Die Kaap Canaveral- ruimtemagstasie, amptelike naam Cape Canaveral Space Force Station (CCSFS) is 'n installasie van die Amerikaanse Ruimtemag se "Space Launch Delta 45", geleë op Kaap Canaveral in Brevard County, Florida.

Met sy hoofkwartier by die nabygeleë Patrick-ruimtemagbasis, is die stasie die primêre lanseerterrein vir die Ruimtemag se Oostelike Baan ^[1] met drie lanseerplatforms wat tans aktief is (Ruimtelanseerkomplekse 37B, 40, en 41). Die fasiliteit is suidoos van NASA se Kennedy-ruimtesentrum op die aangrensende Merritt-eiland, met die twee verbind deur brûe en oorweë. Die Cape Canaveral Space Force Station Skid Strip beskik oor 'n 3 000 meter (10 000 voet) aanloopbaan^[2] naby die lanseerkomplekse vir militêre lugbrugvliegtuie wat swaar en oormaatloonvragte aan die Kaap lewer.

CCSFS

Ligging van die Kaap Canaveral- ruimtemagstasie in die Verenigde State van Amerika.

Die CCSFS-gebied is sedert 1949 deur die Amerikaanse regering gebruik om missiele te toets, toe president Harry S. Truman die Joint Long Range Proving Ground by Cape Canaveral gevestig het.^[3] Die ligging was een van die beste in die vasteland van die Verenigde State vir hierdie doel, aangesien dit vir lanserings oor die Atlantiese Oseaan toegelaat het, en is nader aan die ewenaar as die meeste ander dele van die Verenigde State, wat vuurpyle in staat gestel het om 'n hupstoot te kry van die Aarde se rotasie.^[4]

Op 1 Junie 1948 het die Amerikaanse Vloot die voormalige Banana River-vlootlugstasie aan die Amerikaanse Lugmag oorgedra, met die lugmag wat die fasiliteit die Joint Long Range Proving Ground (JLRPG)-basis herdoop het op 10 Junie 1949. Op 1 Oktober 1949 is die Joint Long Range Proving Ground Base van die Lugmateriaalkommando na die Lugmagafdeling van die Joint Long Range Proving Ground oorgeplaas. Op 17 Mei 1950 is die basis herdoop na die Long Range Proving Ground Base, maar drie maande later is dit herdoop na Patrick Air Force Base, ter ere van genl-maj Mason Patrick.^[5] In 1951 het die Lugmag die Lugmagmissieltoetssentrum opgerig.

Vroeë Amerikaanse sub-orbitale vuurpylvlugte is in 1956 by Kaap Canaveral uitgevoer.^[6] Hierdie vlugte het plaasgevind kort nadat sub-orbitale vlugte vanaf White Sands Missielbaan gelanseer is, soos die Viking 12-klinkende vuurpyl op 4 Februarie 1955.^[7]

Na die Sowjetunie se suksesvolle Spoetnik 1, wat op 4 Oktober 1957 gelanseer is, het die Verenigde State op 6 Desember 1957 sy eerste lansering van 'n kunsmatige satelliet vanaf Kaap Canaveral probeer. Die vuurpyl, wat die Vanguard TV3 gedra het, het egter op die lanseerplatform ontplof.^[8]

NASA is in 1958 gestig, en lugmagspanne het missiele vir NASA vanaf die Kaap gelanseer, wat toe bekend gestaan het as Cape Canaveral Missile Annex. Redstone-, Jupiter-, Pershing, Polaris-, Thor-, Atlas-, Titan- en Minuteman- missiele is almal vanaf dié terrein getoets, en die Thor het die basis geword vir die verbruikbare lanseervoertuig (ELV) Delta-vuurpyl, wat Telstar 1 gelanseer het in Julie 1962. Die ry van Titan (LC-15, 16, 19, 20) en Atlas (LC-11, 12, 13, 14) lanseerplatforms langs die kus het in die 1960's as Missile Row bekend gestaan.

Mercury-Redstone

Mercury-Atlas

NASA se eerste bemande ruimtevlugprogram is voorberei vir lansering vanaf Canaveral deur spanne van die Amerikaanse Lugmag. Die Mercury-program se doelwitte was om 'n bemande ruimtetuig in 'n wentelbaan om die aarde te plaas, menslike prestasie en vermoë om in die ruimte te funksioneer te ondersoek en die ruimtevaarder en ruimtetuig veilig te herwin. Sub-orbitale vlugte is gelanseer deur afgeleides van die weermag se Redstone-missiel vanaf LC-5; twee sulke vlugte is deur Alan Shepard op 5 Mei 1961 en Gus Grissom op 21 Julie gemaak. Orbitale vlugte is gelanseer deur afgeleides van die Lugmag se groter Atlas D-missiel vanaf LC-14. Die eerste Amerikaner in 'n wentelbaan was John Glenn op 20 Februarie 1962. Nog drie wentelvlugte het tot Mei 1963 gevolg.

Vlugbeheer vir alle Mercury-missies is by die Mercury-beheersentrum by Canaveral naby LC-14 verskaf.

Op 29 November 1963, na die dood van president John F. Kennedy, het sy opvolger Lyndon B. Johnson Uitvoerende Bevel 11129 uitgereik wat beide NASA se Merrit Island Launch Operations Centre hernoem het en "die fasiliteite van Stasie No. 1 van die Atlantiese Missielbaan" as die "John F. Kennedy Space Centre". Hy het ook goewerneur C. Farris Bryant oortuig om die naam van Cape Canaveral na Cape Kennedy te verander. Dit het gelei tot 'n mate van verwarring in openbare persepsie. NASA-administrateur James E. Webb het dit duidelik gemaak deur 'n opdrag uit te reik wat verklaar dat die Kennedy-ruimtesentrum se naam slegs op Merrit-eiland van toepassing is, terwyl die Lugmag 'n algemene bevel uitgereik het wat die lugmaglanseringsterrein na Cape Kennedy Air Force Station hernoem het.^[9] Hierdie naam is gebruik tydens die Gemini-program en vroeë Apollo-program.

Die geografiese naamsverandering het egter geblyk ongewild te wees, as gevolg van die lang geskiedenis van Cape Canaveral (een van die oudste plekname in die Verenigde State, wat uit die vroeë 1500's dateer). In onderskeidelik 1973 en 1974 is beide die geografiese en die Lugmagstasie Kaap-name na Canaveral terug verander nadat die Florida-wetgewer 'n wetsontwerp goedgekeur het.^[10][11]

Die tweeman Gemini-ruimtetuig is in 'n wentelbaan gelanseer deur 'n afgeleide van die Lugmag se Titan II-missiel. Twaalf Gemini-vlugte is vanaf LC-19 gelanseer, waarvan tien beman was. Die eerste bemanningsvlug, Gemini 3, het op 23 Maart 1965 plaasgevind. Latere Gemini-vlugte is ondersteun deur sewe onbemande lanserings van die Agena-teikenvoertuig op die Atlas-Agena vanaf LC-14, om rendezvous en dok te ontwikkel, krities vir Apollo. Twee van die Atlas-Agena-voertuie kon nie die wentelbaan op Gemini 6A en Gemini 9 bereik nie, en 'n verkeerde opstelling van die neuskegel op 'n derde het veroorsaak dat dit nie in die wentelbaan afgeskop is nie, wat verhoed het dat dit aan Gemini 9A gedok het. Die laaste vlug, Gemini 12, is op 11 November 1966 gelanseer.

Die vermoëns van die Mercury-beheersentrum was onvoldoende vir die vlugbeheerbehoeftes van Gemini en Apollo, daarom het NASA 'n verbeterde Sendingbeheersentrum in 1963 gebou. Daar is besluit om die beheersentrum by die nuutgeboude Bemande Ruimtetuigsentrum in Houston, Texas, te plaas, eerder as by Canaveral of by die Goddard-ruimtevlugsentrum in Maryland.^[12]

Die Apollo-program se doelwit om 'n man op die maan te laat land, het die ontwikkeling van die Saturn-familie van vuurpyle vereis. Die groot Saturn V-vuurpyl wat nodig was om mense na die Maan te neem, het 'n groter lanseerfasiliteit vereis as wat Cape Canaveral kon voorsien, daarom het NASA die Kennedy-ruimtesentrum gebou wat wes en noord van Canaveral op Merrit Island geleë is. Maar die vroeëre Saturn I en IB kon vanaf die Kaapse lanseerkomplekse 34 en 37 gelanseer word. Die eerste vier Saturn I-ontwikkelingslanserings is tussen 27 Oktober 1961 en 28 Maart 1963 vanaf LC-34 gemaak. Dit is gevolg deur die finale toetslansering en vyf operasionele lanserings vanaf LC-37 tussen 29 Januarie 1964 en 30 Julie 1965.

Die Saturn IB het die vermoë van die Saturn I opgegradeer, sodat dit vir Aardbaantoetse van die Apollo-ruimtetuig gebruik kon word. Twee onbemande toetslanserings van die Apollo-beheer-en-diensmodule (BDM) is vanaf LC-34 gemaak, en 'n onbemande vlug vanaf LC-37, om die gedrag van vloeibare waterstofbrandstof in die boonste stadium te toets, tussen 26 Februarie en 25 Augustus 1966. Die eerste bemande CSM-vlug, AS-204 of Apollo 1, was beplan om vanaf LC-34 op 21 Februarie 1967 te lanseer, maar die hele bemanning van Gus Grissom, Ed White en Roger Chaffee is op 27 Januarie 1967 in 'n kajuitbrand tydens 'n ruimtetuigtoets op blad 34 dood. Die AS-204-vuurpyl is gebruik om die eerste onbemande Aardbaantoetsvlug van die Apollo-maanmodule, Apollo 5, vanaf LC-37 op 22 Januarie 1968 te loods. Nadat aansienlike veiligheidsverbeterings aan die beheermodule aangebring is, is Apollo 7 op 11 Oktober 1968 vanaf LC-34 gelanseer om Apollo 1 se missie te vervul, met behulp van Saturn IB AS-205.

In 1972 het NASA beide LC-34 en LC-37 gedeaktiveer. Hulle het vir 'n kort tyd oorweeg om beide te heraktiveer vir die bekendstelling van die Apollo-toepassingsprogram na die einde van Apollo, maar het eerder die Kennedy Space Center-lanseringskompleks gewysig om die Saturn IB vir die Skylab- en Apollo-Soyuz-toetsprojeklanserings te hanteer. Die LC-34-diensstruktuur en naelstringtoring is vernietig, wat net die betonlanseringsvoetstuk as 'n monument vir die Apollo 1-bemanning gelaat het. In 2001 is LC-37 weer in gebruik geneem en omskep om Delta IV-lanseringsvoertuie te diens.

Die Lugmag het besluit om die vermoëns van die Titan-lanseringsvoertuie uit te brei vir sy swaarligvermoëns. Die Lugmag het lanseerkomplekse 40 en 41 gebou om Titan III en Titan IV vuurpyle net suid van die Kennedy-ruimtesentrum te lanseer. ’n Titan III het omtrent dieselfde loonvragvermoë as die Saturn IB teen aansienlike kostebesparings.

Lanseerkompleks 40 en 41 is gebruik om verdedigingsverkennings-, kommunikasie- en weersatelliete en NASA-planetêre sendings te loods. Die Lugmag het ook beplan om twee lugmag-bemanbare ruimteprojekte vanaf LC-40 en 41 te loods. Hulle was die Dyna-Soar, 'n bemande baanvuurpylvliegtuig (gekanselleer in 1963) en die USAF Manned Orbital Laboratory (MOL), 'n bemande verkenningsruimtestasie (gekanselleer in 1969).

Met die toenemende gebruik van 'n gehuurde lanseerplatform deur die private maatskappy SpaceX, beplan die Lugmag-lanseringsondersteuningsoperasies aan die Kaap vir 21 lanserings in 2014. SpaceX het besprekings vir 'n totaal van tien van daardie lanserings in 2014 gedoen, met 'n opsie vir 'n elfde.^[13]

Op 7 Augustus 2020 het Amerikaanse militêre kontrakte na die installasie verwys as Cape Canaveral Space Force Station.^[14] Die installasie is op 9 Desember 2020 amptelik hernoem.^[15]

Drie Kaap Canaveral-platforms word tans deur die private industrie bedryf vir militêre en burgerlike lanserings: SLC-41 vir die Atlas V en SLC-37B vir die Delta IV, beide vir United Launch Alliance swaar loonvragte; en SLC-40 vir SpaceX se Falcon 9.

Van die lanseerkomplekse wat sedert 1950 gebou is, is verskeie verhuur en aangepas vir gebruik deur private lugvaartmaatskappye. Lanseerkompleks SLC-17 is tot 2011 vir die Delta II Heavy-variant gebruik.^[16] Lanseringskomplekse SLC-37 en SLC-41 is gewysig om onderskeidelik EELV Delta IV en Atlas V lanseertuie te lanseer.^[17] Hierdie lanseervoertuie het alle vroeëre Delta-, Atlas- en Titan-vuurpyle vervang. Lanseringskompleks SLC-47 word gebruik om weerklinkende vuurpyle te lanseer. Lanseerkompleks SLC-46 is gereserveer vir gebruik deur Space Florida.^[18]

SLC-40 het die eerste lansering van die SpaceX Falcon 9 in Junie 2010 gehuisves.^[19] Falcon 9-lanserings het voortgegaan vanaf hierdie kompleks tot 2015, bestaande uit onbemande hervulmissies vir NASA na die Internasionale Ruimtestasie sowel as kommersiële satellietvlugte. SpaceX het ook lanseerkompleks 39A van NASA gehuur en het dit verander om Falcon Heavy en Commercial Crew-bemande ruimtevlugte na die ISS met hul Crew Dragon-ruimtetuig in 2019 te akkommodeer.^[20] SpaceX Landingsone 1 en 2, wat gebruik word om die eerste fases van die Falcon 9 te land en die vleuelaanjaers van die Falcon Heavy, is op die terrein van die voormalige LC-13 geleë.

In die geval van lanserings teen 'n lae helling (geostasionêr), het die ligging van die gebied by 28°27' N 'n effense nadeel teenoor ander lanseerfasiliteite wat nader aan die ewenaar geleë is. Die hupstoot ooswaarts vanaf die Aarde se rotasie is ongeveer 406 m/s (908 myl per uur) by Kaap Canaveral, maar 463 m/s (1 035 myl per uur) by die Europese Guiana-ruimtesentrum in Frans-Guyana. ^[21]

In die geval van (pool) lanserings met 'n hoë helling maak die breedtegraad nie saak nie, maar die Kaap Canaveral-gebied is nie geskik daarvoor nie, want bewoonde gebiede lê onder hierdie trajekte; Vandenberg-ruimtemagbasis, Kaap Canaveral se Weskus-eweknie, of die kleiner Pacific Spaceport-kompleks – Alaska (PSCA) word eerder gebruik.

Die Air Force Space and Missile Museum is geleë op LC-26.^[22] Hangar AE, geleë in die CCAFS Industriële Area, versamel telemetrie van lanserings regoor die Verenigde State. NASA se Launch Services Program het drie lanseertuig-datasentrums binne wat telemetrie intyds aan ingenieurs vertoon.

Cape Canaveral Space Force Station Skid Strip is 'n militêre lughawe by Cape Canaveral Space Force Station (CCSFS), 7 seemyl (13 km) noordoos van Cocoa Beach, Florida. Dit het 'n asfalt-geplaveide aanloopbaan wat 13/31 aangewys is en 3 048 m lank by 61 m breed is. Die fasiliteit word besit deur die Amerikaanse Ruimtemag (USSF).

In die 1960's was die Douglas C-133 Cargomaster 'n gereelde besoeker, met gemodifiseerde Atlas- en Titan-missiele aanboord, wat gebruik is as lanseervoertuie vir bemande en onbemande ruimteprogramme wat tot die Apollo-maanlandings gelei het. Die Skid Strip was gebruik deur NASA se Pregnant Guppy en Super Guppy vervoervliegtuie wat die S-IVB boonste stadium vervoer het vir die Saturn IB en Saturn V-vuurpyle wat in die Apollo-program gebruik is.

Tans word dit hoofsaaklik deur USAF C-130 Hercules, C-17 Globemaster III en C-5 Galaxy vliegtuie gebruik wat satellietvragte na CCSFS vervoer vir opstel met lanseervoertuie.

Die CCSFS Skid Strip word soms verwar met die NASA Shuttle Landing Facility, maar daardie aanloopbaan, wat spesiaal vir die pendeltuig gebou is, is op Merritt-eiland by die aangrensende Kennedy-ruimtesentrum geleë.

Koördinate: 28°29′20″N 80°34′40″W / 28.48889°N 80.57778°W / 28.48889; -80.57778

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.