Szczelina oczodołowa dolna (łac. fissura orbitalis inferior) – w anatomii człowieka szczelinowata przestrzeń łącząca oczodół z innymi przestrzeniami twarzoczaszki^[1]. Zamknięta jest ona (podobnie jak szczelina oczodołowa górna) tkanką łączną oraz okostną, a struktury przechodzące przez nią przebijają łącznotkankowe zamknięcie zmierzając do oczodołu. Szczelina oczodołowa dolna jest nieregularnego kształtu. Leży ona na granicy ściany bocznej i dolnej oczodołu^[2]. W części górno-bocznej ogranicza ją skrzydło większe kości klinowej, a od dołu i części przyśrodkowej powierzchnia oczodołowa szczęki^[3]. Ponadto przyśrodkowo łączy się ona z dołem skrzydłowo-podniebiennym, a bocznie z dołem podskroniowym^[1].

Szczelina oczodołowa dolna zawiera następujące elementy anatomiczne^[1]:

• naczynia podoczodołowe (żyła oraz tętnica),
• gałąź dolna żyły ocznej dolnej^[4],
• gałęzie nerwu szczękowego:
  • nerw jarzmowy,
  • nerw podoczodołowy,
• gałązki oczodołowe od zwoju skrzydłowo-podniebiennego.

• AdamA. Bochenek AdamA., MichałM. Reicher MichałM., Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5 .