Williams FW11, w 1987 FW11B – samochód Formuły 1 zaprojektowany przez Patricka Heada, Sergio Rinlanda i Franka Derniego, skonstruowany przez Williamsa. Model ten był napędzany turbodoładowanym półtoralitrowym silnikiem Hondy i, używany w latach 1986–1987, przyczynił się do zdobycia przez Williamsa dwóch mistrzostw konstruktorów oraz w 1987 roku mistrzostwa kierowców dla Nelsona Piqueta.
Historia
W latach 1984–1985 Honda dostarczała silniki Williamsowi, jednak mimo wysokiej mocy jednostki te były zawodne. Japoński koncern poprawił jednak niezawodność produktu w drugiej połowie 1985 roku. W efekcie turbodoładowany półtoralitrowy silnik dysponował mocą 800 KM[1].
Wskutek ograniczeń narzuconych w tym czasie przez FIA (m.in. zwężenie tylnego spojlera), projektanci FW11 szukali przewag w innych obszarach. Zmieniony został układ chłodnic i intercoolerów, a zastosowanie drążków ciągnących w tylnym zawieszeniu zoptymalizowało wykorzystanie tylnego spojlera[1].
Na sezon 1986 kierowcą zespołu został Nigel Mansell, a z Brabhama przyszedł Nelson Piquet. Ze względu na spowodowaną wypadkiem absencję Franka Williamsa na większości wyścigów, Mansell i Piquet rywalizowali między sobą przez cały sezon, a w zespole nie było ustalonego kierowcy o statusie numeru jeden. Skorzystał na tym Alain Prost z McLarena, który zdobył tytuł. Williams triumfował zaś wśród konstruktorów[1].
W sezonie 1987 pojawiła się wersja „B” pojazdu ze zmienionym dyfuzorem i zawieszeniem. Kierowcami pozostali Mansell i Piquet. Brazylijczyk wykorzystał posiadanie przez część sezonu samochodu z aktywnym zawieszeniem oraz kontuzję Mansella pod koniec sezonu i zdobył tytuł mistrzowski[1].
Po sezonie Honda przeszła do McLarena, co powstrzymało na kilka lat dominację Williamsa[2]. Williams wykorzystał jeszcze model FW11 jako platformę testową dla silnika Judd V8, którego użył w sezonie 1988[3].
Legenda oznaczeń w tabelach wyników
Wyświetl szablon na nowej stronie
|
| Oznaczenie
|
Wyjaśnienie
|
| Złoty
|
Zwycięzca lub mistrzostwo
|
| Srebrny
|
2. miejsce lub wicemistrzostwo
|
| Brązowy
|
3. miejsce lub II wicemistrzostwo
|
| Zielony
|
Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy zdobył co najmniej jeden punkt na przestrzeni sezonu, poza trzema powyższymi opcjami)
|
| Niebieski
|
Ukończył, nie punktował (w klasyfikacji generalnej, gdy nie zdobył co najmniej jednego punktu na przestrzeni sezonu)
|
| Czerwony
|
Nie zakwalifikował się (NZ)
|
| Nie prekwalifikował się (NPK)
|
| Różowy
|
Nie ukończył (NU)
|
| Niesklasyfikowany (NS) (w klasyfikacji generalnej, gdy nie został sklasyfikowany w żadnym wyścigu sezonu)
|
| Czarny
|
Zdyskwalifikowany (DK)
|
| Wykluczony (WYK/EX)
|
| Biały
|
Nie wystartował (NW)
|
| Kontuzjowany (K/INJ)
|
| Wyścig odwołany (OD/C)
|
| Bez koloru
|
Został wycofany (WYC/WD)
|
| Nie przybył (NP/DNA)
|
| Nie brał udziału w treningach (NT/DNP)
|
| Nie został zgłoszony (–)
|
| Pogrubienie
|
Start z pole position
|
| Kursywa
|
Najszybsze okrążenie wyścigu
|
| †
|
Nie ukończył, ale jego rezultat został zaliczony ze względu na przejechanie więcej niż 90% dystansu wyścigu.
|
| *
|
Sezon w trakcie
|
| 1/2/3
|
Punktowana pozycja w sprincie kwalifikacyjnym
|
| Lista systemów punktacji Formuły 1
|
Przypisy
