Verimliliği buğdaya göre daha düşüktür. %11 protein ve %2 yağ içerir. Bununla birlikte, kurak ve engebeli arazilerde ve serin iklimlerde yetişebilme özelliği vardır. Hızlı ürer ayrıca zararlı otların gelişmesini engeller.
Unu tek başına ekmek yapımına uygun değildir. Yapısı bir tahıldan çok kabuklu yemişe uygunluk göstermektedir. En çok Bağımsız Devletler Topluluğu ve Polonya'da yetiştirilir. Fransa, Kanada ve ABD'de kümes ve çiftlik hayvanları yemi olarak kullanılır. Fransa'nin Normandiya bölgesinde karabuğday unundan bir çeşit krep/höşmer yapılır. Rusya'da ve Orta Avrupa'da aşı, tipik bir kırsal kesim yemeğidir. Kore'de yöresel bir peltenin (naengmyeon, mak-guksu ve memil guksu), Japonya'da ise uzmanlık gerektiren, özel restoranlarda sunulan bir çeşit erişte (soba) ve çorbasının temel malzemesidir. Son yıllarda karabuğday, glütensiz bira üretiminde diğer tahılların yerine kullanılmaktadır. Karabuğday viskisi Japonya ve Avrupada içilen viski türüdür. Ayrıca damıtılmış içecek olan shōchū (焼酎 ) ve karabuğday çayı (kuqiao-cha (苦荞茶), memil-cha (메밀차) ve soba-cha (そば茶)) Asya ülkelerinde yaygın içecekdir.
Düğürcük çorbası (kaşa), karabuğdayın kabuğu ayıklanmış ve kavrulmuş halidir. Tam veya öğütülmüş olabilir. Kendine has güçlü ve hafif acı bir fıstıksı tadı vardır.
Karabuğday gluten içermez, çölyak hastaları ve gluten alerjisi olanlar için uygundur.[1] İçinde bazı insanlarda alerji yapabilen başka maddeler vardır; İlk haşlama suyunu dökerek elenebildiği söylenir.
