PROFILPELAJAR.COM

Wiesław Ochman
	; Wiesław Ochman (2023)
Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1937 ; Warszawa
Typ głosu	tenor liryczny
Gatunki	opera
Zawód	śpiewak operowy
Aktywność	od 1960
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Wiesław Ochman (ur. 6 lutego 1937 w Warszawie^[1]) – polski śpiewak operowy. Kawaler Orderu Uśmiechu.

Życiorys

Uczył się w Liceum Plastycznym w Bolkowie^[2] i w Technikum Zdobnictwa Ceramicznego w Szczawnie-Zdroju. W 1960 uzyskał dyplom inżyniera-ceramika w Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie.

Występował jako solista w Zespole Pieśni i Tańca AGH „Krakus”. Uczył się śpiewu pod kierunkiem Gustawa Serafina w Krakowie (w latach 1955–1959) i Marii Szłapak w Bytomiu (1960–1963). W 1960 został zaangażowany w Operze Śląskiej w Bytomiu^[3], gdzie śpiewał przez trzy sezony. W latach 1963–1964 występował w Operze w Krakowie, a w latach 1964–1970 był artystą Teatru Wielkiego w Warszawie. Jednym z występów w Halce zwrócił uwagę zachodniej prasy, a niedługo później otrzymał pierwsze propozycje występów za granicą^[3].

Karierę międzynarodową rozpoczął w 1967 od występu w Operze w Berlinie. Występował także w Monachium i Hamburgu. Odniósł sukcesy na festiwalach w Glyndebourne i Salzburgu. W 1972 występował w Operze Paryskiej oraz w Chicago i San Francisco. W 1975 partią Arriga w operze Nieszpory sycylijskie Verdiego zadebiutował na scenie nowojorskiej Metropolitan Opera, w której występował przez kolejne 15 sezonów^[3]. Śpiewał także m.in. w mediolańskiej La Scali (1982), Gran Teatre del Liceu w Barcelonie i Operze Wiedeńskiej oraz w operach w Buenos Aires, Madrycie, Moskwie, Rzymie i Sewilli. Uczestniczył w festiwalach muzycznych z udziałem m.in. Wiener Philharmoniker i Berliner Philharmoniker pod dyrekcją Herberta von Karajana i Karla Böhma^[3].

Po 1999 zajął się reżyserią, wystawił w bytomskiej Operze Śląskiej: Don Giovanniego W.A. Mozarta, Traviatę Verdiego i Carewicza Ferenca Lehára. Osobną dziedziną artystyczną działalności Ochmana była muzyka oratoryjna. Nagrywał dla firm fonograficznych: Deutsche Grammophon, Polydor, EMI, Decca, Supraphon i polska Muza. W latach 70. nagrał dwie płyty z ariami operowymi i z ariami operetkowymi z akompaniamentem Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji pod dyrekcją Zdzisława Górzyńskiego. Przez wiele lat występował na Festiwalach Moniuszkowskich w Kudowie-Zdroju^[4].

Działał charytatywnie na rzecz wspierania kultury i zbierania środków na stypendia dla utalentowanej młodzieży. Organizował aukcje obrazów w konsulacie polskim w Nowym Jorku, z których dochód wspierał częstochowską kulturę. Laureat Nagrody im. Witolda Hulewicza^[5].

Od 2010 jest członkiem Polskiej Akademii Umiejętności^[6]^[7].

Życie prywatne

Jest mężem Krystyny z domu Prus-Więckowskiej, ojcem Małgorzaty i Macieja Ochmanów oraz dziadkiem Krystiana Ochmana^[8].

Odznaczenia i wyróżnienia

1980 – Nagroda Miasta Krakowa^[9]
1986 - Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony dla Kultury Narodowej”^[10]
1995 – tytuł Honorowego Obywatela Zawiercia
2001 – odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[11]
2005 – odznaczony przez ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[12].
2007 – z okazji 50-lecia pracy artystycznej wyróżniono go medalem „Pro Masovia”^[13].

2007 - Nagroda Honorowa im. Witolda Hulewicza za promowanie polskiej kultury za granicą
2008 – 30 stycznia 2008 Senat AGH na uroczystym posiedzeniu nadał Wiesławowi Ochmanowi godność doktora honoris causa AGH^[14].

Dyskografia

Płyty winylowe

SX 0465 Wiesław Ochman Best loved operatic arias

Giacomo Puccini: Cyganeria, Aria Rudolfa z I aktu „Che gelida manina”
Giacomo Puccini: Tosca, Aria Cavaradossieggo z III aktu „E lucevan le stelle”
Giuseppe Verdi: Aida, Aria Radamesa z I aktu „Se quel guerrier io fossi!... Celeste Aida”
Piotr Czajkowski: Eugeniusz Oniegin, Aria Leńskiego z II aktu „Kuda, kuda”
Giacomo Puccini: Turandot, Aria Kalafa z III aktu „Nessun dorma”
Władysław Żeleński: Janek, Aria Janka „Gdy ślub weźmiesz z twoim Stachem”
Friedrich von Flotow: Marta albo jarmark w Richmondzie, Aria Lionela z III aktu „M’appari”
Georges Bizet: Poławiacze pereł, Aria Nadira z I aktu „Je crois entendre encore”
Georges Bizet: Carmen, Aria Don Jose’go z II aktu „La fleur que tu m’avais jeteee”
Giuseppe Verdi: Rigoletto, Aria Księcia z III aktu „La donna è mobile”

SX 0972 Wiesław Ochman Polskie Arie Operowe

Stanisław Moniuszko: Halka, Dumka Jontka z IV aktu „Szumią Jodły”
Stanisław Moniuszko: Straszny dwór – Aria Stefana z Kurantem z III aktu „Cisza dokoła”
Stanisław Moniuszko: Flis, Aria Franka „Płyną tratwy po Wiśle”
Feliks Nowowiejski: Legenda Bałtyku, Aria Domana z II aktu „Więc ty mnie nie kochasz”
Ignacy Paderewski: Manru, Aria Manru z II aktu „jako gdy wśród skwaru”
R.Statkowski: Maria, Aria Wacława z I aktu „Och jak ciąży ta wesołość”
Władysław Żeleński: Goplana, Aria Kirkora z I aktu „Za jaskółeczką ciągną moje oczy”
Władysław Żeleński: Janek, Aria Janka „Gdy ślub weźmiesz z twoim Stachem”

SX 1281 Wiesław Ochman Słynne arie operetkowe

SX 1371 Wiesław Ochman Sławni polscy śpiewacy vol. 7

Wolfgang Amadeus Mozart: Don Giovanni, Aria Don Ottavia „Il mio tesoro”
Giacomo Puccini: Tosca, Aria Cavaradossiego z I aktu „Recondita armonia”
Amilcare Ponchielli: Gioconda, Aria Enza z II aktu „Cielo e mar!”
Pietro Mascagni: Rycerskość wieśniacza, Aria Turiddu „Mamma, quel vino e generoso”
Giacomo Puccini: Manon Lescaut, Aria Des Grieux z I aktu „Donna non vidi mai”
Umberto Giordano: Fedora, Aria Lorisa z II aktu „Amor ti vieta”
Giacomo Puccini: Cyganeria, Aria Rudolfa z I aktu „Che gelida manina”
Umberto Giordano: Andrea Chénier, Improwizacja Cheniera z I aktu „Un di all’azzurro spazio”
Ruggero Leoncavallo: Pajace, Aria Cania z I aktu „Vesti la giubba”
Giacomo Puccini: Madame Butterfly, Aria Pinkertona z III aktu „Addio, fiorito asil”
Gaetano Donizetti: Napój miłosny, Aria Nemorina z II aktu „Una furtiva lagrima”

Upamiętnienie

Jego imieniem nazwano rondo w Zawierciu i salę w Miejskim Ośrodku Kultury^[15].

Przypisy

↑ Marta Arasimowicz: Mały ilustrowany leksykon PWN. Wyd. naukowe PWN, 1997, s. 852. ISBN 978-83-01-12186-0.
↑ Tomasz Raczek: Karuzela z herosami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2004, s. 277. ISBN 83-917891-8-7.
↑ ^a ^b ^c ^d Sylwia Milan: Wszystko na jedną kartę. Poznań: Publicat, 2008, s. 70–71. ISBN 978-83-245-1503-5.
↑ Festiwal Moniuszkowski – encyklopedia
↑ Laureaci nagrody im. Witolda Hulewicza. [dostęp 2018-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-30)].
↑ Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności. Rok 2021, wyd. Kraków 2022, s. 27
↑ Polska Akademia Umiejętności – Członkowie PAU [online], pau.krakow.pl [dostęp 2017-11-27] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-25] (pol.).
↑ KRYSTIAN OCHMAN [online], voice.tvp.pl [dostęp 2020-11-28] (pol.).
↑ Wpisani w kulturę miasta [w:] „Dziennik Polski”, s. 1, nr 112, 19 maja 1980 [dostęp 2020-05-09]
↑ Potrzeby i nowe zadania /w/ "Rzeczpospolita", nr 229, 1 października 1986, s. 8.
↑ M.P. z 2001 r. nr 21, poz. 345.
↑ Warszawa. Wręczono złote medale „Gloria Artis”. e-teatr.pl, 10 września 2005. [dostęp 2011-06-21].
↑ Pro Masovia – 2007 r.. mazovia.pl. [dostęp 2017-08-17].
↑ Lista doktoratów Honoris Causa nadanych przez AGH. agh.edu.pl. [dostęp 2011-03-14]. (pol.).
↑ l, Zawiercie – Tu rozkręca się Jura [online], Zawiercie – Tu rozkręca się Jura [dostęp 2018-11-11] .

Bibliografia

Wiesław Ochman, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2024-03-21] .
Jerzy Skrobot, Tonacje sławy. Opowieść o Wiesławie Ochmanie Wyd. Promotor, Kraków 2006