PROFILPELAJAR.COM

Verviers (M934)
	; „Verviers” po 1969 roku
Klasa	trałowiec
Typ	Adjutant
	Historia
Stocznia	Hodgdon Brothers, East Boothbay
Położenie stępki	październik 1954
	Zamówiony dla US Navy
Nazwa	MSC-259
	Belgia
Nazwa	„Verviers” (M934)
Wejście do służby	4 czerwca 1956
Wycofanie ze służby	1988
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 330 t; pełna: 390 t
Długość	44 m całkowita; 42 m między pionami
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	2,6 m
Materiał kadłuba	drewno
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość	13,5 węzła
Zasięg	2700 Mm przy 10,5 w.
	Uzbrojenie
	2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
	Wyposażenie
	radar, sonar, trały
Załoga	36
	Multimedia w Wikimedia Commons

Verviers (M934) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w październiku 1954 roku w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty 4 czerwca 1956 roku. W 1972 roku okręt przebudowano na niszczyciel min. Jednostkę wycofano ze służby w 1987 roku.

Projekt i budowa

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS^[1]. Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)^[1]^[2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą^[1].

Przyszły „Verviers” zbudowany został w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay^[3]^[4]. Stępkę okrętu położono w październiku 1954 roku, nieznana jest data wodowania^[4]. Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-259^[5]^[6].

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra^[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna^[3]^[5]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton^[3]^[4]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby^[3]^[4]. Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła^[3]^[4]. Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła^[3]^[5].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24^[4]^[5]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny^[4]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca(inne języki) 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1^[3]^[4].

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy^[3]^[4]^[a].

Służba

„Verviers” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) 4 czerwca 1956 roku, przybywając do Belgii 19 czerwca^[7]^[8]. Okręt otrzymał numer burtowy M934^[3]^[5]. W 1969 roku dokonano zmiany uzbrojenia artyleryjskiego jednostki, w miejsce podwójnego zestawu działek Oerlikon montując pojedyncze działko plot. Bofors kal. 40 mm L/60 Mark 3^[4]. W 1972 roku okręt przebudowano na niszczyciel min, usuwając sonar i wyposażenie trałowe, montując w zamian brytyjski sonar Plessey 193M, pędniki cykloidalne Voith-Schneider oraz komorę dekompresyjną i wyposażenie nurkowe^[4]^[7]. Bazą jednostki była Ostenda^[8]. Okręt wycofano ze służby w 1988 roku^[4].

Uwagi

↑ Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Gogin 2021B ↓.
↑ Moore 1973 ↓, s. 296.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Gogin 2021D ↓.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Blackman 1960 ↓, s. 102.
↑ Moore 1973 ↓, s. 41.
↑ ^a ^b Moore 1980 ↓, s. 52.
↑ ^a ^b Moore 1987 ↓, s. 45.

Bibliografia

Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1980-81. John E. Moore (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 1980. ISBN 0-7106-0703-2. (ang.).
Jane’s Fighting Ships 1987-88. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1987. ISBN 0-7106-0842-X. (ang.).