Reprezentacja Ugandy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1984 liczyła 26 zawodników (24 mężczyzn i 2 kobiety), którzy startowali w pięciu dyscyplinach. Nie zdobyli oni żadnego medalu[1]. Chorążym Ugandy była lekkoatletka Ruth Kyalisima[2], specjalizująca się w biegach płotkarskich[3]. Nie można jednoznacznie ustalić najmłodszego i najstarszego reprezentanta, ponieważ data urodzenia dwóch kolarzy jest nieznana[1]. 22 zawodników debiutowało na igrzyskach[1].
Był to siódmy start tej reprezentacji na igrzyskach olimpijskich[2]. Najlepszym wynikiem, jaki osiągnęli reprezentanci tego kraju na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1984, była 5. pozycja ex aequo (porażka w ćwierćfinale), jaką Dodovic Owiny i Charles Lubulwa zajęli w Boksie.
Przed startem w Los Angeles, Ugandyjczycy mieli na koncie medale igrzysk olimpijskich. Jedyny złoty dla tego kraju wywalczył John Akii-Bua. Jak na razie[a] jedynym medalistą, który uczynił to więcej niż jeden raz, jest Leo Rwabwogo, który w latach 1968 i 1972, zdobył odpowiednio: brązowy i srebrny medal w Boksie[2][5].
Ugandę w Boksie reprezentowało jedenastu zawodników. Każdy z nich wystartował w jednej konkurencji. Dwóch zawodników rozpoczęło zawody 29 lipca, czterech 30 lipca, dwóch 31 lipca, jeden 1 sierpnia, jeden 3 sierpnia, zaś ostatni 6 sierpnia.
Następnego dnia kolejni Bokserzy z tego kraju rozpoczęli swoje pojedynki. Jednym z nich był William Bagonza, który wziął udział w rywalizacji pięściarzy w wadze papierowej. W pierwszej rundzie wygrał przez RSC z reprezentantem Iraku, Abbasem Zeghayerem. W drugiej jego przeciwnikiem był Paul Gonzales ze Stanów Zjednoczonych, z którym Bagonza przegrał 0–5. W całych zawodach wygrał wspomniany Paul Gonzales[8].
Kolejnym zawodnikiem, startującym w igrzyskach, był Patrick Lihanda. Wziął udział w zawodach w wadze średniej. Lihanda odpadł już w pierwszej rundzie po porażce z Koreańczykiem, Sin Jun-seopem, (0–5). W całych zawodach triumfował wspomniany Sin Jun-seop[10].
Następnym zawodnikiem z Ugandy był Peter Okumu, Bokser wagi półśredniej. W pierwszej rundzie miał wolny los. W drugiej jego rywalem był Neva Mkadala z Tanzanii, z którym wygrał 3-2. Jego następnym rywalem był WłochLuciano Bruno, z którym przegrał 1-4. Mistrzem olimpijskim został Amerykanin, Mark Breland[14].
Kolejnym reprezentantem Ugandy był Geofrey Nyeko, Bokser wagi lekkiej. W pierwszej rundzie miał wolny los. W drugiej jego rywalem był Ama Sodogah z Togo, z którym wygrał 5-0. Kolejnym przeciwnikiem Nyeki był Amerykanin, Pernell Whitaker (zwycięzca całych zawodów[15]), z którym przegrał 0-5.
Ostatnim reprezentantem Ugandy, był Dodovic Owiny, który wziął udział w rywalizacji pięściarzy w wadze ciężkiej. W pierwszej rundzie miał wolny los. W drugiej jego rywalem był Michael Kenny z Nowej Zelandii, z którym Owiny wygrał przez RSC. Jego przeciwnikiem w ćwierćfinale był Willie deWit z Kanady, z którym ugandyjski Bokser przegrał przez nokaut, i tym samym odpadł z rywalizacji o medale, zajmując 5. miejsce. W wadze ciężkiej najlepszy był Henry Tillman ze Stanów Zjednoczonych[16].
Ugandę w kolarstwie reprezentowało dwóch zawodników – Muharud Mukasa i Ernest Buule. Wystartowali w indywidualnym wyścigu ze startu wspólnego (odbył się on 29 lipca), jednakże obydwoje nie ukończyli go i zostali niesklasyfikowani. Mistrzem olimpijskim został Alexi Grewal ze Stanów Zjednoczonych[28].
Ugandę w lekkoatletyce reprezentowało dziesięcioro zawodników (8 mężczyzn i 2 kobiety). 6 zawodników wystartowało w jednej konkurencji, a czterech wystąpiło w dwóch konkurencjach. Trzech zawodników wystąpiło 3 sierpnia, trzech 4 sierpnia, jeden 5 sierpnia, jeden 6 sierpnia, dwóch 12 sierpnia, a sztafeta 4 razy 400 metrów wystąpiła 10 sierpnia.
Jednym z pierwszych lekkoatletów ugandyjskich, którzy startowali w Los Angeles, był Charles Mbazira, który wziął udział w rywalizacji sprinterów w biegu na 100 metrów. Mbazira startował z trzeciego toru w drugim biegu eliminacyjnym. Z wynikiem 11,03 zajął 7. miejsce, co nie dało mu awansu do następnej rundy. W łącznej klasyfikacji pierwszej rundy zajął 69. miejsce na 82 sprinterów, którzy wystąpili w eliminacjach[31]. Zwycięzcą tej konkurencji został Carl Lewis ze Stanów Zjednoczonych[32].
Kolejnym reprezentantem Ugandy był Peter Rwamuhanda, który startował w eliminacjach biegu na 400 metrów przez płotki. Wystąpił w biegu eliminacyjnym nr 8, gdzie wylosował zewnętrzny, ósmy tor. Jego czas (50,55) pozwolił mu na zajęcie czwartego miejsca, a w generalnej klasyfikacji pierwszej rundy zajął 23. miejsce na 45 startujących (nie przeszedł eliminacji)[33]. Zwycięzcą tej konkurencji został Edwin Moses ze Stanów Zjednoczonych[34].
Pierwszą kobietą reprezentująca Ugandę na tych igrzyskach, była Evelyn Adiru – specjalizująca się w biegu na 800 metrów. Wystąpiła w biegu eliminacyjnym nr 3, gdzie wylosowała zewnętrzny, ósmy tor. Jej czas (2:07,39) pozwolił jej na zajęcie szóstego miejsca, a w generalnej klasyfikacji pierwszej rundy zajęła 21. miejsce na 25 startujących (nie przeszła eliminacji). Zwyciężczynią tej konkurencji została Doina Melinte z Rumunii[35].
Następnego dnia, w eliminacjach biegu na 400 metrów pojawiło się dwóch ugandyjskich sprinterów – Moses Kyeswa i Mike Okot. Pierwszy z nich wystąpił w biegu eliminacyjnym nr 5, gdzie wylosował zewnętrzny, pierwszy tor. Jego czas (46,78) pozwolił mu na zajęcie czwartego miejsca, jednakże nie przeszedł eliminacji. Zaś drugi z Ugandyjczyków wystartował w dziesiątym biegu eliminacyjnym (wylosował tor nr 1). Uzyskał czas 46,68, co pozwoliło mu na zajęcie piątego miejsca, jednakże podobnie jak Kyeswa, nie awansował do dalszej fazy zawodów. W generalnej klasyfikacji pierwszej rundy zajęli odpowiednio: 41. i 34. miejsce (na 80 startujących). Zwycięzcą tej konkurencji został Alonzo Babers ze Stanów Zjednoczonych[36].
Jedynym przedstawicielem konkurencji technicznych był Justin Arop, który specjalizował się w rzucie oszczepem. W kwalifikacjach wystąpił w grupie B. W najlepszej próbie uzyskał odległość 69,76 m, tym samym nie wypełnił minimum potrzebnego do awansu do finału (83 metry) i został sklasyfikowany na 27. miejscu w gronie 28. uczestników tej konkurencji. Mistrzem olimpijskim został Arto Härkönen z Finlandii[37].
Następnego dnia, w eliminacjach biegu na 400 metrów przez płotki wystartowała Ruth Kyalisima. W eliminacjach pobiegła w trzecim biegu eliminacyjnym, gdzie wylosowała tor nr 7. Czas, który uzyskała (57,38), dał jej awans (zajęła 3. miejsce w tym biegu) do biegu półfinałowego, który odbył się dzień później. Tam zaś startowała w drugim półfinale, gdzie wylosowała czwarty tor. Uzyskawszy wynik 57,02 (który jest zarazem jej rekordem życiowym), zajęła 7. miejsce, i nie awansowała do finału. W końcowej klasyfikacji zajęła 14. miejsce (na 26 zawodniczek). Zwyciężyła Marokanka, Nawal El Moutawakel[38].
6 sierpnia, w biegu na 200 metrów wystartował John Goville. W eliminacjach startował z siódmego toru w dziesiątym biegu eliminacyjnym. Zajął drugie miejsce, przegrywając ze zwycięzcą o 0,27 sekundy (Goville uzyskał czas 21,59) a tym samym awansował do biegu ćwierćfinałowego, który odbył się tego samego dnia[39]. W tym zaś (startując z siódmego toru w trzecim biegu ćwierćfinałowym) uzyskał czas 21,55, jednakże nie awansował do biegów półfinałowych. W łącznej klasyfikacji zajął 29. miejsce na 30 startujących. Zwycięzcą tej konkurencji został Carl Lewis ze Stanów Zjednoczonych[40].
10 sierpnia w sztafecie 4 razy 400 metrów wystartowało czterech ugandyjskich sprinterów w składzie: Goville, Kyeswa, Rwamuhanda, Okot. Startowali w drugim biegu eliminacyjnym, w którym to uzyskali czas 3:06,65, a tym samym awansowali do półfinału, który odbył się tego samego dnia[41]. Startowali w pierwszym biegu półfinałowym, w którym zajęli czwarte miejsce (uzyskali czas 3:04,02), jednak mimo to awansowali do finału[42]. Ten zaś odbył się następnego dnia. Ugandyjczycy po raz kolejny poprawili swój wynik (tym razem uzyskując czas 3:02,09) i zajęli 7. miejsce, wyprzedzając jedynie ekipę Kanady[43]. Zwyciężyła sztafeta amerykańska[43].
Ostatnimi reprezentantami Ugandy w Los Angeles, byli Vincent Ruguga i Wilson Achia. Rozpoczęli oni swój występ od finału w biegu maratońskim. Ruguga uzyskał czas 2:17:54, i przybiegł na metę jako 29. zawodnik, zaś Achia nie ukończył biegu i został niesklasyfikowany. Zwycięzcą tej konkurencji został Carlos Lopes z Portugalii[44].
Ugandę w pływaniu reprezentował jeden zawodnik. Był nim Daniel Mulumba, który wystąpił w jednej konkurencji.
31 lipca Ugandyjczyk wystąpił w eliminacjach wyścigu na 100 metrów stylem dowolnym. Mulumba startował w dziewiątym wyścigu eliminacyjnym. Z wynikiem 1:07,86 zajął ostatnie, 8. miejsce w swoim wyścigu eliminacyjnym i tym samym nie awansował do następnej fazy zawodów (w łącznej klasyfikacji zajął ostatnie, 68. miejsce[54]). Zwycięzcą tej konkurencji został Rowdy Gaines ze Stanów Zjednoczonych[55].
Uganda w podnoszeniu ciężarów reprezentowana była przez dwóch sztangistów. Każdy z nich wystartował w jednej konkurencji.
Jako pierwszy podczas igrzysk wystąpił Fred Bunjo, który wystartował w kategorii do 75 kilogramów. W rwaniu dwie próby na 100 i 105 kilogramów miał udane, natomiast próbę na 110 kilogramów spalił. Rwanie zakończył na 20. miejscu[57]. W podrzucie wszystkie trzy próby na 130, 135 i 140 kilogramów miał udane. Podrzut zakończył na 18. miejscu[58], i z wynikiem 245 kilogramów w dwuboju zajął 18. miejsce wyprzedzając jednego sklasyfikowanego i dwóch niesklasyfikowanych zawodników[59]. Zwycięzcą tej konkurencji został Karl-Heinz Radschinsky z RFN[60].
Kolejnym reprezentantem Ugandy był John Kyazze. Startował w kategorii do 110 kilogramów. W rwaniu dwie próby na 92,5 oraz na 95 kilogramów spalił, natomiast trzeciej próby nie wykonał[61]. W podrzucie pierwszą próbę na 115 kilogramów miał udaną, następną na 120 kilogramów spalił, natomiast ostatnią na 120 kilogramów, zaliczył. Podrzut zakończył na 12. miejscu[62]. Jednakże nie zaliczywszy rwania, Kyazze został niesklasyfikowany[63]. Zwycięzcą tej konkurencji został Norberto Oberburger z Włoch[60].
