Finlandiya ve Rusya arasındaki uluslararası sınır yaklaşık olarak kuzeyden güneye uzanır ve 1.340 kilometre (830 mi) uzunluğundadır.^[1] Çoğunlukla ıssız tayga ormanları ve seyrek nüfuslu kırsal alanları takiben, herhangi bir belirli doğal özelliği veya nehri takip etmeden^[2] Avrupa Birliği ve NATO'nun dış sınırıdır.

Finlandiya Sınır Muhafızları ve Rusya Sınır Muhafız Teşkilatı tarafından devriye gezilir ve 0.1–3 km arası sınır bölgelerini kapsar. Finlandiya tarafında^[3] ve en az 75 kilometre (47 mi) kalan Rus tarafındaki hudut bölgelerine giriş yapmak için izin alınması gerekmektedir. Finlandiya tarafındaki elektronik gözetleme, en yoğun olarak en güneydeki 200 kilometrede (125 mil) boyunca yoğunlaşmakta ve karmaşıklığı sürekli artırmaktadır.^[4] Finlandiya Sınır Muhafızları, sınır bölgesine giriş yapanları yakalamak için tahmin edilenden daha az zamanda, günde birkaç kez düzensiz olarak köpekli devriyeler halinde ɡezmektedirler. Rusya, diğer yerlerde olduğu gibi Arktik bölgesinde de 500 yıldır sınır devriyesini sürdürmekte ve 2020 yılına kadar maliyetleri azaltmak ve verimliliği artırmak için Sovyet dönemi sınır teknolojilerini ɡeliştiemeyi planlamaktadır. Rusya sınır servisi başkan yardımcısı Korgeneral Vladimir Streltsov, elektronik gözetimin asla insan unsurunun yerini almayacağını vurguladı.^[5]

Sınır sadece resmi kontrol noktalarında geçilebilmekte ve çoğu ziyaretçinin vize alması gerekmektedir. Vaalimaa ve Nuijamaa'da her iki taraftaki gümrük hizmetlerinin ithal malları denetlediği ve ücret aldığı başlıca sınır kontrol noktaları bulunur.

Norveç, Finlandiya ve Rusya arasındaki sınırın kuzey uç noktası, Muotkavaara yakınlarındaki taş bir höyük ile işaretlenmiş bir üçlü nokta oluşturur.

Sınırla ilgili ilk antlaşma, 1323'te İsveç (Finlandiya'nın dahil olduğu) ile Novgorod Cumhuriyeti arasında Nöteborg'da imzalandı. 1595'teki Teusina Antlaşması sınırı doğuya doğru kaydırdı. Ingrian Savaşı'nın bir sonucu olarak İsveç, Stolbovo Antlaşması'nda (1617) Nöteborg kalesi, Kexholm ve büyük eyaleti, güneybatı Karelya ve Ingria eyaletinin satın alınmasıyla geniş bir toprak parçası kazandı. 1721'deki Nystad Antlaşması ve 1743'teki Åbo Antlaşması, sınırı batıya doğru kaydırdı.

Sınırı çevreleyen bölge, dini farklılıklarla karakterize edildi. Rus tarafı ağırlıklı olarak Ortodoks iken, İsveç tarafı Katolik ve daha sonra Lutheran Protestandı. Genel olarak yerli nüfus etnik olarak Fin idi ve sınırın hemen her iki tarafında da Fince konuşuluyordu. Bununla birlikte, 1617'deki Stolbovo barışından sonra, Ortodoks nüfus zulümle karşı karşıya kaldı ve çoğu Tver'e kaçtı veya Lutheranizme geçti. Sonuç olarak, birçoğu yakından ilişkili Karelya dili Fince konuşmaya başladı. Yerinden edilen nüfusun yerini büyük ölçüde, çoğu Savonyalı olan Finlandiya'dan gelen göçmenler aldı.

II. Dünya Savaşı sırasında Stalin, nüfus transferleri, kolektifleştirme ve tasfiyeler yoluyla Fince konuşan yerli nüfus (Ingrian Finler) ciddi şekilde baskıya uğradı.

1939'da SSCB, Kış Savaşı'nda Finlandiya'yı işgal etti ve bu sayede ertesi yıl Moskova Barış Antlaşması'nın imzalandı. Anlaşma, Finlandiya'nın birkaç sınır bölgesini SSCB'ye bırakmasına yol açtı.

Devam Savaşından (1941–44) sonra, kara sınırı Paris Antlaşması'nda (1947) çizildi. Sonuç olarak, Finlandiya Karelyasının yaklaşık yarısı (Finlandiya'nın dördüncü büyük şehri Vyborg dahil), Salla'nın bazı kısımları ve Petsamo'nun tamamı Sovyetler Birliği'ne devredildi. Yeni sınır Finlandiya topraklarını keserek birçok Karelya kasabasını Finlandiya'dan izole etti. Sovyetler Birliği bölgelerin boşaltılmasını talep etti ve Finler daha sonra bölgeden tahliye edildi ve neredeyse hiç kimse kalmaya istekli olmadığı için Finlandiya'ya yerleştirildi. Bölgeler daha sonra Sovyet göçmenler tarafından yeniden yerleşime açıldı. Porkkala deniz üssü Sovyetler Birliği tarafından kiralandı, ancak 1956'da Finlandiya hükûmetine iade edildi. Deniz sınırı 1940'ta belirlendi ve 1965'te daha doğru bir şekilde tanımlandı.

Sınır tartışmasızdır ve kanunla açıkça tanımlanmıştır.^[6] Her iki devlet de 1975'te Avrupa'da ilk Güvenlik ve İşbirliği Konferansı'nda sınırların ve toprak bütünlüğünün dokunulmazlığını doğruladı

Soğuk Savaş sırasında sınır, Demir Perde'nin çevresinin bir bölümünü oluşturuyordu. Sınırı geçmek, uzunluğu boyunca mümkün değildi. Yalnızca çok sınırlı sayıda sınır geçiş noktası vardı ve Sovyet hükûmeti belirli şehirlere yalnızca refakat eşliğinde yapılan gezilere izin verdi; sınır bölgeleri ise turistlere yasaktı.^[7] Imatra ve Svetogorsk gibi sınırın zıt taraflarında birbirine nispeten yakın olan şehirler arasında çok az temas vardı. Finlandiya tarafında, girişe yalnızca özel izinle izin verilen, ancak yerleşime izin verilen ve sakinlerin bölgede yaşamaya devam edebildiği bir sınır bölgesi vardı. Sovyet tarafı, kaçışları önlemek için kapsamlı elektronik sistemlere ve devriyelere sahipti. Sovyet sınır gözetimi, gerçek sınırdan çok uzaktaydı ve Demir Perde dönemi boyunca başka yerlerde olduğu kadar kapsamlıydı. İlk gözetim, milislerin potansiyel olarak şüpheli kişileri izlediği şehirlerdeki tren istasyonlarında yapıldı. Giriş için özel bir izin gerekiyordu ve ilk kontrol hattında elektronik alarmlar vardı. Eğimli bir kum şeridi (ayak izlerini tespit etmek için) ve ince bir alarm teli vardı. Sovyet topraklarına doğru kıvrılan uzun dikenli tel çit ve çitin elektronik alarm sistemi vardı. Nihayet sınırda bir uluslararası sınır kontrolü noktası oluşturuldu. Diğer Batılı ülkelerden farklı olarak, Finlandiya hükûmeti yasadışı sınır geçişlerini korumadı, ancak yakalanan kişileri Sovyet yetkililerine iade etti. Yasadışı sınır geçişleri, örneğin Batı'ya iltica etmek amacıyla İsveç'e ɡitmek isteyenler Finlandiya'dan geçmek zorunda kaldı.^[7]

Finlandiya, Sovyetler Birliği ve Birleşik Krallık arasında 1944 yılında imzalanan Moskova Mütarekesi'nde Finlandiya Körfezi'ne doğru küçük bir yarımada olan Porkkala, askeri üs olarak Sovyetler Birliği'ne kiralandı. Bu, aslında 1956'ya kadar faaliyet gösteren Sovyet dış bölgelerine doğru giden bir güney sınır kapısının yapımına yol açtı. Sınır geçişleri Luoma'daydı ve 1947'de Fin trenlerinin askeri üsten geçmesine izin verildi. Daha önce 1940 ve 1941 yılları arasında Sovyetler Birliği Hanko Yarımadası'nı askeri üs olarak kiralamıştı.

2015 yılında 9,1 milyon kişi, yarısı Vaalimaa ve Nuijamaa üzerinden sınırdan geçiş yaptı.^[8]

Schengen Bölgesi'ndeki ülkeler arasında Finlandiya en çok Ruslara vize veriyor.^[9]

26 Kasım 1939'da Sovyetler Birliği'nin Kızıl Ordusu, Sovyet Mainila köyünü bombaladı ve Finlandiya'yı sorumlu tuttu. Sovyetler, bu sahte bayrak operasyonunu dört gün sonra Kış Savaşı'nı başlatmak için bahane olarak kullandı.

Rus basınında yer alan bir habere göre, Finlandiya Finlandiya-Rusya sınır kapısını kapattı. Rusya ile sınır kapısı sınır karakolu, 4 Aralık 2015 tarihinde, planlanan kapanış saatinden bir buçuk saat önce, orta doğu kökenli on beş kişi sınırdan ɡeçiş yapamadı. Aynı kaynağa göre, bazı Finlandiya sınır yetkilileri Raja-Jooseppi'nin (Finlandiya-Rusya sınırı) o gün erken saatlerde kapandığını doğrularken, aynı departmandan bir sözcü, kontrol noktasının normal saati olan 21:00'de kapandığını söyledi.

27 Aralık 2015'te Finlandiya, insanların Raja-Jooseppi [fi] üzerinden bisikletle Rusya sınırını geçmesine erişimi engelledi. Finlandiya Sınır Muhafızlarına göre, bu önlem yasadışı göçü sınırlamak ve kaygan yollarda güvenliği sağlamaktı.

Mart 2016'da Finlandiya ve Rusya, Inari'deki Raja-Jooseppi sınır kapısını ve üçüncü ülke vatandaşlarının Salla sınır kapısını geçici olarak kapattı. Altı aylık bir süre boyunca sadece Finlandiya, Rusya ve Beyaz Rusya vatandaşlarının bu kapıları kullanmasına izin verildi.^[10] Tedbir daha sonra kaldırıldı.

Finlandiya, 2023'te sınırda bir sınır bariyeri inşa etmeye başladı.^[11]

• Finlandiya-Rusya ilişkileri
• Koyluoto