Sezon 1991 był trzydziestym piątym sezonem Wyścigowych Samochodowych Mistrzostw Polski[1].
Sezon liczył sześć eliminacji, rozgrywanych w Poznaniu (trzy razy), Kielcach (dwa razy) i Toruniu[2].
Punktacja
Punkty przyznawano według klucza 25-20-17-15-13-11-9-8-7-6-5-4-3-2-1, przy czym zawodnikom w końcowej klasyfikacji uwzględniano pięć najlepszych wyników[2].
Kategorie
Samochody były podzielone na następujące grupy według regulaminu FIA:
- Grupa N – samochody turystyczne, których produkcja w ciągu 12 miesięcy przekraczała pięć tysięcy egzemplarzy. Modyfikowanie tych samochodów pod kątem poprawy osiągów było niemal całkowicie zabronione;
- Grupa A – samochody turystyczne, których produkcja w ciągu 12 miesięcy przekraczała pięć tysięcy egzemplarzy. Dozwolony był duży zakres przeróbek pod kątem poprawy osiągów;
- Grupa C – prototypy sportowe o poj. do 3500 cm³;
- Grupa H – samochody niehomologowane;
- Grupa E – samochody formuł wyścigowych.
Samochody były dodatkowo podzielone na następujące klasy:
- Klasa N1 – wyłącznie samochody Polski Fiat 126p grupy N, używane przez zawodników niestartujących wcześniej w Mistrzostwach Polski;
- Klasa A1 – gr. A, poj. do 850 cm³;
- Klasa A2 – gr. A, poj. do 1300 cm³ oraz samochody FSO i Polonez grupy A do 1600 cm³;
- Klasa A3 – gr. A, poj. do 1600 cm³;
- Klasa CH1 – gr. C i H, poj. do 850 cm³;
- Klasa CH2 – gr. C i H, poj. pow. 850 cm³;
- Klasa E1 – Formuła Easter;
- Klasa E2 – Formuła Mondial (napędzane silnikami 1,6);
- Klasa E3 – samochody wyścigowe o poj. do 2000 cm³.
Zwycięzcy
Mistrzowie
Ponadto Międzynarodowy Puchar Polski dla zawodników bez polskiej licencji zdobył Litwin Mindaugas Dainauskas, startujący na Estonii 21[2].
Uwagi
Przypisy
