Oppenheimer 1942'de Manhattan Projesi'nde çalışmak üzere işe alındı ve 1943'te projenin New Mexico'daki Los Alamos Laboratuvarı'nın direktörlüğüne atandı ve ilk nükleer silahları geliştirmekle görevlendirildi. Liderliği ve bilimsel uzmanlığı projenin başarısında etkili oldu. 16 Temmuz 1945'te ilk atom bombası denemesi olan Trinity'de hazır bulundu. Ağustos 1945'te bu silahlar Japonya'ya karşı Hiroşima ve Nagazaki'nin bombalanmasında kullanıldı; bu, nükleer silahların bugüne kadar silahlı bir çatışmada kullanıldığı tek olaydı.
Oppenheimer, 22 Nisan 1904'te New York'ta dindar olmayan[5]Yahudi bir ailede,[6] ressam Ella (kızlık soyadı Friedman) ve başarılı bir tekstil ithalatçısı olan Julius Seligmann Oppenheimer'ın çocuğu olarak dünyaya geldi. Julius, o zamanlar Prusya Krallığı'nın Hessen-Nassau eyaletinin bir parçası olan Hanau'da doğmuş ve 1888'de çok az kaynakla, parasız, bakalorya eğitimi almamış ya da İngilizce bilmeyen bir genç olarak Amerika Birleşik Devletleri'ne gelmişti. Bir tekstil şirketi tarafından işe alınmış ve on yıl içinde orada yönetici olmuş ve sonunda zenginleşmişti.[7] Aile, 1912 yılında Manhattan'da Batı 88. Cadde yakınlarındaki Riverside Drive'da lüks malikâneler ve şehir evleriyle bilinen bir daireye taşındı.[6] Sanat koleksiyonlarında Pablo Picasso ve Édouard Vuillard'ın eserleri ve Vincent van Gogh'un en az üç orijinal tablosu bulunuyordu.[8] Robert'ın bir de fizikçi olan Frank adında küçük bir erkek kardeşi vardı.[9]
Oppenheimer başlangıçta Alcuin Hazırlık Okulunda eğitim gördü. 1911 yılında Felix Adler tarafından kurulan ve sloganı "İnançtan önce eylem" olan Etik Kültür hareketine dayalı eğitimi teşvik eden Etik Kültür Topluluğu Okuluna girdi.[10] Oppenheimer'ın babası uzun yıllar topluluğun bir üyesi olmuş ve mütevelli heyetinde görev yapmıştır.[11]
Oppenheimer çok yönlü bir öğrenciydi; İngiliz ve Fransız edebiyatına ve özellikle de mineralojiye ilgi duyuyordu.[12] Üçüncü ve dördüncü sınıfları bir yılda tamamlamış ve sekizinci sınıfın yarısını atlamıştır.[10] Son yılında Oppenheimer kimyaya ilgi duymaya başladı.[13] 1921'de mezun oldu, ancak Çekoslovakya'da bir aile tatili sırasında Joachimstal'de maden ararken geçirdiği kolit atağı nedeniyle eğitimine devam etmesi bir yıl gecikti. New Mexico'da iyileşti ve burada ata binmeye ve güneybatı Amerika Birleşik Devletleri'ne karşı bir sevgi geliştirdi.[14]
Oppenheimer 18 yaşında Harvard Üniversitesine girdi ve burada kimya dalında uzmanlaştı; Harvard ayrıca tarih, edebiyat ve felsefe veya matematik dallarında da eğitim almasını şart koşuyordu. Geç başlamasını, her dönem normal dört ders yerine altı ders alarak telafi etti. Lisans onur topluluğu Phi Beta Kappa'ya kabul edildi ve bağımsız çalışma temelinde fizikte yüksek lisans derecesi aldı, bu da ileri düzey dersler lehine temel dersleri atlayabileceği anlamına geliyordu. Percy Bridgman tarafından verilen termodinamik dersi onu deneysel fiziğe çekti. Oppenheimer sadece üç yıl sonra, 1925 yılında Harvard'dan Bachelor of Arts derecesiyle mezun oldu.[15]
Oppenheimer 1924'te Cambridge Christ's College'a kabul edildikten sonra Ernest Rutherford'a mektup yazarak Cavendish Laboratuvarında çalışmak için izin istedi, ancak Bridgman'ın tavsiye mektubunda Oppenheimer'ın laboratuvardaki beceriksizliğinin deneysel fizikten ziyade teorik fizikte uzmanlaşacağını düşündürdüğü belirtiliyordu. Rutherford etkilenmemişti ama Oppenheimer yine de Cambridge'a gitti;[16]J. J. Thomson sonunda onu temel bir laboratuvar kursunu tamamlaması koşuluyla kabul etti.[17]
Oppenheimer, Cambridge'da çok mutsuzdu ve bir arkadaşına şöyle yazmıştı: "Oldukça kötü zaman geçiriyorum. Laboratuvar çalışmaları çok sıkıcı ve o kadar kötüyüm ki bir şey öğrendiğimi hissetmek imkansız".[18] Gelecekte Nobel ödülü alacak olan hocası Patrick Blackett ile düşmanca bir ilişki geliştirdi. Oppenheimer'ın arkadaşı Francis Fergusson'a göre, Oppenheimer bir keresinde Blackett'in masasına zehirle ıslatılmış bir elma bıraktığını itiraf etti; kimse onu yemedi. Oppenheimer'ın ailesi üniversite yetkililerini suç duyurusunda bulunmamaya ya da onu okuldan atmamaya ikna etti. Bunun yerine Oppenheimer gözetim altına alındı ve Londra Harley Street'te bir psikiyatristle düzenli seanslar yapmak zorunda kaldı.[19][20]
Oppenheimer uzun boylu, zayıf, sigara tiryakisiydi[21] ve yoğun konsantrasyon dönemlerinde sık sık yemek yemeyi ihmal ederdi. Birçok arkadaşı onun kendine zarar verebildiğini söylerdi. Fergusson bir keresinde Oppenheimer'a kız arkadaşıyla evleneceğini söyleyerek dikkatini belirgin depresyonundan uzaklaştırmaya çalıştı; Oppenheimer Fergusson'un üzerine atladı ve onu boğmaya çalıştı. Oppenheimer hayatı boyunca depresyon dönemleri geçirmiş[22][23] ve bir keresinde kardeşine "fiziğe arkadaşlardan daha çok ihtiyacım var" demiştir.[24]
Oppenheimer 1926'da Cambridge'dan ayrılarak Max Born'un öğrencisi olmak üzere Göttingen Üniversitesine gitti; Göttingen teorik fizik alanında dünyanın önde gelen merkezlerinden biriydi. Oppenheimer, Werner Heisenberg, Pascual Jordan, Wolfgang Pauli, Paul Dirac, Enrico Fermi ve Edward Teller gibi büyük başarılara imza atmış arkadaşlar edindi. Bazen tartışmaları devralacak kadar hevesliydi.[25]Maria Goeppert, Born'a kendisi ve diğerleri tarafından imzalanmış ve Oppenheimer'ı susturmadığı takdirde sınıfı boykot etmekle tehdit eden bir dilekçe sundu. Born dilekçeyi Oppenheimer'ın okuyabileceği bir yere, masasının üzerine bıraktı ve dilekçe tek kelime edilmeden etkili oldu.[26]
Oppenheimer, Mart 1927'de 23 yaşındayken Max Born'un danışmanlığında felsefe doktoru derecesini aldı.[27][28] Sözlü sınavdan sonra, bildirildiğine göre sınavı yöneten profesör James Franck "Bittiğine sevindim. Beni sorgulama noktasına gelmişti." dedi.[29] Oppenheimer Avrupa'dayken, yeni kuantum mekaniği alanına birçok önemli katkı da dahil olmak üzere bir düzineden fazla makale yayınladı. Born ile birlikte, moleküllerin matematiksel olarak ele alınmasında nükleer hareketi elektronik hareketten ayıran ve hesaplamaları basitleştirmek için nükleer hareketin ihmal edilmesini sağlayan Born-Oppenheimer yaklaşımı üzerine ünlü bir makale yayınladı. Bu çalışma en çok atıf alan çalışması olmaya devam etmektedir.[30]
Oppenheimer Eylül 1927'de Kaliforniya Teknoloji Enstitüsünde (Caltech) Birleşik Devletler Ulusal Araştırma Konseyi bursu kazandı. Bridgman onu Harvard'da görmek istiyordu, bu nedenle 1927-28 akademik yılı için bursunu 1927'de Harvard ve 1928'de Caltech arasında paylaştırarak bir uzlaşmaya varıldı.[31] Caltech'te Linus Pauling ile yakın bir dostluk kurdu; Pauling'in öncüsü olduğu bir alan olan kimyasal bağın doğası üzerine, Oppenheimer'ın matematiği sağlayacağı ve Pauling'in sonuçları yorumlayacağı ortak bir saldırı düzenlemeyi planladılar. İşbirliği ve dostlukları, Oppenheimer'ın Pauling'in eşi Ava Helen Pauling'i Meksika'daki bir kaçamağa davet etmesinin ardından sona erdi.[32] Oppenheimer daha sonra Pauling'i Manhattan Projesi'nin Kimya Bölümü'nün başına geçmesi için davet etti, ancak Pauling pasifist olduğunu söyleyerek reddetti.[33]
1928 sonbaharında Oppenheimer, Hollanda'daki Leiden ÜniversitesindePaul Ehrenfest'in enstitüsünü ziyaret etti ve burada dil konusunda çok az deneyimi olmasına rağmen Hollandaca dersler vererek etkiledi. Burada kendisine Opje lakabı verildi[34] ve daha sonra öğrencileri tarafından "Oppie" olarak anılmaya başlandı.[35] Leiden'den Zürih'teki İsviçre Federal Teknoloji Enstitüsüne (ETH) geçerek Wolfgang Pauli ile kuantum mekaniği ve sürekli spektrum üzerine çalışmaya başladı. Oppenheimer, Pauli'ye saygı duyar ve onu severdi; onun kişisel tarzını ve sorunlara eleştirel yaklaşımını taklit etmiş olabilir.[36]
Berkeley'deki profesörlük görevine başlamadan önce Oppenheimer'a hafif bir tüberküloz teşhisi kondu ve kardeşi Frank ile birlikte New Mexico'da kiraladığı ve sonunda satın aldığı bir çiftlikte birkaç hafta geçirdi. Çiftliğin kiralanmaya müsait olduğunu duyduğunda "Sosisli!" diye bağırdı ve daha sonra buraya Perro Caliente (İspanyolcada "sosisli") adını verdi.[37] Daha sonraları, "fizik ve çöl bölgesinin" "iki büyük aşkı" olduğunu söylerdi.[38] Tüberkülozdan kurtulup Berkeley'e döndü ve burada entelektüel ustalığı ve geniş ilgi alanları nedeniyle kendisine hayranlık duyan bir nesil fizikçinin danışmanı ve işbirlikçisi olarak başarılı oldu. Öğrencileri ve meslektaşları onu büyüleyici olarak görüyordu: özel etkileşimde hipnotize edici, ancak daha halka açık ortamlarda genellikle soğuk. İş arkadaşları iki kampa ayrılıyordu: biri onu mesafeli ve etkileyici bir dahi ve estetikçi, diğeri ise gösterişçi ve kendine güvensiz bir pozcu olarak görüyordu.[39] Öğrencileri neredeyse her zaman ilk kategoriye giriyor, onun yürüyüşünü, konuşmasını ve diğer tavırlarını ve hatta tüm metinleri orijinal dillerinde okuma eğilimini benimsiyorlardı.[40]Hans Bethe onun için şöyle demişti:
Muhtemelen öğretmenliğine kattığı en önemli şey seçkin zevkiydi. Seçtiği konuların da gösterdiği gibi, önemli sorunların ne olduğunu her zaman bilirdi. Bu sorunlarla gerçekten yaşadı, bir çözüm için mücadele etti ve endişesini gruba iletti. En parlak döneminde grubunda yaklaşık sekiz ya da on yüksek lisans öğrencisi ve yaklaşık altı doktora sonrası bursiyer vardı. Bu grupla günde bir kez ofisinde bir araya gelir ve her biriyle öğrencinin araştırma probleminin durumunu tartışırdı. Her şeyle ilgilenirdi ve bir öğleden sonra kuantum elektrodinamiği, kozmik ışınlar, elektron çifti üretimi ve nükleer fiziği tartışabilirlerdi.[41]
Oppenheimer, Nobel Ödüllü deneysel fizikçi Ernest O. Lawrence ve siklotron öncüleri ile yakın bir şekilde çalışarak, Berkeley'in Radyasyon Laboratuvarında makinelerinin ürettiği verileri anlamalarına yardımcı oldu ve sonunda bugünkü Lawrence Berkeley Ulusal Laboratuvarına dönüştü.[42] 1936'da Berkeley onu yıllık 3.300 dolar maaşla (2022'de 70.000 dolara denk geliyor) profesörlüğe terfi ettirdi. Buna karşılık Caltech'teki derslerini azaltması istendi ve Berkeley'in onu her yıl Caltech'te bir dönem ders verecek kadar altı hafta serbest bırakması konusunda bir uzlaşmaya varıldı.[43]
Başlangıçta başlıca ilgi alanı sürekli spektrum teorisiydi ve 1926'da yayınlanan ilk makalesi moleküler bant spektrumlarının kuantum teorisiyle ilgiliydi. Geçiş olasılıklarının hesaplamalarını yapmak için bir yöntem geliştirdi. Hidrojen ve X-ışınları için fotoelektrik etkiyi hesaplayarak K-kenarındasoğurma katsayısını elde etti. Hesaplamaları, Güneş'in X-ışını emilimine ilişkin gözlemlerle uyumluydu, ancak helyumla uyuşmuyordu. Yıllar sonra, Güneş'in büyük ölçüde hidrojenden oluştuğu ve hesaplamalarının doğru olduğu anlaşıldı.[45][46]
Oppenheimer kozmik ışın yağmurları teorisine önemli katkılarda bulundu ve sonunda kuantum tünelleme tanımlamalarına yol açan çalışmaları başlattı. 1931'de öğrencisi Harvey Hall ile birlikte "Fotoelektrik Etkinin Göreceli Teorisi" üzerine bir makale yazdı[47] ve burada deneysel kanıtlara dayanarak Dirac'ın hidrojen atomunun iki enerji seviyesinin aynı enerjiye sahip olduğu iddiasına doğru bir şekilde itiraz etti. Daha sonra, doktora öğrencilerinden Willis Lamb, bunun Lamb kayması olarak bilinen ve Lamb'ın 1955 yılında Nobel Fizik Ödülü'ne layık görüldüğü durumun bir sonucu olduğunu tespit etti.[44]
Oppenheimer, ilk doktora öğrencisi Melba Phillips ile birlikte döteryum bombardımanı altında yapay radyoaktivite hesaplamaları üzerinde çalıştı. Ernest Lawrence ve Edwin McMillan çekirdekleri döteryumlarla bombardıman ettiklerinde, sonuçların George Gamow'un tahminlerine yakın olduğunu, ancak daha yüksek enerjiler ve daha ağır çekirdekler söz konusu olduğunda sonuçların teoriye uymadığını gördüler. 1935'te Oppenheimer ve Phillips sonuçları açıklamak için şimdi Oppenheimer-Phillips süreci olarak bilinen bir teori geliştirdiler. Bu teori bugün hâlâ kullanılmaktadır.[48][not 2]
1930 gibi erken bir tarihte Oppenheimer, pozitronun varlığını esasen öngören bir makale yazdı. Bu, Paul Dirac'ın elektronların hem pozitif yüke hem de negatif enerjiye sahip olabileceğini öne sürdüğü bir makaleden sonraydı. Dirac'ın makalesi, Zeeman etkisini açıklamak için kuantum mekaniğini, özel göreliliği ve o zamanlar yeni olan elektron spini kavramını birleştiren Dirac denklemi olarak bilinen bir denklem ortaya koydu.[50] Oppenheimer, deneysel kanıtlara dayanarak, tahmin edilen pozitif yüklü elektronların proton olduğu fikrini reddetti. Elektronlarla aynı kütleye sahip olmaları gerektiğini, oysa deneylerin protonların elektronlardan çok daha ağır olduğunu gösterdiğini savundu. İki yıl sonra Carl David Anderson pozitronu keşfetti ve bu keşfiyle 1936 Nobel Fizik Ödülü'nü aldı.[51]
1930'ların sonlarında Oppenheimer, büyük olasılıkla Richard Tolman ile olan arkadaşlığı sayesinde astrofizikle ilgilenmeye başladı ve bunun sonucunda bir dizi makale kaleme aldı. Bunlardan ilki olan ve 1938 yılında Robert Serber ile birlikte yazdığı "Yıldız Nötron Çekirdeklerinin Kararlılığı Üzerine"[52] başlıklı makalede Oppenheimer beyaz cücelerin özelliklerini araştırdı. Bunu öğrencilerinden biri olan George Volkoff ile birlikte yazdıkları "Büyük Nötron Çekirdekleri Üzerine" başlıklı makale izledi;[53] bu makalede Tolman-Oppenheimer-Volkoff limiti olarak adlandırılan, yıldızların kütlelerinin ötesinde nötron yıldızı olarak kararlı kalamayacakları ve yerçekimsel çöküşe uğrayacakları bir limit olduğunu gösterdiler. 1939'da Oppenheimer ve bir başka öğrencisi Hartland Snyder, bugün kara delikler olarak bilinen şeylerin varlığını öngören "Sürekli Kütleçekimsel Daralma Üzerine" adlı makaleyi ürettiler.[54] Born-Oppenheimer yaklaşımı makalesinden sonra en çok atıf alan bu makaleler, 1950'lerde Amerika Birleşik Devletleri'nde özellikle John A. Wheeler tarafından astrofizik araştırmalarının yeniden canlandırılmasında kilit faktörler olmuştur.[55]
Oppenheimer'ın makalelerinin, uzman olduğu soyut konuların standartlarına göre bile anlaşılması zor olduğu düşünülüyordu. Fiziksel ilkeleri göstermek için son derece karmaşık olsa da zarif matematiksel teknikler kullanmayı severdi, ancak bazen muhtemelen aceleden matematiksel hatalar yaptığı için eleştirilirdi. Öğrencisi Snyder, "Fiziği iyiydi ama aritmetiği berbattı" diyordu.[44]
İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra Oppenheimer, biri biyofizik alanında olmak üzere sadece beş bilimsel makale yayınladı ve 1950'den sonra hiçbiri yayınlanmadı. Daha sonra Nobel ödülü alan ve 1951'de misafir bilim adamı olarak İleri Araştırmalar Enstitüsünde kendisiyle birlikte çalışan Murray Gell-Mann bu konuda şöyle bir görüş bildirmiştir
Sitzfleisch, yani sandalyeye oturduğunuzda ortaya çıkan "oturma eti" onda yoktu. Bildiğim kadarıyla hiçbir zaman uzun bir makale yazmadı ya da uzun bir hesaplama yapmadı, bu tür bir şey yapmadı. Bunun için sabrı yoktu; kendi çalışmaları küçük aperçulardan, ama oldukça parlak olanlardan oluşuyordu. Ama diğer insanlara bir şeyler yapmaları için ilham verdi ve etkisi inanılmazdı.[56]
Özel ve siyasi yaşamı
Oppenheimer 1946'da her zaman yanında olan sigarasıyla
1920'ler boyunca Oppenheimer dünyevi konulara ilgisiz kaldı. Gazete ya da popüler dergileri okumadığını ve 1929 Wall Street İflası'nı ancak çöküşten altı ay sonra Ernest Lawrence ile yürüyüş yaparken öğrendiğini iddia etmiştir.[57][58] Bir keresinde 1936 başkanlık seçimlerine kadar hiç oy kullanmadığını belirtmiştir. 1934'ten itibaren siyaset ve uluslararası meselelerle giderek daha fazla ilgilenmeye başladı. 1934 yılında, Nazi Almanyası'ndan kaçan Alman fizikçilere destek olmak için iki yıl boyunca yıllık maaşının yüzde üçünü - yaklaşık 100 $ (2022'de 2.200 $'a denk geliyor) - ayırdı. 1934 Batı Yakası Rıhtım Grevi sırasında, aralarında Melba Phillips ve Bob Serber'in de bulunduğu bazı öğrencileriyle birlikte liman işçilerinin mitingine katıldı. Oppenheimer, Serber'e Berkeley'de bir iş bulmak için defalarca girişimde bulundu ancak "bölümde bir Yahudi'nin yeterli olduğunu" düşünen Berkeley Fizik Bölümü yöneticisi Raymond T. Birge tarafından engellendi.[59]
Oppenheimer'ın annesi 1931'de öldü ve Oppenheimer, hala New York'ta yaşamasına rağmen Kaliforniya'yı sık sık ziyaret eden babasına daha yakın oldu.[60] Babası 1937'de öldüğünde, Oppenheimer ve kardeşi Frank arasında paylaştırılmak üzere 392.602 dolar (2022'de 7,99 milyon dolara eşdeğer) bıraktığında, Oppenheimer hemen bir vasiyetname yazarak mirasını lisansüstü burslar için kullanılmak üzere Kaliforniya Üniversitesine bıraktı.[61]
1930'lardaki pek çok genç entelektüel gibi Oppenheimer da daha sonra komünist fikirler olarak kategorize edilecek sosyal reformları destekledi. McCarthy dönemindesolcu olarak kabul edilen birçok ilerici davaya bağışta bulundu. Radikal olduğu iddia edilen çalışmalarının çoğu, İspanya İç Savaşı'nda Cumhuriyetçi dava için bağış toplama etkinliklerine ev sahipliği yapmak ve diğer antifaşist faaliyetlerden oluşuyordu. ABD Komünist Partisine (CPUSA) hiçbir zaman açıkça katılmadı, ancak üye olduğu iddia edilen tanıdıkları aracılığıyla solcu amaçlara para verdi.[62]
Oppenheimer 1942'de Manhattan Projesi'ne katıldığında kişisel güvenlik anketine "Batı Yakası'ndaki hemen hemen tüm Komünist Cephe örgütlerine üye olduğunu" yazmıştı.[63] Yıllar sonra bunu söylediğini hatırlamadığını, bunun doğru olmadığını ve eğer bu yönde bir şey söylemişse bunun "yarı şakacı bir abartı" olduğunu iddia etti.[64] Bir Komünist Parti organı olan People's World'e aboneydi[65] ve 1954'te "komünist hareketle bağlantılıydım" şeklinde ifade verdi.[66] Oppenheimer 1937'den 1942'ye kadar Berkeley'de "tartışma grubu" adını verdiği ve daha sonra Haakon Chevalier[67][68] ve Gordon Griffiths tarafından Komünist Partinin Berkeley öğretim üyeleri için "kapalı" (gizli) bir birimi olarak tanımlanan bir grubun üyesiydi.[69]
FBI, Mart 1941'de Oppenheimer hakkında bir dosya açtı. Bu dosyada Oppenheimer'ın Aralık 1940'ta Chevalier'in evinde Komünist Partinin Kaliforniya eyalet sekreteri William Schneiderman ve saymanı Isaac Folkoff'un da katıldığı bir toplantıya katıldığı kaydedildi. FBI, Oppenheimer'ın komünist bir paravan örgüt olarak gördüğü Amerikan Sivil Özgürlükler Birliğinin İcra Komitesinde yer aldığını kaydetti. Kısa bir süre sonra FBI, Oppenheimer'ı ulusal acil durum halinde tutuklanmak üzere Gözaltı Endeksine ekledi.[70]
Oppenheimer'ın parti üyeliği ya da üyeliğinin olup olmadığı tartışılmaktadır. Neredeyse tüm tarihçiler Oppenheimer'ın bu süre zarfında güçlü sol görüşlere sahip olduğu ve parti üyeleriyle etkileşim içinde olduğu konusunda hemfikirdir, ancak resmi olarak parti üyesi olup olmadığı tartışmalıdır. 1954 yılındaki güvenlik izni duruşmalarında Komünist Parti üyesi olduğunu reddetmiş ancak kendisini, komünizmin hedeflerinin çoğuna katılan ancak herhangi bir Komünist Parti aygıtından gelen emirleri körü körüne takip etmeye istekli olmayan bir yol arkadaşı olarak tanımlamıştır.[71]
Ağustos 1943'te Manhattan Projesi güvenlik ajanlarına, tanımadığı George Eltenton'ın Los Alamos'taki üç kişiden Sovyetler Birliği adına nükleer sırlar talep ettiğini gönüllü olarak söyledi. Daha sonraki mülakatlarda bu konuda sıkıştırıldığında Oppenheimer, kendisine yaklaşan tek kişinin Berkeley'de Fransız edebiyatı profesörü olan arkadaşı Haakon Chevalier olduğunu ve onun da Oppenheimer'ın evindeki bir akşam yemeğinde bu konudan özel olarak bahsettiğini itiraf etmiştir.[72] Manhattan Projesi direktörü Tuğgeneral Leslie R. Groves, Jr. Oppenheimer'ın proje için bu şüpheli davranış yüzünden görevden alınamayacak kadar önemli olduğunu düşünüyordu. 20 Temmuz 1943'te Manhattan Mühendis Bölgesi'ne bir mektup yazdı:
Benim 15 Temmuz tarihli sözlü talimatlarım doğrultusunda, Bay Oppenheimer hakkında sahip olduğunuz bilgilere bakılmaksızın, Julius Robert Oppenheimer'a gecikmeksizin izin verilmesi istenmektedir. Kendisi proje için kesinlikle çok önemlidir.[73]
İlişkileri ve çocukları
1936 yılında Oppenheimer, Berkeley'de bir edebiyat profesörünün kızı ve Stanford Üniversitesi Tıp Fakültesi öğrencisi olan Jean Tatlock ile ilişki kurdu. İkili benzer siyasi görüşlere sahipti; Tatlock bir Komünist Parti gazetesi olan Western Worker için yazıyordu.[74] Fırtınalı bir ilişkinin ardından 1939'da Tatlock Oppenheimer'dan ayrıldı. O yılın Ağustos ayında, radikal bir Berkeley öğrencisi ve eski Komünist Parti üyesi olan Katherine ("Kitty") Puening ile tanıştı. Kitty daha önce de evlenmişti. İlk evliliği sadece birkaç ay sürmüştü. İkinci nikahsız eşi, Komünist Partinin aktif bir üyesi olan ve İspanya İç Savaşı'nda öldürülen Joe Dallet'ti.[75]
Kitty, Amerika Birleşik Devletleri'ne döndü ve Pennsylvania Üniversitesinden botanik alanında lisans derecesi aldı. Orada, 1938 yılında doktor ve tıbbi araştırmacı olan Richard Harrison ile evlendi. Haziran 1939'da Kitty ve Harrison, Harrison'ın yerel bir hastanede radyoloji şefi olduğu Pasadena, Kaliforniya'ya taşındı ve Kitty de Los Angeles'taki Kaliforniya Üniversitesine yüksek lisans öğrencisi olarak kaydoldu. Oppenheimer ve Kitty, Tolman'ın bir partisinden sonra birlikte yatarak küçük bir skandal yarattılar. Kitty, 1940 yazında Oppenheimer'ın New Mexico'daki çiftliğinde onunla birlikte kaldı. Sonunda hamile olduğunu öğrenince Harrison'dan boşanmak istedi. Harrison reddedince, Reno, Nevada'da hızlı bir boşanma kararı aldı ve 1 Kasım 1940'ta Oppenheimer'ı dördüncü kocası olarak kabul etti.[76]
İlk çocukları Peter Mayıs 1941'de,[77] ikinci çocukları Katherine ("Toni") ise 7 Aralık 1944'te Los Alamos, New Mexico'da dünyaya geldi.[76] Oppenheimer evliliği sırasında Tatlock ile olan ilişkisini yeniden alevlendirdi.[78] Daha sonra, Tatlock'un komünist dernekleri nedeniyle, devam eden temasları güvenlik izni duruşmalarında bir sorun haline geldi.[79]
Atom bombasının geliştirilmesi sırasında Oppenheimer, geçmişteki solcu bağlantıları nedeniyle hem FBI hem de Manhattan Projesi'nin iç güvenlik kolu tarafından soruşturma altındaydı. Depresyondan muzdarip Tatlock'u ziyaret etmek için Haziran 1943'te Kaliforniya'ya yaptığı bir gezi sırasında ordu güvenlik ajanları tarafından takip edildi.[80] Oppenheimer geceyi onun dairesinde geçirdi. Tatlock 4 Ocak 1944'te kendini öldürdü ve Oppenheimer derin bir üzüntü içinde kaldı.[81]
Oppenheimer'ın kardeşi Frank, Frank'in eşi Jackie,[82] Kitty,[83] Tatlock, ev sahibesi Mary Ellen Washburn[84] ve Berkeley'deki yüksek lisans öğrencilerinden bazıları da dahil olmak üzere en yakın arkadaşlarının çoğu 1930'larda veya 1940'larda Komünist Partide aktifti.[85]
Mistisizm
Oppenheimer [1929 baharında] çok sıkı çalışıyordu ama titiz çalışmasını kolay bir umursamazlık havasıyla gizleme yeteneğine sahipti. Aslında, yıldız modellerinin teorik inşasında önemli bir sabit olan, yıldızların yüzeylerinin iç ışınımlarına karşı opaklığının çok zor bir hesaplamasıyla uğraşıyordu. Bu sorunlardan çok az bahsederdi ve edebiyatla, özellikle de Hindu klasikleri ve daha ezoterik Batılı yazarlarla çok daha fazla ilgileniyor gibi görünüyordu. Pauli bir keresinde bana Oppenheimer'ın fiziği bir uğraş, psikanalizi ise bir meslek olarak gördüğünü söylemişti.
Oppenheimer'ın farklı ilgi alanları bazen bilime odaklanmasını kesintiye uğrattı. Zor olan şeyleri severdi ve bilimsel çalışmaların çoğu ona kolay göründüğünden, mistik ve şifreli olana ilgi duymaya başladı.[87] Harvard'dan ayrıldıktan sonra, İngilizce çevirileri aracılığıyla klasik Hindu metinleriyle tanışmaya başladı.[88] Dil öğrenmeye de ilgi duydu ve 1933 yılında Berkeley'de Arthur W. Ryder'ın yanında Sanskrit öğrendi.[not 3][90][91] Sonunda Bhagavad Gita ve Meghaduta gibi edebi eserleri orijinal Sanskrit dilinde okudu ve derinlemesine düşündü. Daha sonra Gita'yı yaşam felsefesini en çok şekillendiren kitaplardan biri olarak gösterdi.[92][93] Kardeşine Gita'nın "çok kolay ve oldukça muhteşem" olduğunu yazmış ve onu "bilinen herhangi bir dilde var olan en güzel felsefi şarkı" olarak adlandırmıştır.[91] Daha sonra bu kitabın kopyalarını arkadaşlarına hediye etmiş ve yıpranmış bir kopyasını masasının yanındaki kitaplıkta saklamıştır.[91] Arabasına Hindu tanrısı Vişnu'nun binek kuşu olan Garuda adını verdi.[94]
Oppenheimer hiçbir zaman geleneksel anlamda bir Hindu olmadı; herhangi bir tapınağa katılmadı ya da herhangi bir tanrıya dua etmedi.[95] Kardeşi, "Bhagavad-Gita'nın çekiciliğinden ve genel bilgeliğinden gerçekten etkilendiğini" söyledi.[95] Oppenheimer'ın Hindu düşüncesine olan ilgisinin Niels Bohr ile daha önceki birlikteliği sırasında başladığı tahmin edilmektedir.[96] Hem Bohr hem de Oppenheimer eski Hindu mitolojik hikâyeleri ve bunların içerdiği metafizik hakkında çok analitik ve eleştirel olmuşlardır.[96] Savaştan önce David Hawkins'le yaptığı bir konuşmada, antik Yunan edebiyatı hakkında konuşurken Oppenheimer, "Yunanları okudum; Hinduları daha derin buluyorum" demişti.[96]
Oppenheimer'ı Berkeley, Los Alamos ve Princeton yılları boyunca görmüş olan yakın sırdaşı ve meslektaşı Isidor Rabi, "Oppenheimer'ın yeteneklerine sahip insanların neden keşfedilmeye değer her şeyi keşfetmediklerini" merak ediyordu:[97]
Oppenheimer, dine, özellikle de Hindu dinine olan ilgisi gibi bilimsel geleneğin dışında kalan alanlarda aşırı eğitim görmüştü ve bu da onu neredeyse bir sis gibi çevreleyen evrenin gizemine karşı bir hisle sonuçlandı. Fiziği net bir şekilde görüyor, daha önce yapılmış olanlara bakıyordu, ancak sınırda gerçekte olduğundan çok daha fazla gizemli ve yeni olduğunu hissetme eğilimindeydi ... teorik fiziğin sert, kaba yöntemlerinden uzaklaşarak geniş sezgilerin mistik bir alanına yöneldi.... Oppenheimer'da dünyevilik unsuru zayıftı. Yine de karizmasının temelinde esasen bu ruhani nitelik, konuşmada ve tavırlarda ifade edilen bu incelik vardı. Kendini hiçbir zaman tam olarak ifade etmedi. Her zaman, henüz açığa çıkmamış duyarlılık ve içgörü derinlikleri olduğu hissini bıraktı. Bunlar doğuştan lider olan ve henüz açığa çıkmamış bir güç rezervine sahipmiş gibi görünen kişilerin nitelikleri olabilir.[98]
Buna rağmen, fizikçi Luis Alvarez gibi gözlemciler, Oppenheimer'ın tahminlerinin deneylerle kanıtlandığını görecek kadar uzun yaşamış olsaydı, nötron yıldızları ve kara deliklerle ilgili kütleçekimsel çöküş üzerine yaptığı çalışmalarla Nobel Ödülü kazanabileceğini öne sürmüşlerdir.[99][100] Geriye dönüp bakıldığında, bazı fizikçiler ve tarihçiler bunun onun en önemli katkısı olduğunu düşünmektedir, ancak yaşadığı dönemde diğer bilim insanları tarafından ele alınmamıştır.[101] Fizikçi ve tarihçi Abraham Pais bir keresinde Oppenheimer'a en önemli bilimsel katkılarının neler olduğunu sormuş; Oppenheimer da yerçekimsel büzülme üzerine yaptığı çalışmayı değil, elektronlar ve pozitronlar üzerine yaptığı çalışmayı örnek göstermiştir.[102] Oppenheimer 1946, 1951, 1955 ve 1967 yıllarında olmak üzere dört kez Nobel Fizik Ödülü'ne aday gösterilmiş, ancak hiçbir zaman kazanamamıştır.[103][104]
9 Ekim 1941'de, Amerika Birleşik Devletleri'nin İkinci Dünya Savaşı'na girmesinden iki ay önce, Başkan Franklin D. Rooseveltatom bombası geliştirmek için bir acil programı onayladı.[105] Mayıs 1942'de, Oppenheimer'ın Harvard'daki hocalarından biri olan Ulusal Savunma Araştırma Komitesi Başkanı James B. Conant, Oppenheimer'ı hızlı nötron hesaplamaları üzerinde çalışmaya davet etti ve Oppenheimer bu göreve canla başla atıldı. Kendisine, özellikle bir atom bombasındaki hızlı nötron zincir reaksiyonunun yayılmasına atıfta bulunan "Hızlı Kopma Koordinatörü" unvanı verildi. İlk icraatlarından biri Berkeley'de bomba teorisi için bir yaz okuluna ev sahipliği yapmak oldu. Aralarında Robert Serber, Emil Konopinski, Felix Bloch, Hans Bethe ve Edward Teller'in de bulunduğu Avrupalı fizikçiler ve kendi öğrencilerinden oluşan bir grup, bombayı yapmak için nelerin yapılması gerektiğini ve hangi sırayla yapılması gerektiğini hesaplayarak kendilerini meşgul ettiler.[106]
Haziran 1942'de ABD Ordusu, atom bombası projesinde kendi payına düşeni yerine getirmek üzere Manhattan Mühendis Bölgesi'ni kurarak sorumluluğu Bilimsel Araştırma ve Geliştirme Ofisinden orduya devretme sürecini başlattı.[107] Eylül ayında Leslie Groves, Manhattan Projesi olarak bilinen projenin direktörlüğüne getirildi.[108] Projenin gizli silah laboratuvarının başına Oppenheimer'ı seçti. Bu seçim birçok kişiyi şaşırttı, çünkü Oppenheimer'ın sol görüşlü siyasi görüşleri vardı ve büyük projelerin lideri olarak kaydı yoktu. Groves, Oppenheimer'ın Nobel Ödülü olmaması ve bilim adamlarını yönlendirecek prestije sahip olmayabileceği gerçeğinden endişe duyuyordu.[109]
Groves, Oppenheimer'ın projenin pratik yönlerini tek başına kavramasından ve bilgisinin genişliğinden etkilendi. Bir askeri mühendis olarak Groves, sadece fiziği değil kimya, metalurji, mühimmat ve mühendisliği de içeren disiplinler arası bir projede bunun hayati önem taşıyacağını biliyordu. Groves ayrıca Oppenheimer'da diğerlerinde olmayan bir şey, Groves'un projeyi başarılı bir sonuca ulaştırmak için gerekli itici gücü sağlayacağını düşündüğü "aşırı bir hırs" tespit etti. Isidor Rabi bu atamayı "genellikle bir dahi olarak görülmeyen General Groves'un gerçek bir dahiyane hamlesi" olarak değerlendirdi.[110]
Oppenheimer ve Groves güvenlik ve uyum için uzak bir yerde merkezi, gizli bir araştırma laboratuvarına ihtiyaç duyduklarına karar verdiler. 1942'nin sonlarında bir yer arayışına çıkan Oppenheimer, çiftliğinden çok da uzak olmayan New Mexico'ya yöneldi. 16 Kasım 1942'de Oppenheimer, Groves ve diğerleri muhtemel bir alanı gezdiler. Oppenheimer alanı çevreleyen yüksek kayalıkların klostrofobik bir his yaratacağından korkuyordu ve olası sel baskınlarından endişe ediyordu. Daha sonra iyi bildiği bir yeri önerdi: Santa Fe, New Mexico yakınlarında, Los Alamos Ranch School adlı özel bir erkek okulunun bulunduğu düz bir tepe. Mühendisler erişim yolunun ve su kaynağının yetersizliği konusunda endişeliydiler ancak bunun dışında ideal olduğunu düşünüyorlardı.[111]Los Alamos Laboratuvarı okulun arazisi üzerine inşa edildi, bazı binalar devralındı ve büyük bir aceleyle birçok yeni bina inşa edildi. Oppenheimer laboratuvarda, "aydınlar" olarak adlandırdığı, dönemin en iyi fizikçilerinden oluşan bir grup oluşturdu.[112]
Los Alamos'un başlangıçta askeri bir laboratuvar olması gerekiyordu ve Oppenheimer ve diğer araştırmacılar orduda görevlendirilecekti. Kendisine bir yarbay üniforması sipariş edecek ve başarısız olduğu ordu fiziksel testine girecek kadar ileri gitti. Ordu doktorları onun 58 kg ile zayıf olduğunu düşünüyor, kronik öksürüğüne tüberküloz teşhisi koyuyor ve kronik lumbosakral eklem ağrılarından endişe duyuyorlardı.[113] Rabi ve Robert Bacher bu fikre karşı çıkınca bilim adamlarını görevlendirmeye yönelik plan suya düştü. Conant, Groves ve Oppenheimer, laboratuvarın Savaş Bakanlığına bağlı olarak Kaliforniya Üniversitesi tarafından işletilmesini öngören bir uzlaşmaya vardılar.[114]
Kısa süre sonra Oppenheimer'ın projenin büyüklüğünü büyük ölçüde hafife aldığı ortaya çıktı: Los Alamos 1943'te birkaç yüz kişiden 1945'te 6.000'in üzerine çıktı. Oppenheimer başlangıçta büyük grupların organizasyonel bölünmesinde zorluk yaşadı ama bölgede kalıcı olarak ikamet etmeye başladıktan sonra büyük ölçekli yönetim sanatını hızla öğrendi. Projenin tüm bilimsel yönlerine hakimiyeti ve bilim adamları ile ordu arasındaki kaçınılmaz kültürel çatışmaları kontrol etme çabalarıyla dikkat çekti. Bilim adamı arkadaşları için ikonik bir figürdü, bilimsel bir direktör kadar ne için çalıştıklarının da sembolüydü. Victor Weisskopf bunu şöyle ifade etmiştir:
Oppenheimer, kelimenin gerçek anlamıyla teorik ve deneysel olan bu çalışmaları yönetti. Burada, herhangi bir konunun ana noktalarını kavramadaki esrarengiz hızı belirleyici bir faktördü; işin her bölümünün temel ayrıntılarına vakıf olabiliyordu.
Merkez ofisten yönetmiyordu. Belirleyici her adımda entelektüel ve fiziksel olarak hazır bulunurdu. Yeni bir etki ölçüldüğünde, yeni bir fikir tasarlandığında laboratuvarda ya da seminer odalarında hazır bulunurdu. Çok fazla fikir ya da öneriyle katkıda bulunmuş değildi; bazen bunu yapıyordu ama asıl etkisi başka bir şeyden geliyordu. Bu, hepimizde doğrudan katılım hissi yaratan sürekli ve yoğun varlığıydı; zamanı boyunca mekana yayılan o eşsiz coşku ve meydan okuma atmosferini yarattı.[115]
Manhattan Projesi'nin askeri başkanı Leslie Groves, 1942 yılında Oppenheimer ile birlikte
Savaşın bu noktasında, bilim adamları arasında Alman nükleer silah programının Manhattan Projesi'nden daha hızlı ilerliyor olabileceğine dair ciddi bir endişe vardı.[116][117] Oppenheimer 25 Mayıs 1943 tarihli bir mektupta Fermi'nin Alman gıda kaynaklarını zehirlemek için radyoaktif maddeler kullanma önerisine yanıt verdi. Oppenheimer Fermi'ye sırrı çok fazla kişiye açıklamadan yeterince stronsiyum üretip üretemeyeceğini sordu. Oppenheimer sözlerine şöyle devam etti: "Bence yarım milyon adamı öldürmeye yetecek kadar yiyecek zehirleyemediğimiz sürece böyle bir plana kalkışmamalıyız".[118]
1943 yılında, geliştirme çabaları "Thin Man" adı verilen plütonyumtabancası tipi bir fisyon silahına yönlendirildi. Plütonyumun özelliklerine ilişkin ilk araştırmalar, son derece saf olan ancak yalnızca küçük miktarlarda üretilebilen siklotronla üretilmiş plütonyum-239 kullanılarak yapıldı. Los Alamos, Nisan 1944'te X-10 Grafit Reaktörü'nden ilk plütonyum örneğini aldığında bir sorun keşfedildi: reaktörde üretilen plütonyum daha yüksek plütonyum-240 konsantrasyonuna sahipti, bu da onu silah tipi bir silahta kullanım için uygunsuz hale getiriyordu.[119]
Temmuz 1944'te Oppenheimer, patlama tipi bir silah lehine silah tasarımından vazgeçti. Kimyasal patlayıcı mercekler kullanılarak, bölünebilir malzemeden oluşan kritik altı bir küre daha küçük ve daha yoğun bir forma sıkıştırılabilirdi. Metalin sadece çok kısa mesafeler kat etmesi gerekiyordu, böylece kritik kütle çok daha kısa sürede bir araya getirilebilecekti.[120] Ağustos 1944'te Oppenheimer, Los Alamos Laboratuvarında patlamaya odaklanacak kapsamlı bir yeniden yapılanma gerçekleştirdi.[121] Sadece uranyum-235 ile çalışması gereken daha basit bir tasarım olan tabanca tipi cihaz üzerindeki geliştirme çabalarını tek bir grupta yoğunlaştırdı. Bu cihaz Şubat 1945'te Little Boy adını aldı.[122] Oppenheimer'ın bir başka öğrencisi olan Robert Christy'ye atfen "Christy aygıtı" olarak bilinen patlama aygıtının daha karmaşık tasarımı,[123] devasa bir araştırma çabasının ardından 28 Şubat 1945'te Oppenheimer'ın ofisinde yapılan bir toplantıda sonuçlandırıldı.[124]
Mayıs 1945'te, nükleer enerjinin kullanımına ilişkin savaş zamanı ve savaş sonrası politikalar hakkında tavsiyelerde bulunmak ve rapor hazırlamak üzere bir Geçici Komite oluşturuldu. Geçici Komite, bilimsel konularda tavsiyelerde bulunmak üzere Oppenheimer, Arthur Compton, Fermi ve Lawrence'dan oluşan bir bilimsel panel kurdu. Panel, Geçici Komite'ye yaptığı sunumda sadece atom bombasının olası fiziksel etkileri konusunda değil, aynı zamanda olası askeri ve siyasi etkileri konusunda da görüş bildirdi.[125] Bu görüşler arasında, silahın Japonya'ya karşı kullanılmasından önce Sovyetler Birliği'ne haber verilip verilmemesi gibi hassas konular da yer alıyordu.[126]
Los Alamos'taki çalışmalar 16 Temmuz 1945 günü sabahın erken saatlerinde Alamogordo, New Mexico yakınlarında dünyanın ilk nükleer silahının test edilmesiyle sonuçlandı. Oppenheimer 1944 ortalarında tesise "Trinity" kod adını vermiş ve daha sonra bu adın John Donne'un Kutsal Soneler'inden geldiğini söylemişti; Donne'un eseriyle 1930'larda, Ocak 1944'te intihar eden Jean Tatlock tarafından tanıştırılmıştı.[128]
Oppenheimer ile birlikte kontrol sığınağında bulunan Tuğgeneral Thomas Farrell hatırlıyor:
Üzerine çok ağır bir yük binmiş olan Dr. Oppenheimer, son saniyeler ilerledikçe daha da gerildi. Neredeyse nefes alamıyordu. Kendini sabitlemek için bir direğe tutundu. Son birkaç saniye boyunca doğrudan önüne baktı ve sonra anonsçu "Şimdi!" diye bağırdığında ve o muazzam ışık patlamasının ardından kısa bir süre sonra patlamanın derin gürültüsü geldiğinde, yüzü muazzam bir rahatlama ifadesiyle gevşedi.[129]
Oppenheimer'ın kardeşi Frank, Oppenheimer'ın ilk sözlerini "Sanırım işe yaradı" olarak hatırlıyor.[130][131]
Oppenheimer ve Groves (serpintiye karşı beyaz galoş giyiyorlar) Trinity test kulesinin kalıntılarında.[132]
1949 tarihli bir dergi profiline göre, Oppenheimer patlamaya tanık olurken Bhagavad Gita'dan metinler düşünmüş: "Binlerce güneşin ışıltısı bir anda gökyüzünde patlasa, bu kudretli olanın ihtişamı gibi olurdu... Şimdi ben Ölüm oldum, dünyaların yıkıcısı."[133] 1965 yılında o anı şu şekilde hatırladı:
“
Dünyanın eskisi gibi olmayacağını biliyorduk. Birkaç kişi güldü, birkaç kişi ağladı. Çoğu insan sessizdi. Hindu kutsal kitabı Bhagavad Gita'dan bir cümleyi hatırladım. Vişnu, Prens'i görevini yapması konusunda ikna etmeye çalışıyor ve onu etkilemek için çok kollu formuna bürünerek şöyle diyor: "Şimdi ben Ölüm oldum, dünyaların yok edicisi." Sanırım hepimiz öyle ya da böyle bunu düşünmüşüzdür.[134][not 4]
”
Rabi, Oppenheimer'ı bir süre sonra gördüğünü anlattı: "Yürüyüşünü asla unutmayacağım... High Noon gibi... bu tür bir kasılarak yürüme. Bunu başarmıştı".[141] Oppenheimer 6 Ağustos'ta (Hiroşima'ya atom bombası atıldığı akşam) Los Alamos'taki bir toplantıda sahneye çıktı ve kalabalık alkışlarken ellerini "ödüllü bir boksör gibi" birbirine kenetledi. Silahın Nazi Almanyası'na karşı kullanılmak üzere çok geç hazır olmasından duyduğu üzüntüyü dile getirdi.[142]
Ancak 17 Ağustos'ta Oppenheimer Washington'a giderek Savaş Bakanı Henry L. Stimson'a tiksintisini ve nükleer silahların yasaklanmasını istediğini ifade eden bir mektubu elden teslim etti.[143] Ekim ayında Başkan Harry S. Truman ile bir araya geldi. Oppenheimer'ın "ellerimde kan var" demesi üzerine görüşme kötü geçti; bu söz Truman'ı çileden çıkardı ve daha sonra Dışişleri Bakanı Dean Acheson'a "O orospu çocuğunu bir daha bu ofiste görmek istemiyorum" dedi.[144]
Oppenheimer, Los Alamos'un yöneticisi olarak yaptığı hizmetlerden dolayı 1946 yılında Başkan Truman tarafından Liyakat Madalyası ile ödüllendirildi.[145]
Savaş sonrası faaliyetleri
Hiroşima ve Nagazaki'nin bombalanmasından sonra Manhattan Projesi kamuoyuna mal oldu ve Oppenheimer bilimin ulusal sözcüsü haline geldi - yeni bir tür teknokratik gücün simgesi.[81] Evlere giren bir isim haline geldi ve portresi Life ve Time'ın kapaklarında yer aldı.[146][147] Dünyadaki tüm hükûmetler nükleer silahlarla gelen stratejik ve siyasi gücün farkına varmaya başladıkça nükleer fizik de güçlü bir kuvvet haline geldi. Kendi kuşağındaki pek çok bilim insanı gibi o da atom bombalarına karşı güvenliğin ancak yeni kurulan Birleşmiş Milletler gibi nükleer silahlanma yarışını engelleyecek bir program oluşturabilecek uluslarüstü bir örgüt tarafından sağlanabileceğini düşünüyordu.[148]
İleri Araştırmalar Enstitüsü
Fizikçiler Albert Einstein ve Oppenheimer görüşürken, 1950 civarı
Kasım 1945'te Oppenheimer Caltech'e dönmek üzere Los Alamos'tan ayrıldı,[149] ancak kısa süre sonra kalbinin artık öğretmenlikte olmadığını fark etti.[150] 1947'de Lewis Strauss'un Princeton, New Jersey'deki İleri Araştırmalar Enstitüsünün direktörlüğünü üstlenmesi için yaptığı teklifi kabul etti. Bu, Los Alamos'tan ayrıldıktan sonra bir ilişki yaşamaya başladığı arkadaşı Richard Tolman'ın eşi Ruth Tolman'ı terk ederek doğuya geri dönmek anlamına geliyordu.[151] Bu iş, yıllık 20.000 dolar maaşın yanı sıra, 265 dönümlük (107 hektar) ormanlık alanla çevrili, aşçısı ve bahçıvanı olan 17. yüzyıldan kalma bir malikâne olan müdürün evinde kira ödemeden kalmayı da beraberinde getiriyordu.[152] Avrupa mobilyaları ve Fransız post-empresyonist ve Fovist sanat eserleri topladı. Sanat koleksiyonunda Cézanne, Derain, Despiau, de Vlaminck, Picasso, Rembrandt, Renoir, Van Gogh ve Vuillard'ın eserleri yer alıyordu.[153]
Oppenheimer, çağın en önemli sorularını yanıtlamak için güçlerinin zirvesinde ve çeşitli disiplinlerden entelektüelleri bir araya getirdi. Freeman Dyson ve paritenin korunmadığını keşfederek Nobel Ödülü kazanan Chen Ning Yang ve Tsung-Dao Lee ikilisi de dahil olmak üzere pek çok tanınmış bilim adamının araştırmalarını yönetti ve teşvik etti. Ayrıca T. S. Eliot ve George F. Kennan gibi beşeri bilimlerden akademisyenler için geçici üyelikler kurdu. Bu faaliyetlerden bazıları, enstitünün saf bilimsel araştırmaların kalesi olarak kalmasını isteyen matematik fakültesinin birkaç üyesi tarafından hoş karşılanmadı. Abraham Pais, Oppenheimer'ın kendisinin de enstitüdeki başarısızlıklarından birinin doğa bilimleri ve beşeri bilimlerden akademisyenleri bir araya getirememek olduğunu düşündüğünü söyledi.[154]
Truman tarafından atanan bir komitenin Danışmanlar Kurulu üyesi olarak Oppenheimer, Acheson-Lilienthal Raporu'nu güçlü bir şekilde etkilemiştir. Bu raporda komite, tüm fisyona uğrayabilen maddelere ve maden ve laboratuvarlar gibi üretim araçlarına ve barışçıl enerji üretimi için kullanılabilecek atom enerjisi santrallerine sahip olacak uluslararası bir Atom Geliştirme Kurumunun kurulmasını savunuyordu. Bernard Baruch bu raporu Birleşmiş Milletlere bir teklife dönüştürmekle görevlendirildi ve sonuçta 1946 tarihli Baruch Planı ortaya çıktı. Baruch Planı, özellikle Sovyetler Birliği'nin uranyum kaynaklarının denetlenmesini gerektiren, uygulamaya ilişkin birçok ek hüküm getirdi. Plan, ABD'nin nükleer tekelini korumaya yönelik bir girişim olarak görüldü ve Sovyetler tarafından reddedildi. Bununla birlikte, Oppenheimer'ın bile güvenmemeye başladığı ABD ve Sovyetler Birliği'nin karşılıklı şüpheleri nedeniyle bir silahlanma yarışının kaçınılmaz olduğu Oppenheimer için açık hale geldi.[157][158]
Atom Enerjisi Komisyonu (AEC) 1947 yılında nükleer araştırma ve silah konularını kontrol eden sivil bir kurum olarak kurulduktan sonra Oppenheimer Genel Danışma Komitesinin (GAC) başkanlığına atandı. Bu pozisyonda, proje finansmanı, laboratuvar inşası ve hatta uluslararası politika da dahil olmak üzere nükleer ile ilgili bir dizi konuda tavsiyelerde bulundu - ancak GAC'nin tavsiyeleri her zaman dikkate alınmadı.[159] GAC'nin başkanı olarak Oppenheimer uluslararası silahların kontrolü ve temel bilimlere fon sağlanması için yoğun lobi faaliyetleri yürüttü ve politikayı hararetli bir silahlanma yarışından uzak tutmaya çalıştı.[160]
Sovyetler Birliği'nin Ağustos 1949'daki ilk atom bombası denemesi Amerikalıların beklediğinden daha erken gerçekleşti ve sonraki birkaç ay boyunca ABD hükûmeti, ordusu ve bilim çevrelerinde o zamanlar "Süper" olarak bilinen çok daha güçlü, nükleer füzyon temelli hidrojen bombasının geliştirilmesine devam edilip edilmeyeceği konusunda yoğun bir tartışma yaşandı.[161] Oppenheimer, Manhattan Projesi günlerinden beri termonükleer silah olasılığının farkındaydı ve o zamanlar bu olasılığa yönelik sınırlı miktarda teorik araştırma çalışması yapmıştı, ancak bir fisyon silahı geliştirmeye duyulan acil ihtiyaç göz önüne alındığında bundan daha fazlasını yapmamıştı.[162] Savaşın sona ermesinin hemen ardından Oppenheimer, hem ihtiyaç olmaması hem de kullanımından kaynaklanacak muazzam insan kayıpları nedeniyle o dönemde Süper üzerinde çalışmaya devam edilmesine karşı çıkmıştır.[163][164]
Ekim 1949'da Oppenheimer ve GAC, Süper'in geliştirilmesine karşı tavsiyede bulundu.[165] O ve diğer GAC üyeleri kısmen etik kaygılarla hareket ediyor, böyle bir silahın ancak stratejik olarak kullanılabileceğini ve milyonlarca insanın ölümüne yol açabileceğini düşünüyorlardı: "Bu nedenle kullanımı, sivil nüfusun yok edilmesi politikasını atom bombasının kendisinden çok daha ileriye taşımaktadır".[166] Ayrıca, o dönemde hidrojen bombası için uygulanabilir bir tasarım olmadığı için pratik kaygıları da vardı.[167] Sovyetler Birliği'nin termonükleer bir silah geliştirmesi olasılığına ilişkin olarak GAC, ABD'nin herhangi bir termonükleer saldırıya karşı misilleme yapmak için yeterli bir atom silahı stokuna sahip olabileceğini düşünüyordu.[168] Bu bağlamda Oppenheimer ve diğerleri, nükleer reaktörlerin atom bombası üretimi için gereken malzemelerden termonükleer silah için gereken trityum gibi malzemelere yönlendirilmesi halinde ortaya çıkacak fırsat maliyetlerinden endişe duyuyorlardı.[169][170]
AEC'nin çoğunluğu daha sonra GAC tavsiyesini onayladı ve Oppenheimer Süper'e karşı mücadelenin zaferle sonuçlanacağını düşündü, ancak silahın savunucuları Beyaz Saray'da yoğun bir lobi faaliyeti yürüttü.[171] Her halükarda silahın geliştirilmesine devam etme eğiliminde olan Truman, 31 Ocak 1950'de bu yönde resmi bir karar aldı.[172] Oppenheimer ve başta James Conant olmak üzere projenin diğer GAC karşıtları cesaretlerinin kırıldığını hissederek komiteden istifa etmeyi düşündüler.[173] Hidrojen bombası konusundaki görüşleri iyi bilinmesine rağmen komitede kaldılar.[174]
1951 yılında Edward Teller ve matematikçi Stanislaw Ulam, hidrojen bombası için Teller-Ulam tasarımı olarak bilinen tasarımı geliştirdiler.[175] Bu yeni tasarım teknik olarak uygulanabilir görünüyordu ve Oppenheimer silahın geliştirilmesini resmen kabul etti,[176] ancak yine de test edilmesinin, konuşlandırılmasının veya kullanımının sorgulanabileceği yollar aradı.[177] Daha sonra aktardığı gibi:
1949'da sahip olduğumuz program, teknik açıdan pek bir anlam ifade etmediğini iddia edebileceğiniz, işkence görmüş bir şeydi. Bu nedenle, sahip olabilseniz bile bunu istemediğinizi iddia etmek de mümkündü. 1951'deki program teknik olarak o kadar tatlıydı ki bu konuda tartışamazdınız. Mesele tamamen askeri, siyasi ve insani bir sorun haline gelmişti; bir kez sahip olduğunuzda ne yapacağınız.[178]
Oppenheimer, Conant ve hidrojen bombası kararına karşı çıkan bir diğer üye Lee DuBridge, Ağustos 1952'de görev süreleri dolduğunda GAC'den ayrıldılar.[179] Truman, komitede hidrojen bombası geliştirilmesini daha fazla destekleyen yeni sesler istediği için onları yeniden atamayı reddetmişti.[180] Ayrıca Oppenheimer'ın çeşitli muhalifleri de Oppenheimer'ın komiteden ayrılması yönündeki isteklerini Truman'a iletmişlerdi.[181]
Oppenheimer, 1940'ların sonu ve 1950'lerin başında bir dizi hükûmet panelinde ve çalışma projesinde rol oynadı ve bunlardan bazılarında kendisini tartışmaların ve güç mücadelelerinin ortasında buldu.[182]
Oppenheimer 1948'de Savunma Bakanlığının Uzun Menzilli Hedefler Paneli'ne başkanlık etti ve nükleer silahların nasıl teslim edilebileceği de dahil olmak üzere askeri faydalarını inceledi.[183] Bir yıllık çalışmanın ardından Oppenheimer 1952 baharında nükleer serpintinin tehlikelerini inceleyen GABRIEL Projesi'nin taslak raporunu yazdı.[184] Oppenheimer aynı zamanda Savunma Seferberliği Ofisinin Bilim Danışma Komitesinin bir üyesiydi.[185]
Oppenheimer, 1951 yılında Amerika Birleşik Devletleri'nin atom saldırılarına karşı etkili bir hava savunması oluşturma olasılığını inceleyen Charles Projesi'ne ve 1952'de Oppenheimer'ın katkısıyla Amerikan şehirlerine yönelik atom saldırılarını bir saat önceden haber verecek bir uyarı sistemi kurulmasını öneren East River Projesi'ne katıldı.[184] Bu iki proje 1952'de Oppenheimer'ın kıdemli bilim adamlarından biri olduğu büyük bir çaba olan Lincoln Projesi'ne yol açtı.[184] Kısa süre önce hava savunma konularını incelemek üzere kurulmuş olan MIT Lincoln Laboratuvarında yürütülen bu çalışma, Oppenheimer'ın kilit bir figür haline geldiği Lincoln Yaz Çalışma Grubuna yol açtı.[186] Oppenheimer ve diğer bilim adamlarının büyük misilleme saldırı kabiliyetleri yerine kaynakların hava savunmasına tahsis edilmesi yönündeki çağrıları Birleşik Devletler Hava Kuvvetlerinin (USAF) derhal itiraz etmesine neden oldu[187] ve Oppenheimer ve müttefik bilim adamlarının mı yoksa Hava Kuvvetlerinin mi esnek olmayan bir "Maginot Hattı" felsefesini benimsediği konusunda tartışmalar başladı.[188] Her halükarda, Yaz Çalışma Grubunun çalışmaları sonunda Uzak Erken Uyarı Hattı'nın kurulmasına yol açtı.[189]
Teller, savaş sırasında Los Alamos'taki atom bombası çalışmalarına o kadar ilgisiz kalmıştı ki Oppenheimer bunun yerine kendi hidrojen bombası projesi üzerinde çalışması için ona zaman vermişti.[190] 1951'de Los Alamos'tan ayrılan Teller, 1952'de Lawrence Livermore Ulusal Laboratuvarına dönüşecek olan ikinci laboratuvarın kurulmasına yardımcı oldu.[191] Oppenheimer Los Alamos'ta yapılan çalışmaların geçmişini savunmuş ve ikinci laboratuvarın kurulmasına karşı çıkmıştı.[192]
Vista Projesi ABD'nin taktik savaş yeteneklerini geliştirmeyi amaçlıyordu.[184] Oppenheimer 1951'de projeye geç katılmış, ancak raporun stratejik bombardıman doktrinine meydan okuyan ve düşman kuvvetlerine karşı sınırlı bir tiyatro çatışmasında daha yararlı olacak daha küçük taktik nükleer silahları savunan önemli bir bölümünü yazmıştır.[193] Uzun menzilli jet bombardıman uçakları tarafından taşınan stratejik termonükleer silahlar mutlaka ABD Hava Kuvvetlerinin kontrolü altında olacaktı, oysa Vista sonuçları ABD Ordusu ve ABD Donanması için de artan bir rol öneriyordu.[194] Hava Kuvvetlerinin buna tepkisi hemen düşmanca olmuş [195] ve Vista raporunun bastırılmasını sağlamayı başarmıştır.[196]
1952 yılında Oppenheimer, ABD'nin hidrojen bombasının planlanan ilk denemesini ertelemesini ve Sovyetler Birliği ile termonükleer deneme yasağı getirilmesini isteyen beş üyeli Dışişleri Bakanlığı Silahsızlanma Danışmanları Paneline başkanlık etti.[197] Panel, denemeden kaçınmanın yıkıcı yeni bir silahın geliştirilmesini önleyebileceği ve iki ülke arasında yeni silah anlaşmalarının önünü açabileceği gerekçesini öne sürdü.[198] Ancak panelin Washington'da siyasi müttefikleri yoktu ve Ivy Mike atışı planlandığı gibi devam etti.[197] Panel daha sonra Ocak 1953'te, Oppenheimer'ın derinden hissettiği inançlarının çoğundan etkilenen, ne ABD'nin ne de Sovyetler Birliği'nin etkili bir nükleer üstünlük kuramayacağı, ancak her iki tarafın da diğerine korkunç zarar verebileceği kötümser bir gelecek vizyonu sunan nihai bir rapor yayınladı.[199]
Oppenheimer'ın özellikle önemli olduğunu düşündüğü panelin tavsiyelerinden biri,[200] ABD hükûmetinin nükleer dengenin gerçekleri ve nükleer savaşın tehlikeleri konusunda Amerikan halkına karşı daha az gizlilik ve daha fazla açıklık uygulamasıydı.[199] Bu düşünce yeni Eisenhower yönetiminde anlayışlı bir kitle buldu ve Dürüstlük Operasyonu'nun oluşturulmasına yol açtı.[201] Oppenheimer daha sonra, giderek daha büyük olan nükleer cephaneliklerin faydasızlığına ilişkin görüşünü Haziran 1953'te Foreign Affairs'de yayınlanan bir makalede Amerikan kamuoyuna sundu[202][203] ve bu makale büyük Amerikan gazetelerinde ilgi gördü.[204]
Böylece 1953 yılına gelindiğinde Oppenheimer, birçok farklı hükûmet görevinde ve projesinde yer alarak ve önemli stratejik planlara ve kuvvet seviyelerine erişim sağlayarak nüfuzunun bir başka zirvesine ulaşmıştı.[102] Ancak aynı zamanda stratejik bombardıman taraftarlarının da düşmanı haline gelmişti; bu taraftarlar Oppenheimer'ın atom bombasına karşı çıkışını ve ardından bu birikmiş pozisyon ve duruşlarını acımasızlık ve güvensizlikle bir arada görüyorlardı.[205] Bu görüş, Oppenheimer'ın şöhretinin ve ikna gücünün onu hükûmet, ordu ve bilim çevrelerinde tehlikeli bir şekilde etkili hale getirdiği korkusuyla birleşiyordu.[206]
J. Edgar Hoover yönetimindeki FBI, Oppenheimer'ı Berkeley'de profesör olarak komünist sempati gösterdiği ve karısı ile kardeşi de dahil olmak üzere Komünist Parti üyelerine yakın olduğu için savaş öncesinden beri takip ediyordu. Parti üyelerinin kendisinden komünist olarak bahsettiği ya da bahseder gibi göründüğü telefon dinlemelerine ve parti içindeki muhbirlerin raporlarına dayanarak kendisinin de partinin bir üyesi olduğundan şüpheleniyorlardı.[207] 1940'ların başından beri yakın gözetim altındaydı, evi ve ofisi dinleniyor, telefonları dinleniyor ve postaları açılıyordu.[208]
FBI, Oppenheimer'ın siyasi düşmanlarına komünist bağları ima eden kanıtlar sundu. Bu düşmanlar arasında, hem hidrojen bombasına karşı çıkması hem de birkaç yıl önce Kongre önünde Strauss'u küçük düşürmesi nedeniyle Oppenheimer'a karşı uzun süredir kin besleyen AEC komisyon üyesi Strauss da vardı. Strauss radyoaktif izotopların diğer ülkelere ihraç edilmesine karşı olduğunu ifade etmiş, Oppenheimer ise bunları "elektronik cihazlardan daha az önemli ama diyelim ki vitaminlerden daha önemli" olarak nitelendirmişti.[209]
Oppenheimer, 7 Haziran 1949'da Temsilciler Meclisi Amerikan Karşıtı Faaliyetler Komitesi (HUAC) önünde 1930'larda ABD Komünist Partisi ile ilişkisi olduğuna dair ifade verdi.[210] Aralarında David Bohm, Giovanni Rossi Lomanitz, Philip Morrison, Bernard Peters ve Joseph Weinberg'in de bulunduğu bazı öğrencilerinin Berkeley'de kendisiyle birlikte çalıştıkları dönemde komünist olduklarını ifade etmiştir. Frank Oppenheimer ve eşi Jackie HUAC önünde ABD Komünist Partisi üyesi olduklarına dair ifade verdiler. Frank daha sonra Minnesota Üniversitesindeki görevinden kovuldu. Uzun yıllar fizik alanında iş bulamayınca Colorado'da bir sığır çiftliği sahibi oldu. Daha sonra liselerde fizik öğretmenliği yaptı ve San Francisco Exploratorium'un kurucusu oldu.[85][211]
Güvenlik oturumunu tetikleyen olay 7 Kasım 1953'te,[212] yılın başlarına kadar Birleşik Devletler Kongresi Atom Enerjisi Ortak Komitesinin yöneticisi olan William Liscum Borden'in Hoover'a "J. Robert Oppenheimer'ın Sovyetler Birliği'nin bir ajanı olma ihtimalinin çok yüksek olduğunu" belirten bir mektup göndermesi oldu.[213] Eisenhower mektuptaki iddialara hiçbir zaman tam olarak inanmadı, ancak bir soruşturma başlatmak zorunda hissetti[214] ve 3 Aralık'ta Oppenheimer ile hükûmet veya askeri sırlar arasına "boş bir duvar" yerleştirilmesini emretti.[215]
21 Aralık 1953'te Strauss, Oppenheimer'a bir mektupta özetlenen bir dizi suçlamanın çözülmesini beklemek üzere güvenlik izninin askıya alındığını söyledi ve AEC ile olan danışmanlık sözleşmesinin feshedilmesini talep ederek istifa etmesi konusunu görüştü.[216] Oppenheimer istifa etmemeyi tercih etti ve bunun yerine bir duruşma talep etti.[217] Suçlamalar AEC genel müdürü Kenneth D. Nichols tarafından gönderilen bir mektupta ana hatlarıyla belirtildi.[218][219]
Nisan-Mayıs 1954'te gizli olarak yapılan duruşma, Oppenheimer'ın geçmişteki komünist bağlantılarına ve Manhattan Projesi sırasında sadakatsiz veya komünist olduğundan şüphelenilen bilim adamlarıyla olan ilişkisine odaklandı.[220] Daha sonra Oppenheimer'ın hidrojen bombasına muhalefeti ve sonraki proje ve çalışma gruplarındaki duruşu incelenerek devam etti.[221] Duruşmaların bir metni Haziran 1954'te bazı redaksiyonlarla birlikte yayınlandı.[222]ABD Enerji Bakanlığı 2014 yılında duruşma tutanağının tamamını kamuoyuna açıkladı.[223][224]
Oppenheimer'ın eski meslektaşı Edward Teller, 1954'teki güvenlik duruşmasında Oppenheimer aleyhinde ifade verdi.[225]
Bu duruşmanın kilit unsurlarından biri Oppenheimer'ın George Eltenton'ın Los Alamos'taki çeşitli bilim adamlarına yaklaşımıyla ilgili ilk ifadesiydi ve Oppenheimer bu hikâyeyi arkadaşı Haakon Chevalier'i korumak için uydurduğunu itiraf etmişti. Oppenheimer'ın haberi olmadan, her iki versiyon da on yıl önceki sorgulamaları sırasında kaydedilmişti. Tanık kürsüsünde, kendisine inceleme şansı verilmemiş olan bu kayıtların dökümleri karşısında şaşırmıştı. Aslında Oppenheimer Chevalier'e sonunda onun adını verdiğini hiç söylememişti ve bu ifade Chevalier'in işine mal olmuştu. Hem Chevalier hem de Eltenton Sovyetlere bilgi ulaştırmanın bir yolu olduğundan bahsettiklerini doğruladılar; Eltenton bunu Chevalier'e, Chevalier de Oppenheimer'a söylediğini kabul etti, ancak her ikisi de konuyu dedikodu olarak nitelendirdi ve ne planlamada ne de eylemde herhangi bir ihanet ya da casusluk düşüncesi ya da imasını reddettiler. İkisi de herhangi bir suçtan hüküm giymediler.[226]
Teller, Oppenheimer'ın ABD hükûmetine sadık olduğunu düşündüğünü ifade etmiştir, fakat:
Pek çok vakada Dr. Oppenheimer'ın benim için anlaşılması son derece zor bir şekilde hareket ettiğini gördüm. Birçok konuda kendisiyle tamamen aynı fikirde değildim ve eylemleri açıkçası bana karışık geldi. Bu ölçüde, bu ülkenin hayati çıkarlarının daha iyi anladığım ve dolayısıyla daha fazla güvendiğim ellerde olduğunu görmek istediğimi hissediyorum. Bu çok sınırlı anlamda, kamu meselelerinin başka ellerde olması halinde kendimi kişisel olarak daha güvende hissedeceğimi ifade etmek isterim.[227]
Teller'ın tanıklığı bilim camiasını öfkelendirdi ve neredeyse akademik bilimden dışlandı.[228] Ernest Lawrence ülseratif kolit atağını öne sürerek ifade vermeyi reddetti, ancak Lawrence'ın Oppenheimer'ı kınadığı bir röportaj kanıt olarak sunuldu.[229] FBI'ın 1943'teki Chevalier temasının örtbas edilmesinin bir parçası olarak kendisini suçlamaya çalışacağından korkan Groves da Oppenheimer aleyhinde ifade verdi.[230]
Birçok üst düzey bilim adamının yanı sıra hükûmet ve ordu mensupları da Oppenheimer adına ifade verdi. İfadesindeki tutarsızlıklar ve kürsüdeki dengesiz davranışları - bir noktada "saçma sapan bir hikaye" anlattığını ve bunun "aptal" olmasından kaynaklandığını söylemesi - bazılarını onun dengesiz ve olası bir güvenlik riski olduğuna ikna etti. Oppenheimer'ın izni, zaten sona ermesi gereken tarihten bir gün önce iptal edildi.[231] Rabi, Oppenheimer'ın zaten o sırada sadece bir hükûmet danışmanı olduğunu söyledi ve eğer hükûmet "adama danışmak istemiyorsa, o zaman ona danışmayın" yorumunu yaptı.[232]
Oppenheimer, duruşması sırasında birçok meslektaşının solcu faaliyetleri hakkında kendi isteğiyle ifade verdi. Yetkisi elinden alınmamış olsaydı, kendi itibarını kurtarmak için "isim veren" biri olarak hatırlanabilirdi,[233] ancak olduğu gibi, bilim camiasındaki çoğu kişi onu McCarthyciliğin bir şehidi, savaş kışkırtıcısı düşmanlar tarafından haksız yere saldırıya uğrayan eklektik bir liberal, bilimsel çalışmaların akademiden orduya kaymasının sembolü olarak gördü.[234]Wernher von Braun bir Kongre komitesine şunları söyledi: "İngiltere'de Oppenheimer şövalye ilan edilirdi".[235]
John Earl Haynes, Harvey Klehr ve Alexander Vassiliev, 2009 yılında Wilson Center'da düzenlenen bir seminerde, KGB arşivlerinden alınan Vassiliev defterlerinin kapsamlı bir analizine dayanarak, Sovyet istihbaratı onu defalarca işe almaya çalışmış olsa da Oppenheimer'ın hiçbir zaman Sovyetler Birliği için casusluk yapmadığını doğruladılar. Dahası, Sovyetler Birliği'ne sempati duyan birkaç kişiyi Manhattan Projesi'nden uzaklaştırmıştı.[236] Haynes, Klehr ve Vassiliev de Oppenheimer'ın "aslında 1930'ların sonunda CPUSA'nın gizli bir üyesi olduğunu" belirtmektedir.[237] Biyografi yazarı Ray Monk'a göre: "Çok pratik ve gerçek anlamda Komünist Partinin bir destekçisiydi. Dahası, parti faaliyetleri için harcadığı zaman, çaba ve para açısından, çok kararlı bir destekçiydi."[238]
16 Aralık 2022 tarihinde Amerika Birleşik Devletleri Enerji BakanıJennifer Granholm, Oppenheimer'ın güvenlik izninin 1954 yılında iptal edilmesini iptal etti.[239] Açıklamasında şu ifadelere yer verdi: "1954 yılında Atom Enerjisi Komisyonu, Komisyonun kendi yönetmeliklerini ihlal eden kusurlu bir süreçle Dr. Oppenheimer'ın güvenlik iznini iptal etmiştir. Zaman geçtikçe, Dr. Oppenheimer'ın maruz kaldığı sürecin önyargılı ve adaletsiz olduğuna dair daha fazla kanıt ortaya çıkarken, sadakati ve ülke sevgisine dair kanıtlar da daha fazla teyit edilmiştir."[239][240][241]
Son yılları ve ölümü
Bilimin sınırları artık uzun yıllar süren çalışmalarla, uzmanlaşmış sözcük dağarcıklarıyla, sanatlarla, tekniklerle ve en uygar toplumun bile ortak mirasından gelen bilgilerle birbirinden ayrılmıştır ve bu tür bir bilimin sınırında çalışan herkes bu anlamda evinden çok uzaktadır, tıpkı bugün sanat dediğimiz şeyin matrisi ve kökeni olan pratik sanatlardan da çok uzaktadır.
Oppenheimer 1954'ten itibaren her yılın birkaç ayı ABD Virjin Adaları'ndaki Saint John adasında yaşadı. 1957 yılında Gibney Plajı'nda 2 dönümlük (0,81 hektar) bir arazi satın aldı ve burada sahilde sade bir ev inşa etti.[243] Zamanının önemli bir kısmını kızı Toni ve eşi Kitty ile birlikte yelken yaparak geçirdi.[244]
Oppenheimer'ın güvenlik izninin kaldırılmasının ardından kamuoyunun karşısına ilk çıkışı, Columbia Üniversitesinin iki yüzüncü yıldönümü radyo programı Man's Right to Knowledge için verdiği ve felsefesini ve modern dünyada bilimin rolüne ilişkin düşüncelerini özetlediği "Sanat ve Bilim Alanında Beklentiler" başlıklı konferans oldu.[245][246] Güvenlik duruşmasından iki yıl önce konferans serisinin son bölümü için seçilmişti, ancak üniversite hakkındaki tartışmadan sonra bile devam etmesi konusunda kararlıydı.[247]
Şubat 1955'te Washington Üniversitesi rektörü Henry Schmitz, Oppenheimer'a burada bir dizi konferans vermesi için yaptığı daveti aniden iptal etti. Schmitz'in bu kararı öğrenciler arasında infiale yol açtı. 1200 öğrenci kararı protesto eden bir dilekçe imzaladı ve Schmitz'in kuklası yakıldı. Onlar protesto yürüyüşü yaparken Washington eyaleti Komünist Partiyi yasakladı ve tüm hükûmet çalışanlarının sadakat yemini etmesini zorunlu kıldı. Fizik bölümü başkanı ve Oppenheimer'ın Berkeley'den meslektaşı olan Edwin Albrecht Uehling, üniversite senatosuna başvurdu ve Schmitz'in kararı 56'ya karşı 40 oyla bozuldu. Oppenheimer, Oregon'a yaptığı bir yolculuk sırasında uçak değiştirmek için Seattle'da kısa bir süre durdu ve Washington Üniversitesi'nden birkaç öğretim üyesiyle birlikte kahve içti, ancak Oppenheimer burada hiçbir zaman ders vermedi.[248][249]
Oppenheimer konuşmalarında ve kamuya açık yazılarında, bilimin fikir alışverişinde bulunma özgürlüğünün siyasi kaygılarla giderek daha fazla engellendiği bir dünyada bilginin gücünü yönetmenin zorluğunu sürekli olarak vurgulamıştır. Oppenheimer 1953 yılında BBC'de Reith Dersleri'ni verdi ve bu dersler daha sonra Bilim ve Ortak Anlayış adıyla yayınlandı.[251]
Oppenheimer 1955 yılında, 1946'dan bu yana nükleer silahlar ve popüler kültür konusunda verdiği sekiz konferansın bir derlemesi olan The Open Mind'ı yayınladı.[252] Oppenheimer nükleer silah diplomasisi fikrini reddetti. "Bu ülkenin dış politika alanındaki amaçları zorlama yoluyla gerçek ve kalıcı bir şekilde gerçekleştirilemez". şeklinde yazdı.[252]
1957 yılında Harvard'daki felsefe ve psikoloji bölümleri Oppenheimer'ı William James Konferanslarını vermesi için davet etti. Edwin Ginn liderliğindeki ve aralarında Archibald Roosevelt'in de bulunduğu etkili bir grup Harvard mezunu bu kararı protesto etti.[252] Oppenheimer'ın Sanders Tiyatrosu'nda verdiği "Düzen Umudu" başlıklı altı konferansa 1200 kişi katıldı.[250] Oppenheimer 1962'de McMaster Üniversitesinde Whidden Konferanslarını verdi ve bu konferanslar 1964'te Uçan Trapez: Fizikçiler için Üç Kriz adıyla yayınlandı.[253]
Siyasi güçten mahrum kalan Oppenheimer ders vermeye, yazmaya ve fizik üzerine çalışmaya devam etti. Avrupa ve Japonya'yı gezerek bilim tarihi, bilimin toplumdaki rolü ve evrenin doğası hakkında konuşmalar yaptı.[254] Oppenheimer, Eylül 1963'te Amerikan Fizik Enstitüsü Niels Bohr Kütüphanesi ve Arşivleri'nin açılışında bilim tarihi üzerine çalışmanın önemi hakkında konuştu.[255][256]
Eylül 1957'de Fransa ona Légion d'honneur ödülünü verdi[257] ve 3 Mayıs 1962'de İngiltere'deki Royal Society'nin yabancı üyesi seçildi.[258][259] Başkan John F. Kennedy, Oppenheimer'ın iktidara yükselmiş birçok siyasi arkadaşının ısrarıyla, siyasi rehabilitasyon jesti olarak 1963 yılında Oppenheimer'a Enrico Fermi Ödülü'nü verdi. Bir önceki yılın ödülünü kazanan Teller da aralarındaki kırgınlığı gidereceği umuduyla bu ödülü Oppenheimer'ın almasını önermişti.[260]Kennedy'nin öldürülmesinden bir hafta kadar sonra, halefi Başkan Lyndon Johnson, Oppenheimer'a ödülü "teorik fiziğe bir öğretmen ve fikir yaratıcısı olarak yaptığı katkılar ve kritik yıllarda Los Alamos Laboratuarı ve atom enerjisi programına liderlik ettiği için" takdim etti.[261] Oppenheimer Johnson'a şunları söyledi: "Sayın Başkan, bugün bu ödülü vermenizin biraz hayırseverlik ve biraz da cesaret gerektirdiğini düşünüyorum".[262]
Oppenheimer İsrail'de konuşma yaparken, 1966
Ödülün ima ettiği rehabilitasyon kısmen sembolikti, çünkü Oppenheimer'ın hala güvenlik izni yoktu ve resmi politika üzerinde hiçbir etkisi olamazdı, ancak ödül 50.000 dolarlık vergiden muaf bir maaşla birlikte geldi ve ödül Kongredeki birçok önde gelen Cumhuriyetçiyi öfkelendirdi. Merhum Başkan Kennedy'nin halen Beyaz Saray'da yaşayan dul eşi Jacqueline, Oppenheimer ile görüşerek kocasının madalyayı almasını ne kadar çok istediğini söylemeyi ihmal etmedi.[263] Kennedy 1959'da hala senatörken, Oppenheimer'ın düşmanı Lewis Strauss'un Ticaret Bakanlığı gibi gözde bir hükûmet pozisyonunu kıl payı reddetmesinde etkili olmuş ve Strauss'un siyasi kariyerini etkili bir şekilde sona erdirmişti. Bu kısmen bilim camiasının Oppenheimer adına yaptığı lobi faaliyetlerinden kaynaklanıyordu.[264]
Sigara tiryakisi olan Oppenheimer'a 1965'in sonlarında gırtlak kanseri teşhisi kondu. Sonuçsuz kalan ameliyatın ardından 1966 yılının sonlarında başarısız radyasyon tedavisi ve kemoterapi gördü.[265] Oppenheimer 18 Şubat 1967'de, komaya girdikten üç gün sonra, 62 yaşında Princeton'daki evinde öldü. Bir hafta sonra Princeton Üniversitesi kampüsündeki Alexander Hall'da bir anma töreni düzenlendi. Törene aralarında Bethe, Groves, Kennan, Lilienthal, Rabi, Smyth ve Wigner'in de bulunduğu 600 bilimsel, siyasi ve askeri çalışma arkadaşı katıldı. Kardeşi Frank ve ailesinin geri kalanının yanı sıra tarihçi Arthur M. Schlesinger, Jr, romancı John O'Hara ve New York Şehir Balesinin direktörü George Balanchine de oradaydı. Bethe, Kennan ve Smyth kısa birer konuşma yaptılar.[266] Oppenheimer'ın cesedi yakıldı ve külleri bir vazoya konuldu. Eşi külleri St. John'a götürdü ve küpü sahil evinin yakınında denize bıraktı.[267]
Ekim 1972'de Kitty 62 yaşında akciğer embolisi ile komplike olan bir bağırsak enfeksiyonu nedeniyle öldü. Oppenheimer'ın New Mexico'daki çiftliği daha sonra oğulları Peter'a, sahildeki mülkleri ise kızları Katherine "Toni" Oppenheimer Silber'a miras kaldı. FBI'ın babasına karşı eski suçlamaları gündeme getirmesinin ardından Toni'nin Birleşmiş Milletler çevirmeni olarak seçtiği mesleği için güvenlik izni reddedildi. Ocak 1977'de, ikinci evliliğinin bitiminden üç ay sonra, ailesine ait sahil evinde kendini astı.[268] Mülkü "halka açık bir park ve rekreasyon alanı olması için St John halkına" bıraktı.[269] Orijinal ev kıyıya çok yakın inşa edilmiş ve bir kasırgaya yenik düştü. 2007 yılı itibarıyla Virjin Adaları Hükûmeti yakınlarda bir Toplum Merkezi bulundurmaktadır.[270]
Oppenheimer 1954 yılında siyasi nüfuzundan mahrum bırakıldığında, birçokları için araştırmalarının kullanımını kontrol edebileceklerine inanan bilim adamlarının aptallığını ve nükleer çağda bilimin ortaya koyduğu ahlaki sorumluluk ikilemlerini sembolize ediyordu.[271] Duruşmalar siyaset ve kişisel düşmanlıklar tarafından motive edildi ve nükleer silahlar camiasındaki keskin bir bölünmeyi yansıttı.[272] Bir grup Sovyetler Birliği'nden ölümcül bir düşman olarak korkuyor ve en büyük misillemeyi sağlayabilecek en güçlü silahlara sahip olmanın bu tehditle mücadele etmek için en iyi strateji olduğuna inanıyordu. Diğer grup ise hidrojen bombası geliştirmenin Batı'nın güvenliğini artırmayacağını ve bu silahı geniş sivil nüfuslara karşı kullanmanınsoykırım olacağını düşünüyordu; bunun yerine Sovyetlere karşı taktik nükleer silahlar, güçlendirilmiş konvansiyonel kuvvetler ve silah kontrol anlaşmalarını içeren daha esnek bir yanıtı savunuyorlardı. Bu gruplardan ilki siyasi açıdan daha güçlüydü ve Oppenheimer o grubun hedefi haline geldi.[273][274]
Oppenheimer, 1940'ların sonu ve 1950'lerin başındaki "Kızıl yemleme"ye tutarlı bir şekilde karşı çıkmak yerine, duruşma öncesinde ve sırasında eski meslektaşları ve öğrencileri aleyhinde ifade verdi. Bir olayda, eski öğrencisi Bernard Peters'a karşı verdiği zarar verici ifade seçilerek basına sızdırıldı. Tarihçiler bunu Oppenheimer'ın hükümetteki meslektaşlarını memnun etme ve belki de dikkatleri kendisinin ve kardeşinin daha önceki solcu bağlarından uzaklaştırma çabası olarak yorumladılar. Sonunda, Oppenheimer'ın Peters'ın sadakatinden gerçekten şüphe duyduğu ve Manhattan Projesi için onu önermenin pervasızca ya da en azından çelişkili olduğu ortaya çıkınca bu bir sorumluluk haline geldi.[275]
Oppenheimer'ın popüler tasvirleri, onun güvenlik mücadelelerini sağcı militaristler (Teller tarafından sembolize edilen) ile solcu entelektüeller (Oppenheimer tarafından sembolize edilen) arasında kitle imha silahlarının ahlaki sorunu üzerine bir çatışma olarak görmektedir.[276] Biyografi yazarları ve tarihçiler Oppenheimer'ın hikayesini genellikle bir trajedi olarak görmüşlerdir.[277][278][279] Dışişleri Bakanlığı Danışmanlar Panelinde Oppenheimer ile birlikte çalışan ulusal güvenlik danışmanı ve akademisyen McGeorge Bundy şöyle yazmıştır: "Oppenheimer'ın prestij ve güçteki olağanüstü yükselişi ve düşüşü bir yana, karakteri cazibe ve kibir, zeka ve körlük, farkındalık ve duyarsızlık ve belki de hepsinden önemlisi cesaret ve kaderciliğin birleşiminde tamamen trajik boyutlara sahiptir. Tüm bunlar, farklı şekillerde, duruşmalarda onun aleyhine döndü."[279]
Bilim adamlarının insanlığa karşı sorumlulukları sorusu Bertolt Brecht'in Galileo'nun Yaşamı (1955) adlı dramasına ilham vermiş, Friedrich Dürrenmatt'ın Fizikçiler adlı eserine damgasını vurmuş ve John Adams'ın 2005 yılında Oppenheimer'ı modern zaman Faust'u olarak tasvir etmek üzere sipariş ettiği Doktor Atomik operasının temelini oluşturmuştur. Heinar Kipphardt'ın In the Matter of J. Robert Oppenheimer adlı oyunu, Batı Alman televizyonunda gösterildikten sonra Ekim 1964'te Berlin ve Münih'te tiyatroda gösterime girmiştir. Oppenheimer'ın itirazları Kipphardt ile yazışmalarına neden oldu ve Kipphardt düzeltmeler yapmayı teklif etti ancak oyunu savundu.[280]Joseph Wiseman'ın Oppenheimer'ı canlandırdığı oyunun prömiyeri 1968'de New York'ta yapıldı. New York Times tiyatro eleştirmeni Clive Barnes, Oppenheimer'ın yanında yer alan ancak onu "trajik bir aptal ve dahi" olarak tasvir eden bu oyunu "öfkeli ve partizan bir oyun" olarak nitelendirdi.[281] Oppenheimer bu tasvir karşısında zorlandı. Oyunun sahnelenmeye başlamasından kısa bir süre sonra Kipphardt'ın oyununun transkriptini okuyan Oppenheimer, "tarihe ve ilgili kişilerin doğasına aykırı doğaçlamaları" kınayarak Kipphardt'ı dava etmekle tehdit etti.[282] Daha sonra Oppenheimer bir röportajcıya şunları söyledi:
Tüm bu lanet şey [güvenlik duruşması] bir saçmalıktı ve bu insanlar bundan bir trajedi çıkarmaya çalışıyorlar. ... Bombanın yapımına sorumlu bir şekilde katıldığım için pişman olduğumu asla söylemedim. Belki onun [Kipphardt'ın] Guernica'yı, Coventry'yi, Hamburg'u, Dresden'i, Dachau'yu, Varşova'yı ve Tokyo'yu unutmuş olabileceğini, ama benim unutmadığımı ve eğer anlamakta bu kadar zorlanıyorsa, başka bir şey hakkında bir oyun yazması gerektiğini söyledim.[283]
Oppenheimer'ın mirası hakkında 2004 yılında Kaliforniya Üniversitesi, Berkeley'de bir yüzüncü yıl konferansı düzenlenmiş, hayatı üzerine dijital bir sergi açılmış[292] ve konferans bildirileri 2005 yılında Oppenheimer'ı Yeniden Değerlendirmek: Yüzüncü Yıl Çalışmaları ve Düşünceler adıyla yayınlanmıştır.[293] Belgeleri, Kongre Kütüphanesinde bulunmaktadır.[294]
Bir bilim insanı olarak Oppenheimer, öğrencileri ve meslektaşları tarafından Amerika Birleşik Devletleri'nde modern teorik fiziği kuran parlak bir araştırmacı ve ilgi çekici bir öğretmen olarak hatırlandı. Bethe, "Amerikan teorik fiziğini Avrupa'nın taşralı bir eklentisi olmaktan çıkarıp dünya liderliğine yükseltmekten diğer herkesten daha fazla o sorumluydu" diye yazmıştır.[295] Bilimsel ilgileri sık sık hızla değiştiği için, hiçbir konu üzerinde Nobel Ödülü'nü hak edecek kadar uzun süre çalışmadı,[296] ancak kara delikler teorisine katkıda bulunan araştırmaları, daha sonraki astrofizikçiler tarafından meyvelerini verdiğini görecek kadar uzun yaşasaydı ödülü hak edebilirdi.[99] Bir asteroit olan 67085 Oppenheimer, 4 Ocak 2000'de onun onuruna isimlendirildi[297] ve 1970'te bir Ay kraterinin adı Oppenheimer oldu.[298]
Askeri ve kamu politikası danışmanı olarak Oppenheimer, bilim ve ordu arasındaki etkileşimin değişmesinde ve "büyük bilim"in ortaya çıkmasında teknokratik bir liderdi. İkinci Dünya Savaşı sırasında bilim insanları askeri araştırmalara daha önce görülmemiş ölçüde dahil oldular. Faşizmin Batı uygarlığı için oluşturduğu tehdit nedeniyle, Müttefiklerin çabalarına teknolojik ve örgütsel yardım için çok sayıda bilim insanı gönüllü oldu ve bunun sonucunda radar, yakınlık tapası ve yöneylem araştırması gibi güçlü araçlar ortaya çıktı. Disiplinli bir askeri organizatör haline gelen kültürlü, entelektüel, teorik bir fizikçi olarak Oppenheimer, bilim adamlarının "kafalarının bulutlarda" olduğu ve atom çekirdeğinin bileşimi gibi ezoterik konulardaki bilginin "gerçek dünya" uygulamaları olmadığı fikrinden uzaklaşmayı temsil ediyordu.[271]
Trinity testinden iki gün önce Oppenheimer umutlarını ve korkularını Bhartṛhari'nin Śatakatraya'sından yaptığı bir alıntıyla ifade etti:
“
Savaşta, ormanda, dağların uçurumunda,
Karanlık büyük denizin üzerinde, ciritlerin ve okların ortasında,
Uykuda, şaşkınlıkta, utancın derinliklerinde,
Bir insanın daha önce yaptığı iyi işler onu savunur.[299][300]
^Oppenheimer'ın doğum belgesinde "Julius Robert Oppenheimer",[1][2] üniversite transkriptinde ise "J Robert Oppenheimer"[3] yazmaktadır. Oppenheimer'ın kendisi bir keresinde J'nin hiçbir şey ifade etmediğini söylemişti ve kardeşi Frank "J'nin sembolik olduğunu, en büyük oğula babanın adını verme yönünde bir jest olduğunu ama aynı zamanda ailesinin Robert'ın 'küçük' olmasını istemediğinin bir işareti olduğunu tahmin ediyordu."[4]
^Ayrıca Hollandaca, Almanca, Fransızca ve biraz da Çince konuşuyordu.[89]
^"Eğer parlaklık..." Bhagavad Gita vahiy XI,12 (divi sūryasahasrasya bhavedyugapadutthitā / yadi bhāḥ sadṛṥī sā syādbhāsastasya mahātmanaḥ);[135][136]
"Şimdi ben Ölüm oldum... " vahiy XI,32. (kālo'smi lokakṣayakṛtpravṛddho lokānsamāhartumiha pravṛttaḥ)
Oppenheimer Bhagavad Gita'yı orijinal Sanskritten okumuştu ve çeviri kendisine aittir.[137][138] Literatürde genellikle "yok edici" yerine "parçalayıcı" ifadesi kullanılır, çünkü Oppenheimer'ın anekdotunun ilk basılı yorumunda (Time dergisinde, 8 Kasım 1948) "parçalayıcı" ifadesi kullanılmıştır.[29] "Parçalayıcı" versiyonu daha sonra Robert Jungk'un Oppenheimer ile yaptığı bir röportaja dayanan Brighter than a Thousand Suns: A Personal History of the Atomic Scientists (1958) adlı eserinde yer aldı.[139][140]
^Standart Model'in daha sonraki gelişimi nedeniyle, müon artık bir mezon değil bir lepton olarak kabul edilmektedir.[156]
^"Chevalier to Oppenheimer, July 23, 1964". Brotherhood of the Bomb: The Tangled Lives and Loyalties of Robert Oppenheimer, Ernest Lawrence, and Edward Teller. 12 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2011.
^Barnett, Lincoln (10 Ekim 1949). "J. Robert Oppenheimer". Life. s. 133. 9 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ağustos 2023.
^Oppenheimer, J.R. (1965). "Now I am become death..." (video). Atomic Archive. 16 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Kasım 2021.
^Emilie, Haertsch (2016). "Large and in charge". Distillations. 2 (3). ss. 40-43. 23 Mart 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Mart 2018.
^Barnes, Clive (7 Haziran 1968). "Theater: Drama of Oppenheimer Case". The New York Times. 4 Nisan 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Mayıs 2008.(abonelik gereklidir)
Carson, Cathryn (2005). "§Introduction". Carson, Cathryn; Hollinger, David A. (Ed.). Reappraising Oppenheimer: Centennial Studies and Reflections. Berkeley, California: Office for History of Science and Technology, University of California. ss. 1-10. ISBN978-0-9672617-3-7. OCLC64385611.
Hewlett, Richard G.; Anderson, Oscar E. (1962). The New World, 1939–1946. A History of the United States Atomic Energy Commission. University Park, Pennsylvania: Pennsylvania State University Press. ISBN978-0-520-07186-5.
Hewlett, Richard G.; Duncan, Francis (1969). Atomic Shield. A History of the United States Atomic Energy Commission. II, 1947–1952. University Park, Pennsylvania: Pennsylvania State University Press. ISBN978-0-520-07187-2.
Hijiya, James A. (June 2000). "The Gita of Robert Oppenheimer"(PDF). Proceedings of the American Philosophical Society. 144 (2). ISSN0003-049X. 26 Kasım 2013 tarihinde kaynağından(PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Aralık 2013.
Hollinger, David A. (2005). "§Afterward". Carson, Cathryn; Hollinger, David A. (Ed.). Reappraising Oppenheimer: Centennial Studies and Reflections. Berkeley, California: Office for History of Science and Technology, Univ. of California. ss. 385-390. ISBN978-0-9672617-3-7. OCLC64385611.
Hufbauer, Karl (2005). "J. Robert Oppenheimer's Path to Black Holes". Carson, Cathryn; Hollinger, David A. (Ed.). Reappraising Oppenheimer: Centennial Studies and Reflections. Berkeley, California: Office for History of Science and Technology, Univ. of California. ss. 31-47. ISBN978-0-9672617-3-7. OCLC64385611.
Hunner, John (2012). J. Robert Oppenheimer, the Cold War, and the Atomic West. Norman, Oklahoma: University of Oklahoma Press. ISBN978-0-8061-6308-6. OCLC269455821.
Kelly, Cynthia C. (2006). Oppenheimer and the Manhattan Project: Insights into J. Robert Oppenheimer, "Father of the Atomic Bomb". Hackensack, New Jersey: World Scientific. ISBN978-981-256-418-4. OCLC65637244.
Polenberg, Richard (2005). "The Fortunate Fox". Carson, Cathryn; Hollinger, David A. (Ed.). Reappraising Oppenheimer: Centennial Studies and Reflections. Berkeley, California: Office for History of Science and Technology, Univ. of California. ss. 267-272. ISBN978-0-9672617-3-7. OCLC64385611.
Sanders, Jane A. (1979). "The University of Washington and the Controversy over J. Robert Oppenheimer". The Pacific Northwest Quarterly. 70 (1): 8-19. ISSN0030-8803. JSTOR40489791.
Bernstein, Barton J. "Four Physicists and the Bomb: The Early Years, 1945-1950" Historical Studies in the Physical and Biological Sciences (1988) 18#2; covers Oppenheimer, Fermi, Lawrence and Compton. online 5 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Borgwardt, Elizabeth. "Site-specific: The fractured humanity of J. Robert Oppenheimer." Modern Intellectual History 5.3 (2008): 547–571. Historiography focused on biographies of Oppenheimer. DOI: https://doi.org/10.1017/S1479244308001790
Galison, Peter, and Barton Bernstein. "In any light: Scientists and the decision to build the Superbomb, 1952-1954." Historical Studies in the Physical and Biological Sciences 19.2 (1989): 267-347. online 5 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Greentree, Todd. "The New Makers of Modern Strategy: A scene-setter." Journal of Strategic Studies (2023): 1–24. online 5 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Harte, John. The Race for the Atom Bomb: How Soviet Russia Stole the Secrets of the Manhattan Project (Pen and Sword Military, 2023) online 10 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
Lifton, Robert Jay. "Oppenheimer's tragedy—and ours." Bulletin of the Atomic Scientists 79.4 (2023): 216–220.
Norris, Robert S. Racing for the Bomb: The True Story of General Leslie R. Groves, the Man Behind the Birth of the Atomic Age (2014). online 10 Ağustos 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
Olson, Steve. The Apocalypse Factory: Plutonium and the Making of the Atomic Age (WW Norton & Company, 2020).
Walker, J. Samuel. "Recent literature on Truman's atomic bomb decision: a search for middle ground." Diplomatic History 29.2 (2005): 311-334. doi.org/10.1111/j.1467-7709.2005.00476.x
.jpg)
.jpg)
-LLNL-restored.jpg)
_(cropped).jpg)
