Syn Tadeusza i Karoliny. W wieku ośmiu lat stracił ojca, który nie wrócił z obozu pracy w Lipsku w Niemczech. Chrzest wiary przyjął w czerwcu 1949 w Warszawie wraz ze swoją późniejszą żoną Stefanią Barbarą z domu Latawiec. Pobrali się 12 lipca 1953. Razem przeżyli 58 lat i wychowali pięcioro dzieci: Tadeusza, Daniela, Annę, Pawła i Adama.
W listopadzie 1966 otrzymał dyplom ukończenia Politechniki Warszawskiej na Wydziale Mechanicznym, uzyskując tytuł inżyniera mechanika. W latach 70. pracował na kierowniczym stanowisku jako rzecznik patentowy w Biurze Projektów „Bipromasz” w Warszawie. Pełnił również funkcję męża zaufania, a później przewodniczącego Rady Zakładowej Związku Zawodowego Metalowców.
Działalność religijną rozpoczął jako nauczyciel w Szkółce Niedzielnej. Brał czynny udział w służbie odwiedzania słuchaczy w ramach działalności radia „Głos Ewangelii”, m.in. w Piątkowie, gdzie później powstał zbór. W latach 70. był ewangelistą w I Zborze Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego w Warszawie przy ul. Zagórnej 10, gdzie w 1981 został wybrany na pastora[1]. Pełnił funkcję przewodniczącego Ugrupowania Ewangelicznych Chrześcijan w Zjednoczonym Kościele Ewangelicznym (ZKE). W latach 1984–1988 zasiadał w prezydium ZKE.
W latach 80. nawiązując współpracę ze szwajcarską fundacją chrześcijańską Fondation Le Grain de Blé zorganizował akcję wysyłania polskich dzieci z biednych rodzin i z domów dziecka na wczasy klimatyczne do La Bessonnaz w Szwajcarii. Ogółem w ciągu 7 lat miało tam możliwość usłyszeć Ewangelię 1560 dzieci.
W 1988 pomimo dużych oporów środowiska ewangelikalnego zarejestrował pierwszą w Polsce ewangeliczną fundację charytatywną pod nazwą Ewangeliczna Fundacja Przyjaciół Rodziny, w której został prezesem.
Był pomysłodawcą i twórcą dwóch obiektów fundacji: ośrodka konferencyjno-wypoczynkowego w Opypach na terenie gminy Grodzisk Mazowiecki – Arka 1 oraz biura fundacji ze świetlicą dla dzieci i stołówką na warszawskiej Pradze przy ul. Stanisławowskiej 14 – Arka 2. Fundatorami byli Jean i Mady André z fundacji Le Grain de Blé z Lozanny (Szwajcaria), Stowarzyszenie Regenbogen V.E. z Frankfurtu (Niemcy), fundacja Stichting Hulp Oost-Europa z Barneveld (Holandia), Werk Group de Ark z Oene (Holandia) oraz Zbory i przyjaciele z Norwegii.
W 2003 za działalność na rzecz dzieci został uhonorowany nagrodą „Serce dzieciom”[3] na mocy Uchwały Zarządu Dzielnicy Praga Południe m.st. Warszawy.
Jego działalność czynnie wspierała jego żona Barbara. Do ostatnich chwil kierował Fundacją i Zborem. Zmarł po ciężkiej chorobie. Pochowany został na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie przy ul. Żytniej (kwatera 7-2-7)[4].
Ludwik Szenderowski, Ewangeliczni chrześcijanie. Ruch odrodzeniowo-reformatorski w historycznym Kościele chrześcijańskim. Rys historyczny (XIX-XX w.), The Slavic Gospel Association, Wheaton Ill. 1982.
_01.jpg)
