Jest szeroko rozprzestrzeniony w środkowej oraz północno-zachodniej Europie. Pospolity w wilgotnych lasach liściastych o gęstym podszycie. W Polsce jest jednym z najpospolitszych ślimaków lądowych[3]. Ukrywa się pod opadłymi liśćmi, kamieniami, powalonymi drzewami oraz gałęziami. Chętnie wędruje po wilgotnym podłożu i wtedy go najłatwiej znaleźć.
Muszla
Arianta arbustorum alpicolaMuszle Arianta arbustorumŚlimak zaroślowy. Maj. Góra Hugona. Świętochłowice.
Muszla bez dołka osiowego (podobnie jak u ślimaków z rodzaju Cepaea) z białą wargą i brzegiem otworu lekko wywiniętym na zewnątrz (przy wardze może to sprawiać wrażenie ukrytego dołka osiowego). Skorupka łatwo, nawet u żywych osobników, traci swą wierzchnią konchiolinową warstwę, przez co zwłaszcza szczyt muszli (najstarsza część) ma białawe ubytki a znalezione skorupki martwych ślimaków mogą być całkiem białe. Ogólnie skorupka brunatna z licznymi jaśniejszymi plamkami i prążkami (po obwodzie skrętu). Zwykle większa powierzchnia jaśniejsza występuje na ostatnim skręcie, na wysokości wargi. Na pierwszym i drugim skręcie łatwo zauważyć pojedynczy, ciemno brunatny pasek.
Szerokość skorupki 18–25 mm, a wysokość 15–27 mm.
Podgatunki
Wyróżnia się następujące podgatunki ślimaka zaroślowego[1]:
↑Fauna Polski – charakterystyka i wykaz gatunków. Bogdanowicz W., Chudzicka E., Pilipiuk I. i Skibińska E. (red.). T. III. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2008, s. 399. ISBN 978-83-88147-09-8.
Bibliografia
Urbański J. Krajowe ślimaki i małże, Warszawa 1957.
RafałR.WąsowskiRafałR., AleksanderA.PenkowskiAleksanderA., Ślimaki i małże Polski, Warszawa: „Multico”, 2003, ISBN 83-7073-347-6, OCLC749195338. Brak numerów stron w książce
