Мікалай Пятровіч Румянцаў
Партрэт М. П. Румянцава пэндзля Дж. Доу
Пасланец Расійскай імперыі пры Германскім саюзе  (руск.) (бел. 14 верасня 1781 — 1793 жнівень 1794 — 1795
Манарх	Кацярына II
Папярэднік	Г. К. фон Кейзерлінг?!
Пераемнік	Іван Вукасавіч
глава Дэпартамента вадзяных камунікацый Расійскай імперыі  (руск.) (бел. 21 жніўня 1801 — 18 красавіка 1809
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	Рыгор Рыгоравіч Кушалёў  (руск.) (бел.
Пераемнік	Георгій Пятровіч Альдэнбургскі  (руск.) (бел.
Міністр хлеба і зямель Расійскай імперыі 1802 — 1808
Манарх	Аляксандр I
Міністр замежных спраў Расійскай імперыі  (руск.) (бел. 12 лютага 1808 — 1 жніўня 1814
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	Андрэй Якаўлевіч Будберг
Пераемнік	Іаан Кападзістрыя
1-ы Старшыня Камітэта міністраў Расійскай імперыі  (руск.) (бел. 1810 — 1812
Манарх	Аляксандр I
Папярэднік	пастаяннага старшыні не было
Пераемнік	Мікалай Іванавіч Салтыкоў  (руск.) (бел.
Нараджэнне	3 (14) красавіка 1754 Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя[1]
Смерць	3 (15) студзеня 1826 (71 год) Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя[1]
Месца пахавання	Петрапаўлаўскі сабор
Бацька	Пётр Аляксандравіч Румянцаў-Задунайскі
Маці	Кацярына Міхайлаўна Галіцына[d]
Веравызнанне	праваслаўе
Член у	Баварская акадэмія навук
Адукацыя	Лейдэнскі ўніверсітэт
Аўтограф
Ваенная служба
Гады службы	1762—1774
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Род войскаў	армія
Званне	камер-юнкер
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Мікалай Пятровіч Румянцаў (3 (14) красавіка 1754 — 3 (15) студзеня 1826) — расійскі дзяржаўны дзеяч, які ў гады Напалеонаўскіх войнаў займаў пасаду Міністра замежных спраў Расійскай імперыі  (руск.) (бел..

Вядомы таксама як мецэнат, калекцыянер, заснавальнік Румянцаўскага музея  (руск.) (бел., заступнік першага рускага кругасветнага плавання  (руск.) (бел.. Ганаровы член Імператарскай Расійскай акадэміі (1819). Сын военачальніка Пятра Аляксандравіча Румянцава.

• 1762—1774 — ваенная служба.
• 1774—1801 — на грамадзянскай службе, у дзяржаўных установах. 24 лістапада 1792 года ўзнагароджаны ордэнам Св. Аляксандра Неўскага.
• З 1798 года ўзначаліў Дэпартамент водных камунікацый. Дэпартамент у 1809 годзе быў пашыраны і перайменаваны ва Упраўленне вадзянымі і сухапутнымі зносінамі. Адным з поспехаў Румянцава на гэтай пасадзе лічыцца будаўніцтва Марыінскай воднай сістэмы  (руск.) (бел. (адкрыта ў 1810) ^[2].
• 1802—1808 — Міністр хлеба і зямель.
• 1807—1814 — Міністр замежных спраў. 15 верасня 1812 г. узнагароджаны шведскім Ордэнам Серафімаў.
• 1808—1810 — Намеснік старшыні Дзяржаўнага савета.
• З 1809 — Дзяржаўны канцлер. Перакананы франкафіл, прыхільнік дружалюбных адносін з Напалеонам. Пасля нападу Францыі на Расію яго (у ліпені 1812) разбіў паралюш.
• 1810—1812 — Старшыня Дзяржаўнага савета.
• Пасля 1814 г. у адстаўцы.
• 18 (30) студзеня 1819 абраны ганаровым членам Імператарскай Расійскай акадэміі.

Памёр у Санкт-Пецярбургу. Пахаваны ў Гомелі, у Петрапаўлаўскім саборы^[3].

У Гомелі ўстаноўлены помнік Мікалаю Румянцаву.