Ebu 'l-Ma'ali Şerif, daha çok onursal unvanı Sa'düd Devle (Arapça: سعد الدولة), Suriye'nin kuzeyinin çoğunu kapsayan Halep Hamdânî Emirliği'nin ikinci hükümdarıydı. Emirliğin kurucusu Seyfü'd Devle'nin oğlu olan bu kişi, genç yaşta tahta çıktı ve Bizans İmparatoru II. Nikiforos'un iki yıl içinde ülkesinin batı kısımlarını fethederek Halep'i bir haraçgüzar devlete dönüştürdüğü büyük bir saldırının ortasındaydı. 977 yılına kadar çok sayıda isyan ve firarla karşılaşan Sa'd, babasının veziri Karkuya'nın elinde bulunan kendi başkentine bile giremedi. Büveyhîler ile yakın ilişkiler sürdürerek Cezire'nin bazı bölgelerinde otoritesini yeniden kurmayı başardı; ancak yönetimi, Mısır'daki Fâtımîler tarafından desteklenen valisi Bakcur'un isyanıyla kısa sürede tehdit altına girdi. Sa'd ise Bizans, Büveyhiler ve Fâtımîler arasındaki bağlılığında dalgalanmalar yaşamaya devam etse de, giderek daha fazla Bizans yardımına güvenmeye başladı.

Sa'düd Devle, Halep'in ilk emiri Seyfü'd Devle'nin oğlu ve Seyf ed-Devle'nin kuzeni ve saray şairi Ebu Firas'ın kız kardeşi Sakhinah'ın oğludur. Babasının Şubat 967'de ölümü sırasında henüz on beş yaşındaydı ve emirliğin başkenti olan Cezire'deki Mayyafariqin'de ikamet ediyordu.^[1][2] Emirliğe geçişi muhalefetle karşılaşmadı, ancak babasının kendisine bıraktığı devlet çöküyordu: Bizans imparatoru II. Nikiforos, Kilikya'yı yeni fethetmişti ve kuzey ve batı eyaletlerine baskınlar düzenliyordu, en yakın komutanlarının isyanları ise Seyfü'd Devle'nin son yıllarını etkiliyordu.^[1][3]

Sa'düd Devle, yıllarca Seyfü'd Devle'nin başbakanı ve mabeyincisi (hajib) Karkuya tarafından yönetilen Halep'e Haziran/Temmuz 967'de ulaştı. Hemen hemen hemen hemen aynı dönemde Humus valisi olan amcası Ebu Firas'ın isyanıyla karşı karşıya kaldı ve bu isyan, Ebu Firas'ın Nisan 968'de muharebede ölümüne kadar sürdü.^[1][2] Aynı dönemde Halep de Bizanslılar tarafından tehdit ediliyordu ve Sa'düd Devle, Karkuya'nın tavsiyesi üzerine şehri terk etti. Bizanslılar şehre saldırmadılar, fakat Karkuya ve yanındaki Gulâm (asker köleler) bu fırsatı değerlendirerek şehri ele geçirdiler. Sa'düd Devle, 300 sadık taraftarıyla birlikte, nominal olarak kendisine ait topraklarda şehirden şehire dolaşıp içeri girmeyi umuyordu: Suruç, Menbic ve Harran ona destek olmayı reddetti, Mayyafarikin'de ise annesi onu içeri almadı. Sonunda Humus'ta sığınak buldu.^[1][4] Bu arada babasının eski taraftarlarının birçoğu, fırsatı değerlendirip kendi topraklarını genişleten Musul Emiri kuzeni Ebu Tağlib'e katılmak üzere ayrıldı. Seyfü'd Devle'nin ölümünden hemen sonra Rakka'yı ele geçirdi ve 971 yılına gelindiğinde Diyarbekir ve Diyar Mudar eyaletlerini de kontrolünün kapsamına aldı. Hiçbir direniş gösteremeyen Sa'düd Devle, bu kayıpları ve kuzeninin hükümdarlığını zımnen kabul etti.^[4][5]

969 yılı, Bizans'ın ilerleyişinin zirveye ulaştığı, Suriye tarihinde önemli bir yıldı. Ekim ayında generaller Mihail Burces ve Petros, Antakya'yı ele geçirerek Suriye'nin kuzey kıyılarındaki kontrollerini sağlamlaştırdılar. Kısa bir süre sonra Bizanslılar Halep'e yürüdüler ve Karkuya'yı Halep'i, Karkuya'nın emir ve vekili Bakcur'un da onun halefi olarak atandığı bir Bizans himayesi haline getiren bir antlaşma imzalamaya zorladılar (Aralık 969 veya Ocak 970).^[1][4] Aynı dönemde Mısır'da Fâtımîler, İhşîdîleri yenerek ülkenin kontrolünü ele geçirdiler ve buradan Güney Suriye'ye doğru ilerlediler. Bizans ve Fâtımîler arasındaki bu iki güç arasındaki rekabet, Suriye ve Halep'in önümüzdeki elli yıl boyunca tarihini şekillendirecekti.^[4]

Sa'düd Devle, 977 yılına kadar başkentini geri almayı başaramadı; zira başkent artık Bakcur'un kontrolü altındaydı; Bakcur, 975 yılında Karkuya'yı tahttan indirip hapse atmıştı. Babasının bazı Gulâm ve en önemlisi Halep civarında yaşayan güçlü Beni Kilab kabilesinin yardımıyla Sa'düd Devle Halep'i kuşattı ve ele geçirdi. Karkuya serbest bırakıldı ve birkaç yıl sonraki ölümüne kadar devlet işleriyle tekrar görevlendirildi, Bakcur'a ise Humus valiliği verildi.^[1][6][7]

Kısa bir süre sonra, 979'da Ebu Tağlib'in Irak'taki Büveyhîler ile olan çatışmasından yararlanarak babasının Cezire'deki topraklarının bir kısmını geri aldı: Büveyhi hakimiyetini kabul ettikten sonra Rakka ve Rahba hariç Diyar Mudar'ın valiliğini aldı. Aynı zamanda, Büveyhî kuklası olan Abbasi halifesinden Sa'düd Devle (kelime çev. 'Hanedanın mutluluğu' : lâfız) şeref laqab da alarak bu şekilde bilinir oldu.^[8]

Bu arada Bakcur, Humus'taki yeni görevini, Halep'i ele geçirmek ve Suriye'nin tamamını fethetmek için onu bir piyon olarak kullanmayı amaçlayan Fâtımîler ile temas kurmak için kullanmıştı.^[8] Sa'düd Devle'nın kendisi de Fâtımîler ve Bizans arasında gidip geliyordu: bir yandan Bizans hakimiyetine karşı çıkıyor ve Fatımi Halifesini tanımaya istekliydi, ancak diğer yandan kendi bölgesinin Güney Suriye gibi sadece bir başka Fâtımî eyaleti olmasını istemiyordu.^[7]

981'de Bizans himayesinden kurtulmak için yaptığı ilk girişim, dış desteğin yetersizliği nedeniyle başarısızlıkla sonuçlandı; Bizans ordusu uyumu sağlamak için Halep surlarının önünde belirdi.^[7][8] Bunun üzerine Fâtımîler Bakcur'u harekete geçmeye ikna ettiler: Eylül 983'te Bakcur, Fâtımî birliklerinin desteğiyle Halep'e bir saldırı başlattı. Sa'düd Devle, Bizans İmparatoru II. Basileios'tan yardım istemek zorunda kaldı ve kuşatma Genç Bardas Fokas komutasındaki Bizans ordusu tarafından kaldırıldı. Bizanslılar daha sonra Ekim ayında Humus'u yağmalamaya başladılar. Şehir Hamdânî kontrolüne geri döndü, Bakcur ise Fâtımî topraklarına kaçtı ve burada Şam valiliğini üstlendi.^{[7][8][9][10]} Bakcur'un kaçışından sonra Bizans ve Hamdânî birlikleri arasında çatışmalar çıkması, Sa'düd Devle ile "kurtarıcıları" arasındaki gergin ilişkilerin bir göstergesidir; bu çatışmalar ancak Hamdani emiri, her yıl ödenen 20.000 altın dinarlık haraç miktarının iki katını ödemeyi kabul ettiğinde çözüldü.^[7]

Hamdânîler'in Bizans'la ilişkileri, Fâtımîler Baniyas Bizans kalesini ele geçirmesinin ardından 985-986'da tamamen çöktü. Sa'düd Devle vergi ödemeyi reddetti. Bunun sonucunda Bardas Fokas topraklarını işgal etti ve Kilis'i yağmaladı, ardından geri dönüp güneye doğru yürüdü ve Apamea'yı (Qalaat al-Madiq) kuşatma girişimi başarısızlıkla sonuçlandı. Misilleme olarak Sa'düd Devle birliklerini ünlü Kal'at Sim'an manastırını yıkmaya gönderdi.^[7][8][11] Ancak bundan kısa bir süre sonra, Mayıs 986'da, Bizans ile Mısır arasında yakın bir barışın imzalanması ihtimali, Sa'düd Devle'yı daha önceki bağlılığına geri dönmeye zorladı ve daha önceki şartlarda haraççı statüsünü yeniden teyit etti.^[7][8] Bu, Sa'düd Devle'nın, Aralık 986'da Buyid esaretinden serbest bırakıldıktan sonra, II. Basileios'ye karşı ikinci isyanında Bizans generali Bardas Skleros'u desteklemesini ve aynı ayda Fâtımî hakimiyetini tanımasını engellemedi,^[8] özellikle de Bizans'ın 989'a kadar süren bir iç savaşa sürüklendiği bir dönemde.^[12]

991 yılında Bakcur yüzünden Fâtımîler ile savaş tekrar gündeme geldi. 988 yılına kadar Şam'ı yönetti, daha sonra tahttan indirildi ve ardından Rakka'ya kaçtı. Oradan, Fâtımî desteğini pek alamasa da Halep'e saldırmayı denedi. Bizans'ın Antakya doux Michael Bourtzes komutasındaki birlikler yardımıyla Sa'düd Devleçirdi ve daha sonra onu idam ettirdi.^[8][13][14] Bununla birlikte, Fâtımîler ile ilişkiler, Sa'düd Devle'nın Bakcur'un çocuklarını tutuklaması nedeniyle bozuldu ve Aralık 991'de hemipareziden ölmesi onu Fâtımî mülklerine saldırmaktan alıkoydu.^[8]

Sa'düd Devle'nin yerine oğlu Sa'idüd Devle geçti, ancak gerçek güç Sa'düd Devle'nin eski mabeyincisi Lu'lu'nun elindeydi. Hamdânî Gulâm birkaçı Lu'lu'nun etkisinden rahatsız olarak Fâtımî tarafına geçti ve Fâtımîler Türk generali Mançutekin komutasında Halep'e karşı uzun süreli bir saldırı başlattılar. Ancak II. Basileios'un 995 ve 999 yıllarındaki kişisel müdahaleleri emirliği Fâtımî işgalinden kurtarabildi. Savaş 1000 yılına kadar sürdü ve bu tarihten sonra Halep'in iki güç arasında tampon devlet olarak varlığını sürdürmesini garantileyen bir barış antlaşması imzalandı. Son olarak 1002'de Lu'lu, Sa'idüd Devle'yi öldürdü ve Halep'in kontrolünü kendi adına ele geçirdi.^{[8][9][15][16]}

Özel

Genel

• Canard, Marius (1971). "Ḥamdānids". Lewis, B.; Ménage, V. L.; Pellat, Ch.; Schacht, J. (Ed.). The Encyclopaedia of Islam, New Edition, Volume III: H–Iram (İngilizce). Leiden: E. J. Brill. ss. 126-131. OCLC 495469525. 
• El Tayib, Abdullah (1990). "Abū Firās al-Ḥamdānī". Ashtiany, Julia; Johnstone, T. M.; Latham, J. D.; Serjeant, R. B.; Smith, G. Rex (Ed.). ʿAbbasid Belles-Lettres. Cambridge: Cambridge University Press. ss. 315-327. ISBN 0-521-24016-6. 
• Kennedy, Hugh (2016). The Prophet and the Age of the Caliphates: The Islamic Near East from the 6th to the 11th Century (İngilizce) (Second bas.). Oxford ve New York: Routledge. ISBN 978-1-138-78761-2. 
• Stevenson, William B. (1926). "Chapter VI. Islam in Syria and Egypt (750–1100)". Bury, John Bagnell (Ed.). The Cambridge Medieval History, Volume V: Contest of Empire and Papacy. New York: The Macmillan Company. ss. 242-264. 
• Whittow, Mark (1996). The Making of Byzantium, 600-1025 (İngilizce). Berkeley and Los Angeles, Kaliforniya: University of California Press. ISBN 978-0-520-20496-6.