Κατά τη μεταβυζαντινή περίοδο συνόρευε με μικρό μετόχι που, σύμφωνα με απόδειξη πληρωμής του 1587, αποτελούσε ιδιοκτησία της μονής Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους. Μαζί με άλλα μετόχια της αγιορείτικης μονής, συμπεριλαμβάνεται σε οθωμανικά φιρμάνια των ετών 1603 και 1619. Σύμφωνα με τον ιστορικό Πέτρο Σαμσάρη, η ονομασία Σφαμένος προέρχεται, πιθανόν, από το αντίστοιχο ανθρωπωνύμιο, συνηθισμένο κατά τον 14ο αιώνα, και δεν σχετίζεται με την παλιά ονομασία Εσφαγμένου της μονής Εσφιγμένου. Σε οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο του 1454, ο οικισμός καταγράφεται ως Σκαμένος (Skamenos) με πληθυσμό 104 περίπου κατοίκων.[2]
Ο Πλιάκος ή Σφαγμένος, κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανήκε διοικητικά στον Καζά της Ζίχνας του Σαντζακίου των Σερρών του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης. Στη μελέτη «Αι Σέρραι και τα προάστεια, τα περί Σέρρας και η Μονή Ιωάννου του Προδρόμου» του Πέτρου Παπαγεωργίου που εκδόθηκε το 1894, ο οικισμός αναφέρεται ως τσιφλίκι, σε απόσταση 4 ωρών ανατολικά των Σερρών και είχε πληθυσμό λίγων αθίγγανων.[3] Σύμφωνα με υπολογισμούς που εξέδωσε το 1919 η Επιτελική Υπηρεσία του Ελληνικού Στρατού, ο οικισμός ήταν ακατοίκητος πριν από τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο.[4]
Σύγχρονη ιστορία
Με το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων, ο οικισμός περιήλθε στην ελληνική επικράτεια και κατά την ελληνική απογραφή του 1913 καταγράφηκε ως κατεστραμμένος και ακατοίκητος.[5] Σε βρετανικό χάρτη χαρακωμάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που βασίστηκε σε αεροφωτογραφίες, στον οικισμό είχαν αποτυπωθεί 7 ερείπια σπιτιών.[6][7][8]
Στον Πλιάκο εγκαταστάθηκαν τη δεκαετία του 1920 οικογένειες προσφύγων και κατά την ελληνική απογραφή του 1928 καταγράφηκαν 185 κάτοικοι (100 άνδρες και 85 γυναίκες).[11] Εξαιτίας της έλλειψης ευνοϊκών συνθηκών διαβίωσης, οι κάτοικοι εγκατέλειψαν τον οικισμό και εγκαταστάθηκαν σε άλλα χωριά.[12] Ο οικισμός καταργήθηκε τυπικά το 1940, καθώς έπαψε να καταγράφεται στις ελληνικές απογραφές.
Στον κτηματολογικό χάρτη της αρχικής διανομής 1939-1940 του Πεθελινού, η θέση του πρώην οικισμού αποτυπώθηκε με το υπ' αριθμό 44 γεωτεμάχιο, χαρακτηρισμένο ως χερσολίβαδο για κοινή βοσκή, με σημείωση ότι εκεί υπήρχαν καλύβες.[13][14][15] Κάτοψη των χαλασμάτων του οικισμού είναι, επίσης, ορατή σε αεροφωτογραφίες της περιόδου 1945-1960.[16]
Σήμερα, δεν σώζονται ερείπια ή ίχνη του οικισμού και στην περιοχή υπάρχουν αγροκτήματα.