Władysław Ślebodziński[a] urodził się 6 lutego 1884 w Pysznicy[2], w rodzinie Ignacego[3] (1847–1921) i Anny z Gorylskich (zm. 1939)[4]. W latach 1903–1908 studiował matematykę i fizykę na Uniwersytecie Jagiellońskim[5]. 16 sierpnia 1908 złożył egzamin nauczycielski, 21 sierpnia 1908 został mianowany zastępcą nauczyciela w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie od 1 września tego roku rozpoczął swoją pracę w zawodzie, ucząc matematyki[2][6]. 13 października 1909 otrzymał posadę nauczyciela rzeczywistego w C. K. Szkole Realnej w Tarnobrzegu[7][8]. Uczył tam matematyki, języków niemieckiego i polskiego, historii naturalnej, geografii, rysunków geometrycznych, był zawiadowcą bibliotek nauczycielskich i młodzieży oraz historii naturalnej[9]. 24 sierpnia 1912 został przeniesiony z Tarnobrzega do C. K. Wyższej Szkole Realnej w Krakowie[10]. W szkole uczył matematyki i fizyki[11]. 19 lipca 1913 otrzymał roczny urlop dla dokonania prac naukowych poza Krakowem[12], w latach 1913–1914 przebywał na studiach uzupełniających na Uniwersytecie w Getyndze[13], a w roku szkolnym 1914/1915 przebywał na kursach naukowych w Wiedniu[14]. Ponownie pracował w krakowskiej Wyższej Szkole Realnej od roku szkolnego 1915/1916 ucząc tych samych przedmiotów[15][16][17][18]. 13 kwietnia 1916 otrzymał tytuł profesora[19]. Podczas trwającej I wojny światowej był zwolniony od służby w pospolitym ruszeniu[20][21][22].
Po wyzwoleniu z niewoli w sierpniu 1945 przyjechał do Wrocławia. Motywację tej decyzji podał Edward Marczewski[30]:
Przyjechał do Wrocławia na kilka dni Władysław Ślebodziński, który przed wojną wykładał w Poznaniu, a teraz pragnął zrealizować zamiar powzięty w Oświęcimiu i zapowiedziany towarzyszom obozowym, że po wojnie będzie profesorem właśnie we Wrocławiu, na polskim uniwersytecie.
Łączyły ich pionierski zapał i pewność, że Wrocław jest i pozostanie polski oraz wola pozostania w nim na stałe. Jako matematycy legitymowali się poważnym i znanym w świecie dorobkiem, mieli więc duży i naturalny autorytet naukowy, znali swoją wartość, a nadto cenili się wzajemnie. Wszyscy czterej zamieszkali na ocalałym z pożogi oblężenia Biskupinie (...) co sprzyjało utrzymywaniu bliskich i przyjacielskich stosunków.
W 1950 grupa ta założyła i później redagowała czasopismo matematyczne Colloquium Mathematicum.
Od 1908 był mężem Anny (1880–1969). Mieli syna Lesława (1909–1989), nauczyciela chemii, i córkę Zofię Krystynę po mężu Maciejewską (1912–2002), nauczycielkę matematyki[4][32][33].
Pidek-Łopuszańska, H., Ślebodziński, W., Urbanik, K.: Matematyka dla chemików. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1958. Brak numerów stron w książce
