Urodził się 7 kwietnia 1894 w Krośniewicach, w rodzinie Ildefonsa i Zofii z Chmielewskich. W 1903 rozpoczął naukę w gimnazjum rządowym w Pułtusku, z którego został wydalony za udział w strajku szkolnym w 1905. Ukończył gimnazjum realne Witolda Wróblewskiego w Warszawie (1912), maturę zdał eksternistycznie w 1913. Studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Warszawskiego (doktorat z filozofii w 1920). W latach 1918–1920 ochotniczo służył w Wojsku Polskim. Następnie w Warszawie pracował jako nauczyciel języka polskiego w prywatnej szkole średniej Marty Łojkówny i Gimnazjum Żeńskim im. Juliusza Słowackiego. W 1928 habilitował się we Lwowie na podstawie rozprawy „Lalka” Bolesława Prusa. W 1929 przebywał na studiach w Paryżu. W latach 1933–1934 był redaktorem „Rocznika Literackiego”[1]. W latach 1934–1939 profesor nadzwyczajny Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie i w Łodzi, od 1937 zastępca profesora Uniwersytetu Warszawskiego. W 1939 został mianowany profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Poznańskiego.
