F-2’nin tasarım temeli, Gelişmiş Taktik Avcı (ATF) programına düşük maliyetli bir alternatif olarak sunulan ve başarısız olan F-16 Agile Falcon’dur.
Üretimi 1996 yılında başlamış, ilk uçağı hizmete 2000 yılında girmiştir.
İlk 76 uçak 2008 yılında hizmete girdi ve toplam 98 adet üretildi. Bir savaş uçağında kullanılan ilk aktif faz dizinli radar 1995 yılında F-2 ile tanıtılmış J/APG-1'dir.
F-2, F-16'nın resmi olmayan takma adı olan "Viper"a ve Mitsubishi A6M Zero'ya atıfta bulunarak "Viper Zero" takma adını almıştır.[1]
Geliştirilme aşaması
Mitsubishi F-2, F-16 platformu temel alınarak geliştirilmiştir.
ABD-Japonya müzakereleri
JASDF ve yüklenicileri, 1981 kadar erken bir tarihte, yaşlanan Mitsubishi F-1 savaş uçağının yerine Japon tasarımı ve üretimi bir yedek parça geliştirmeyi düşündüler. 1985 yılında resmi bir fizibilite çalışması başlatıldı.[2]
Japonya'nın uçakları yerli olarak geliştirme niyeti, daha önce McDonnell Douglas lisansı altında üretilen F-15J savaş uçağının başarısına dayandırıldı.
Japon savunma müteahhitleri, mühendislere deneyim olması ve dolayısıyla Japon uçak endüstrisini geliştirmesi amacıyla yeni bir uçak inşa etmeleri gerektiğini savundu.[3]
Program 1985 yılında resmi olarak şekillenmeye başladığında, birçok ABD yetkilisi programın düşük kalitede bir uçakla sonuçlanacağından ve bunun ABD-Japonya savunma sanayi ilişkilerini zayıflatacağından endişelilerdi. Pentagon yetkilileri, Japonya'nın ABD uçağı satın almayı kabul etmeyeceğini düşündüğü için F-16 ya da F/A-18 platformuna dayalı bir uçağın ortak üretimini veya ortak geliştirilmesini savundu.[2]
1987'nin başlarında, Amerika Birleşik Devletleri, Caspar Weinberger ve diğer yetkililer aracılığıyla projeyi ABD-Japonya ortak geliştirmesi olarak yürütmesi için Japonya'ya diplomatik baskı yapmaya başlamıştı.[4][5]
ABD tarafında ise, ABD Dışişleri Bakanlığı ve Savunma Bakanlığı'ndaki üst düzey yetkililer, ABD'nin Japon teknolojisine erişeceğinden ve projenin ABD-Japonya ilişkilerini güçlendireceğinden dolayı projeyi destekledi fakat Ticaret Bakanlığı ve Kongre'nin birçok üyesi Japonya'nın ABD havacılık firmalarıyla rekabetini artırma riskinden dolayı bu projeye karşı çıktı.[4] Kongre'deki muhalifler, Japonya'nın iki ülke arasındaki ticaret açığını kapatmak için Amerikan uçakları alması gerektiğini savundu.[8] Yirmiden fazla Senato üyesi anlaşmanın resmi olarak gözden geçirilmesini talep etti.[7]
George HW Bush'un Ocak 1989'da Amerika Birleşik Devletleri başkanı olarak göreve gelmesinden sonra, ABD hükûmeti anlaşmaya yönelik iç eleştirilere mutabakat zaptının şartlarının "açıklığa kavuşturulmasını" isteyerek yanıt verdi. Japon hükûmeti ise bunu yeniden müzakere etme girişimi olarak görmüştür. Bush yönetimi, teknolojinin Japonya'ya transfer edilmesinden endişe duyuyordu.[4]
Bush, Nisan 1989'da Japon mevkidaşı Noboru Takeshita'nın istifasından kısa bir süre önce Japonya'nın uçuş kontrolü ve silah kontrol yazılımına erişiminin sınırlandırıldığı, ABD'nin ise Japonya'nın savaş için geliştirdiği her türlü yeni teknolojiye erişiminin olacağı revize edilmiş bir anlaşmayı duyurdu.[9] Amerikalı müteahhitlere üretimin en az %40'ı garanti edildi.[8] Kongre, anlaşmayı hoşnutsuzluğunu da dile getirerek Haziran 1989'da onayladı.[10]
Japon milletvekili Shintaro Ishihara, nihai anlaşmayı 1990'da bir konuşmasında "Dışişleri Bakanlığımız ve diğer hükümet kurumları, başka bir ikili meselede Sam Amca'nın gazabına uğramaktansa daha küçük bir pasta yemenin daha iyi olduğuna karar verdi." diyerek eleştirdi ve ekledi: "En gelişmiş savunma teknolojimizi ABD'ye veriyoruz ancak kullandığımız her teknoloji için lisans ve patent ücreti ödüyoruz." [5]
Üretim
Başlangıçta Mitsubishi SX-3 adı verilen FS-X programında çalışmalar başladı.[11] 1984 yılında General Dynamics, F-16'nın büyütülmüş bir versiyonunu ABD Hava Kuvvetleri'ne sunmuş ve bunu Gelişmiş Taktik Avcı yarışmasına düşük maliyetli bir alternatif olarak girmeyi düşünmüştü. Bu çalışmalar meyve vermedi; ancak bu konsept F-2 tasarımının başlangıç noktası oldu. F-2'de, F-16 Agile Falcon'un kanat tasarımı kullanıldı ve elektroniklerin çoğu 1990'ların standartlarına göre güncellendi. Japonya, F-4EJ'yi değiştirmek ve ana hava üstünlüğü savaş uçağı olan F-15J'yi geliştirebilmek için bu uçağı seçti. Program aynı zamanda ABD'den Japonya'ya teknoloji transferi ve benzeri maddeler içeriyordu.
Maliyet paylaşımı %60 Japonya ve %40 ABD olmak üzere bölündü.[12] Lockheed Martin, tüm arka gövdeleri, ön kanadın kenarlarındaki flapları ve sol wingbox'lardan sekizini üretecekti.[13]
Geliştirme maliyetlerini de içeren birim maliyeti, F-16 Blok 50/52'nin geliştirme maliyetini içermeyen maliyetinin yaklaşık dört katı olması nedeniyle F-2 programı tartışmalıydı. Geliştirme maliyetlerinin de dahil edilmesi, birim maliyetini çarpıtıyordu (bu çoğu modern askeri uçakta görülen bir durumdur). Fakat planlanan tedarik seviyelerinde bile, uçak başına maliyet kısmen yüksekti. 141 F-2'den oluşan ilk planda, seri üretimden düşülen maliyetler hariç birim maliyet US$10 milyon
(7,5 milyon Euro) kadar daha düşüktü. Bu nedenle, 2008'e kadar planlanan uçak adedi 94'e kadar düşürülmüştü.[14]
F-2'nin ilk uçuşu 7 Ekim 1995'te gerçekleşti. Aynı yıl, Japon hükûmeti 1999 yılında hizmete girmesi için 141 adetlik (kısa süre sonra bu sayı 130'a düşürüldü) bir siparişi onayladı. Uçağın yapısal sorunları hizmet girişinin 2000 yılına kadar ertelenmesine neden oldu. Maliyet miktarından dolayı, 2004 yılında sipariş sayısı 98'e (dört prototip dahil) düşürüldü.[kaynak belirtilmeli] Dört prototipin uçuş testleri Japon Savunma Bakanlığı tarafından Gifu Havaalanı'nda gerçekleştirildi.[15]
Sözleşme kapsamında sipariş edilen 94 adet seri üretim uçağının sonuncusu 27 Eylül 2011 tarihinde Savunma Bakanlığı'na teslim edildi.[16] Üretilen son F-2'nin hangardan çıkış töreni sırasında Mitsubishi Heavy Industries, F-2 üretiminin sona ereceğini ve artık F-2 savaş uçağı üretilmeyeceğini doğruladı.[17] 2014 itibarıyla, 61 tek koltuklu ve 21 iki koltuklu eğitmen uçağı uçar halde bulunmaktadır.[18]
Tasarım
General Electric, Kawasaki, Honeywell, Raytheon, NEC, Hazeltine ve Kokusai Elektronik ana alt yükleniciler arasındaydı. Lockheed Martin, arka füzelajı, hücum kenarlarını, depo yönetim sistemini, wingbox'ların büyük bir kısmını (iki yönlü teknoloji transferi anlaşmalarının bir parçası olarak) [19] ve diğer bileşenleri sağladı.[20] Kawasaki, gövdenin orta bölümünün yanı sıra ana tekerleklerdeki ve motorlardaki kapıları da tasarlarken,[12] ön gövde ve kanatlar da Mitsubishi tarafından tasarlandı.[21]
Aviyoniklerin bir kısmı Lockheed Martin tarafından sağlandı ve dijital uçuş sistemi, Japan Aviation Electric ve Honeywell (eski adıyla Allied Signal) tarafından ortaklaşa geliştirildi.[12] İletişim sistemleri ve IFF sistemleri yüklenicileri arkasında Raytheon, NEC, Hazeltine ve Kokusai Electric vardı.[12] Atış kontrol radarı, IRS, görev bilgisayarı ve elektronik harp sistemleri ise Japonya tarafından geliştirildi.[22]
Ayrıca, uçuş kontrol bilgisayarı, uçuş kontrol yasaları ve benzer bilgisayar yazılımlarının tamamı Japonya tarafından geliştirilmiş ve entegre edilmiştir.[22] Nihai montaj MHI tarafından Japonya, Nagoya'daki Komaki Güney tesisinde gerçekleştirilmiştir.
F-2 ve F-16 karşılaştırması
Daha büyük kanatlar, uçağa itme gücüyle orantılı olarak daha iyi taşıma kapasitesi ve manevra kabiliyeti sağlar, fakat aynı zamanda uçak gövdesini de ağırlaştırırlar. Daha fazla ağırlığın hızlanma, tırmanma, taşıma kapasitesi ve menzil üzerinde olumsuz etkileri olabilir. Daha büyük kanatları daha hafif hale getirmek için kanatlar grafit-epoksi kompozitten yapılmış ve bir otoklavda eş zamanlı kürlenmiştir. Bu da, eş zamanlı kürleme teknolojisinin bir savaş uçağındaki ilk uygulanmasıdır.[12][kaynak güvenilir mi?]
Kanatların geliştirme aşamasında, bu teknoloji bazı sorunlarla karşılaştı; ancak ağırlık tasarrufu, gelişmiş menzil ve bazı gizlilik avantajları sağlamasından ötürü ileri teknoloji olarak nitelendi. Bu teknoloji, programın endüstriyel ortaklığından dolayı daha sonra Amerika'ya aktarıldı.[23]
Mitsubishi, mevcut F-16 tasarımını bu uçak için bir referans kılavuzu olarak kullanmıştır ve F-16 mühendislik çizimlerinin %95'inden fazlası F-2 için değiştirilmiştir.[24][25]
toplam ağırlığı ve radar izini azaltmak için kullanılan kompozit malzemeler [26]
J/APG-1/J/APG-2aktif faz dizinli (AESA) radarına uyum sağlamak için burun genişletildi ve uzatıldı. Aynı zamanda, yalnızca bir F-15C filosuyla birlikte F-2, dünyada AESA radarına sahip ilk operasyonel askeri uçaktı.[27][28][29]
7 Şubat 2013'te, iki Rus Hava KuvvetleriSukhoi Su-27 savaş uçağı, kuzeye dönmeden önce Japonya Denizi üzerinden güneye uçarak Hokkaido yakınlarındaki Rishiri Adası açıklarındaki Japon hava sahasına kısa bir süre girdi.[32] Dört F-2 savaş uçağı, Rus uçaklarını görsel olarak doğrulamak için havalandı ve onları hava sahalarını terk etmeleri için ikaz etti.[33][34]
22 Ağustos 2013 tarihinde, iki Rus Tupolev Tu-142 Bear-F deniz devriye uçağı, iki dakikadan kısa bir süreliğine Kyüshü yakınındaki Japon hava sahasına girdi. Buna bir cevap olarak F-2 savaş uçakları kaldırıldı.[36]
Kazalar ve olaylar
31 Ekim 2007'de bir F-2B Japonya'nın merkezindeki Nagoya Havaalanında kalkış yaparken düştü ve alev aldı. Bu jet, büyük bir bakımın sonrası JSDF'ye teslim edilmeden önce Mitsubishi çalışanları tarafından test uçuşuna alınıyordu. Her iki test pilotu da olayı hafif sıyrıklarla atlattı.[37] Nihai raporda ise kazaya yanlış kablolamanın neden olduğu belirlenmiştir.[38][39]
2011 Tōhoku depremi ve tsunamisi neticesinde Matsushima Hava Üssü'ndeki21. Savaş Filosuna ait 18 F-2B hasar gördü.[40][41] Bunlardan 5'i tamir edilemeyecek durumdaydı ve hurdaya çıkarıldı. Geriye kalan 13 F-2'nin tamiri ise tahmini 84.33 milyar Yen (2011)'e mal oldu. Bu arada 21'inci Savaş Filosu'nun yürüttüğü eğitim görevleri de diğer hava üslerine devredildi. Onarım çalışmaları, 21. Filonun Matsushima'ya döndüğü 2016 yılında tamamlandı.[42]
20 Şubat 2019'da bir F-2B, Japonya Denizi üzerinde eğitim uçuşu sırasında düştü. Kazadan hem uçuş eğitmeni hem de pilot sağ kurtuldu.[43]
Nisan 2021'de, formasyonda uçan iki F-2 jeti (bir F-2A ve bir F-2B), Yamaguchi Eyaleti üzerinde havada küçük bir çarpışma yaşadı. Herhangi bir yaralanma olmadan, az hasarlı uçaklar güvenli bir şekilde indiler.[44]
Özellikler (F2A)
Mitsubishi F-2A
Veri kaynağı Jane's all the World's Aircraft 2010–11,[45] Combat Aircraft since 1945[46]
Genel özellikler
Mürettebat: 1 (F-2B: 2)
Açıklık oranı: 3.3
Yakıt kapasitesi: 4.637 L (1.225 US gal; 1.020 imp gal) azami iç yakıt deposu 4.588 L (1.212 US gal; 1.009 imp gal)
F-2B 3.948 L (1.043 US gal; 868 imp gal) azami iç yakıt deposu 3.903 L (1.031 US gal; 859 imp gal)
Dış yakıt deposu kapasitesi: 5.678 L (1.500 US gal; 1.249 imp gal) azami – (1x 11.355 L (3.000 US gal; 2.498 imp gal) + 2x 227.125 L (60.000 US gal; 49.961 imp gal) bırakılabilir yakıt tankı) * Azami iniş ağırlığı: 18.300 kg (40.300 lb)
^Kanda, Kuniichi (2018). 主任設計者が明かすF-2戦闘機開発 [F-2 fighter development explained by the chief designer] (Japonca). Tokyo, Japan: Namiki shobo. s. 201. ISBN978-4890633791.
_of_6_Sqn_taxis_at_Andersen_Air_Force_Base,_-5_Feb._2009_a.jpg)
