Ιταλικός κινηματογράφος
Αστέρες του ιταλικού κινηματογράφου: (Αριστερά-δεξιά) Βιτόριο ντε Σίκα, Σοφία Λόρεν, Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Ρομπέρτο Ροσελίνι, Σέρτζιο Λεόνε, Νίνο Μανφρέντι, Λουκίνο Βισκόντι, Αλμπέρτο Σόρντι, Τοτό, Τζίνα Λολομπρίτζιτα, Κλαούντια Καρντινάλε, Άννα Μανιάνι, Ρομπέρτο Μπενίνι, Μικελάντζελο Αντονιόνι, Τζιανκάρλο Τζιανίνι, Ούγκο Τονιάτσι, Μπαντ Σπένσερ, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Φεντερίκο Φελίνι, Μάριο Μονιτσέλι, Βίρνα Λίζι, Έττορε Σκόλα, Αλβάρο Βιτάλι και Μόνικα Μπελλούτσι.
No. κινηματογραφικών αιθουσών	= 3,217 (2013)[1]
• Αίθουσες κατά κεφαλήν	5.9 per 100,000 (2013)[1]
Κύριοι διανομείς	Medusa Film (16.7%) Warner Bros. (13.8%) 20th Century Fox (13.7%)[2]
Παραγωγή ταινιών[3]
Συνολικά	273
Μυθοπλασία	180
Ντοκιμαντέρ	93
Αριθμός καταχωρημένων  (2018)[3]
Συνολικά	85.900.000
• Κατά κεφαλήν	[4]
Εγχώριες ταινίες	19.900.000 (23,17%)
Gross box office[3]
Συνολικό	555.400.000 €
Εγχώριες ταινίες	127.900.000 € (23.03%)

Ο Ιταλικός κινηματογράφος περιλαμβάνει τις ταινίες που έγιναν στην Ιταλία ή που δημιουργήθηκαν από Ιταλούς σκηνοθέτες. Ο πρώτος Ιταλός σκηνοθέτης θεωρείται ο Βιτόριο Καλτσίνα και συνεργάτης των αδελφών Λυμιέρ, ο οποίος κινηματογράφησε την ενθρόνιση του Πάπα Λέοντα XIII το 1896. Από την γέννηση του, ο ιταλικός κινηματογράφος επηρέασε τα κινηματογραφικά κινήματα παγκοσμίως. Μέχρι το 2018, οι ιταλικές ταινίες έχουν κερδίσει 14 βραβεία Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας καθώς και 12 Χρυσοί Φοίνικες, ένα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και πολλοί Χρυσοί Λέοντες και Χρυσές Άρκτους.

Η Ιταλία είναι η γενέτειρα του καλιτεχνικού σινεμά και η στιλιστική πτυχή των ταινιών υπήρξε ο σημαντικότερος παράγοντας στην ιστορία του ιταλικού κινηματογράφου.^[5][6] Στις αρχές του 1900, καλλιτεχνικές και επικές ταινίες όπως ο Οθέλος (1906), Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας (1908), Η Κόλαση (1911), το Κβο Βάντις (1913) και η Καμπίρια (1914), έγιναν από προσαρμογές βιβλίων ή θεατρικών παραστάσεων. Οι Ιταλοί σκηνοθέτες χρησιμοποιούσαν πολύπλοκα σκηνικά, πλούσια κοστούμια και υψηλούς προϋπολογισμούς, για την παραγωγή πρωτοποριακών ταινιών. Ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά κινήματα της αβάντ γκαρντ, ο ιταλικός φουτουρισμός, πραγματοποιήθηκε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 1910. Μετά από μια περίοδο παρακμής στη δεκαετία του 1920, η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία αναζωογονήθηκε τη δεκαετία του 1930 με την άφιξη του ομιλούντος κινηματογράφου.^[7]

Ενώ η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας παρείχε οικονομική υποστήριξη στην κινηματογραφική βιομηχανία του έθνους, ιδίως την κατασκευή των στούντιο Τσινετσιτά (το μεγαλύτερο κινηματογραφικό στούντιο στην Ευρώπη), ασχολήθηκε επίσης με τη λογοκρισία και έτσι πολλές ιταλικές ταινίες που παρήχθησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ήταν ταινίες προπαγάνδας. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Ιταλία είδε την άνοδο του επιδραστικού ιταλικού νεορεαλιστικού κινήματος, το οποίο ξεκίνησε από τους σκηνοθέτες Λουκίνο Βισκόντι, Ρομπέρτο Ροσελίνι και Βιτόριο ντε Σίκα. Ο Νεορεαλισμός μειώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 υπέρ ελαφρύτερων ταινιών, όπως εκείνων του είδους της Κομεντία αλλ' Ιταλιάνα με σημαντικούς σκηνοθέτες όπως ο Φεντερίκο Φελίνι, ο Μάριο Μονιτσέλι και ο Μικελάντζελο Αντονιόνι, ενώ ηθοποιοί όπως η Σοφία Λόρεν, η Τζουλιέτα Μασίνα και η Τζίνα Λολομπρίτζιτα πέτυχαν διεθνή καριέρα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.^[7]

Το Σπαγκέτι γουέστερν απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν κορυφώθηκε με την «Τριλογία του Δολαρίου» του Σέρτζιο Λεόνε, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την αινιγματική μουσική του συνθέτη Ένιο Μορικόνε. Το σπαγκέτι γουέστερν κατάφερε να γίνει πολύ δημοφιλές είδος του πολιτισμού της Δύσης. Ερωτικά ιταλικά θρίλερ, ή τζάλο, που παρήχθησαν από σκηνοθέτες όπως ο Μάριο Μπάβα και ο Ντάριο Αρτζέντο στη δεκαετία του 1970, επηρέασαν το είδος των ταινιών τρόμου παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 και του 1990, σκηνοθέτες όπως οι Ερμάνο Όλμι, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Τζουζέπε Τορνατόρε, Γκαμπριέλ Σαλβατόρες, καθώς και ο Ρομπέρτο Μπενίνι κατάφεραν να κάνουν μεγάλες επιτυχίες, ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο τον ιταλικό κινηματογράφο.^[7]

Η Ιταλία φημίζεται επίσης για το περίφημο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, το οποίο είναι το παλαιότερο φεστιβάλ κινηματογράφου στον κόσμο και που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1932 και απονέμοντας τον Χρυσό Λέοντα.^[8] Το 2008, οι Ημέρες της Βενετίας ("Giornate degli Autori"), ένα τμήμα που πραγματοποιήθηκε παράλληλα με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, δημιούργησε σε συνεργασία με τα στούντιο Σινετσιτά και το Υπουργείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς έναν κατάλογο με 100 ταινίες που άλλαξαν τη συλλογική ιστορία της χώρας μεταξύ του 1942 και του 1978.

Οι Γάλλοι αδελφοί Λυμιέρ ξεκίνησαν δημόσιες προβολές στην Ιταλία το 1896: τον Μάρτιο στη Ρώμη και το Μιλάνο, τον Απρίλιο στη Νάπολη, το Σαλέρνο και το Μπάρι, τον Ιούνιο στο Λιβόρνο, τον Αύγουστο στο Μπεργκάμο, την Μπολόνια και τη Ραβέννα, τον Οκτώβριο στην Ανκόνα και τον Δεκέμβριο στο Τορίνο, την Πεσκάρα και το Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια. Οι βοηθοί των Λυμιέρ παρήγαγαν ταινίες μικρού μήκους που κατέγραφαν την καθημερινή ζωή στα τέλη του 1890 και στις αρχές του 1900. Ο πρωτοπόρος Ιταλός κινηματογραφιστής Φιλοτέο Αλμπερίνι κατοχύρωσε ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τον «Κινογράφο» κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.^[7]

Η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία διαμορφώθηκε μεταξύ 1903 και 1908, με επικεφαλής τρεις μεγάλες οργανώσεις: την Cines, με έδρα τη Ρώμη, και τις Ambrosio Film και Itala Film που έδρευαν στο Τορίνο. Άλλες εταιρείες ακολούθησαν σύντομα στο Μιλάνο και τη Νάπολη, ωστόσο αυτές οι πρώτες εταιρείες πέτυχαν γρήγορα μια αξιοσέβαστη ποιότητα παραγωγής και μπόρεσαν να εμπορεύονται τα προϊόντα τους τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό.

Οι πρώιμες βουβές ταινίες συνήθως προέρχονται από διασκευές βιβλίων ή θεατρικών έργων, όπως ο Οθέλλος (1906) του Μάριο Κασερίνι και Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας (1908) του Αρτούρο Αμπρόζιο, μια προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος. Επίσης δημοφιλείς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν ταινίες για ιστορικές μορφές, όπως η Beatrice Cenci (1909) του Κασερίνι και η Λουκρητία Βοργία (1910) του Ούγκο Φαλένα.

Το Κβο Βάντις (1913), θεωρείται το πρώτο blockbuster στην ιστορία του κινηματογράφου

Η Καμπίρια (1914), ήταν η πρώτη επική ταινία που έγινε ποτέ

Η Κόλαση, που παρήγαγε η Milano Films το 1911, ήταν η πρώτη μεγάλη μήκους ταινία (ο ορισμός δεν ήταν ξεκάθαρος: είχε διάρκεια πάνω από μία ώρα, οπότε ήταν μια «μεσαίου μήκους ταινία»).^[9] Από τους δημοφιλείς ιταλούς ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου εκείνης της περιόδου ξεχωρίζουν οι Εμίλιο Τζιόνε, Αλμπέρτο Κόλλο, Μπαρτολομέο Παγκάνο, Αμλέτο Νοβέλλι, Λύντα Μπορέλλι, Άιντα Καρλόνι Τάλλι, Λίντια Κουαράντα και η Μάρια Τζακομπίνι.^[7]

Το Κβο Βάντις (1913) του Ενρίκο Γκαζόνε ήταν ένα από τα πρώτα «blockbusters» στην ιστορία του κινηματογράφου, χρησιμοποιώντας χιλιάδες ηθοποιούς και ένα πλούσιο σκηνικό. Η Καμπίρια (1914) του Τζιοβάνι Παστρόνε ήταν μια ακόμη μεγαλύτερη παραγωγή, καθώς χρειάστηκε δύο χρόνια ολοκλήρωσης και ένα υψηλό προϋπολογισμό και ήταν η πρώτη επική ταινία που έγινε ποτέ. Το Χαμένοι στο Σκοτάδι του Νίνο Μαρτόγκλιο, που κυκλοφόρησε επίσης το 1914, προέβαλε τη ζωή στις φτωχογειτονιές της Νάπολης και θεωρείται πρόδρομος του Νεοραλιστικού κινήματος της δεκαετίας του 1940 και του 1950.^[7]

Μεταξύ του 1911 και 1919, η Ιταλία φιλοξένησε το πρώτο κίνημα της avant-garde στον κινηματογράφο, εμπνευσμένο από το φουτουριστικό κίνημα της χώρας. Το μανιφέστο της φουτουριστικής κινηματογραφίας του 1916 υπογράφηκε από τους Φιλίππο Μαρινέττι, Αρμάντο Τζίνα, Μπρούνο Κόρρα, Τζιάκομο Μπάλλα και άλλους. Για τους φουτουριστές, ο κινηματογράφος ήταν μια ιδανική μορφή τέχνης και ένα νέο μέσο που ήταν σε θέση να πραγματοπιοηθεί με ταχύτητα, ειδικά εφέ και μοντάζ. Οι περισσότερες από τις φουτουριστικές ταινίες αυτής της περιόδου έχουν χαθεί, αλλά οι κριτικοί αναφέρουν την Θάις (1917) του Άντον Τζούλιο Μπραγκάγκλια ως μία από τις πιο επιδραστικές ταινίες, που χρησιμεύσε ως η κύρια πηγή έμπνευσης για τον γερμανικό εξπρεσιονιστικό κινηματογράφο την επόμενη δεκαετία.

Η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία αγωνίστηκε ενάντια στον αυξανόμενο ξένο ανταγωνισμό τα χρόνια μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.^[7] Αρκετά μεγάλα στούντιο, μεταξύ των οποίων η Cines και Ambrosio, δημιούργησαν την Ένωση Ιταλικών Κινηματογραφιστών για να συντονίσουν μια εθνική στρατηγική για την παραγωγή ταινιών. Αυτή η προσπάθεια ήταν σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχής, ωστόσο, λόγω της ευρείας αποσύνδεσης μεταξύ παραγωγής και προβολής (ορισμένες ταινίες δεν κυκλοφόρησαν παρά αρκετά χρόνια μετά την παραγωγή τους).^[10] Ανάμεσα στις αξιοσημείωτες ιταλικές ταινίες της αείμνηστης βωβής εποχής ήταν το Rotaio (1929) του Μάριο Καμερίνι και ο Ήλιος (1929) του Αλεσάντρο Μπλασέττι.^[7]

Το 1930, ο Τζενάρο Ριτζέλλι σκηνοθέτησε την πρώτη ιταλική ταινία με ήχο, Το τραγούδι της Αγάπης. Ακολούθησε η Μητέρα Γη (1930) και η Ανάσταση (1931) του Μπλασέττι και Ο Φίγκαρο και η Μεγάλη Μέρα του (1931) του Καμερίνι. Η εμφάνιση των ομιλούντων ταινιών οδήγησε σε αυστηρότερη λογοκρισία από τη φασιστική κυβέρνηση.^[7]

Κατά τη δεκαετία του 1930, οι ελαφριές κωμωδίες γνωστές ως «λευκά τηλέφωνα» κυριαρχούσαν στον ιταλικό κινηματογράφο.^[7] Αυτές οι ταινίες, οι οποίες διέθεταν πολυτελή σκηνικά, προωθούσαν συντηρητικές αξίες και σεβασμό στην εξουσία, και επομένως συνήθως απέφυγαν τον έλεγχο της κυβερνητικής λογοκρισίας. Σημαντικά παραδείγματα αυτών των ταινιών είναι ο Παράδεισος (1932) του Γκουίντο Μπριγκόνε, το O la borsa o la vita (1933) του Κάρλο Μπραγκάγκλια και το Μαζί στο Σκοτάδι (1935) του Ριτζέλλι. Ιστορικές ταινίες όπως το 1860 (1934) του Μπλασέττι και το Scipio Africanus: The Defeat of Hannibal (1937) του Καρμίνε Γκαλόνε ήταν επίσης δημοφιλείς κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.^[7]

Το 1934, η ιταλική κυβέρνηση δημιούργησε τη Γενική Διεύθυνση Κινηματογράφου (ιταλικά: Direzione Generale per le Cinematografia‎‎) και διόρισε τον Λουίτζι Φρέντι διευθυντή της. Με την έγκριση του Μπενίτο Μουσολίνι, αυτή η διεύθυνση προχώρησε στην ίδρυση μιας πόλης νοτιοανατολικά της Ρώμης αφιερωμένης αποκλειστικά στον κινηματογράφο, που ονομάστηκε Σινετσιτά ("Πόλη του Σινεμά"). Οταν ολοκληρώθηκε το 1937, η Σινετσιτά παρείχε όλα τα απαραίτητα για τη δημιουργία ταινιών: αίθουσες, τεχνικές υπηρεσίες, ακόμη και σχολή κινηματογραφίας, το Πειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου (ιταλικά: Centro Sperimentale di Cinematografia‎‎), για νεότερους μαθητευόμενους. Τα στούντιο της Σινετσιτά διέθεταν τις πιο προηγμένες εγκαταστάσεις παραγωγής της Ευρώπης και αύξησαν σημαντικά την τεχνική ποιότητα των ιταλικών ταινιών.^[7] Πολλές ταινίες γυρίστηκαν ακόμη εξ ολοκλήρου στη Σινετσιτά.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο γιος του Μουσολίνι, Βιτόριο, δημιούργησε μια εθνική εταιρεία παραγωγής και οργάνωσε το έργο των διακεκριμένων συγγραφέων, σκηνοθετών και ηθοποιών (συμπεριλαμβανομένων ακόμη και ορισμένων πολιτικών αντιπάλων), δημιουργώντας έτσι ένα ενδιαφέρον δίκτυο επικοινωνίας μεταξύ τους, το οποίο παρήγαγε αρκετές γνωστές φιλίες και τόνωσε την πολιτιστική αλληλεπίδραση.

Μέχρι το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το ιταλικό «νεορεαλιστικό» κίνημα είχε αρχίσει να διαμορφώνεται. Οι νεορεαλιστικές ταινίες ασχολούνται συνήθως με την εργατική τάξη (σε αντίθεση με τα λευκά τηλέφωνα) και γυρίστηκαν σε αληθινή τοποθεσία. Πολλές νεορεαλιστικές ταινίες, αλλά όχι όλες, χρησιμοποίησαν ερασιτέχνες ηθοποιούς. Αν και ο όρος «νεορεαλισμός» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για να περιγράψει την ταινία Διαβολικοί εραστές (Ossessione, 1943) του Λουκίνο Βισκόντι, υπήρχαν αρκετοί σημαντικοί πρόδρομοι του κινήματος, κυρίως ο Μάριο Καμερίνι με την ταινία Τι είναι οι άντρες! (1932), η οποία ήταν η πρώτη ιταλική ταινία που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε πραγματική τοποθεσία, και η ταινία Four Steps in the Clouds (1942) του Αλεσάντρο Μπλασέττι.^[11]

Οι Διαβολικοί εραστές εξόργισε τους φασιστικούς αξιωματούχους, καθώς κατά την προβολή της ταινίας, ο Βιτόριο Μουσολίνι φέρεται να φώναξε, «Δεν είναι Ιταλία!» πριν βγει έξω από το θέατρο.^[12] Η ταινία απαγορεύτηκε στη συνέχεια από την φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας. Ενώ ο νεορεαλισμός απογειώθηκε μετά τον πόλεμο και είχε απίστευτη επιρροή σε διεθνές επίπεδο, οι νεορεαλιστικές ταινίες αποτελούσαν μόνο ένα μικρό ποσοστό των ιταλικών ταινιών που παρήχθησαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθώς οι μεταπολεμικοί Ιταλοί κινηματογραφιστές προτιμούσαν τις κωμωδίες με πρωταγωνιστές όπως ο Τοτό και ο Αλμπέρτο Σόρντι.^[11]

Νεορεαλιστικά έργα όπως η τριλογία του Ρόμπερτο Ροσελίνι Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη (1945), το Paisà (1946) και Γερμανία, έτος μηδέν (1948), με επαγγελματίες ηθοποιούς όπως η Άννα Μανιάνι και μια σειρά από ερασιτέχνες ηθοποιούς, προσπάθησαν να περιγράψουν τις δύσκολες οικονομικές και ηθικές συνθήκες της μεταπολεμικής Ιταλίας και τις αλλαγές στη δημόσια νοοτροπία στην καθημερινή ζωή.

Η ταινία Η Γη Τρέμει (La terra trema, 1948) του Βισκόντι γυρίστηκε σε ένα ψαροχώρι της Σικελίας και χρησιμοποίησε τοπικούς ερασιτέχνες ηθοποιούς. Ο Τζουζέπε Ντε Σάντις, από την άλλη πλευρά, χρησιμοποίησε ηθοποιούς όπως η Σιλβάνα Μανγκάνο και ο Βιτόριο Γκάσμαν στο Πικρό ρύζι (1949), το οποίο γυρίστηκε στην κοιλάδα Πo κατά την περίοδο συγκομιδής του ρυζιού.

Η ποίηση και η σκληρότητα της ζωής συνδυάστηκαν αρμονικά στα έργα που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Βιτόριο ντε Σίκα μαζί με τον σεναριογράφο Τσεζάρε Ζαβατίνι: μεταξύ αυτών, τον Λούστρο Παπουτσιών (1946), το Κλέφτης ποδηλάτων (1948) και το Θαύμα στο Μιλάνο (1951). Η ταινία του Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι (1952) αναφέρεται σε έναν φτωχό γέρο με το μικρό σκυλί του, ο οποίος πρέπει να ικετεύσει για την αξιοπρέπεια του στη μοναξιά της νέας κοινωνίας. Αυτή η δουλειά είναι ίσως το αριστούργημα του Ντε Σίκα και ένα από τα πιο σημαντικά έργα στον ιταλικό κινηματογράφο. Δεν ήταν εμπορική επιτυχία και έκτοτε έχει εμφανιστεί στην ιταλική τηλεόραση μόνο μερικές φορές. Ωστόσο, είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική ταινία στην φαινομενική ησυχία της ζωής, ενάντια στους κανόνες της νέας οικονομίας, της νέας νοοτροπίας, των νέων αξιών και ενσωματώνει τόσο μια συντηρητική όσο και μια προοδευτική άποψη.

Αν το 'Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι θεωρείται το τέλος της νεορεαλιστικής περιόδου, αργότερα ταινίες όπως το Λα Στράντα (1954) του Φεντερίκο Φελίνι και Η Ατιμασμένη (1960) του Ντε Σίκα, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια, (για την οποία η Σοφία Λόρεν κέρδισε το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου) ομαδοποιούνται με το είδος. Η πρώτη ταινία του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, Ακκατόνε (1961), δείχνει μια ισχυρή νεορεαλιστική επιρροή.^[11] Ο ιταλικός νεορεαλιστικός κινηματογράφος επηρέασε τους κινηματογραφιστές σε όλο τον κόσμο και βοήθησε να εμπνεύσει άλλα κινηματογραφικά κινήματα, όπως το Γαλλικό Νέο Κύμα και η Πολωνική Σχολή Κινηματογράφου. Η Νεορεαλιστική περίοδος αναφέρεται επίσης και ως «Η Χρυσή Εποχή» του Ιταλικού Κινηματογράφου από κριτικούς, σκηνοθέτες και μελετητές.

• 
  Διαβολικοί Εραστές (1943), του Λουκίνο Βισκόντι.
• 
  Ένα στιγμιότυπο από την Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη (1945), του Ρομπέρτο Ροσελίνι.
• 
  Ο Κλέφτης ποδηλάτων (1948), του Βιτόριο ντε Σίκα, κατατάσσεται μεταξύ των καλύτερων ταινιών που έγιναν ποτέ και αποτελεί μέρος του κανόνα του κλασικού κινηματογράφου.^[13]
• 
  Η Μάχη του Αλγερίου (1966) του Τζίλο Ποντεκόρβο συνδέεται συχνά με τον ιταλικό νεορεαλισμό.^[14]
• 
  Ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι στο 8½ (1963) του Φεντερίκο Φελίνι, που θεωρείται από τις μεγαλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Ο Φελίνι κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα για την Γλυκιά ζωή, η οποία ήταν υποψήφια για δώδεκα βραβεία Όσκαρ, και κέρδισε τέσσερα στην κατηγορία της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, τα περισσότερα για οποιονδήποτε σκηνοθέτη στην ιστορία της Αμερικανικής Ακαδημίας.

Οι επόμενες ταινίες στράφηκαν σε ελαφρύτερη ψυχαγωγική διάθεση, ίσως πιο συνεπείς με τις βελτιωμένες συνθήκες της χώρας και αυτό το είδος έχει ονομαστεί «ροζ νεορεαλισμός». Αυτή η τάση επέτρεψε σε καλύτερες «έμπειρες» ηθοποιούς να γίνουν πραγματικές διασημότητες, όπως η Σοφία Λόρεν, η Τζίνα Λολομπρίτζιντα, η Σιλβάνα Παμπανίνι, η Λούτσια Μπόσε, η Μπαρμπάρα Μπουσέ, η Ελεονόρα Ρόσι Ντράγκο, η Σιλβάνα Μανγκάνο, η Βίρνα Λίζι, η Κλαούντια Καρντινάλε και η Στεφανία Σαντρέλι. Σύντομα, ο ροζ νεορεαλισμός, όπως το Pane, amore e fantasia (1953) με τον Βιτόριο ντε Σίκα και την Τζίνα Λολομπρίτζιντα, αντικαταστάθηκε από την Κομέντια αλλ' Ιταλιάνα, ένα μοναδικό είδος που, γεννημένο σε μια ιδανικά χιουμοριστική γραμμή, αναφέρονταν αντ 'αυτού πολύ σοβαρά για σημαντικά κοινωνικά θέματα.

Η Ιταλική κωμωδία γενικά θεωρείται ότι ξεκίνησε με την ταινία Ο κλέψας του κλέψαντος (1958) του Μάριο Μονιτσέλι και συνέχισε με το Διαζύγιο αλά Ιταλικά (1961) του Πιέτρο Τζέρμι. Για μεγάλο χρονικό διάστημα αυτός ο ορισμός χρησιμοποιήθηκε με υποτιμητική πρόθεση. Ο Βιτόριο Γκάσμαν, ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, ο Ούγκο Τονιάτσι, ο Αλμπέρτο Σόρντι, η Κλαούντια Καρντινάλε, η Μόνικα Βίτι και ο Νίνο Μανφρέντι ήταν ανάμεσα στους αστέρες αυτών των ταινιών, που περιέγραφαν τα χρόνια της οικονομικής περιόδου και διερευνούσαν ιταλικά έθιμα, σαν ένα είδος αυτο-εθνολογικής έρευνας.

Το 1961 ο Ντίνο Ρίζι σκηνοθέτησε την ταινία Παλιοζωή παλιόκοσμε και ακολούθησαν ταινίες του όπως Ο Φανφαρόνος (1963), Τα τέρατα, τα 100 λεπτά αλήθεια και το Άρωμα γυναίκας (1974). Οι ταινίες του Μονιτσέλι περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων: Ο μεγάλος πόλεμος, Οι σύντροφοι, Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε, Θέλουμε τους κολονέλους, Έλα στο σπίτι να… γνωρίσεις τη γυναίκα μου και η τριλογία των Εντιμότατων Φίλων μου.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, τα στούντιο του Χόλυγουντ άρχισαν να μεταφέρουν την παραγωγή τους στο εξωτερικό στην Ευρώπη. Η Ιταλία ήταν, μαζί με τη Βρετανία, ένας από τους σημαντικότερους προορισμούς για αμερικανικές κινηματογραφικές εταιρείες. Πολλές ταινίες μεγάλου προϋπολογισμού που πραγματοποιήθηκαν στα στούντιο της Σινετσιτά, όπως το Κβο Βάντις (1951), Διακοπές στη Ρώμη (1953), Μπεν Χουρ (1959) και η Κλεοπάτρα (1963) έγιναν στην αγγλική γλώσσα με διεθνή καστ ηθοποιών και μερικές φορές, αλλά όχι πάντα, με ιταλικά σενάρια ή θέματα. Η ακμή αυτής της περιόδου που ονομάστηκε «Χόλυγουντ στον Τίβερη» ήταν μεταξύ 1950 και 1970, κατά τη διάρκεια αυτής, πολλά από τα πιο διάσημα ονόματα στον παγκόσμιο κινηματογράφο έκαναν ταινίες στην Ιταλία, όπως ο Τσάρλτον Ίστον, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ο Άλεκ Γκίνες και ο Πίτερ Ουστίνοφ.

Με την κυκλοφορία του Ηρακλή του 1958, με πρωταγωνιστή τον αμερικανό bodybuilder Στιβ Ριβς, η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία κέρδισε την είσοδο στην αμερικανική αγορά ταινιών. Αυτές οι ταινίες, γνωστές και ως ταινίες χλαμύδας, πολλές με μυθολογικά ή βιβλικά θέματα, ήταν παραγωγές χαμηλού προϋπολογισμού / περιπέτειες και είχαν άμεση απήχηση τόσο στο ευρωπαϊκό όσο και στο αμερικανικό κοινό. Εκτός από τις πολλές ταινίες με πρωταγωνιστές μια ποικιλία δυνατών ανδρών όπως ο Ηρακλής, ο Σαμψών και ο Ιταλός φανταστικός ήρωας Μασίστας ήταν κοινές. Μερικές φορές απορρίφθηκαν ως χαμηλής ποιότητας ταινίες, ωστόσο επέτρεψαν στους νεότερους σκηνοθέτες, όπως ο Σέρτζιο Λεόνε και ο Μάριο Μπάβα να μπουν στον κινηματογράφο.

Μερικές ταινίες, όπως Ο Ηρακλής στον στοιχειωμένο κόσμο (ιταλικά: Ercole Al Centro Della Terra‎‎) θεωρούνται από μόνα τους ιδιαίτερα έργα. Καθώς το είδος ωριμάζε, οι προϋπολογισμοί αυξάνονταν μερικές φορές, όπως αποδεικνύεται το 1962 με τους Επτά Μονομάχους (ιταλικά: I sette gladiatori‎‎), ένα έπος ευρείας οθόνης με εντυπωσιακά σκηνικά. Οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες ήταν έγχρωμες, ενώ οι προηγούμενες ιταλικές προσπάθειες ήταν συχνά ασπρόμαυρες.

• 
  Ο Κερκ Ντάγκλας και η Σιλβάνα Μάνγκανο σε διάλειμμα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Ομήρου Οδύσσεια (1954)
• 
  Ο Γιος μου, ο Ήρωας (1962)

Στο αποκορύφωμα της δημοτικότητας των Πέπλουμ, ένα σχετικό είδος, το σπαγκέτι γουέστερν εμφανίστηκε και ήταν δημοφιλές τόσο στην Ιταλία όσο και αλλού. Αυτές οι ταινίες διέφεραν από τις παραδοσιακές ταινίες γουέστερν που γυρίστηκαν στην Ευρώπη με περιορισμένους προϋπολογισμούς, αλλά παρουσίαζαν έντονη κινηματογραφία.

Τα πιο δημοφιλή σπαγκέτι γουέστερν ήταν εκείνα του Σέρτζιο Λεόνε, του οποίου η «Τριλογία του Δολαρίου» (Για μια χούφτα δολάρια (1964), που είναι ένα ριμέικ του Γιοζίμπο του Ακίρα Κουροσάβα, η Μονομαχία στο Ελ Πάσο (1965) και Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος (1966), με τον Κλιντ Ίστγουντ στον χαρακτήρα που κυκλοφόρησε ως «Ο άνδρας χωρίς όνομα» και την περίφημη μουσική του Ένιο Μορικόνε, ήρθε να καθορίσει το είδος μαζί με το Κάποτε στη Δύση (1968).

Ένα άλλο δημοφιλές σπαγκέτι γουέστερν είναι ο Τζάνγκο (1966) του Σέρτζιο Κορμπούτσι, με πρωταγωνιστή τον Φράνκο Νέρο στον ομώνυμο χαρακτήρα, μια ακόμη παραλλαγή του Γιοζίμπο, που δημιουργήθηκε για να αξιοποιήσει την επιτυχία της ταινίας Για μια χούφτα δολάρια. Μετά την πρωτότυπη ταινία Τζάνγκο ακολούθησε τόσο το σικουέλ Ο Τζάνγκο Ξαναχτυπά του 1987 όσο και ένας συντριπτικός αριθμός μη εξουσιοδοτημένων δικαιωμάτων χρήσης του του ίδιου χαρακτήρα σε άλλες ταινίες.

• 
  Ο Φράνκο Νέρο ως Τζάνγκο στην ομώνυμη ταινία.

Μάριο Μπάβα

Ντάριο Αρτζέντο

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970, οι Ιταλοί σκηνοθέτες Μάριο Μπάβα, Ρικάρντο Φρέντα, Αντόνιο Μαργκερίτι και Ντάριο Αρτζέντο ανέπτυξαν ταινίες τρόμου, τις περίφημες Τζάλο, που έγιναν κλασικές και επηρέασαν το είδος σε άλλες χώρες. Αντιπροσωπευτικές ταινίες περιλαμβάνουν: η Μαύρη Κυριακή, το Κάστρο του Αίματος, Το Γλυκό Κορμί της Ντέμπορα, Το Πουλί με τα Κρυσταλλένια Φτερά, Βαθύ κόκκινο και Suspiria.

Λόγω της επιτυχίας των ταινιών Τζέιμς Μποντ, η ιταλική κινηματογραφική βιομηχανία έκανε μεγάλες απομιμήσεις και πλαστογραφίες στο είδος της Ευροκατασκοπείας (Eurospy) από το 1964 έως το 1967. Μετά την έκρηξη της δεκαετίας του 1960 των ντοκιμαντέρ σοκ, όπως το Mondo Cane του Γκουαλτιέρο Τζακοπέτι, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο ιταλικός κινηματογράφος έγινε διεθνώς συνώνυμος με βίαιες ταινίες τρόμου. Αυτές οι ταινίες κατασκευάστηκαν κυρίως για την αγορά βίντεο.

Σκηνοθέτες σε αυτό το είδος περιελάμβαναν τους Λούτσιο Φούλτσι, Τζο Ντ'Αμάτο, Ουμπέρτο Λέντσι και Ρουτζέρο Ντεοντάτο. Ορισμένες από τις ταινίες τους αντιμετώπισαν νομικά προβλήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθώς μετά τον Νόμο για τις Ηχογραφήσεις του 1984, έγινε νόμιμο αδίκημα το να πουληθεί ένα αντίγραφο ταινιών όπως το Cannibal Holocaust και το Experiment Camp SS. Οι ιταλικές ταινίες αυτής της περιόδου συνήθως ομαδοποιούνται ως ταινίες εκμετάλλευσης.

Αρκετές χώρες κατηγόρησαν τα ιταλικά στούντιο ότι ξεπέρασαν τα όρια αποδοχής με τις ναζιστικές ταινίες εκμετάλλευσης στα τέλη της δεκαετίας του 1970, εμπνευσμένες από αμερικανικές ταινίες όπως η Ilsa, η She Wolf of the SS. Τα ιταλικά έργα περιελάμβαναν το περίφημο αλλά συγκριτικά εξημερωμένο SS Experiment Camp και το πολύ πιο γραφικό Τελευταίο Όργιο του Τρίτου Ράιχ (ιταλικά: L'ultima orgia del III Reich). Αυτές οι ταινίες έδειξαν, με μεγάλη λεπτομέρεια, σεξουαλικά εγκλήματα εναντίον κρατουμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αυτές οι ταινίες ενδέχεται να εξακολουθούν μέχρι σήμερα να απαγορεύονται στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε άλλες χώρες.

• 
  Η Μπάρμπαρα Στηλ στη Μαύρη Κυριακή (1960)
• 
  Μια σκηνή από το Αίμα και Μαύρη Δαντέλα (1964)
• 
  Η Τζουλιάνα Καλάντρα σε μια διάσημη σκηνή από το Βαθύ κόκκινο (1975)

Οι Πολιτσιότεσκι ταινίες (ιταλικά: Poliziotteschi) αποτέλεσαν ένα υποείδος ταινιών εγκλήματος και δράσης που εμφανίστηκε στην Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και έφτασε στο ύψος της δημοτικότητάς τους στη δεκαετία του 1970. Οι πιο αξιόλογοι διεθνείς ηθοποιοί έπαιξαν σε αυτό το είδος ταινιών όπως οι Αλέν Ντελόν, Χένρι Σίλβα, Φρεντ Γουίλιαμσον, Τσαρλς Μπρόνσον, Τόμας Μίλιαν και άλλοι διεθνείς αστέρες.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι ταινίες Κομέντια σέξι αλλ' ιταλιάνα, που περιγράφονται με αυτό τον όρο από τους κριτικούς της εποχής (δεν θεωρούνταν καλλιτεχνικές και συχνά αναφέρονταν ως «ταινίες σκουπιδιών»), ήταν πολύ δημοφιλείς στην Ιταλία. Σήμερα επαναξιολογούνται ευρέως και έχουν γίνει πραγματικές ταινίες θαυμασμού. Επίσης επέτρεψαν στους παραγωγούς του ιταλικού κινηματογράφου να έχουν αρκετά έσοδα για να παράγουν επιτυχημένες καλλιτεχνικές ταινίες. Αυτές οι κωμωδίες είχαν μικρή καλλιτεχνική αξία και έφτασαν στη δημοτικότητά τους αντιμετωπίζοντας τα ιταλικά κοινωνικά ταμπού, κυρίως στον σεξουαλικό τομέα. Ηθοποιοί όπως οι Λάντο Μπουζάνκα, Λίνο Μπάνφι, Ρένζο Μοντανιάνι, Αλβάρο Βιτάλι, Γκλόρια Γκουίντα, Μπάρμπαρα Μπουσέ και Edwige Fenech οφείλουν μεγάλο μέρος της δημοτικότητάς τους σε αυτές τις ταινίες.

• Bacon, Henry. 1998. Visconti: Explorations of Beauty and Decay. Cambridge: Cambridge University Press.
• Ben-Ghiat, Ruth. “The Fascist War Trilogy”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI.
• Bernardi, Sandro. 2000. “Rosselini's Landscapes: Nature, Myth, History”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI.
• Bondanella, Peter. 2002. The Films of Federico Fellini. Cambridge: Cambridge University Press. (ISBN 0-521-57573-7).
• Bondanella, Peter. 2002. Italian Cinema: From Neorealism to the Present, 3rd edn. New York–London: Continuum.
• Brunetta, Gian Piero. 2009. The History of Italian Cinema: A Guide to Italian Film from Its Origins to the Twenty-First Century. Trans. by Jeremy Parzen. Princeton: Princeton University Press (ital. original 2003).
• Celli, Carlo & Marga Cottino-Jones. 2007. A New Guide to Italian Cinema. New York: Palgrave MacMillan.
• Celli, Carlo. “Italian Circularity," National Identity in Global Cinema: How Movies Explain the World. Palgrave MacMillan, 83-98.
• Cherchi Usai, Paolo. 1997. Italy: Spectacle and Melodrama. Trans. by Geoffrey Nowell-Smith. Oxford: Oxford University Press.
• Clark, Martin. 1984. Modern Italy 1871-1982. London: Longman.
• Forgacs, David. 2000. “Introduction: Rossellini and the Critics”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI.
• Forgacs, David, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith, eds. 2000. Roberto Rossellini: Magician of the Real. London: BFI.
• Genovese, Nino & Sebastiano Gesù, eds. Verga e il cinema. Con una sceneggiatura verghiana inedita di Cavalleria rusticana, testo di Gesualdo Bufalino. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 1996.
• Gesù, Sebastiano & Laura Maccarrone, eds. Ercole Patti: Un letterato al cinema. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 2004.
• Gesù, Sebastiano. L'Etna nel cinema: Un vulcano di celluloide. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 2005.
• Gesù, Sebastiano, ed. Francesco Rosi. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 1993.
• Gesù, Sebastiano & Elena Russo, Le Madonie, cinema ad alte quote. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 1995 (Nuovo Cinema Paradiso e L'Uomo delle Stelle).
• Indiana, Gary. 2000. Salo or The 120 Days of Sodom. London, BFI.
• Kemp, Philip. 2002. “The Son's Room”, Sight and Sound 12, no. 3 (March): 56.
• Kezich, Tullio & Sebastiano Gesù, eds. Salvatore Giuliano. Catania: Giuseppe Maimone Editore, 1993.
• Landy, Marcia. 2000. Italian Film. Cambridge: Cambridge University Press.
• Mancini, Elaine. 1985 Struggles of the Italian Film Industry during Fascism 1930-1935. Ann Arbor: UMI Press.
• Marcus, Millicent. 1993. Filmmaking by the Book. Baltimore: Johns Hopkins University Press.
• Marcus, Millicent. 1986. Italian Film in the Light of Neorealism. Princeton: Princeton University Press.
• Morandini, Morando. 1997. ' Vittorio de Sica' . Nowell-Smith Geoffrey Ed : Oxford History of World Cinema. Oxford : Oxford University Press.
• Morandini, Morando. 1997. 'Italy from Fascism to Neo-Realism'. Nowell-Smith Geoffrey Ed : Oxford History of World Cinema. Oxford : Oxford University Press.
• Nowell-Smith, Geoffrey. 2003. Luchino Visconti, 3rd edn. London: British Film Institute.
• Nowell-Smith, Geoffrey. 2000. “North and South, East and West: Rossellini and Politics”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI.
• Reich, Jacqueline & Piero Garofalo, eds. 2002. Re-viewing Fascism: Italian Cinema, 1922-1943. Bloomington: Indiana University Press.
• Reichardt, Dagmar & Alberto Bianchi, eds. Letteratura e cinema. Edited and with a preface by Dagmar Reichardt and Alberto Bianchi. Florence: Franco Cesati Editore, (Civiltà italiana. Terza serie, no. 5), 2014. (ISBN 978-88-7667-501-0).
• Rohdie, Sam. 2002. Fellini Lexicon. London: BFI.
• Rohdie, Sam. 2000. “India”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI.
• Rohdie, Sam. Rocco and his Brothers. London: BFI.
• Sitney, P. Adams. 1995. Vital Crises in Italian Cinema. Austin: University of Texas Press. (ISBN 0-292-77688-8).
• Sorlin, Pierre. 1996. Italian National Cinema. London: Routledge.
• Wagstaff, Christopher. 2000. “Rossellini and Neo-Realism”, in Roberto Rossellini: Magician of the Real. Eds. David Forgacs, Sarah Lutton, & Geoffrey Nowell-Smith. London: BFI.
• Wood, Mary. 2002. “Bernado Bertolucci in context”, in Fifty Contemporary Filmmakers. Ed. by Yvonne Tasker. London: Routledge.
• Wood, Michael. 2003. “Death becomes Visconti”, Sight and Sound 13, no. 5 (May 2003): 24–27.

• Italica - Moments of Italian Cinema
• Italian Cinema Special, May 2010 issue of Sight & Sound magazine
• Italian Production Agency
• Italian Movie Database