De Panne (M925)

Siostrzany „Knokke” w 1968 roku
Klasa	trałowiec
Typ	Adjutant
Historia
Stocznia	Hiltebrant Drydock Company, Kingston
Położenie stępki	listopad 1953
Zamówiony dla  US Navy
Nazwa	MSC-131
Belgia
Nazwa	„De Panne” (M925)
Wejście do służby	wrzesień 1954
Wycofanie ze służby	1969
Turecka Marynarka Wojenna
Nazwa	„Seymen” (M507)
Wejście do służby	19 listopada 1970
Wycofanie ze służby	1998
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 330 t pełna: 390 t
Długość	44 m całkowita 42 m między pionami
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	2,6 m
Materiał kadłuba	drewno
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość	13,5 węzła
Zasięg	2700 Mm przy 10,5 w.
Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
Wyposażenie
radar, sonar, trały
Załoga	36

De Panne (M925) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w listopadzie 1953 roku w stoczni Hiltebrant Drydock Company w Kingston, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty we wrześniu 1954 roku. W 1969 roku jednostkę zwrócono USA, po czym została przekazana Turcji i wcielona do marynarki wojennej pod nazwą „Seymen”. Jednostkę wycofano ze służby w 1998 roku.

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS^[1] . Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)^[1] [2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą^[1] .

Przyszły „De Panne” zbudowany został w stoczni Hiltebrant Drydock Company w Kingston^[3][4] . Stępkę okrętu położono w listopadzie 1953 roku, nieznana jest data wodowania^[4] . Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-131^[5][6].

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra^[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna^[3][5]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton^[3][4] . Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby^[3][4] . Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła^[3][4] . Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła^[3][5].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24^[4] [5]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny^[4] . Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca(inne języki) 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1^[3][4] .

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy^[3][4] [a].

„De Panne” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej(inne języki) we wrześniu 1954 roku^[4] [7] . Okręt otrzymał numer burtowy M925^[3][5]. W 1969 roku trałowiec został zwrócony USA, po czym został przekazany Turcji i 19 listopada 1970 roku wszedł do służby w Türk Deniz Kuvvetleri pod nazwą „Seymen”^[6][8]. Okręt otrzymał numer taktyczny M507^[7] [8]. Jednostkę wycofano ze służby w 1998 roku^[7] .

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
• Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
• Ivan Gogin: SEYMEN minesweepers (1958-1967, 1954/1970). Navypedia. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1991-92. Richard Sharpe (red.). London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).