Γουόντκα, Ζγκιέρσκα, Ντόλνα, Γουαγκιεβνίτσκα, Μπζεζίνσκα, Σμουγκόβα and την Πλατεία Παλιάς Αγοράς, την Πλατεία Κοστσιέλνι και την Αγορά Μπαουούτσκι. Η παρουσία Εβραίων σε αυτές τις περιοχές τιμωρούταν με θάνατο.^[39]

Λίγοι άνθρωποι έμειναν ζωντανοί στο γκέτο για να το καθαρίσουν.^[38] Άλλοι παρέμειναν κρυμμένοι με τους Πολωνούς διασώστες.^[40] Όταν ο σοβιετικός στρατός εισήλθε στο Λοτζ στις 19 Ιανουαρίου 1945, μόνο 877 Εβραίοι ήταν ακόμα ζωντανοί, 12 από τους οποίους ήταν παιδιά.^[3] Από τους 223.000 Εβραίους στο Λοτζ πριν από την εισβολή, μόνο 10.000 επέζησαν από το Ολοκαύτωμα σε άλλα μέρη.^[7]

Η ιδιόμορφη κατάσταση του Γκέτο του Λοτζ απέτρεψε την ένοπλη αντίσταση, η οποία συνέβη σε άλλα γκέτο στην ναζιστική Πολωνία, όπως η εξέγερση του Γκέτο της Βαρσοβίας, η εξέγερση του Γκέτο του Μπιαουίστοκ, η εξέγερση του Γκέτο της Βίλνα, η εξέγερση του Γκέτο της Τσενστοχόβα ή παρόμοιες εξεγέρσεις σε άλλες πόλεις της Πολωνίας.^[41] Η αυταρχική απολυταρχία του Ρουμκόφσκι, συμπεριλαμβανομένης της περιοδικής καταστολής του και η επακόλουθη αποτυχία των εβραϊκών προσπαθειών για λαθραία διακίνηση τροφίμων - και, κατά συνέπεια, όπλων - στο γκέτο, καθώς και παραπλανητική εμπιστοσύνη ότι η παραγωγικότητα θα εξασφάλιζε την επιβίωση, απέκλεισε τις προσπάθειες ένοπλης εξέγερσης.^[42]

Οι ξεχωριστές μορφές αψήφισης περιλάμβαναν τη συμβολική, την πολεμική και την αμυντική αντίσταση.^[α] Καθ 'όλη την πρώιμη περίοδο, η συμβολική αντίσταση ήταν εμφανής στην πλούσια πολιτιστική και θρησκευτική ζωή που οι άνθρωποι διατήρησαν στο γκέτο. Αρχικά, δημιούργησαν 47 σχολεία και παιδικούς σταθμούς που συνέχισαν να λειτουργούν παρά τις σκληρές συνθήκες. Αργότερα, όταν τα σχολικά κτίρια μετατράπηκαν σε νέους χώρους διαμονής για περίπου 20.000 τρόφιμους που εισήχθησαν από έξω από την κατεχόμενη Πολωνία, καθιερώθηκαν εναλλακτικές λύσεις, ιδίως για τα μικρότερα παιδιά των οποίων οι μητέρες αναγκάστηκαν να εργαστούν. Τα σχολεία προσπάθησαν να παρέχουν στα παιδιά επαρκή τροφή παρά τα λιγοστά σιτηρέσια. Μετά το κλείσιμο των σχολείων το 1941, πολλά από τα εργοστάσια συνέχισαν να διατηρούν παράνομα κέντρα παιδικής μέριμνας για παιδιά των οποίων οι μητέρες εργάζονταν.

Οι πολιτικές οργανώσεις συνέχισαν επίσης να υφίστανται, και έκαναν απεργίες όταν κόβονταν τα σιτηρέσια. Σε μια τέτοια περίπτωση, μια απεργία έγινε τόσο βίαια που η γερμανική αστυνομία Όρντνουνσπολιτσαϊ κλήθηκε να την καταστείλει. Ταυτόχρονα, η πλούσια πολιτιστική ζωή περιελάμβανε ενεργά θέατρα, συναυλίες και απαγορευμένες θρησκευτικές συγκεντρώσεις, τα οποία αντιστάθμισαν τις επίσημες απόπειρες απανθρωπιάς. Πολλές πληροφορίες σχετικά με την εβραϊκή καθημερινή ζωή εκείνη την περίοδο μπορεί να βρεθεί στο αρχείο του γκέτο του Λούτσιαν Ντομπροσίτσκι από το YIVO.^[43]

Οι φωτογράφοι της στατιστικής υπηρεσίας της Γιούντενρατ, εκτός από το επίσημο έργο τους, έβγαλαν παράνομα φωτογραφίες καθημερινών σκηνών και φρικαλεοτήτων. Ένας από αυτούς, ο Χένρικ Ρος, κατάφερε να θάψει τα αρνητικά και να τα ξεθάψει μετά την απελευθέρωση, στην οδό Γιαγκιελόνσκα 12. Λόγω αυτού του αρχείου, η πραγματικότητα του γκέτο καταγράφηκε και διατηρήθηκε. Οι αρχειονόμοι άρχισαν επίσης να δημιουργούν μια εγκυκλοπαίδεια του γκέτο και ένα λεξικό της τοπικής αργκό που αναδύθηκε στην καθημερινή τους ζωή. Ο εβραϊκός πληθυσμός διατήρησε αρκετά παράνομα ραδιόφωνα με τα οποία παρακολουθούσε γεγονότα από τον έξω κόσμο. Αρχικά, το ραδιόφωνο μπορούσε να λάβει μόνο γερμανική μετάδοση, γι 'αυτό και ο κωδικός ονομάστηκε «ψεύτης» στα ημερολόγια. Μεταξύ των ειδήσεων που εξαπλώθηκαν γρήγορα γύρω από το γκέτο ήταν η συμμαχική εισβολή στη Νορμανδία την ημέρα που συνέβη.^[42]

Δεδομένου ότι η παραγωγή ήταν απαραίτητη για τη γερμανική πολεμική προσπάθεια, η επιβράδυνση της εργασίας ήταν επίσης μια μορφή αντίστασης. Τα τελευταία χρόνια, οι αριστεροί εργάτες υιοθέτησαν το σύνθημα PP (pracuj powoli, δηλ. «αργή δουλειά») για να εμποδίσουν τη δική τους παραγωγή για λογαριασμό της Βέρμαχτ.^[44]

Πολλοί Πολωνοί από το Λοτζ έλαβαν τίτλους των Πολωνών Δίκαιων των Εθνών από το Γιαντ Βασέμ στην Ιερουσαλήμ.^[40] Με πρωτοβουλία τους και των οικογένειών τους, χτίστηκε το Πάρκο Επιζώντων στο Λοτζ διακοσμιμένο με μνημεία, έκτασης 3.660 τετραγωνικών μέτρων. Εγκαινιάστηκε τον Αύγουστο του 2009 από τον Πρόεδρο της Πολωνίας Λεχ Κατσίνσκι, παρουσία διακεκριμένων αξιωματούχων.^[45] Ένα χρόνο αργότερα, το πάρκο έλαβε μετάλλιο για την κορυφαία αστική σχεδίαση από το Towarzystwo Urbanistów Polskich (Ένωση Πολωνών Σχεδιαστών Πόλεων).

Ένας από τους Πολωνούς που βοήθησε τους Εβραίους στο Λοτζ ήταν μια καθολική μαία, η Στανισουάβα Λεστσίνσκα. Αυτή και η οικογένειά της παρείχαν φαγητό, ρούχα και πλαστά έγγραφα σε πολλούς Εβραίους φυγάδες. Τελικά, ωστόσο, αυτή και η οικογένειά της συνελήφθησαν από τους Γερμανούς. Εκείνη και η κόρη της απελάθηκαν στο Άουσβιτς. Αργότερα έγινε γνωστή για την προσπάθειά της να σώσει πολλά εβραϊκά παιδιά. Οι γιοι της στάλθηκαν σε λατομεία πετρών του Μαουτχάουζεν.^{[46][47][48][49][50][51]}

• Λούτσιαν Ντομπροσίτσκι (1919-1995), επιστήμονας και ιστορικός.^[52]
• Μέντελ Γκρόσμαν (1913-1945), φωτογράφος, πέθανε κατά τη διάρκεια των Πορείων Θανάτου.
• Γκέοργκ Τζον (1879–1941), ηθοποιός από ταινίες όπως, M και The Last Laugh, πέθανε το Νοέμβριο του 1941.
• Χέντα Μαργκόλιους Κοβάλι (1919-2010), συγγραφέας της αυτοβιογραφίας Under a Cruel Star.^[53]
• Ρίφκα Λίπσιτς (1929–1945;), ημερολογιογράφος, απελάθηκε στο Άουσβιτς το 1944 και έπειτα στο Μπέργκεν-Μπέλζεν το 1945, εικάζεται ότι πέθανε το Σεπτέμβριο του 1945.
• Ρούντολφ Μαργκόλιους (1913–1952), θύμα της Δίκης Σλάνσκι.
• Χάβα Ρόζενφαρμπ (1923–2011), συγγραφέας.
• Όσκαρ Ρόζενφελντ (1884–1944), συγγραφέας, χρονικογράφος του γκέτο, σκοτώθηκε στο Άουσβιτς.
• Χένρικ Ρος (1910-1991), φωτογράφος που τεκμηρίωσε τις συνθήκες στο στρατόπεδο.
• Χάιμ Ρουμκόφσκι (1877–1944), Judenälteste («Πρεσβύτερος των Εβραίων»), επικεφαλής της Γιούντενρατ, σκοτώθηκε στο Άουσβιτς.
• Ρουθ Μίνσκι Σέντερ (γεννήθηκε το 1926), συγγραφέας (The Cage, γυρίστηκε μερικώς στο γκέτο).
• Γιάκομπ Έντμουντ Σπέιερ (1872–1942), φαρμακοποιός, συν-εφευρέτης της οξυκωδόνης (Eukodal), πέθανε στις 5 Μαΐου 1942.^[54][55]
• Σαλόμον Σαπίρο (γνωστός και ως Dr. Szeffer, 1882–1941), ιατρός και master σκακιού, πέθανε στο γκέτο στις 18 Νοεμβρίου 1941.
• Τζακ Τράμιελ (1928–2012), ιδρυτής της Commodore International, ιδιοκτήτης της Atari.
• Μαουρίτσι Τρένμπατς (1861–1941), ζωγράφος, πέθανε από πείνα στο γκέτο στις 29 Ιανουαρίου 1941.

• Εβραϊκά γκέτο στην γερμανοκρατούμενη Πολωνία
• Kinder KZ, γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης για πολωνικά παιδιά στο Γκέτο του Λοτζ.
• Η ιστορία του Χάιμ Ρουμκόφσκι και οι Εβραίοι του Λοτζ, ένα ντοκιμαντέρ του 1982. διάρκεια: 55 λεπτά

• Ντομπροσίτσκι, Λούτσιαν, επιμ. (1987) [1984]. The Chronicle of the Łódź Ghetto, 1941–1944. Πανεπιστήμιο του Γέιλ. Έκδοση Abridged, Σκληρό εξώφυλλο. ISBN 978-0-300-03924-5.  (ISBN 0-300-03208-0) ; Paperback, 1987.
• Χόρουιτζ, Γκόρντον Τζ. (2009). Ghettostadt: Łódź and the making of a Nazi city. Κέιμπριτζ (Μασαχουσέτη): Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. σελίδες 27, 54–55, 62. ISBN 978-0674038790. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2015. 
• Τρανκ, Ιζάγιας· Σαπίρο, Ρόμπερτ Μόζες (2008) [2006]. Łódź Ghetto: A History. Μπλούμινγκτον, Ιντιάνα: Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. ISBN 978-0253347558. Ανακτήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2015. 
• Διαδικτυακό έκθεμα: Δώστε μου τα παιδιά σας: Φωνές από το Γκέτο του Λοτζ (Αρχείο Διαδικτύου), Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών.
• Βιβλιογραφία βιβλιοθήκης: Łódź Ghetto Αρχειοθετήθηκε 2008-05-26 στο Wayback Machine., Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος των Ηνωμένων Πολιτειών
• Επισκόπηση της ιστορίας του γκέτο, Εβραϊκή Εικονική Βιβλιοθήκη
• Archiwum Państwowe w Łodzi (Αρχείο πολωνικoύ κράτους στο Λοτζ) Αρχειοθετήθηκε 2014-06-25 στο Wayback Machine.
• "Haunting Voices from Łódź Ghetto", Ποτέ ξανά! διαδικτυακό μνημείο για το Ολοκαύτωμα.
• Ντέιβιντ Γκράχαμ (17 Μαρτίου 2002), Πλήρες κείμενο της ομιλίας του Ρουμκόφσκι «Give Me Your Children» με ευρετήριο και σχόλια από τον Ντέιβιντ Γκράχαμ. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2015.
• Δρ. Μπ. Λι Χομπς, Αμερικανοί φοιτητές πανεπιστημίου συζητούν τις επιπτώσεις του Ολοκαυτώματος. Αρχειοθετήθηκε 2011-09-30 στο Wayback Machine. Από το ημερολόγιο του κρατουμένου του Γκέτο του Λοτζ, Ντάβιντ Σιερακόβιακ. (ISBN 0195122852) ISBN   0195122852 .
• Εναέριες φωτογραφίες του γκέτο από τον Μάιο του 1942 (περιστρεφόμενες έτσι ώστε ο βορράς να είναι δεξιά): 1 Αρχειοθετήθηκε 2011-09-05 στο Wayback Machine., 2. Αρχειοθετήθηκε 2011-09-20 στο Wayback Machine. Για προσανατολισμό, σημειώστε το εβραϊκό νεκροταφείο κάτω δεξιά στη δεύτερη φωτογραφία, η οποία σχημάτισε το ανατολικότερο τμήμα του γκέτο.
• "I Completely Forgot that I Was Hungry," Youth Groups in the Łódź Ghetto Αρχειοθετήθηκε 2012-10-01 στο Wayback Machine., διαδικτυακή έκθεση του Γιαντ Βασέμ.
• Γιαντ Βασέμ (2015), Łódź Ghetto Αρχειοθετήθηκε 2016-10-24 στο Wayback Machine., ιστότοπος του Γιαντ Βασέμ. Σφαιρική εικόνα. Επιλεγμένες φωτογραφίες. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2015.
• Simon Says Project, ένα υπόμνημα του επιζώντος του Ολοκαυτώματος Σίμον Λέβενμπεργκ 2012, αρχική σελίδα. #
• Έγχρωμες διαφάνειες από τη γερμανική διοίκηση του γκέτο του Λοτζ Αρχειοθετήθηκε 2020-08-11 στο Wayback Machine. στο Εβραϊκό Μουσείο της Φρανκφούρτης
• The Łódź Ghetto Photographs of Henryk Ross at the Art Gallery of Ontario Αρχειοθετήθηκε 2020-08-17 στο Wayback Machine.. LodzGhetto.ago.net συλλογή φωτογραφιών του Ολοκαυτώματος, διαδραστική.

• Περιοδικό ερμηνείας του Γκέτο του Λοτζ Αρχειοθετήθηκε 2019-06-18 στο Wayback Machine.
• 'Αλαν Άντελσον και Ρόμπερτ Λαπίδης, Łódź Ghetto: A Community History Told in Diaries, Journals, and Documents, Βίκινγκ, 1989. (ISBN 0-670-82983-8) ISBN   0-670-82983-8
• Μπόστοκ, Γουίλιαμ, «Γλωσσική πολιτική και χρήση στο γκέτο του Λοτζ», Web Journal of Modern Language Linguistics, 3/98, (Ιούνιος 1998)
• Φρανκ Ντάμπα Σμιθ, My Secret Camera: Life in the Łódź Ghetto, φωτογραφίες του Μέντελ Γκρόσμαν. Μεγάλη Βρετανία: Frances Lincoln Ltd., 2000. (ISBN 0-7112-1477-8) ISBN   0-7112-1477-8
• Σίβα Γκλας-Βίνερ, Children of the Ghetto, Globe Press, 1983. (ISBN 0-9593671-3-6) ISBN   0-9593671-3-6
• Μέντελ Γκρόσμαν (Ζβι Σνερ και Αλεξάντερ Σένεντ, εκδόσεις), With a Camera in the Ghetto. Νέα Υόρκη: Schocken Books, 1977.
• Πίτερ Κλέιν, "Die" "Gettoverwaltung Litzmannstadt", 1940-1944. Eine Dienstelle im Spannungsfeld von Kommunalbürokratie und staatlicher Verfolgungspolitik", Αμβούργο: Hamburger Edition, 2009, (ISBN 978-3-86854-203-5) .
• Αντρέα Λεβ, Juden im Getto Litzmannstadt: Lebensbedingungen, Selbstwahrnehmung, Verhalten, Wallstein: Γκέτινγκεν, 2006
• Ξένια Μοντεζεγιέφσκα-Μροζόφκσα, Άντζεϊ Ρουζίτσκι, Μάρεκ Σουκάλακ, Terra Incognita: the Struggling Art of Arie Ben Menachem and Mendel Grosman, Λοτζ: Oficyna Bibliofilow, 2009. (ISBN 978-83-61743-16-3) ISBN   978-83-61743-16-3
• Βέρνερ Ρινγκς, Life with the Enemy: Collaboration and Resistance in Hitler's Europe, 1939–1945 (trans. Τζ. Μάξουελ Μπράουντζον). Doubleday & Co., 1982. (ISBN 0-385-17082-3) ISBN   0-385-17082-3
• Ντάβντ Σιερακόβιακ, The Diary of Dawid Sierakowiak: Five Notebooks from the Łódź Ghetto, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, 1998. (ISBN 0-19-512285-2) ISBN   0-19-512285-2
• Ιζάγιας Τρανκ, Judenrat: The Jewish Councils in Eastern Europe under Nazi Occupation. Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα, 1986. (ISBN 0-8032-9428-X) ISBN   0-8032-9428-Χ
• Μίχαλ Ούνγκερ (εκδ. ), The Last Ghetto: Life in the Łódź Ghetto 1940–1944, Γιαντ Βασέμ, 1995. (ISBN 965-308-045-8) ISBN 965-308-045-8
• Χάβα Ρόζενφαρμπ, The Tree Of Life: A Trilogy of Life in the Łódź Ghetto Book One: On the Brink of the Precipice, 1939. Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν, 1985. (ISBN 0-299-20454-5) ISBN   0-299-20454-5
• Χάβα Ρόζενφαρμπ, The Tree of Life: A Trilogy of Life in the Łódź Ghetto Book Two: From the Depths I Call You, 1940–1942. Terrace Books. (ISBN 0-299-20924-5) ISBN 0-299-20924-5 .
• Χάβα Ρόζενφαρμπ, The Tree of Life: A Trilogy of Life in the Łódź Ghetto Book Three: The Cattle Cars Are Waiting, 1942–1944.
• Χόρβιτζ, Γκόρντον Τζ., Ghettostadt: Łódź and the Making of a Nazi City. Cambridge: The Belknap Press του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, 2008. Terrace Books. (ISBN 0-299-22124-5) ISBN 0-299-22124-5 .
• Εύα Λιμπίτζκι και Φρεντ Ρόζενμπαουμ, Out on a Ledge, Lehrhaus Judaica, 2014, (ISBN 978-0-9960886-0-2) .

• Jacob the Liar, ένα μυθιστόρημα του Γιούρεκ Μπέκερ, επιζώντος του Γκέτο του Λοτζ
• The Cage, μια βιογραφία της Ρουθ Μίνσκι Σέντερ, επιζώντος του Άουσβιτς και του Μίτλεστεϊν.
• King of the Jews από τη Λέσλι Έπσταϊν
• Yellow Star, ένα παιδικό βιβλίο βασισμένο στα απομνημονεύματα ενός παιδιού που επέζησε
• The Emperor of Lies του Στιβ Σεμ-Σάντμπεργκ, Νέα Υόρκη: Faber & Faber, 2011 (αγγλική μετάφραση). Το μυθιστόρημα της ζωής στο γκέτο. Κέρδισε το Βραβείο Άουγκουστ 2009 (δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στα σουηδικά το 2009). (ISBN 978-0-571-25921-2) ISBN   978-0-571-25921-2
• Ράσελ, Πολ (1991). Boys of Life. Νέα Υόρκη: Dutton. ISBN 0-525-93327-1. Μυθιστόρημα που συζητά για τις φρικαλεότητες που μαρτυρήθηκαν στο Γκέτο.