W 1954 ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, od 1952 pracował jako projektant w "Miastoprojekcie Stolica Południe". W 1957 otrzymał nominacje na stanowisko Zastępcy Architekta Województwa Warszawskiego i zajmował je do 1973, a następnie awansował na stanowisko Głównego Architekta Województwa Warszawskiego i pełnił tę funkcję przez dwa lata. Od 1974 był docentem kontraktowym na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1975 powierzono mu funkcję dyrektora Instytutu Architektury i Planowania Wsi Politechniki Warszawskiej, dwa lata później uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w 1989 profesora nadzwyczajnego. W latach 1978–1986 wykładał również w Studium Podyplomowego Planowania Przestrzennego, Architektury i Planowania Wsi Politechniki Warszawskiej.
Członek SARP od 1954 (Zarząd Główny Oddziału Warszawskiego 1971-1974, wiceprezes Oddziału Warszawskiego 1974-1978, przewodniczący Komisji Rewizyjnej Oddziału Warszawskiego 1978-1981);
Autor modelowego programu przebudowy i rekonstrukcji małych miast /1966/, nagrodzony przez Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska;
Inicjator i współautor pierwszego w kraju wojewódzkiego programu ochrony środowiska /1974/;
Dorobek naukowy
Autor 45 prac i 5 książek z ruralistyki, 5 książek dotyczących zagospodarowania i napraw w mieszkaniach, 4 poradniki dla pracowników budownictwa, ok. 60 publikacji na łamach "Fundamentów", "Domów Spółdzielczych".
Książki
Remontuję, naprawiam i przebudowuję mieszkanie /1976/, wersja rosyjska /1990/;
Urządzenia obsługi ludności i produkcji w gminie /1978/;
Poradnik dla użytkowników mieszkań /1979/;
Centrum usługowe ośrodka gminnego /1983/;
Planowanie przestrzenne i zabudowa wsi: poradnik dla naczelników gmin (współautor: Edward Radziszewski) /1983/;