A. Sumru Özsoy

Ayşe Sumru Özsoy
MilliyetTürk
VatandaşlıkTürkiye
EğitimRobert Koleji
Boğaziçi Üniversitesi
Michigan Üniversitesi
Kariyeri
DalıTürkçenin sözdizimi ve biçimbilimi, bilişsel bilim
Çalıştığı kurumlarBoğaziçi Üniversitesi

Ayşe Sumru Özsoy; İstanbul, eskiden Boğaziçi Üniversitesinde çalışan önde gelen bir Türk dilbilimci ve akademisyendir.

Eğitimi

Özsoy, 1971'de Robert Kolejinden karşılaştırmalı edebiyat alanında lisans derecesi aldı.[1] 1975'te Boğaziçi Üniversitesinden dilbilim alanında yüksek lisans derecesi ve 1983'te Michigan Üniversitesinden dilbilim alanında doktora derecesi aldı.[1] Doktora tezinin başlığı "Türkçede Kendi-dönüşlüleştirmesi (refleksivizasyonu): Bir sözdizimsel, anlambilimsel ve söylem çözümlemesi "dir.[2][3]

Kariyeri

Özsoy, iş hayatına 1972'de İngilizce eğitmeni olarak başlamıştır.[4] 1977'den 1983'e kadar Michigan Üniversitesinde öğretim görevlisi olarak çalıştı. Daha sonra 1983 yılında Boğaziçi Üniversitesine katıldı ve 1994 yılında Batı Dilleri ve Edebiyatı Bölümünde dilbilim profesörü oldu.[4][5] Kurulmasında büyük rol oynayıp Emeritus unvanı alarak Boğaziçi Üniversitesi Dilbilimi bölümünden emekli olan Özsoy'un kayyum rektör Naci İnci tarafından Boğaziçi Üniversitesi'ne girişi yasaklanmıştır.[6]

Uluslararası Daimi Dilbilimciler Komitesinde (CPIL) Türk Dilbilim Topluluğu'nu temsil etmektedir.[7]

İşleri

Özsoy'un çalışma alanları sözdizim, Türkçenin yapısı, Kafkas dilleri, bilişsel dilbilim, işaret dilleri ve Türk İşaret Dili'dir.[1] Şimdi soyu tükenmiş olan Ubıhçayı, sözdizimine odaklanarak inceleyen dilbilimcilerden biridir.[8][9] Ubıhçanın son akıcı konuşanı olan Tevfik Esenç'in son yıllarında onunla çalışmıştır.[8] 1994 yılında Boğaziçi Üniversitesinde dili ayrıntılı olarak inceleyen Georges Dumézil ve Esenç'in anısına Kuzeybatı Kafkas Dilbilimi Konferansı adlı uluslararası bir konferans düzenledi.[8]

Türkçe-Turkish (1999), Türkçe'nin Yapısı ve Sesbilim (2004; Türkçe'nin Yapısı, fonoloji) de dahil olmak üzere[10] birçok kitabın yazarıdır.[11][12] Ayrıca çalışma alanlarında çok sayıda makale yayınlamıştır.[4][13]

1990'dan 2011'e kadar Dilbilim Araştırmaları'nın ortak editörlüğünü yaptı[14] ve 1997'den beri Harrassowitz Yayınevi tarafından yayınlanan Türk Dilleri'nin editörleri arasında yer almaktadır.[4][15]

Kaynakça

  1. ^ a b c "Prof. Dr. A. Sumru Özsoy". Boğaziçi Üniversitesi. 11 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2013. 
  2. ^ Ayşe Sumru Özsoy (1983). Kendi-reflexivization in Turkish: A syntactic, semantic and discourse analysis. Michigan Üniversitesi. 
  3. ^ "kendi / kendisi, and the Clause Structure of Turkish". BU Linguistics Program. 2 Ağustos 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Mart 2021. 
  4. ^ a b c d "Sumru Ozsoy's homepage". Boğaziçi Üniversitesi. 18 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2013. 
  5. ^ "Current Directions in Turkish Sign Language Research" (PDF). CSP. 19 Ekim 2013 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2013. 
  6. ^ "Boğaziçi Üniversitesi, girişini yasakladığı hocanın kitabını satıyor". Politikyol. Erişim tarihi: 7 Kasım 2024. 
  7. ^ "General Assembly". The Permanent International Committee. 19 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2013. 
  8. ^ a b c E. F. K. Koerner (1 Ocak 1998). First Person Singular III: Autobiographies by North American Scholars in the Language Sciences. John Benjamins Publishing. s. 33. ISBN 978-90-272-4576-2. Erişim tarihi: 28 Ekim 2013. 
  9. ^ Şule Arasan (27 Şubat 1988). "Ubıhların son sesi". Nokta. 29 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ekim 2013. 
  10. ^ "Özsoy, A. Sumru". WorldCat Identities. 15 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Kasım 2013. 
  11. ^ "Türkçe'nin Yapısı 1 Sesbilim". Idefix. 18 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ekim 2013. 
  12. ^ "Turkce = Turkish". Amazon. 26 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2013. 
  13. ^ Yuji Kawaguchi; Makoto Minegishi; Jacques Durand (2009). Corpus Analysis and Variation in Linguistics. John Benjamins Publishing. s. 11. ISBN 978-90-272-0768-5. Erişim tarihi: 22 Kasım 2013.  Yazar eksik |soyadı1= (yardım)
  14. ^ "Contents". Dilbilim Araştırmaları Dergisi. 31 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ekim 2013. 
  15. ^ "Turkic Languages". Harrassowitz Verlag. 4 Kasım 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Kasım 2013.