L'islamismu tien una seña d'identidá clara que ye l'adopción de la sharía, del conxuntu de normes basaes nel Corán y nes sentencies del profeta, al envís de caltener o forxar un orde social rexíu na so totalidá pol principiu de "ordenar el bien y prohibir el mal" que'l so conteníu marquen los testos sagraos. Foi'l programa tradicional de los Hermanos Musulmanes d'Exiptu, (...) y ser güei de los principales movimientos islamistes nel mundu. (...) Partíu islámicu o a cencielles musulmán sería una calificación más afecha (...) [pa los que proponen una] Constitución democrática y (...) el pluralismu políticu.
Islamism apaez per primer vegada n'inglés en 1712;[22] y en francés islamisme apaez tamién nel sieglu XVIII, usándolo Voltaire en llugar de mahometisme pa denominar la "relixón de los musulmanes".[23] N'español, "Islamismu" apaez nel DRAE de 1787: "fr. Islamisme, Lat. Mahometána superstítio, lo mesmo que mahometismu".[24]
Esi foi l'usu más habitual del términu n'autores del sieglu XIX, como Alexis de Tocqueville (1838) o Ernest Renan (1883), y namái a partir del sieglu XX, especialmente dende la dómina de la Primer Guerra Mundial,[25] empieza a ser habitual emplegar la pallabra árabe islam, a midida que los estudiosos occidentales (islamólogos, arabistes y orientalistes) promocionen el términu que los musulmanes utilicen pa designar la so propia relixón. El términu "islamismu" yá nun apaez na Encyclopædia of Islam (1913-1938), y nesos años dexa d'usase virtualmente na llingua inglesa.[25]
Remanez en Francia a finales de los años 1970 pa responder a la necesidá de definir les nueves corrientes, que dan una interpretación política ya ideolóxica del islam, y estremales del islam en cuantes que relixón.[25] Pal islamólogo Bruno Étienne,[26] l'acepción actual del términu "islamismu" puede resumise como "l'usu políticu de temes musulmanes movilizaos en reaición a la occidentalización, considerada como agresiva escontra la identidá árabe-musulmana" y "percibida como una protesta antimoderna" polos que nun siguen esta ideoloxía, siendo posible tamién utilizalo en conxunción con calificativos como "islamismu radical".[23]
Nos años 1980 el términu migra del francés al inglés, y escontra finales del sieglu XX nel ámbitu académicu reemplazara a espresiones como "fundamentalismu islámicu", antes bien usaes.[25] Al empiezu paecía trate como un términu más fayadizu pa los autores que simpatizaban colos nuevos movimientos islamistes, o siquier que nun queríen utilizar términos de traces peyoratives (como "fundamentalismu"); pero a midida que ganaba popularidá, pasó a acomuñóse con grupos violentos como'l movimientu talibán o'l GIA, hasta'l puntu que nel usu actual n'Estaos Xuníos, islamism y islamic fundamentalism considérense sinónimos.[25] El Council on American–Islamic Relations[27] ("Conseyu sobre les rellaciones islámicu-estauxunidenses" -CAIR-) quexar de que'l AP Stylebook[28] ("llibru d'estilu" de Associated Press), que primeramente definía "islamista" como "el que sofita'l gobiernu según les lleis del islam [y] que ve'l Corán como modelu políticu" diera pasu a la so identificación con "estremista islámicu" o, peyorativamente, con "los musulmanes que nun nos gusten". Na actualidá definir como "el qu'aboga o sofita un movimientu políticu que favorez la reordenación de gobiernu y sociedá acordies coles lleis prescrites pol islam. Nun tien d'usar se como sinónimu de combatiente, militante, estremista o radical islámicu, que pueden o nun ser islamistes. Cuando seya posible, especifíquese y úsese el nome de la entidá: al-Qaida (o vinculación con al-Qaida), Hezbollah, Taliban, etc. Los que ven el Corán como un modelu políticu engloban un ampliu rangu de musulmanes, dende políticos de partíos mayoritarios hasta los militantes conocíos como yihadistes".[29]
Nacencia, estensión y afitamientu del movimientu islamista
La condición orixinal del movimientu islamista difier según el puntu de vista de cada estudiosu que lo analiza: pa dalgunos, como Daniel Pipes, ye una ideoloxía moderna, que debe más a los "ismos" ya ideoloxíes utópiques europees qu'a la relixón islámica tradicional;[31] pa otros, como Bernard Lewis, coneuta estrechamente coles tradiciones polítiques islámiques, que siempres bazcuyaríen ente'l "quietismu" y el "activismu".
Los argumentos en favor de dambes [tradiciones -activista y quietista-] tán basaes, como los más tempranos argumentos islámicos, nel Llibru Sagráu y nes aiciones y dichos del Profeta. La tradición quietista obviamente fuelga nel Profeta como soberanu, como xuez y como estadista. Pero primero que'l Profeta aportara a un xefe d'Estáu, foi un rebelde. Antes de salir de la Meca a Medina, dond convertir en soberanu, yera un oponente al orde establecíu. Lideró una oposición contra la oligarquía pagana de La Meca y, en ciertu momentu se exilió y formó lo que nel llinguaxe modernu podría llamase un "gobiernu nel exiliu", col que finalmente foi capaz de volver triunfante al so llugar natal y establecer l'Estáu islámicu en La Meca. ... El profeta como rebelde apurrió una suerte de paradigma de revolución-oposición y refugu, retirada y partida, exiliu y regresu. Una y otra vez los movimientos opositores na historia islámica intentaron repitir esti patrón, unos pocos d'ellos con ésitu.
El precursor más importante del islamismu contemporaneu ye la organización Hermanos Musulmanes, fundada n'Exiptu en 1928. Movimientos de tipu similar estender nos años trenta a El Líbanu y Siria, y más tarde a Xordania, Sudán, Iraq ya Irán. Fueron esperimentando una puxanza creciente dende los años ochenta del sieglu XX, frutu, per una parte, del fracasu del modelu denomináu socialismu árabe o nacionalismu árabe, encarnáu pol partíu Baaz (en Siria ya Iraq) o pol naserismu (n'Exiptu); y por otra del trunfu de la revolución islámica n'Irán. Anguaño l'islamismu ta representáu en tolos países con amplios sectores de población musulmana.
Al contrariu de lo que pudiera paecer nuna visión simplificada, l'islamismu políticu nun enllanta filiales en cada país a partir d'una casa matriz;[33] anque nun principiu hubiera una influencia ideolóxica y d'identidá fuerte, más o menos rápido desenvolvíense en cada organización distintes versiones del islamismu que s'afaíen a la realidá de cada país, llegando a tener grandes diferencies o rivalidaes, ya inclusive llegando a la enemistá y militancia en bandos opuestos en conflictos armaos; sicasí, un puntu de mancomún de tolos movimientos islamistes ye'l so oxetivu últimu de construyir un Estáu nel que la llexitimidá seya relixosa, y la so vocación de llucha contra la inxerencia occidental.
Frente a la identificación ente islamismu y fundamentalismu, dellos autores, como Raymond W. Baker,[34]Olivier Roy[35] o Gilles Kepel[36] denominen "post-islamismu" o "nuevu islamismu" a la reconstrucción o reinvención del islam políticu o del islamismu, nel sentíu d'un movimientu social qu'arrenuncia al estremismu en favor d'una reforma cultural de llargu algame, que busca la esencia democrática del Islam y cierta separación ente relixón y sociedá civil.[37] Otros, aportunando en tal identificación, nieguen la posibilidá d'un "islamismu moderáu".[38]
L'islamista moderáu nun esiste; seria como falar de nazis moderaos.
Per otru llau, señalóse la creciente interdependencia ente l'islamismu, que la so cultura política puede nun ser democrática, y les eleiciones, que los islamistes precisen pa caltener la so llexitimidá, y que nun pueden considerase democrátiques si esclúin a los principales grupos islamistes.
Dende ... finales de 2010, l'islam políticu y la democracia fixéronse crecientemente interdependientes. L'alderique sobre si son compatibles ye agora virtualmente obsoleto. Nun pueden sobrevivir unu ensin l'otru.
El sieglu XIX foi un periodu de ebullición intelectual n'Oriente Mediu: renovación intelectual del islam, reforma relixosa al traviés de la educación, la xurisprudencia, etc. Los ulemas tuvieron nel nucleu d'estes reformes. Si hasta'l sieglu XVIII, tolos aspeutos de la sociedá nel Imperiu otomanu taben apoderaos pola relixón, esto camudó sópito. Col cayente de dichu Imperiu intentáronse reformar les estructures, buscando asonsañar el modelu de los países europeos (tanzimat "reorganización"). A partir sobremanera de 1830 empezaron les reformes y la modernización d'estructures (exércitu, alministración, enseñanza, tributos, etc.); munchos estudiantes allegaron a distintos países d'Europa, tomándolos como modelu de modernización (Yeni Osmanlilar -"mozos otomanos"-, Jön Türkler -"mozos turcos"-).
El deséu de renovación, la busca de respuestes a la debacle otomana, llevó a preguntar si yera l'islam la causa de la so debilidá y atrasu. Esta reflexón emburrió al cleru a preguntar poles causes de la situación y a tratar d'integrar los elementos de la modernidá na relixón. D'esti reformismu surden trés corrientes:
Corriente lliberal: (Ali Abdel Raziq, L´islam et les fondements de pouvoir, 1925)[41] la relixón abrir a los valores lliberales. Niégase que'l califatu tenga fundamentu relixosu; si Mahoma nun yera un políticu, por tanto la relixón nun tendría d'encontar un Estáu musulmán. Sicasí, nun s'acusa a la relixón l'orixe de la debacle: sería l'ausencia d'adopción de los valores lliberales lo que pondría n'inferioridá a los pueblos musulmanes frente a Occidente. Surde una separación ente lo político y lo relixoso, un "lliberalismu musulmán".[8]
Corriente islamista: Europa nun ye un modelu a siguir, sinón l'enemigu. Fórmense los primeros grandes movimientos islamistes; el más importante, los Hermanos Musulmanes, creáu en 1928 por Hassan al-Banna. Nun pon l'acentu sobre la práutica relixosa en sí o sobre la xaria, sinón nuna aición político y social; aportuna sobre la noción de xusticia social que tien de siguise al traviés del Estáu.
L'islamismu, como respuesta a la situación histórica, desea un Estáu basáu nel islam que rediseñe una nueva sociedá. Según esta corriente, tien de tratase de vivir nel senu de la hermandá ente musulmanes según un modelu políticu islámicu qu'escluya modelos llaicos como'l comunista o'l lliberal.
L'islamismu ente los musulmanes de los países occidentales
La esistencia de musulmanes nos países occidentales supunxo l'apaición d'islamismu políticu nes sos distintes formes, según la d'actitúes de refuga.[44]
N'Estaos Xuníos, la organización denomada Nation of Islam ("nación del islam") cobró protagonismu na comunidá negra como unu de los movimientos en contra de la segregación racial (inclusive como movimientu terrorista en dalguna de les sos faiciones) dende mediaos del sieglu XX, (Elijah Muhammad, Malcolm X, Louis Farrakhan,[45]marcha d'un millón d'homes,[46] 16 d'ochobre de 1995).
Nos países europeos, na so mayor parte ye consecuencia de la emigración (del subcontinente indiu en Gran Bretaña,[48] del norte d'África en Francia y n'España, de Turquía n'Alemaña), y parcialmente por conversiones. La radicalización islamista, señalóse como parte de los problemes que se dan xunto a otros problemes d'integración nos países d'acoyida, y que se fadría más visible nes segundes y terceres xeneraciones, especialmente cuando se formen ghettos d'esclusión social (dificultaes educatives y llaborales, delincuencia xuvenil, drogadicción) nes periferies urbanes (la banlieu de les ciudaes franceses). Ye significativu que tantu o más que les mezquites sían les cárceles los llugares onde se producen les captaciones de los nuevos miembros d'organizaciones yihadistes.[49] Na retórica reivindicativa del yihadismu, son frecuentes les alusiones al pasáu musulmán d'España (Al-Andalus) como un estímulu pa la so recuperación pol islam.[50]
...dos son los rellatos que s'enfrenten na cuestión sobre la compatibilidá ente la cultura musulmana y la sociedá francesa. Según el dominante, el problema principal ye l'islam, porque asitia la llealtá a la comunidá de creyentes percima de la llealtá a la nación. Nun acepta crítiques, nun vence en materia de normes y valores, y xustifica ciertos tipos de violencia como la yihad. Pa los partidarios d'esti rellatu, la única solución ye una reforma teolóxica que xenere un “bon” islam, conducente a una relixón lliberal, feminista y abierta a los homosexuales. Periodistes y políticos nun dexen de dir detrás de los “bonos musulmanes” y de emplazarlos a amosar los sos credenciales de “moderaos”.
Per otra parte, munchos musulmanes, llaicos o creyentes, col sofitu d'una izquierda multiculturalista, aducen que la radicalización nun procede del islam, sinón de mozos alienados que son víctimes del racismu y l'esclusión, y que'l verdaderu problema ye la islamofobia. Conderguen el terrorismu de la que denuncien una bederre reaición que podría radicalizar a más nuevos musulmanes.
El problema ye que los dos rellatos presuponen la esistencia d'una comunidá musulmana” francesa de la que los terroristes seríen una especie de “vanguardia”. La yuxtaposición de dambos condució a un puntu muertu. Pa superalo, primero ye necesariu tener en cuenta dellos fechos innegables, que nun queremos reconocer porque nos demuestren que los mozos radicalizaos nun son de nenguna manera la vanguardia o los voceros de la población musulmana y que, en realidá, en Francia nun esiste una comunidá musulmana”.
Los mozos radicalizaos, unviándose mayormente a una imaxinaria redolada política musulmán (la umma d'antaño), tán tan deliberadamente engarraos col islam de los sos padres como col conxuntu de la cultura musulmana. Invéntense un islam que s'opón a Occidente. Vienen de la periferia del mundu musulmán. Lo que los induz a actuar son los rumbos de violencia qu'amuesen los medios de comunicación occidentales. Encarnen una rotura xeneracional (los sos padres agora llamen a la policía cuando los sos fíos dir a Siria) y nun tienen rellación nin cola comunidá relixosa local nin coles mezquites del barriu.
Esos mozos se autorradicalizan n'Internet, buscando una yihad global. Nun-yos interesen problemes concretos del mundu musulmán como Palestina. En poques pallabres, nun aspiren a la islamización de la sociedá na que viven, sinón a la materialización de la so enfermiza fantasía heroica (“Venguemos al profeta Mahoma”, proclamaben dalgunos de los asesinos de Charlie Hebdo [7 de xineru de 2015]).
...
Si nel nivel llocal, nos barrios, hai ciertos tipos de comunidá, nun esiste tal cosa nel nivel nacional. Los musulmanes de Francia nunca quixeron entamar instituciones representatives y nin siquier el más amenorgáu grupu de presión musulmán. Nun hai nicios de que se vaya a crear un partíu políticu islámicu. Na esfera política francesa los candidatos d'orixe musulmán atópense tremaos por tol espectru (inclusive na estrema derecha). Nun hai un votu musulmán”.
Tampoco hai una rede d'escueles confesionales musulmanes (en Francia esisten menos de 10), nin movilización nes cais (nenguna manifestación en redol a una causa musulmana atraxo a más d'unos pocos miles de persones) y casi nun hai grandes mezquites (casi siempres financiaes con dineru del esterior), solo un puñáu de pequeñes mezquites locales.
...
Sicasí, lo mesmo la izquierda que la derecha nun dexen de falar de la famosa comunidá musulmana, tantu pa denunciar la so negativa a integrase como pa calificala de víctima de la islamofobia. Esos dos rellatos engarraos basar na mesma fantasía: una comunidá musulmana imaxinaria.
En Francia nun hai una comunidá musulmana, sinón una población musulmana.
Sieglu IX: Dende'l fracasu de los califes abasíes na so pretensión d'afitar una única ortodoxa (mihna -"procesu" o "prueba"-, lo más paecío a una inquisición qu'hubo nel mundu islámicu y que funcionó ente 833 y 848), quedó claro que nel islam el poder nun decide en materies d'ortodoxa relixosa, y que la llexislación nun ye un poder del Estáu; la interpretación d'una y otra ye función d'individuos particulares qu'algamen una posición de prestíu pola so erudición y reconocencia ente los sos pares, y que, anque pueden considerase como parte d'una "esfera relixosa" estremada de la "esfera política", nun ye equivalente al cleru estamental propiu de la Europa cristiana feudal y del Antiguu Réxime, sinón que funciona de "amortiguador" ente'l poder y el pueblu.[53] Pola mesma dómina Ahmad Ibn Hanbal realiza la primer interpretación athari[54] ("textualista", literalista) del islam, sofitada na reivindicación de los salaf[55] ("ancestros") y la condena de cualquier innovación teolóxica (bid'ah).[56]
Sieglu X: Al-Asari funda la escuela asari de teoloxía, que subordina la filosofía a los dogmes del islam, nuna reaición contra'l racionalismu de la escuela mu'tazili. Nel sieglu XI la escuela asari foi popularizada por Al-Ghazali (qu'apostó contra Avicena -Tahafut al-Falasifa, "Destrucción de los filósofos"-, y foi de la mesma respondíu por Averroes -´Tahafut al-Tahafut, "Destrucción de la Destrucción"-).[57]
Sieglos XIII y XIV: Ibn Taimiya[58] (1263-1328), especialista en lleis de Damascu, fala del regresu a los raigaños del Islam. Los sos discípulos Ibn Al-Qayyim y Ibn Kathîr[59] tamién son bien citaos polos islamistes de la Edá Contemporánea.
Los oríxenes remotos han de buscase nel bagdadí Ibn Hanbal, qu'allá pol sieglu IX propunxo una llectura del Corán apegada a la so lliteralidá p'amenorgar les querelles abiertes ente los musulmanes, al calor de la disparidad d'interpretaciones que se desenvolviera tres la muerte del Profeta.
Ibn Hanbal, que tenía un enfotu pacificador [... el doctor de Bagdag yera por demás esixente nes obligaciones del cultu y lliberal no que se refier a la costume], sería, por eses paradoxes de la Historia, el presupuestu doctrinal de quien dellos sieglos más tarde, a empiezos del sieglu XIV, sentaría les bases del Islam más violentu, sofitáu sobre la yihad como pilastra fundamental, ya interpretando esti conceutu, venceyáu al martiriu y l'esfuerciu de los primeros musulmanes nos años en que la nueva relixón yera escorrida, nun sentíu bien particular: non tanto defensivu como agresivu. Trátase del teólogu siriu Ibn Taymiyya, quien, como reaición al saquéu de Bagdag polos mongoles, y tratando de rebatir la visión universalista que defendíen los sufíes, construyó la doctrina d'un Islam zarráu, militante y combativu. Partiendo de la unicidá absoluta de Dios y la negación de cualesquier otru cultu (como por casu, el de los santos), condergó toa forma de intercesión y propunxo una llectura rigorista de la llei islámica, nuna obra non por azar titulada La política en nome de la llei divina pa restablecer l'orde nos asuntos del pastor y el fatáu; un llibru d'apenes 100 páxines que como señala Abdelwahab Meddeb foi generosamente editáu n'ediciones populares que contribuyeron al so espardimientu.
Sobre Ibn Taymiyya tenemos un testimoniu contemporaneu, el del viaxeru tangerino Ibn Battuta, que percorrió'l mundu islámicu a empiezos del sieglu XIV y que al pasar por Damascu repara lo siguiente: "Ente los grandes alfaquíes hanbalíes [siguidores de Ibn Hanbal] de Damascu cuntábase Taqi ed-Din b. Taymiyya, home bien apreciáu, capaz de falar sobre les ciencies toes, pero daqué había na so mente tresmanáu y yera que los damascenos honrábenlu en demasía y él les sermoneaba dende lo alto del púlpitu". De siguío refier Ibn Battuta una serie de discutinios protagonizaos pol alfaquí, y cómo en toes elles foi desautorizáu pol restu de los alfaquíes bagdadíes y acabó sufriendo prisión, polo esviao de les sos enseñances. Él ye la piedra angular del actual integrismu.[60]
Puede dicise por tanto qu'hasta la cayida del califatu abasida en 1258 inclusive los interpretes más batallosos de la yihad menor entendíen que se trataba d'un derechu, non d'una obligación, de combatir a los “cafres” [kafir -infieles-], nunca a los mesmos musulmanes, que los sos conflictos taben seya que non sancionaos pol refugu coránicu a la guerra civil o inestabilidá (fitna). Nun va ser hasta la fetua qu'escribió Ahmad Ibn Taymiyya contra los mongoles en 1303 qu'un escoliasta de sonadía llamaba a una guerra santa obligatoria contra otros musulmanes, creando'l precedente de la guerra total” declarada por Abu Musab al Zarqawi en 2005 contra los chíitas iraquies. Ibn Taymiyya ta consideráu'l padre intelectual del sunismu radical modernu, especialmente pola so intransixencia nel procesu xudicial contra Assef al-Nasrani, un cristianu que foi acusáu de blasfemia y perdonáu en 1293 pol emir siriu so la promesa de la conversión, y que según Ibn Taymiyya tenía de ser executáu con independencia de cual fora la so credo.[61]
Sieglu XVIII: Defínese'l salafismu o wahhabismu por Muhammad ibn Abd-al-Wahhab (los sos siguidores prefieren denominase Ahl at-Tawhid -"los monoteístes", o "los de la unidá" o "unicidá"-), doctrina que defende la vuelta a formar vida "piadosa" de les primeres trés xeneraciones de musulmanes (los salaf).[55] La so rellación con Mohammed bin Saud,[62] el fundador de la Casa de Saud, convirtió'l so movimientu nel dominante en Arabia.
La segunda metá del sieglu XIX y l'empiezu del sieglu XX ye la dómina del reformismu islámicu[63] o modernismu islámicu[11] (Al-Nahda -"renacencia" o "espertar", que tamién ye un movimientu lliterariu-). Jamal al-Din al-Afghani (1837-1897), Muhammad Abduh (1849-1905) y Rashid Rida (1865-1935) proponen una sociedá islámica rexida pola xaria, y refuguen cualesquier "innovación censurable" (bid'ah) nel islam: la denominación de la so postura (islah[64] -"reforma", "arreglu", "meyora"-) implica la denuncia de la "degradación" o "corrupción" (fasad)[65] que ven nel so tiempu.[66] Abduh y Rida son calificaos de "modernistes islámicos", "la primer respuesta ideolóxica musulmana al desafíu de la cultura occidental. Empezada na India y Exiptu na segunda parte del sieglu XIX... reflexa'l trabayu d'un grupu d'eruditos musulmanes d'opiniones coincidentes que realicen una reexaminación crítica de los conceutos y métodos clásicos de la xurisprudencia y formulen un nuevu aproximamientu a la teoloxía islámica[67] y la exéxesis del Corán. Esti nuevu aproximamientu, que nun ye nin más nin menos qu'una rebelión abierta contra la ortodoxa islámica, desenvolvió una sorprendente compatibilidá coles idees de la Ilustración").[11] Na India sol dominiu británicu surde'l movimientu Ahl-i Hadith (Syed Nazeer Husain y Siddiq Hasan Khan)[68] y darréu el movimientu Deobandi (1867), que se caracteriza por una estricta adhesión a la sunna[69] y una énfasis na sharia y la tasawwuf (la espiritualidá sufí). Revuelta del tabacu (Irán, 1891).[70]
1926: Tres el so segundu pelegrinaxe a La Meca, Muhammad Ilyas Kandhlawi, del movimientu Deobandi, funda'l Yamaat Tabligh ("grupu de predicadores") pa responder a lo que percibe como una perda d'influencia del islam na rexón de Mewat (norte de la India). El so lema ye "¡musulmanes, faéivos musulmanes!", y pon como modelu de vida'l de la dómina de Mahoma, ejemplificado nel mandatu coránicu: "imponer el bien y prohibir el mal".[71]
[A la entruga] ¿Por qué nun se concede a los musulmanes la gobernación y el lideralgu nel mundu? [ Ilyas contestó:] Cuando nun cumplimos los mandamientos de Alá y nun abstenemos de lo prohibío nes nueses vides personales sobre los que tenemos el control total, ensin nenguna torga o compulsión, entós ¿cómo ye posible que se nos confíe'l gobiernu d'esti mundu?. Ye namái al traviés de la decisión de Alá que puede concedese a los creyentes el gobiernu na tierra, asina que tienen de buscar la so prestar [el de Alá] y establecer les sos lleis [les de Alá] nesti mundu. Agora bien, cuando nun lo tamos faciendo nel ámbitu suxetu a nuesa mesma eleición (nes nueses vides individuales), ¿cómo puede esperase que si mañana se nos dan les riendes del gobiernu, vamos facer?[72]
1928: Hassan al-Banna funda'l movimientu de los Hermanos Musulmanes n'Exiptu, la primer organización políticu/relixosa islámica moderna.
Amás de Rida, otra inflúi sobre al-Banna foi'l fascismu. Ellí onde los fascistes aportunaben na supremacía del venceyu racial, l'imán defendía'l "nacionalismu islámico". Sofitaba, amás, l'usu de la violencia pa enfrentase a los que s'interpunxeren nel so camín, entamaba concentraciones multitudinaries... demandaba llealtá total ya incuestionable a la so persona... Con al-Banna l'islam convertir nun movimientu totalitariu destináu a regular tolos aspeutos de la vida, tanto individual como social y política.[57]
1941: Sayyid Abul Ala Maududi,[73] alumnu del movimientu Deobandi, funda la Jamaat-e-Islami, una organización política con muncha influencia en Paquistán, la India, Bangladesh y Sri Lanka.
L'islam desea destruyir tolos Estaos y gobiernos de cualesquier parte de la cara de la tierra que s'opongan a la ideoloxía y programa del islam, ensin importar el país o nación que gobiernen. ... L'islam rique la tierra, non a cencielles una porción d'ella, sinón el planeta enteru... porque la entera humanidá tendría de beneficiase... l'oxetivu de la yihad islámica ye esaniciar el dominiu d'un sistema a-islámicu y establecer nel so llugar el dominiu d'un sistema d'Estáu islámicu.
... Un Estáu islámicu ye un Estáu musulmán, pero un Estáu musulmán nun ye un Estáu islámicu nun siendo que la Constitución del Estáu tea basada nel Sagráu Corán y na Sunna.
... La Sharia ye un completu esquema de vida y un orde social que lu toma tou, onde nada sobra y nada falta.
... Si una sociedá islámica conscientemente resuelve nun aceptar la Sharia, y decide llexislar la so propia constitución y lleis o tomales de cualesquier otra fonte en cuenta de la Sharia, tal sociedá ruempe'l so contratu con Dios y pierde el so derechu a ser llamada "islámica".
.... [El nacionalismu ye] un conceutu occidental qu'estrema al mundu musulmán y asina enllarga la supremacía de les potencies imperialistes occidentales.[74]
1954 y 1965: El presidente exipciu Nasser ilegaliza a los Hermanos Musulmanes. Los sos líderes son encarcelaos (Hassan al-Hudaybi,[75] hasta la so muerte en 1973) o executaos (Sayyid Qutb, en 1966), y van ser les principales influencies intelectuales del integrismu islámicu contemporaneu:
Nel Islam la soberanía correspuende a Dios y la so autoridá tien de prevalecer nel corazón y na conciencia, n'asuntos rellacionaos cola observancia relixosa y nes cuestiones de la vida cotidiana. La tierra pertenez a Dios y debería purificarse pa Dios, y nun puede ser purificada mientres l'estandarte de 'Nun hai más dios que Dios' nun s'arrobinara pol planeta
(la obra de Hudaby, Du'at la Qudat -"predicadores, non xueces"-, considérase una respuesta a les sos tesis, en parte a favor y en parte en contra).
1967: La derrota de les tropes árabes a manes d'Israel na Guerra de los Seis Díes fai aumentar el refugu escontra les polítiques nacionalista y secular, y favorez una rápida espansión del islamismu políticu.
1973: Cola crisis del petroleu, Arabia Saudita y el wahhabismu ganen influencia nel mundu islámicu faciendo usu de los ingresos llograos a partir de les sos reserves de petroleu.
1978: El xeneral Muhammad Zia-ul-Haq, presidente de Paquistán, impon la "sharización" o "islamización" (en 1979 apruébense les "lleis hudud",[78] imposición de castigos hadd y tazir, propios de la xaria, pal adulteriu, la fornicación extramarital -zina-, l'acusación falsa d'esos delitos -qazf-, el robu o'l consumu d'alcohol).
1979: El ayatolá Khomeini dirixe la revolución iranina, que sustitúi la monarquía del Shah Pahlavi por un Estáu islámicu con una verdadera teocracia de clérigos (velayet-y-faqih -"tutela" o "soberanía del doctu"-).[79] Empieza la ocupación soviética d'Afganistán y la resistencia islámica contra ella; países musulmanes y Estaos Xuníos unvien ayuda a los rebeldes afganistanos, a los que se suman miles de muyahidin (voluntarios musulmanes qu'alleguen a lluchar na yihad). En Sudán, el Frente Nacional Islámicu[80] (FNI) de Hasan al-Turabi entra al gobiernu del país (anque la imposición de la sharia nun se fixo sinón nel periodu 1983-1985, y nuevamente dende 1989). N'Iraq, Sadam Husein depura'l partíu Baaz (hasta entós llaicu, socialista y nacionalista panárabe), alloñándose de Siria y islamizándose.[81] Al añu siguiente empieza la Guerra Irán-Iraq o primer guerra del Golfu (1908-1989).
Dende'l principiu de la revolución la xente glayaba: "Ala akbar" ("Alá ye grande"), y "Queremos una república islámica". Esto yera lo que quería'l pueblu. Dende l'empiezu de la revolución, dellos grupos empezaron a crear problemes. Unos dicíen que queríen namái una república; otros, que queríen una república democrática, y otros, una república islámica democrática. El 98,2% del nuesu pueblu votó a favor de la República Islámica. Los grupos que se partíen el 2% restante empezaron a crear problemes. ¿Qué quieren los que conspiren contra la República Islámica cuando dicen que nun se-yos dio espaciu pa les sos actividaes? Si nun violen la Constitución, van tener llibertá.
La democracia ye una nueva relixón. La llexislación nel Islam ye un derechu de Dios, pero la llexislación na democracia ye un derechu del pueblu. Trátase, pos, d'una nueva relixón basada en glorificar al pueblu y da-y los derechos y les carauterístiques divines. La democracia ye asociacionismu con Dios ya infidelidá manifiesta. Dios dixo "la decisión pertenez namái a Dios. Él ordenó que nun sirváis a naide sinón a Él".
1982: La ocupación israelina del sur d'El Líbanu intensifica la radicalización del partíu islamista Amal (chiíta pro-siriu) y l'organización d'un nuevu grupu islamista radical: Hezbollah (chiíta pro-iranín), fundáu oficialmente en 1985 coles mires d'espulsar a toes “les entidaes colonialistes” del país, y de destruyir Israel.
1989: Fundir n'Arxelia'l Frente Islámicu de Salvación (FIS) que, dos años más tarde, va ganar les eleiciones llexislatives del país y va ser quitáu de faese col gobiernu d'Arxelia con un golpe d'estáu protagonizáu pol exércitu. El ayatola Khomeini, pocos meses antes de morrer, llanza una fetua contra Salman Rushdie por Los versos satánicos. De magar, l'escritor vive escondíu y los rellacionaos col llibru sufrieron dellos ataques, incluyendo l'asesinatu d'unu de los traductores. La retirada soviética d'Afganistán manifiesta l'ésitu de los muyahidin, parte de los cualos permanecen nel país integraos nes estructures del movimientu talibán agora nel poder, otros muévense a combatir n'otros conflictos con presencia de musulmanes, radicalizándolos (como la guerra de Somalia, dende 1991, la guerra de Bosnia, 1992-1996, o la guerra de Chechenia, dende 1994), y el restu vuelven a los sos países d'orixe per tol mundu, onde actúen d'axentes movilizadores del islamismu radical nes comunidaes musulmanes.[84]
1990: Tres la so derrota ante Irán, l'Iraq de Sadam Husein invade Kuwait, empecipiando la segunda Guerra del Golfu, na que les monarquíes árabes se alían con Estaos Xuníos y un grupu de países occidentales, coalición que consigue retomar el control de Kuwait (una zona clave na producción y distribución del petroleu) al añu siguiente. La monarquía saudina queda desprestixada ante l'islamismu por dexar la presencia en Arabia de tropes "infieles" (el títulu protocolariu y función relixosa de la monarquía saudina ye la curia de los santos llugares). Pa recuperar la so influencia, Arabia Saudita utiliza parte de les sos inmmensas rentes del petroleu nel financiamientu de grupos islamistes y madrases per tol mundu, procurando la so orientación escontra'l wahabismu.
1997: Fetua conxunta d'al-Zawahiri (Yihad Islámica) y Osama Bin Laden (Al Qaeda) qu'ordena un "frente islámicu mundial pa la yihad contra los xudíos y los cruzaos", legitimando los ataques a los estauxunidenses y los sos aliaos, civiles y militares, onde quiera que s'atoparen.[57] Bin Laden, n'agostu de 1996, dende Afganistán, declarara la guerra "contra los americanos qu'ocupen la tierra de los dos llugares sagraos", con una estratexa asimétrica y a escala mundial (yihad global).[84]
Nun hai zona del mundu ensin presencia de movimientos islamistes.[86] Pola so propia naturaleza, la mayor parte de los movimientos islamistes, anque surdan nun país concretu, tienen vocación d'estendese a la totalidá de la comunidá de creyentes musulmanes (umma) o a la totalidá de los países musulmanes (dar al Islam); en dellos casos, inclusive restaurar el califatu (califatu mundial).[87] La so calificación de "moderaos" o "radicales" ye más o menos problemática según los casos; tocantes a la so llegalidá depende de la situación política de cada unu de los Estaos en que s'enllanten. El so grau de rellación con actividaes violentes ye bien distintu; dellos d'ellos tán consideraos como organizaciones terroristes.
País o Ámbitu
Movimientu/os
Internacional
Al-Dawla al-Islāmīyá ("Estáu islámicu" -tamién citáu pol so acrónimu n'inglés: Isis, o n'árabe: Dais o Daes-, enllantáu como autoridá de fechu nun ampliu territoriu ente Siria ya Iraq, reclamó la reconocencia de tolos musulmanes como califatu) · Al Qaeda al Yihad (al-Quaeda o al-Quaida, "la base pa la yihad", surdida en Paquistán y Afganistán, identificáronse-y grupos per tol mundu) · Harakat al-dschihād al-islāmī ("movimientu pa la yihad islámica" o a cencielles "yihad islámica" -jihād o ǧihād-, surdida n'Exiptu y estendida per distintos países islámicos) · Hizb ut-Tahrir ("Partíu de la Lliberación", surdíu en Palestina, estender per tol mundu) · Yami'at al-Ijwan al-Muslimin ("sociedá de los hermanos musulmanes", surdida n'Exiptu, estender per tol mundu) · Tablighi Jamaat ("sociedá pa la espansión de la fe" o "grupu de predicadores", surdida na India, estender per tol mundu)
Ḥizb Al-ʿAdālah Wal-Tanmiyah ("Partíu de la Xusticia y del Desenvolvimientu", llegalizáu y calificáu de "moderáu") · Al Adl Wal Ihsane ("Xusticia y Caridá", non llegalizáu pero toleráu, calificáu de radical pero non violentu)
Edward Said analiza la forma en que s'aburuya la imaxe del islam (islamofobia, crítiques al islam) nos medios de comunicación occidentales, que na era de la información determinen bien selectivamente qué se presenta y cómo: la opresión, particularmente escontra la muyer, les prohibiciones, la crueldá y el anti-intelectualismu, rellacionándolo col fanatismu y los conflictos mundiales; y despintando o refugando les traces potencialmente positives de la relixón y el mundu islámicu.[132]
Tocantes a la rellación ente islamismu y medios de comunicación,[133][134] ye bidireccional: l'islamismu ye unu más de los grandes productores de materia primo d'información pa los medios (conteníos de too tipo -suceso, opiniones, declaraciones, imáxenes-), que se presenten con un fuerte componente d'estereotipos y estigmatización; ente que pa los movimientos islamistes los medios son una ferramienta fundamental nes sos estratexes de comunicación, que nel casu de los movimientos violentos úsase como una verdadera arma (propaganda, desinformación, mieu, imitación).
Tocantes a los productos de ficción en cine y televisión, particularmente los d'Estaos Xuníos,[141] fueron oxetu de particular analís, que detecta tanto'l tratamientu estereotipáu de la visión negativa del islamismu radical como'l so opuestu (l'enfoque autocríticu).[142]
Los cuatro plumes (delles películes, dende 1921, ambientadas na guerra del Mahdi[144] -finales del sieglu XIX-, esploten l'estereotipu de la violencia de les mases fanatizadas y el lideralgu mesiánicu)
Beau Geste (delles películes, dende 1926, ambientadas nel Sahara)
Lawrence of Arabia (1962, ambientada nel frente d'Oriente Mediu mientres la Primer Guerra Mundial)
Muncho menos espardimientu adquieren los productos audiovisuales similares producíos nos países musulmanes, siendo una esceición la película turca Kurtlar Vadisi (2006).
Delles coproducciones europees con países musulmanes, como Persépolis (2007) o La Source des femmes (2011) reflexen aspeutos pocu convencionales de la tema.
Tamién se desenvolvieron videoxuegos con conteníos más o menos violentos ambientados en redolaes rellacionaes col islamismu; y analizóse la so capacidá pa desenvolver respuestes negatives nos sos usuarios.[145]
Los Estaos islámicos o los sistemes xudiciales "sharificados", qu'apliquen la xaria, imponen castigos hadd y tazir pal adulteriu, la fornicación extramarital -zina- y l'acusación falsa d'esos delitos -qazf-; por casu, nes "lleis hudud"[78] de Paquistán.
Mut'ah[148] y Nikah Misyar[149] son denominaciones sunnita y chiíta respeutivamente pa un tipu de matrimoniu temporal, que s'usa como xustificación de la esplotación sexual nel contestu del yihadismu.
La publicación en 2009 d'un llibru de sexoloxía pola emiratina Widad Lutah causó un bultable discutiniu.
Nun puedes igualar a una muyer que tien que da-y el pechu al so fíu con un home. Nun puedes faer que les muyeres facer tou como los homes igual que fixeron los rexímenes comunistes. Esto va contra la so naturaleza delicada ... [Citando una frase atribuyida al profeta Mahoma] «el Paraísu topar a los pies de les madres» ... La nuesa relixón definió una posición pa les muyeres: la maternidá. Delles persones pueden entender esto, ente qu'otres nun pueden. Nun puede esplicase a les feministes porque nun acepten el conceutu de maternidá.
La mayoría son nueves que tán nuna etapa de transición nes sos vides estudiantes o inmigrantes nuna dómina de cambéu ente trabayos o pareya -que dexaron a la so familia y busquen otra que dea sentíu a la so vida ... trés de cada cuatro persones que se xunen a la yihad facer al traviés d'amigos. El 15% al traviés de familiares ... Bien pocos son captaos nes mezquites ... Les persones marxinaes son especialmente susceptibles a los cantares de serena de la yihad, pero tamién lu son los mozos de clase media que quieren dexar la so buelga nel mundu.
Hasta 2012 el 80 per cientu de los casos [de captación] tenía llugar en prisiones y llugares de cultu; a partir de 2012 el 80 per cientu tien llugar al traviés d'Internet y les redes sociales.
La terminoloxía utilizada nel discursu islamista y nos estudios sobre l'islamismu abonda en términos árabes (en dellos casos perses o d'otres llingües usaes en distintes partes del mundu islámicu) pa conceutos relixosos y políticos difícilmente traducibles o usaos direutamente n'árabe independientemente del idioma nel que se realicen, lo que los codifica y constitúyese en parte non despreciable de la so propia naturaleza como llinguaxe políticu; y, cuando s'utilicen pa definir al "otru", como una estratexa de deshumanización.[157]
Al-lāh ("Dios", el dios únicu -el términu pa referise a los dioses de les relixones politeístes, o al conceutu de divinidá, ye 'ilāh-; la hispanización de la pallabra árabe Al-lāh ye "Alá", úsase tantu esti términu como'l de "Dios" nes traducciones y polos musulmanes hispanofalantes. El DRAE defini "Alá" como "nome que dan a Dios los musulmanes y, polo xeneral, quien falen árabe". Tien De escribise con mayúscula: "Escribir con inicial mayúscula les pallabres siguientes:... Los nomes de divinidaes: Dios, Jehová, Alá, Afrodita, Xúpiter, Amón".) Ye habitual empezar los documentos cola basmala (fórmula ritual de invocación: bismi-llāhi r-raḥmānin r-raḥīm -"nel nome de Dios, el Clemente, el Misericordiosu"-). El númberu de nomes de Dios nel islam ye de noventa y nueve (atributos[158] como al-Haqq -la verdá-, al-'Aleem -el omnisciente-, al-Hakeem -el más sabiu-, al-Awwaal y al-Aakhir -el primeru y el postreru, como na advocación cristiana "alfa y omega"-, al-'Aliy -el más altu o peraltu-, al-'Azeem -el toupoderosu-, al-Kabeer -el más grande-).[159]
Muslim[160] ("el que se somete a Dios" -la pallabra castellana ye "musulmán"-) y islam ("sumisión[161] a Dios", la relixón de los musulmanes; les espresiones castellanes clásiques pa denominala yeren "llei de Mahoma", "secta de Mahoma" o "relixón de Mahoma", menos frecuentemente con una sola pallabra: "mahometismu" -"mahometanu" pa lo relativo a esa relixón, incluyendo al que la profesa-; anguaño'l DRAE define "islam" con dos acepciones: sinónimu de "islamismu" [sic] y "conxuntu de los homes y pueblos que siguen esta relixón" -yá que define "islamismu" como'l "conxuntu de dogmes y preceptos morales que constitúin la relixón de Mahoma", anque define "islamista" como "relativu al integrismu musulmán" y "partidariu de dichu movimientu"-, tien d'escribise con minúscula -"nomes de les relixones, con inicial minúscula"-).[162][163]
Mu'min[164] ("creyente", el musulmán que tien completa sumisión a la voluntá de Dios y una fe firme). El musulmán tien de ser, primero de too, un abd ("esclavu", "sirviente", "adorador") que "respeta los derechos de Dios": "a Dios hai que tratalo como Dios".[165]
Rasul ("unviáu", "mensaxeru" o "apóstol", especialmente usáu pa designar a Mahoma, rasūl Allāh -"mensaxeru de Dios"-; cada vez que s'usa'l so nome suelse acompañar de la espresión sala Allahu aleihim wa salam -"que la paz y les bendiciones de Dios sían con él"-) y nabi ("profeta", que s'utiliza pa los demás profetes del islam, ente los que tán distintos personaxes de la Biblia hebrea -Adán, Noé, Abraham, Ismael, Moisés, etc.-, Xuan el Bautista y Xesucristu).
Arkān al-Islām o arkān al-dīn (los "cinco pilares del islam" o "de la relixón-fe-forma de vida", qu'identifiquen al musulmán y estremar del que nun lo ye): shahadah (oficiu de fe: lā ʾilāhai ʾillā-llāh, muhammadun rasūlu-llāh -"nun hai más dios que Alá y Mahoma ye'l so profeta"-, l'oficiu de fe simplificada ye'l takbir: A el·lahu-àkbar -"Dios ye'l más grande"-, el conxuntu de lo qu'un musulmán tien de creer ye'l aqidah[166] -"nuedu", equivalente al conceutu de "credo"-), salat (صلاة, los cinco oraciones diaries), zakat (obligación de dar llimosna), sawm (ayunu y autocontrol nel mes de Ramadán) y hajj (حَجّ, pelegrinaxe a la Meca, al que solo tán obligaos los mustati, los que tienen istita'ah[167] -"capacidá" física y riqueza abonda pa realizalo-).
Umma (امة, la comunidá de creyentes, entendida al empar como comunidá relixosa y como comunidá política -"nación del islam"-).
Watan[168] (أوطان, "patria" o "nación") tien un usu más llaicu (al-Watan al-Arabi -"la nación árabe"- yera utilizáu pol Baaz, y Türk Vatani -"la nación turca"- nel ámbitu nacionalista turcu).
Murtadd ("apóstata", "renegáu", "traidor"), ridda o irtidād ("volver el llombu", apostasía -delito que la so pena ye la muerte-; dase cuando s'abandona l'islam, tanto si ye por otra relixón -mushrik, "paganu", si adorar a otru que nun seya Dios- o pa ser atéu -mulhad, mulhid,[170]zindiq ("llibrepensador"), ilhad ("esviación"),[171]dahriyya, dahri (escuela de pensamientu atea del sieglu VIII)[172]-);[173] les cañes principales nun consideren musulmanes, sinón "apóstates", a los ahmadíes y a los bahais.
Ahl al- Kitâb ("xentes del llibru", xudíos y cristianos); históricamente yeren estremaos en dos categoríes: los que vivíen en Dar al Islam ("la tierra del islam", los países musulmanes) yeren dhimmi ("protexíos" y sometíos al pagu d'impuestos especiales -yizia-), si vivíen en Dar al-Harb ("la tierra de la guerra", el restu del mundu) yeren harbiyun (suel ser traducíu como "infieles"). Darréu creáronse categoríes entemedies: Dar al-Kufr (el territoriu apoderáu por "heréticos") y Dar al-Suhl (el territoriu apoderáu por infieles colos que s'hai de caltener rellaciones pacífiques). El términu salibi ("cruzáu", al-gharb al salibi -"cruciaos d'Occidente"-) utilizar de forma denigratoria pa referise a los cristianos, o genéricamente a Occidente, como opresores de los musulmanes[174] (esti usu ye recién, de la Edá Contemporánea, na Edá Media los cruzaos yeren denominaos al-franj -"francos"-).[175] Otru términu pa referise a los cristianos ye'l de nasara ("nazarenos" -en singular nasrani-), como na espresión coránica kwn hudan aw nasara ("ser xudíos o cristianos"),[176] anque la forma más habitual de referise a los xudíos ye yahud (términu que tamién se refier a los descendientes de Hud).[177] La denominación que los cristianos árabes dar a sigo mesmos ye la de masihiyyun ("siguidores de Cristu").[178]
Kafir (en plural kuffar -"infiel", "infieles"-, de kufr -"incredulidá"-, el que nun cree nes verdaes del islam), takfir[179] (la declaración de daquién como kafir) y takfiri[180] (el que realiza un takfir).[13]
Munafiq[181] ("hipócrita", el qu'aparentemente ye musulmán pero en realidá ye un kafir -"infiel"-, anque él mesmu nun lo sepa).
Al-fasiqun ("rebelde", "desobediente", "malváu", el mumin -"creyente"- que cometió un pecáu tan grave -hai pecaos graves y leves- que dexa de selo, pero non pa ser un takfir -"infiel"-, sinón una categoría entemedia, reversible antes de la muerte si produz l'arrepentimientu, según la interpretación sunní de la escuela mu'tazili; ente que les interpretaciones de distintes cañes chiítas y jariyitas o jawaritas -wa'iditas, zaiditas, ibadites- discrepen tocantes a la forma en que los pecadores graves dexen de ser creyentes. "El Corán menta non solamente “pecaos ya indecencies mayores” [Sura 42:37], sinón tamién ofienses más llixeres [Sura 53:32]. Los pecaos pequeños, asume l'islam popular, pueden ser expiados por bones obres tales como dar llimosnes y ayunos y oraciones adicionales. Dios nunca-y negaría'l Paraísu [yanna -l'infiernu ye yahannam-] a un musulmán que cometiera solamente ofienses menores").[182]
Taqiyya o kitman (azorronar, mentir o inclusive renegar de la fe so coaición o en circunstancies que la faen almitible)
Tafsir ("interpretación", exéxesis del al-qurʕān -el "Corán" o "Alcorán", el llibru sagráu del islam, siendo base de la so fe creer que recueye de forma inmutable la "recitación" de la pallabra de Dios revelada a Mahoma pol arcánxel Gabriel-).
Taqlid[183] / ijtihad ("imitación" / "reflexón", téuniques sunnita y chiíta respeutivamente, pa interpretar jurídicamente los testos fundacionales del islam: el Corán y los aḥādīth -"hadices", dichos y aiciones de Mahoma, arrexuntaes polos sos compañeru, de distinta credibilidá-, y trescribilos en términos de derechu islámicu).
Qiyas[185] (procesu de deducción analóxica nel que, pa resolver una cuestión amenada por una nuevu circunstancia por aciu un nass[186] -midida cautelar-, oldéense les enseñances de los hadices coles del Corán).
Fiqh ("fondu entendimientu" o "plena comprensión", la xurisprudencia islámica) y Usul al-fiqh[188] (teoría llegal o principios de la xurisprudencia islámica). Para Ibn Jaldúnfiqh ye la conocencia de les regles de Dios que concernen a les aiciones de les persones que, dueñes de sigo mesmes, han d'obedecer la llei al respective de los cinco graos de ahkam[189] ("mandamientos"): lo que ye wajib ("riquíu", "obligatoriu" -tamién s'utiliza la pallabra fard-), haraam ("pecaminosu"), mandūb ("encamentáu" -tamién s'usa la pallabra mustahabb-), makrūh ("detestable", "abominable") o mubah ("neutral", "indiferente" -parcialmente identificáu cola categoría halal-).[190]
Madhab ("doctrina"; ente los sunníes considérense ortodoxes, y mutuamente aceptaes a pesar de les sos diferencies, cuatro madahib o escueles d'interpretación de la xurisprudencia islámica, establecíes dende los sieglos VIII ya IX: hanafiyya, malikiyya, shafiiyya y hanbaliyya -esta postrera la considerada más literalista, estricta ya intransixente-; ente los xiinos predomina la escuela jafarí,[2] esistiendo otres, como la zaidí).
Fetua o fatwā ("veredictu" o "decisión", pronunciamientu d'un muftí pa resolver una cuestión de xurisprudencia islámica).
Yihad (lliteralmente "esfuerciu" -del creyente contra'l mal-, entiéndese como "guerra santa" en determinaos contestos) y muyahidin (combatiente islámicu, el que fai la yihad).
Ansar ("defensor", "ayudante", denominación que recibió un grupu de los primeros conversos al islam en dómina de Mahoma, y que s'utilizó dende la guerra del Mahdi pa grupos islamistes del norte d'África).
Fitna ("división" interna ente musulmanes, guerra civil, anarquía; consideráu'l mayor de los males, pa evitala puede aceptase un gobiernu inxustu como mal menor).
Asabiya ("solidaridá", unidá grupal; cuando s'usa en sentíu peyorativu: celu escesivu, chovinismu)[57]
Fitra[194] ("naturaleza humana" o "instintu"; denominar al islam "la relixón de la fitra", por considerala la más fayadiza a la condición humana, o la que más s'afai a ella).[57]
Maslaha[195] ("interés xeneral");[57] delles escueles xurídiques (la hanafí, por oposición a la shafií) consideren que n'ausencia d'una clara guía nos testos sagraos pue ser usada como guía: istislah[196] ("creer conveniente", resolver una cuestión ensin respuesta clara nos testos sagraos buscando la maslaha), istihsan[197] ("considerar daqué bonu", la preferencia por xuicios particulares o interpretaciones personales -ijtihad-).
Aadah, adah, ādah, adat, urf ("costume"),[198]adab ("comportamientu"), sunna[69] ("camín derechu" -tamién denomina al conxuntu de tradiciones del profeta o hadices-).
Ma'ruf[199] / Munkar ("el bien", lo que ye comúnmente reconocíu y aceptáu / "el mal", "lo refugao" o "lo negao" -tamién ye'l nome d'unu de los ánxeles que cuestionen a les almes de los muertos-). Ye bien usada la espresión coránica Amr bil Ma'ruf wa Nahy an al Munkar ("ordenar" o "imponer el bien y prohibir el mal"),[200][201] que ye "el deber que tien tou musulmán con al respective de los demás. El criteriu esencial del imam ye la xusticia que se manifiesta en [esi] fechu..., si nun lu fai esiste'l derechu ya inclusive el deber de remontase contra él. ... Los mu'tazilíes, anque racionalistes, nun yeren tolerantes: queriendo poner d'alcuerdu razón y relixón por aciu fórmules ríxides que creíen válides, volviéronse impopulares, máxime cuando la so intransixencia llevólos a instaurar la mihna o prueba inquisitorial. Finalmente, esi aparatu represivu volver contra ellos en... 848, cuando perdieron, dempués de venti años de poder y d'influencia, el favor del califa Mutawakkil, quie, juntmente col resurdimientu del sunnismu, condergar violentamente..."[202]
Hisba o hisbah ("cálculu", "verificación",[203] la conformidá integral coles lleis divines, que lleva a "imponer el bien y prohibir el mal"; col califa Omar esti principiu moral qu'obliga tantu a cada musulmán como a la comunidá de creyentes nel so conxuntu y al poder políticu, pasó a denominar a una institución de control en forma de policía de costumes, que na so aguada mercantil concretar na función d'un inspeutor denomináu muhtasib; anguaño esiste en dellos países islámicos una institución de policía relixosa o moral denomada hisbah, mutaween o mutawwi'in[151] y concretamente n'Arabia Saudita una denomada haia o Comité pa la Promoción de la Virtú y la Prevención del Viciu).[204]
I'jaz[208] ("incapacidá" d'asonsañar al Corán, o d'aportar a dalguna de les sos más ocultes revelaciones, lo que xustifica cualesquier aparente contradicción cola ciencia como una incapacidá del creyente-científicu y nunca del llibru sagráu).[57]
Muharraf ("distorsión", particularmente la que faen de la verdá los llibros sagraos distintos del Corán).[57]
Tawhid / Shirk ("unicidá" de Dios -monoteísmu, la principal verdá revelada del islam- / "asociación" d'otres entidaes con Dios identificáu col politeísmu, la idolatría y la representación d'imáxenes-, de lo que s'acusa al cristianismu -la Trinidá sería una asociación nel Dios únicu-; considérase unu de los principales pecaos del home -pretender oldease cola condición divina, daqué similar al conceutu griegu de hybris, que n'árabe se traduciría como taghut-[209] y, nel pensamientu de Qutb, identificar cola aceptación de les instituciones occidentales, non musulmanes), mushirk o musirk ("asociador", el que comete shirk).[57]
Yahiliyya ("inorancia", tantu la de la dómina preislámica como aquella na que s'atopen los qu'ignoren l'islam, aplicáu a les sociedaes modernes).[57]
Salaf[55] ("ancestros", "predecesores"- o Salaf as-Salih -"píos predecesores"-, los trés primeres xeneraciones del islam: la xeneración de los sahaba -"compañeros" de Mahoma- que fueron rexíos polos rashidun[211] -los cuatro primeros califes, llamaos "bien empuestos"- y los dos siguientes: tabi'un -"siguidores"- y tabi' at-tabi'in[212] -"siguidores de los siguidores"-); salafi ("salafista", el que pretende siguir la vía de los salaf, seya na interpretación de los testos sagraos o nes sos costumes).
Masjid ("llugar de cultu" o "postración pal rezu" -la pallabra castellana ye "mezquita") y madrasa ("llugar d'estudiu" -la pallabra castellana ye "madraza"-); daara,[213]zawiya, khanqah; kuttab o maktab;[214] (escuela coránica, onde s'apriende a lleer y escribir y se memoriza el Corán, el qu'hai memorizado el Corán ye un sayj -tratamientu de respetu que tamién recibe una persona d'edá o un líder relixosu,[57] similar al de shaikh -"xeque"- que se da al xefe d'una tribu; otros títulos de respetu son hajji o alhaji,[215] que se da a quien fixo'l hajj o pelegrinación a La Meca, sidi, sayyid -"señor", aplicáu a los descendientes del profeta-, jerife -"noble"-, sahib -"posesor"-, janab -"excelencia"-,[216] etc.)
Sufi o tasawwuf ("pureza", o tamién "llana", el misticismu islámicu); tariqa ("camín", escuela, cofradería o orde sufí), murshid[217] ("guía", líder d'una tariqa, que recibe un xuramentu de llealtá -bay'a-[218] similar al que recibía'l califa tamién lu recibe'l líder de los Hermanos Musulmanes, al qu'amás se llama al-murshid al-amm, "el guía xeneral", d'una manera similar a como Mussolini yera llamáu duce, Hitler führer, Franco caudiellu, Ceaușescu conducatore, o Mao gran timonel-),[57]murid[219] ("el que s'encamienta", siguidor d'un murshid), salik ("viaxeru", el que sigue un camín espiritual, pero tamién físicu, el pelegrín sufí, que s'en el so viaxe visita les distintes khanqah o ribat -sirvíen tantu d'albergue pa los salik y los talib o estudiantes (en plural talibán), como de llugar de xunta d'una tariqa-), derviche, fakir, morabito, santón. Ente les principales tariqat (plural de tariqa) tán la qadiriyya, la tijaniyya (estendida sobremanera per África occidental, fundada en 1782 por Ahmed Tijani,[220] teólogu asharí y xurista malikí), la mevleviyya, la rifaiyya, la naqshbandiyya, la bektashi, la khalwatiyya, la chishtiyya,[221] la suhrawardiyya,[222] etc. El sufismu puede acomuñóse con bien distintes opciones polítiques; ente que nunos casos identifícase-y con un islamismu moderao y tolerante, contrariu al salafismu (Marruecos, Siria),[223] en Sudán, dende finales del sieglu XIX (mahdiyya o Estáu del Mahdi) la escuela jatmiya o mirghaniya vien inspirando movimientos integristes (Ansar).[224]
Ilm al-Kalam o a cencielles kalam ("la ciencia del discursu", la teoloxía islámica), mutakallim ("el que fala", "los falantes", "el que realiza un discursu",[159] el teólogu estremáu del xurista, del filósofu o del científicu); ente les escueles teolóxiques destacaron la mu'tazili (escuela teolóxica racionalista -Basora, sieglu VIII-, qu'inclúi la escuela bahshamiyya[225]), la ashariyyah (que, reaccionando frente al racionalismu, subordina la filosofía a los dogmes), la maturidi,[226] la murji'ah,[227] la imami,[228] etc. D'ente toes elles, la athari[54] ("textualista", el que refuga cualquier interpretación teolóxica -kalam- y esixe una llectura "textualista" o literalista de los testos sagraos -al-Athariyya, "el testu"-) identificar cola escuela xurídica hanbalí. Atharis, maturidis y asharis son los trés escueles teolóxiques principales reconocíes nel islam sunnita.
Azhari (lo relativo a al-Azhar -mezquita y madrasa principal d'El Cairu-, el principal centru intelectual islámicu; ye habitual referise a él como "universidá d'al-Azhar" o "universidá d'El Cairu"); Gran Imán d'al-Azhar (tamién llamáu gran xeque o gran muftí).
Shura[232] ("concertación", "conseyu", "asamblea", mecanismu de participación política na que, según el Corán, tienen de participar tolos afeutaos pola decisión que s'hai de tomar nella; ye un términu d'usu bien ambiguu, na organización de les mezquites y de múltiples instituciones islámiques de toa naturaleza, incluyíes instituciones polítiques).
Silsila[235] ("cadena", "llinaxe", traducible, según el contestu, como "xenealoxía" o inclusive como "orde relixosa" -especialmente la "cadena iniciática" nes escueles sufíes-; la "cadena d'autenticidá" ye de radical importancia na determinación de la validez de los hadices).
↑Fonte: CIA World Factbook. La distribución ente chiítas y sunnitas ta sacada d'otres fontes, que pueden infrarrepresentar a los chiítas en dellos países, que nun reflexen esa distinción nes sos estadístiques oficiales.
↑Khalid Zaheer, The Originalist Approach to Understanding Islam: ... ways ... to interpret the Qur'anic text ... can be broadly divided into three categories: the Traditionalist approach, the Modernist approach, and the Originalist approach. The Traditionalist approach to interpreting the Qur'an is, strictly speaking, not just one narrow way of understanding the Qur'anic text. However, the Muslim Traditionalists of the contemporary times have adopted a stance that views the enormous body of diverse literature on interpretation made available in the first twelve centuries of the Muslim history, or at least the more popular part of it, as one category of approach to interpretation. The contemporary Traditionalists have come to believe that a valid interpretation of Qur'anic text can only be the one that has already been done by at least some of the earlier scholars. Non new interpretation of the Qur'an can be acceptable if it doesn't enjoy the support of another interpretation that has already been done in the past. ... This obsession with the need to confirm the validity of an opinion from what the earlier Muslim scholars said leads traditionalists to invoke ijma' to support their view. Ijma' is claimed to be the consensus of Muslim scholars on a certain religious opinion.
P- ¿Cómo definiría'l yihadismu? R- Ye una ideoloxía política totalitaria que la so intención ye'l dominiu global p'aplicar la visión ultraortodoxa y politizada del Islam, tal que ellos entender, que nun ye'l tradicional nin l'ortodoxu. En cuanto al ortodoxu, pue ser un Islam pocu evolucionáu, supónse que ye'l que más s'avera a la norma islámica, a la norma coránica, pero nun hai unu, nun ye'l mesmu en Arabia Saudita que nel Paquistán, anque nel últimu sieglu averárense. Tolos ortodoxos nun tán esautamente acordies con lo mesmo, tamos falando d'una relixón de mil millones de persones con más de mil años de tradición. El yihadismu politiza eso y da-y un sentíu del sieglu XX, de gobiernu totalitariu, ensin almitir nengún tipu de disensión interna nin de convivencia con nenguna otra fe. Refugar tou. La gran innovación que fai, lo que-y estrema del islamismu políticu, inclusive del más radical, ye la doctrina del Takfir, establecida pol exipciu Said Qutb a principios de los 60, cuando taba nes prisiones de Nasser. Según esta doctrina, tou aquel que nun siga una vida musulmana estricta nun ye musulmán.
P- ¿Y qué entendemos por estricta? R- L'adhesión total a la norma: rezar cinco veces al día, nun beber alcohol, tener una conducta personal bien ética dientro del Islam… Nel Islam tradicional, inclusive nel políticu, un musulmán que nun rece cinco veces al día puede ser un mal musulmán pero nun dexa de selo. Según el Takfir, como ye un mal musulmán, ye un non musulmán, ye escomulgáu y cuando escomulgues a daquién, puedes mata-y.
P- ¿Tienen una gran fobia europeísta? R- Sí, en gran midida'l yihadismu ye un movimientu antimodernista y totalitariu na llinia de lo que fueron nel so día los totalitarismos europeos. Por casu, el fascismu italianu per un sitiu daba sofitu a les innovaciones téuniques pero pol otru reivindicaba un pasáu épicu inventáu, yera espansivu, imperialista.
P- ¿Paecer al nazismu y al franquismu? R- Sí. Conocemos tres totalitarismos: el fascismu, el nazismu y el comunismu, cola so versión soviética de la dómina, sobremanera na era estalinista, pero son movimientos occidentales, de raigañu xudeocristianu. Y en el mundu musulmán surdió unu propiu, casi un sieglu más tarde porque la so realidá histórica, social y política ye otra, pero va na mesma llinia: un control absolutu de la sociedá, hasta'l puntu que se carga tou aquel que s'amás de la norma y piense distinta. Y la espansión siempres ye violenta. Ye una espansión global imperialista, llegar y caltener el poder per medios violentos.
P- ¿Ye más violentu que los totalitarismos europeos? R- Non, lo que pasa ye que nos sospriende más. Quiciabes porque nun llegaron a gobernar nun Estáu modernu y nun algamaron los niveles del nazismu o l'estalinismu, pero'l tipu de propaganda y d'atentaos contra civiles sí que son nuevos. Los totalitarismos occidentales pretendíen convencer, el yihadismu sí quier convencer a los musulmanes pero non a cristianos o xudíos por que se conviertan, el so lema ye: 'o te conviertes o te mato', nun hai más.
Maalouf recapitulates at length the history that led to the fact that the region is culturally, socially and politically held in low esteem. With the torne of the Arab-Islamic Empire began the rise of the Ottoman Empire; then the European colonial powers arrived in the region; then the state of Israel was founded and, in the years that followed, all of the wars waged against the Jewish state were lost, culminating in the defeat against Israel in the Six-Day War in 1967. These humiliations, sums up Maalouf, were also the downfall of secular guiding principles: nationalism, pan-Arabism, communism and socialism all ended up taking a back seat to a rapidly spreading ideology, Islamism. But do the Arabs belong to a particularly religious civilisation? Non, says Maalouf, the motivation is an entirely different one, namely to hold on to the final symbol of what is their own, what cannot be shaken. It is not a religious feeling, but the search for a genuine identity and self-awareness that binds people to Islam. (Traducción: Maalouf recapitula en detalle la historia que condució al fechu de que la rexón ye cultural, social y políticamente tenida en baxa estima. Col cayente del Imperiu árabe-islámicu empezó la puxanza del Imperiu Otomanu; depués les potencies coloniales europees llegaron a la rexón; depués fundóse l'Estáu d'Israel y, nos años que siguieron, toles guerres llibraes contra l'Estáu xudíu perdiéronse, rematando na derrota contra Israel na Guerra de los Seis Díes en 1967. Estes humildaciones, resume Maalouf, fueron tamién l'esbarrumbamientu de principios rectores seculares: el nacionalismu, el panarabismu, el comunismu y el socialismu, tou terminó apostráu en favor d'una ideoloxía de rápidu espardimientu, l'islamismu. Pero, ¿los árabes pertenecen a una civilización particularmente relixosa? Non, diz Maalouf, la motivación ye otra dafechu distinta, concretamente enferronase al símbolu final de lo que ye propiu, lo que nun puede ser sacudíu [?]. Nun ye un sentimientu relixosu, sinón la busca d'una identidá xenuina y autoconsciente que venceya a la xente [al pueblu] al islam).)
Hasta hai non muncho, los occidentales qu'acusaben a los musulmanes de siguir ciegamente preceptos antiguos ganábense les crítiques de dellos intelectuales –en particular, del difuntu Edward Said– que señalaben que llamar “antiguos” a los musulmanes yera, a cencielles, otra forma de suburdialos. En llugar d'eso, dicíennos estos académicos, teníamos d'afitanos nel contestu nel que surdíen eses idees: países mal gobernaos, costumes sociales cambiantes, la humildación de vivir nunes tierres que solo se valoraben pol petroleu…
Ensin estos factores ye imposible tener una visión completa del ascensu del Estáu Islámicu. Pero centrase solo nellos y escluyir la ideoloxía ye un reflexu d'otru tipu de sesgu propiu d'Occidente: considerar que si la relixón nun tien importancia en Washington o Berlín, debe de ser igualmente irrelevante en Raqqa o Mosul. Con éses, cuando un home amazcaráu glaya “Allahu Akbar” [Alá ye'l más grande] mientres degüella con un cuchiellu a un apóstata, dacuando facer por motivos relixosos.
Munches organizaciones musulmanes afirmen que les práutiques del Estáu Islámicu son antiislámicas. Ye tranquilizador saber que la mayoría de los musulmanes nun tien el más mínimu interés en sustituyir les películes de Hollywood por videu d'execuciones públiques pa pasar un ratu entreteníu dempués de la cena. Agora bien, los musulmanes que llamen antiislámico al Estáu Islámicu, esplica'l profesor de Princeton Bernard Haykel, el mayor espertu na teoloxía d'esa organización, “tán avergoñaos y son políticamente correutos, y tienen una visión edulcorada de la so propia relixón” qu'escaez “les esixencies históricu y llegal de la so fe”.
The rash of pseudo-explanations – Islamism, Islamic extremism, Islamic fundamentalism, Islamic theology, Islamic irrationalism – makes Islam seem more than ever a concept in search of some content while normalising hatred and prejudice against more than 1.5 billion people. (Traducción: La erupción de pseudo-explicación - islamismu, estremismu islámicu, fundamentalismu islámicu, teoloxía islámica, irracionalismu islámicu - fai del islam más que nunca un conceutu en busca de dalgún conteníu mientres se normaliza l'odiu y el prexuiciu contra más de 1500 millones de persones).
↑ 16,016,1Islamisches Rechts- und Staatsverständnis. Islam und Staatsgewalt. Fonte citada en de:Heinz Halm. N'árabe dīn ("relixón") y daula ("Estáu"); vease la cita de Hassan al-Banna en de:Islam. "Islam is Dīn, a complete way of life" ("Inside the Gender Jihad", p. 92, Amina Wadud, Oneworld Publications, 2006, fonte citada en en:Dīn). Tamién se traduz por "fe", ente que daula o al-Dawla tamién se traduz por "dinastía", y apaez en títulos dende'l sieglu X, frecuentemente combinándose con otros elementos como dīn (Ayubi, op. cit., fonte citada en en:al-Dawla).
↑Periodista marroquín, citada en Cembrero, op. cit. Ver tamién selmanariu Nichane -en:Nichane-
↑Pour Romain Bertrand, historien spécialiste de l'Indonésie, «la distinction ente radicaux et modérés n'est pas opérante. Pour un islamiste indonésien, pas forcément violent, lui dire qu'il est “modéré”, c'est comme lui dire qu'il n'est croyant qu'à demi. La différence se fait ente les mouvements islamiques légalistes et insurrectionnels. “Radical” et “modéré” sont des catégories idiotes, qui nous font considérer qu'on est dans le même continuum, alors qu'on est dans des pulgues différents. Certains mouvements acceptent la loi et l'Etat, d'autres les refusent. (citáu en Confavreux, op. cit.).
↑Anque pueda paecer un oxímoron, úsense (anque escasamente) espresiones como "integrismu moderáu" (Roque, op. cit., pg. 170).
↑ 54,054,1Halverson, Jeffry R. (2010). Theology and Creed in Sunni Islam: The Muslim Brotherhood, Ash'arism, and Political Sunnism. Palgrave Macmillan. Fonte citada en en:Athari
↑ 69,069,169,2O sunnah: La forma de vida prescrita como normativa pa los musulmanes sobre la base de les enseñances y práutiques de Mahoma y l'interpretación del Corán. La pallabra sunna (سنة, plural سنن sunan) derivar del raigañu (سن [sa-n-na]), y el so significáu ye "camín fácil y llisu" o "direutu", o "vezu" o "práutica avezada". Nun tien de confundir se con hadith (dichos y aiciones de Mahoma, arrexuntaos polos sos compañeru). Islahi, Amin Ahsan (1989 (tr:2009)). "Difference between Hadith and Sunnah". Mabadi Tadabbur i Hadith (translated as: Fundamentals of Hadith Intrepretation). Fonte citada en en:Sunnah
↑Obres de Maududi, como Islamic Law and Its Introduction, 1955, The Islamic law and constitution, 1955, Islamic Way of Life, 1967, Political Theory of Islam, 1976, fontes citaes en en:Abul A'la Maududi
↑Adel G. H. et al (eds.) "Muslim Organisations in the Twentieth Century: Selected Entries from Encyclopaedia of the World of Islam." Fonte citada en en:Jamaat-e-Islami Paquistán
↑Fadlalla, Mohamed H. (2004). Short History of Sudan. iUniverse. ISBN 0-595-31425-2, fonte citada en en:Ansar
↑Warburg, Gabriel (2003). Islam, sectarianism, and politics in Sudan since the Mahdiyya. Univ of Wisconsin Press. páxs. 125–127. ISBN 0-299-18294-0. Fonte citada en en:National Umma Party Sudan
↑Charlotte Bozzonet, [ Le Niger, aux avant-postes de la menace islamiste au Sahel], Monde, 4 de febreru de 2013. Francisco Vidal Castro -Universidá de Xaén-, L'Islam en NíxerArchiváu 2016-03-04 en Wayback Machine, en Mauricio Pastor (ed.) La muyer subsaḥariana, Universidá de Granada, 2007.
↑Aaron Y. Zelin, The Vocabulary of Sectarianism, en Foreign Policy, de xineru de 2014: The utilization of these words in militant and clerical lingo reflects a broader and far more portentous shift: A developing sectarian war and strategy of dehumanization. This is not simply a representation of petty tribal hatreds or a simple reflection on Syria's war, but a grander rexonal and religious issue. If language serves as a guide to how a conflict will develop and how participants view it, a number of key terms must be understood. Sunni Islamists, particularly Salafis, have used six main terms to describe those that support, are on the side of, or are fighting with the Assad regime: Nusayri, rafidha [sic, rafida, "los que refuguen" -en:rafida-], majus ["magu", "zoroastriano" -en:majus-], Safawi, Hizb al-Lat ["el partíu d'Al-lat", una diosa preislámica], and Hizb al-Shaytan ["el partíu de Shaytan", el demoniu, dambes son una paráfrasis denigratoria del nome de Hezbolá -"partíu de Dios"-]. Their Shiite Islamist foes have also adopted their own titles for their Sunni opponents, some of the main terms include: Nasabi [sic, nasibi o an-Nāsibiyyah, los qu'odien a la Ahl Al-Bayt ("xente de la casa" de Mahoma) y al so shia ("siguidores") -en:nasibi, en:Ahl Al-Bayt-], Takfiri, Ummayad, and Wahhabi. For both sides, these terms serve to paint their enemies as nothing more than infidels bent on destroying Islam. Consequently, there can only be one punishment: Death.
↑ 159,0159,1Corán, sura 7 (al-'A'raaf -"los altores"-), aleya 180: "Y [toos] los más bellos nomes pertenecen a Dios". Hadiz d'Al-Bukhaari (2736) y Muslim (2677): "Dios tien noventa y nueve nomes. El que los memorice va entrar nel paraísu. Ibn Taymiyya, Bayaan Talbees al-Jahamiyyah (2/10-11). Ibn 'Uthaymeen, Sharh al-Waasitiyyah (1/86): "Dios nun se llama a sí mesmu al-Mutakallim ("el que fala" [the Speaker]), anque Él fala, porque'l discursu [speech] pue ser bonu o malu, y puede nun ser nin bonu nin malu. El mal nun puede ser atribuyíu a Dios, y tampoco un discursu ociosu, porque tal cosa sería necedad; namái'l bien pue atribuyíse-y. Por tanto nun se llama a sí mesmu al-Mutakallim, porque los nomes son como Dios haber adscritu a sigo mesmu." Fuentes citaes en Why does Allaah not call Himself al-Mutakallim (the Speaker), as He speaks?, en islamqa.info
↑El términu traducible como "sumisión" o "sometimientu" ye ibadah, rellacionáu con ubudiyyah ("esclavitú"), ya incorpora amás connotaciones d'obediencia y humildá -al-Qamoos al-Muhit, Corán 51:56 y Majmu' al-Fatawa (10/149), fontes citaes en en:Ibadah-.
↑Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes DRAE
↑J. I. Laliwala. Islamic Philosophy of Religion: Synthesis of Science Religion and Philosophy. p. 143-4. ISBN 8176254762. Fonte citada en en:Mu'min
↑Robert Caspar, Pa una visión cristiana del islam, Sal Terrae, 1995, pg. 32. La prelación de la fe nel islam lleva a formulaciones tales como que "solo Dios esiste auténticamente y ye «l'únicu dignu de ser amáu» (Ghazali, sieglu XI)". La identificación del islam como la relixón de la fe, ente que'l xudaísmu ser de la esperanza y el cristianismu de la caridá (caúna de les virtúes teologales) atribuyir a Louis Massignon.
L'oxetivu de Daesh ye esterminar a los apóstates, qu'inclúi a quien faen de ponte ente dambos mundos, a los policías franceses de cultura musulmana, a los soldaos d'orixe árabe, y agora a esos mozos de los barrios atacaos.
Esisten múltiples teoríes pa esplicar la radicalización. Falar d'una falta d'integración de tipu cultural, de contestu socioeconómico y discriminación llaboral, de desequilibriu psicolóxicu… ¿En cuál cree usté? Hai que conxugales toes porque son complementaries. Lo qu'hai que tener claro ye que la ideoloxía islamista ye lo qu'estructura esa radicalización. Quien dicen que l'islam nun tien nada que ver, que ye un movimientu xuvenil como hubo otros, equivóquense. Esos mozos proyeutar nun mundu ideal allugáu en Siria, nun mundu islámicu alimentáu de profecíes. El problema nun ye l'islam, pero sí quién controla la so interpretación. Los que nun llogren velo ye solo porque son inorantes o porque tienen mieu de faese entrugues que pueden fadiar. ... Olivier Roy ye de los que creen que l'islam ye lo de menos, que se trata d'un movimientu xuvenil qu'ocupa'l llugar que n'otru momentu tuvo la estrema esquierda. Lo que Roy nun entiende ye qu'esi combate inscribir na lóxica del yihadismu, que lo qu'estructura esi combate ye la ideoloxía islamista.
Business as UsualBerkas:Men at Work - Business as Usual.jpgGambar sampul Australia asliAlbum studio karya Men at WorkDirilis9 November 1981 (1981-11-09) / Juni 1982 (AS)DirekamMaret–September 1981 di Richmond Recorders, Melbourne[1]GenreNew wave, reggae rock, pop rockDurasi38:11LabelCBS / ColumbiaProduserPeter McIanKronologi Men at Work Business as Usual(1981) Cargo(1983) Singel dalam album Business as Usual Who Can It Be Now?Dirilis: 6 Juni 1981 Down UnderDirilis: Oktober ...
American actor (1936–2023) Charles KimbroughKimbrough at the 1989 Emmy AwardsBorn(1936-05-23)May 23, 1936St. Paul, Minnesota, U.S.DiedJanuary 11, 2023(2023-01-11) (aged 86)Culver City, California, U.S.OccupationActorYears active1950s–2018Spouses Mary Jane Wilson (m. 1961; div. 1991) Beth Howland (m. 2002; died 2015) Children1 Charles Mayberry Kimbrough (May 23, 1936 – Januar...
Article principal : Shoah. Shoah en France Camp d'internement de Drancy en août 1941. Date Juillet 1940 – août 1944 Lieu France Victimes Juifs français et étrangers Type Génocide Morts 76 000 Auteurs Troisième Reich Régime de Vichy Ordonné par Adolf HitlerÉtat français Motif Idéologie nazieAntisémitisme Participants Forces d'occupation allemandesPolice françaiseMilice française Guerre Seconde Guerre mondiale modifier La Shoah en France recouvre les persécution...
la Câline La Câline à Conand. L'arrondissement de Belley dans la région Auvergne-Rhône-Alpes Caractéristiques Longueur 11,8 km [1] Bassin 31,6 km2 [2] Bassin collecteur Bassin du Rhône Nombre de Strahler 2 Organisme gestionnaire Syndicat Intercommunal d'Aménagement du bassin versant de l'Albarine (SIABVA)[2] Régime pluvio-nival Cours Source massif de la Chartreuse de Portes · Localisation Bénonces · Altitude 725 m · Coordonnées 45° 51′ 45″ N, ...
Questa voce sull'argomento allenatori di pallacanestro lituani è solo un abbozzo. Contribuisci a migliorarla secondo le convenzioni di Wikipedia. Kazys Maksvytis Nazionalità Lituania Altezza 180 cm Peso 90 kg Pallacanestro Ruolo Allenatore Squadra Lituania CarrieraCarriera da allenatore 2008 Lituania U-162010 Lituania U-182010-2011 Aisčiai Kaunas2011 Lituania U-192011-2012 Sakalai Vilnius2012 Lituania U-202012-2015 Neptūnas Klaipėda2015-2017 Lietkabelis201...
Rizal RamliRizal Ramli pada tahun 2015 Menteri Koordinator Bidang Maritim dan Sumber Daya Indonesia ke-4Masa jabatan12 Agustus 2015 – 27 Juli 2016PresidenJoko WidodoPendahuluIndroyono SoesiloPenggantiLuhut Binsar PanjaitanMenteri Keuangan Indonesia ke-23Masa jabatan12 Juni 2001 – 23 Juli 2001PresidenAbdurahman WahidPendahuluPrijadi PraptosuhardjoPenggantiBoedionoMenteri Koordinator Bidang Ekonomi, Keuangan dan Industri Indonesia ke-8Masa jabatan23 Agustus 200...
Not to be confused with Leica L-Mount.This article contains weasel words: vague phrasing that often accompanies biased or unverifiable information. Such statements should be clarified or removed. (March 2009) The 70-200 mm f/2.8L lens Canon's series of L lenses (Luxury lenses) are a professional line of photography lenses made by Canon. Canon has sold zoom and prime L-series lenses for the discontinued FD lens mount, for the current EF lens mount used on all Canon EOS SLR cameras and for the ...
StaySingel oleh the Kid Laroi dan Justin Bieberdari album F*ck Love 3: Over YouDirilis9 Juli 2021 (2021-07-09)Direkam2019-2020Genre Electropop pop rap pop rock synth-pop Durasi2:21Label Grade A Columbia Pencipta Charlton Howard Justin Bieber Magnus Høiberg Charlie Puth Omer Fedi Blake Slatkin Michael Mule Isaac De Boni Subhaan Rahmaan Produser Cashmere Cat Charlie Puth Omer Fedi Blake Slatkin Kronologi singel The Kid Laroi Without You (2020) Stay (2021) Thousand Miles (2022) Kronol...
This article relies largely or entirely on a single source. Relevant discussion may be found on the talk page. Please help improve this article by introducing citations to additional sources.Find sources: Honduras–Russia relations – news · newspapers · books · scholar · JSTOR (June 2022) Bilateral relationsHonduras-Russia relations Honduras Russia Honduras–Russia relations are the bilateral relations between Honduras and Russia. Both countries have...
Regional jet airliner family ERJ family(ERJ 135 / ERJ 140 / ERJ 145) An American Eagle ERJ 145 Role Regional jetType of aircraft National origin Brazil Manufacturer Embraer First flight 11 August 1995 Introduction 6 April 1997 Status In service Primary users CommuteAir Piedmont Airlines Airlink JSX Produced 1992–2020[1] 2003–2016 (China) Number built 1,231[2] Developed from Embraer EMB 120 Brasilia Variants Embraer E/P/R-99Embraer Legacy 600 The Em...
Statistic used to compare cricket bowlers For information on average in Ten-pin bowling, see Glossary of bowling § Other bowling terms and jargon. Of bowlers who have bowled at least 600 balls in Test cricket, George Lohmann has the lowest career bowling average, 10.75.[1] In cricket, a player's bowling average is the number of runs they have conceded per wicket taken. The lower the bowling average is, the better the bowler is performing. It is one of a number of statistics used...
Cet article est une ébauche concernant l’athlétisme et l’Italie. Vous pouvez partager vos connaissances en l’améliorant (comment ?) selon les recommandations des projets correspondants. Championnats d'Europe de cross 2022 Généralités Sport Athlétisme Organisateur(s) EAA Édition 28e Lieu(x) Turin Date 11 décembre 2022 Épreuves 7 Navigation Dublin 2021 Bruxelles 2023 modifier Les 28e Championnats d'Europe de cross-country (en anglais: 28th SPAR European Cross Country Champ...
British underground music magazine ShookCategoriesMusicFrequencyQuarterlyFirst issueEarly 2008 (issue 1)Final issueLate 2011 (issue 10)CompanyPrivateCountryUnited KingdomBased inLondonLanguageEnglishWebsiteshook.fmISSN1756-5022 Shook was an underground independently produced British music magazine, based in London, which covered various forms of black music and electronic music. The magazine covered the current black music scene in both the UK and around the rest of the world. Publishing It w...
Tennis tournament2008 French OpenDate25 May – 8 June 2008Edition107Category78th Grand Slam (ITF)SurfaceClay / outdoorLocationParis (XVIe), FranceVenueStade Roland GarrosChampionsMen's singles Rafael NadalWomen's singles Ana IvanovicMen's doubles Pablo Cuevas / Luis HornaWomen's doubles Anabel Medina Garrigues / Virginia Ruano PascualMixed doubles Victoria Azarenka / Bob BryanWheelchair men's singles Shingo KuniedaWheelchair women's singles Esther VergeerWheelchair men's doubles Shingo Kunie...
Untuk album kompilasi tahun 2000, lihat Glen Campbell Christmas. A Glen Campbell ChristmasBerkas:Glen Campbell A Glen Campbell Christmas original album cover.jpgSampul album asli perilisan TNN tahun 1998Album studio karya Glen CampbellDirilisDesember 1998Direkam1998, Direkam di Twin Creek Studio dan Money Pit Studio, Nashville, TNGenreNatalLabelTNNProduserBarry Beckett, Eddie BayersKronologi Glen Campbell Christmas with Glen Campbell (1995)Christmas with Glen Campbell1995 A Glen Campbell ...
Cricket team This article is about the men's team. For the women's team, see Sierra Leone women's national cricket team. Sierra LeoneFlag of Sierra LeoneAssociationSierra Leone Cricket AssociationPersonnelCaptainGeorge NgegbaCoachSolomon FatomaInternational Cricket CouncilICC statusAssociate member[1] (2017) Affiliate member (2002)ICC regionAfricaICC Rankings Current[2] Best-everT20I 67th 54th (2 May 2022)International cricketFirst internationalv Gambia, 1927[3&...
Swiss chess player (1948–2020) Tatjana LematschkoLematschko in 2008CountrySwitzerlandBorn(1948-03-16)March 16, 1948Moscow, Soviet UnionDiedMay 17, 2020(2020-05-17) (aged 72)Zurich, SwitzerlandTitleWoman Grandmaster (1977)Peak rating2370 (January 1988) Tatjana Lematschko (March 16, 1948 – May 17, 2020) was a Soviet-born Swiss chess player, She was born in Moscow,[1] but lived in Bulgaria for several years. She won both the Women's Bulgarian Chess Championship and Swis...
Bài viết này cần thêm chú thích nguồn gốc để kiểm chứng thông tin. Mời bạn giúp hoàn thiện bài viết này bằng cách bổ sung chú thích tới các nguồn đáng tin cậy. Các nội dung không có nguồn có thể bị nghi ngờ và xóa bỏ.Hệ thống cấp bậc trong phân loại khoa học Trong phân loại sinh học, họ hay họ nhà hay gia đình nhà (tiếng Latinh: familia, số nhiều familiae) là một cấp, hay một đơn vị p...
Ted Poe Membro della Camera dei Rappresentanti - Texas, distretto n.2Durata mandato3 gennaio 2005 - 3 gennaio 2019 PredecessoreJim Turner SuccessoreDan Crenshaw Dati generaliPartito politicoRepubblicano Ted Poe, vero nome Lloyd Theodore Poe (Temple, 10 settembre 1948), è un politico statunitense, membro della Camera dei Rappresentanti per lo stato del Texas dal 2005 al 2019. Biografia Nato e cresciuto nel Texas, Poe si laureò in legge all'Università di Houston e nel frattempo pre...
Church in Cheshire, EnglandSt John the Evangelist's Church, AlvanleySt John's Church, Alvanley, from the westSt John the Evangelist's Church, AlvanleyLocation in Cheshire53°15′41″N 2°45′17″W / 53.2613°N 2.7547°W / 53.2613; -2.7547OS grid referenceSJ 498 741LocationAlvanley, CheshireCountryEnglandDenominationAnglicanWebsiteSt John, AlvanleyHistoryStatusParish churchDedicationJohn the EvangelistArchitectureFunctional statusActiveHeritage designationGrade IID...