PROFILPELAJAR.COM

Ο όρος Ακροαριστερά αναφέρεται γενικά στη ριζοσπαστική εκδοχή της Αριστεράς στην πολιτική. Ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει την Αριστερά που δεν έχει μεταρρυθμιστική (ρεφορμιστική) στρατηγική, αλλά θέλει την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Συσχετίζεται άμεσα με τον κομμουνισμό. Η Ακροαριστερά ως τμήμα/κομμάτι της Αριστεράς επιδιώκει την υπέρβαση κάθε μορφής ταξικής κοινωνικής διαστρωμάτωσης.^[1] Επίσης, επιδιώκει την κατάργηση κάθε μορφής ταξικής ιεραρχίας, ιδιαίτερα την άνιση διανομή του πλούτου και της εξουσίας. Τέλος, η Ακροαριστερά επιδιώκει την επικράτηση μιας κοινωνίας στην οποία θα παρέχονται στον καθένα ίσες οικονομικές και κοινωνικές δυνατότητες και στην οποία κανείς δεν θα έχει υπερβολικό πλούτο ή δύναμη έναντι των άλλων.^[1]

Η Ακροαριστερά υποστηρίζει ότι τα άδικα συστήματα θα πρέπει να ανατραπούν μέσω της επανάστασης, έτσι ώστε να εγκαθιδρυθούν ισότιμες κοινωνίες. Αντιθέτως η Κεντροαριστερά εργάζεται μέσα στο σύστημα, έτσι ώστε να αμβλυνθούν ορισμένες μόνο κραυγαλέες ταξικές ανισότητες, με στόχο την κοινωνική ομαλότητα και ειρήνη.^[1] Σε ορισμένες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, οι ακροαριστερές οργανώσεις συνήθως συμμετέχουν στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες έτσι ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους.^[2] Η Ακροαριστερά απαιτεί ριζικές αλλαγές έτσι ώστε να καταργηθούν οι ταξικές κοινωνικές ανισότητες (π.χ. την εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον έλεγχο αυτών από τους εργαζόμενους και τον υπόλοιπο λαό, τη δέσμευση του πλούτου που κατέχεται από μία μικρή ελίτ την αστική τάξη και την αναδιανομή του στην υπόλοιπη κοινωνία, κλπ.).

Ορισμός και χαρακτηριστικά

Ο όρος «Ακροαριστερά» (στη Γαλλία extrême-gauche) χρησιμοποιείται, σε γενικές γραμμές, για να περιγράψει ακραίες διεθνιστικές πολιτικές ομάδες που εναντιώνονται στον πατριωτισμό και στην εθνική συνείδηση, εφόσον για αυτές οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα και εθνική συνείδηση αλλά μόνο ταξική. Οι ακροαριστεροί συνήθως τοποθετούνται αριστερότερα των κομμουνιστικών κομμάτων όπως π.χ. του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (όπως, για παράδειγμα, Τροτσκιστές, Μαοϊστές και υποστηρικτές της Νέας Αριστεράς).^[3]

Ο καθηγητής Λουκ Μαρτς της Σχολής Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου ορίζει την Ακροαριστερά ως αυτούς που τοποθετούνται αριστερότερα της σοσιαλδημοκρατίας, την οποία και θεωρούν ως ανεπαρκώς αριστερή. Σύμφωνα με αυτόν, οι δύο κύριες υποκατηγορίες που απαρτίζουν την Ακροαριστερά είναι η «ριζοσπαστική Αριστερά», η οποία επιδιώκει ριζικές αλλαγές στην κοινωνία αποδεχόμενη, παράλληλα, τις δημοκρατικές διαδικασίες, και η «αντικαπιταλιστική Αριστερά», η οποία είναι πιο εχθρική προς τη αστική (καπιταλιστική) δημοκρατία και απορρίπτει κάθε συμβιβασμό με τον καπιταλισμό. Ο Μαρτς θεωρεί ότι υπάρχουν τέσσερις κύριες ομάδες που απαρτίζουν την Ακροαριστερά: οι κομμουνιστές, οι δημοκρατικοί σοσιαλιστές, οι λαϊκιστές σοσιαλιστές και οι κοινωνικοί λαϊκιστές.^[4]

Επίσης, άλλα χαρακτηριστικά που παρατηρούνται σε γενικές γραμμές στους ακροαριστερούς είναι η εναντίωση στην ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ, η απόρριψη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης (αντιπαγκοσμιοποίηση) προς όφελος των λαών, καθώς και η εναντίωση στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.^[5]

Σύμφωνα με έρευνα των Μακ Κλόσκι και Τσονγκ πάνω ορισμένες ομάδες που θεωρούν τον εαυτό τους ότι εντάσσεται στην ακροαριστερά, παρουσιάζουν δείγματα βίας και απολυταρχισμού. Στην ίδια έρευνα, ορισμένες ακροαριστερές ομάδες που μελετήθηκαν είναι βαθιά απομονωμένες από την αμερικανική κοινωνία και πολύ κριτικές απέναντι σε ό,τι θεωρούν ως πνευματικό και ηθικό εκφυλισμό των αμερικανικών θεσμών, ενώ θεωρούν ότι στην αμερικανική κοινωνία επικρατούν συνωμοτικές δυνάμεις που εργάζονται έτσι ώστε να καταστρέψουν τους ιδεολογικούς τους στόχους.^[6]

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 Woshinsky, Oliver H., Explaining Politics: Culture, Institutions, and Political Behavior (Routledge, Νέα Υόρκη 2008) σσ. 145-149.
↑ Martin, Gus, Essentials of Terrorism: Concepts and Controversies (Sage Publications, Ltd., Λονδίνο 2008) σσ. 28.
↑ Cosseron, Serge (ed.). Le dictionnaire de l'extrême gauche. Paris: Larousse, 2007. p. 20
↑ March, Luke (2008). Contemporary Far Left Parties in Europe (PDF). Berlin: Friedrich-Ebert-Stiftung. σελ. 3. ISBN 978-3-86872-000-6.
↑ Vit Hloušek· Lubomír Kopeček (2010). Origin, ideology and transformation of political parties: East-Central and Western Europe compared. Ashgate Publishing. σελ. 46. ISBN 978-0-7546-7840-3.
↑ Herbert McClosky, Dennis Chong (1985). «Similarities and Differences Between Left-Wing and Right-Wing Radicals». British Journal of Political Science (Cambridge University Press) 15 (03): 329–363.