Ο Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες (αγγλικά:Ilich Ramírez Sánchez), (γενν. 12 Οκτωβρίου 1949), επίσης γνωστός ως «Κάρλος το Τσακάλι» είναι
Βενεζουελανός τρομοκράτης που εκτίει επί του παρόντος ποινή ισόβιας κάθειρξης στη Γαλλία για τις δολοφονίες δύο Γάλλων πρακτόρων και ενός συνδέσμου του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) που έγιναν το 1975.[5] Ένας αφοσιωμένος μαρξιστής-λενινιστής, ο Ραμίρεζ Σάντσες ήταν ένας από τους πιο διαβόητους πολιτικούς τρομοκράτες της εποχής του,[6][7][8] προστατευόμενος και υποστηριζόμενος από τη Στάζι της Ανατολικής Γερμανίας και την KGB της Ρωσίας.
Μετά τη σύλληψη και τη φυλάκιση της συζύγου του
Μαγκνταλένα Κοπ, ο Κάρλος προχώρησε σε μια σειρά από βομβιστικές επιθέσεις, με 11 νεκρούς και τραυματίζοντας περισσότερους από 100, απαιτώντας από τους Γάλλους να απελευθερώσουν τη γυναίκα του. Για πολλά χρόνια ήταν από τους πιο καταζητούμενους διεθνείς τρομοκράτες. Τελικά συνελήφθη με εξωδικαστικά μέσα στο Χαρτούμ του Σουδάν και μεταφέρθηκε στη Γαλλία, όπου καταδικάστηκε για πολλά εγκλήματα. Αυτή τη στιγμή εκτίει τρεις φορές ισόβια κάθειρξη στη Γαλλία. Στην πρώτη του δίκη, καταδικάστηκε για τη δολοφονία του 1975 ενός πληροφοριοδότη της γαλλικής κυβέρνησης και δύο πρακτόρων της γαλλικής αντικατασκοπείας. Ενώ βρισκόταν στη φυλακή, καταδικάστηκε επιπλέον για επιθέσεις στη Γαλλία που σκότωσαν 11 και τραυμάτισαν 150 άτομα και καταδικάστηκε σε μια πρόσθετη ισόβια κάθειρξη το 2011 και στη συνέχεια σε μια τρίτη ισόβια κάθειρξη το 2017.[9]
Ονομασία
Η προέλευση του
ψευδώνυμου του Σάντσες ως «Κάρλος» το πήρε από τον Παλαιστίνιο εκπαιδευτή του Μπασάμ Αμπού Σαρίφ, ο οποίος τον ονόμασε έτσι εξαιτίας της λατινοαμερικανικής καταγωγής, για το δε «Τσακάλι» από έναν δημοσιογράφο της βρετανικής εφημερίδας The Guardian. καθώς όταν είχε βρεθεί η γιάφκα του Κάρλος στο Λονδίνο, ο δημοσιογράφος βρήκε στη βιβλιοθήκη του τη νουβέλα του Φρέντερικ Φορσάιθ Η Μέρα του Τσακαλιού, με αποτέλεσμα τα μέσα ενημέρωσης αλλά και οι αστυνομικές αρχές άρχισαν να αποκαλούν τον Σάντσες ως «Κάρλος το Τσακάλι».[10]
Βιογραφία
Ο Ιλιτς Ραμίρεζ Σάντσες γεννήθηκε στο Καράκας της Βενεζουέλας, όπου και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Ο πατέρας του, δικηγόρος στο επάγγελμα και ένθερμος μαρξιστής, επέμενε το αγόρι να μην πάρει χριστιανικό όνομα και να το ονομάσει Ίλιτς, προς τιμήν του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν. Τα δυο μικρά του αδέρφια μάλιστα βαφτίστηκαν Λένιν και Βλαντιμίρ, αντίστοιχα, ολοκληρώνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο, τον φόρο τιμής στον σοβιετικό ηγέτη.[10]
Οι μαρξιστικές πεποιθήσεις του πατέρα του ώθησαν τον Ίλιτς να προσχωρήσει στη νεολαία του κομμουνιστικού κόμματος της Βενεζουέλας ήδη από το 1959. Οι γονείς του ωστόσο χώρισαν το 1966 και η μητέρα πήρε τα παιδιά μαζί της στο Λονδίνο. Εκεί ο Ίλιτς πήγε στο κολλέγιο Στάφορντ Χάους του Κένσιγκτον και έπειτα μπήκε στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου. Το 1968 με την καθοδήγηση του πατέρα του πήγε στη Μόσχα και μπήκε στο Πανεπιστήμιο Πατρίς Λουμούμπα. Δύο χρόνια αργότερα ωστόσο, ο Ίλιτς αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο.[10]
Εξτρεμιστική δράση
Το 1973 ο Κάρλος ξεκινούσε τη διαβόητη τρομοκρατική του δράση, πάντα για λογαριασμό της PFLP: στο στόχαστρο τίθενται ισραηλινών συμφερόντων επιχειρήσεις και μεμονωμένα άτομα, αλλά και όποιοι φέρονται να έχουν σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ. Ο ίδιος αναλαμβάνει την ευθύνη για βομβιστική επίθεση στην Τράπεζα Χαποαλίμ του Λονδίνου, αλλά και για παγιδεύσεις με εκρηκτικά σε οχήματα έξω από τρεις γαλλικές εφημερίδες, τις οποίες κατηγορούσε η PFLP για μονομέρεια στην κάλυψη θεμάτων που αφορούσαν στη δράση του Ισραήλ.[10]
Ήταν στη Βηρυτό που θα συμμετάσχει στον σχεδιασμό του πλέον διαβόητου τρομοκρατικού του χτυπήματος, την κατάληψη του στρατηγείου του ΟΠΕΚ (Οργανισμός Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών) στη Βιέννη κατά τη διάρκεια συνεδρίου του οργανισμού στις 21 Δεκεμβρίου 1975, και οδηγεί την ομάδα του στη διάσκεψη των υπουργών του ΟΠΕΚ, πιάνοντας 60 ομήρους και σκοτώνοντας άλλους 3, με το φαινομενικό αίτημα του Κάρλος να είναι η μετάδοση ανακοινωθέντος για τον παλαιστινιακό αγώνα από τα αυστριακά ραδιόφωνα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας, με συχνότητα ανά δύο ώρες.
Οι αυστριακές Αρχές συμμορφώνονται, για να αποφύγουν την εκτέλεση των ομήρων, ενώ την επόμενη μέρα παρέχουν στα μέλη της PFLP και τους ομήρους αεροπλάνο, με το οποίο και καταφεύγουν στο Αλγέρι: εκεί απελευθερώνουν τους ομήρους και δίνεται άσυλο στους περισσότερους τρομοκράτες.[10]
Ο Κάρλος, στη σκιά του χτυπήματος του 1975, αποφασίζει να εγκατασταθεί στο Άντεν, όπου συστήνει τη δική του τρομοκρατική συμμορία: την αποκαλεί Οργάνωση Ένοπλου Αγώνα και στρατολογεί Σύριους, Λιβανέζους και Γερμανούς ως μέλη. Ταυτόχρονα, δικτυώνεται με την ανατολικογερμανική Στάζι, με τη μυστική αστυνομία να του παρέχει καταφύγιο στο Ανατολικό Βερολίνο.
Τον Φεβρουάριο του 1981 χτυπά τα γραφεία του Radio Free Europe στο Μόναχο, με μια σειρά ακόμα από τυφλά χτυπήματα να αποδίδονται στην εγκληματική του οργάνωση. Και βέβαια όταν στις 16 Φεβρουαρίου 1982 θα συλληφθούν δύο μέλη του Ένοπλου Αγώνα στο Παρίσι, ο Μπρούνο Μπρεγκέ και η γυναίκα του Κάρλος, Μαγκνταλένα Κοπ, ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων θα συγκλόνιζε τη Γαλλία ως αντίποινα: βομβιστικό χτύπημα σε γαλλικό τρένο στις 19 Μαρτίου 1982 (5 νεκροί, 77 τραυματίες), παγιδευμένο αυτοκίνητο στην αραβική εφημερίδα του Παρισιού Al Watan Al Arabi στις 22 Απριλίου 1982 (1 νεκρός, 63 τραυματίες), βόμβα στον σταθμό της Μασσαλίας στις 31 Δεκεμβρίου 1983 (2 νεκροί, 33 τραυματίες) και χτύπημα σε γαλλικό τρένο την ίδια μέρα, που θα άφηνε 3 νεκρούς και 12 τραυματίες.
Δείτε επίσης
Παραπομπές
