Do roku 1772 województwo ruskie, ziemia sanocka w Rzeczypospolitej. Od zaborów 1772 r. należał do Austrii, cyrkułuleskiego, a następnie sanockiego w Galicji. Do 1914 powiat sądowy w Sanoku, gmina Bukowsko.
Wieś lokowana w 1514 r. na mocy przywileju wydanego przez starostę sanockiego Mikołaja Kamienieckiego na prawie wołoskim. W 1526 roku pojawia się wzmianka o cerkwi we wsi. W 1565 r. chłopi dysponowali tu 21,5 łana ziemi oraz po 1 łanie kniaź i cerkiew. W 1657 roku wieś została spustoszona najazdem Jerzego Rakoczego. W 1803 roku wybudowano cerkiew greckokatolicką pw. Michała Archanioła. W roku 1898 wieś liczyła 93 domostwa i 676 mieszkańców (627 grekokatolików, 35 żydów, 14 rzymskich katolików). Należała do parafii łacińskiej w Bukowsku oraz parafii greckokatolickiej w Turzańsku. Do wsi należały również Wólki Kołodziażne, Pasieki i Turno. W okresie zaborów funkcjonowała już szkoła.
W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej w Turzańsku był Maksymilian Groblewski[8]. Pod koniec XIX wieku właścicielem tabularnym dóbr we wsi był Mendel Holländer i Maria z domu Szenker[9][10]. W 1905 Artur Goldhammer posiadał we wsi obszar 632 ha[11].
W czasie I wojny światowej wieś przez dłuższy czas znajdowała się na linii frontu. Żołnierzy poległych w walkach pochowano 500 m na północ od cerkwi. Od listopada 1918 do stycznia 1919 Turzańsk wchodził w skład Republiki Komańczańskiej. Spis z 1921 roku wykazał 111 domów, 684 mieszkańców, w tym: 645 grekokatolików, 32 żydów i 7 rzymskich katolików. W 1938 roku było 135 domostw. Po II wojnie światowej wieś wysiedlono w ramach akcji „Wisła”. Do opuszczonej wsi wprowadzili się Polacy. Po 1956 r. do Turzańska powróciło kilkanaście rodzin łemkowskich.
Wieś na mapie Wojskowego Instytutu Geograficznego z 1938 roku w skali 1:100 000
Zespół cerkiewny – cerkiew greckokatolicka pw. Michała Archanioła (obecnie cerkiew prawosławna) wybudowana w latach 1801–1803. W 1817 wybudowano drewnianą dzwonnicę. W 1936 cerkiew rozbudowano (o kruchtę od zachodu i prawdopodobnie pomieszczenie południowe – przechowalnię świec świątecznych). Po 1947 użytkowana przez łacińską parafię w Komańczy. W 1963 przekazana Kościołowi Prawosławnemu. Świątynia, jest cerkwią łemkowską typu wschodniego (podobnie jak cerkwie w Rzepedzi i Komańczy), który był rozpowszechniony w XIX wieku na terenie wschodniej Łemkowszczyzny (głównie w dorzeczu Osławy). Wewnątrz kompletny ikonostas z 1895 oraz polichromia z 1898 i 1913. W babińcu malowidło ukazujące Chrystusa w chacie łemkowskiej.
↑Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
↑Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.
↑Lustracja województwa ruskiego 1661-1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 279.
