Metode sušenja bile su različite. U Brazilu se grane sa lišćem stavljaju na podlogu tvrde glinene zemlje dijametra do 2 metra, koja se zove tatacua, okolo se zapali vatra i tako se preliminarno isuši, zatim se grane poslažu u stožac iznad vatre i dalje peku dok se potpuno ne ispeku, zatim se drobe u grubi prah dok se ne dobije mate zvan caa gazu ili yerva do polos.[1]
U Paragvaju i dijelovima Argentine listovima se prije pečenja uklone centralne (deblje) žilice i tako se dobija mate koji se zove caaminí. U novijoj metodi, koja nalikuje
na način kako Kinezi suše lišće čaja, listovi se peku u velikim posudama od lijevanog željeza.[1]
Mate se tradicionalno pio iz osušenih šupljih tikvica i to specijalnom slamčicom -bombillom koja je na kraju prema ustima imala cjedilo, da se ne piju mrvice listova.
To je bio ritual u kom bi više ljudi pili iz iste tikvice u krug, kad bi se isipila dodala se nova voda (najčešće do deset puta).[1]
Mate se također može pripremati u sličnim posudama od drva ili metala.
Mate se najčešće pije sam, ali mu se ponekad dodaje mlijeko, šećer, limun, kava ili neki začin.[1]
