PROFILPELAJAR.COM

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	17 czerwca 1207
Konsekrator	Innocenty III
Konsekrowani biskupi
Hugo z Wells	1209
Walter de Gray	1214
Szymon z Apulii	1214
Richard le Poor	1215
William z Cornhill	1215
Benedykt z Sansetun	1215
Gervase Jorwerth	1215
Martin Cadogan	1215
William z Blois	1218
Hugh Foliot	1219
William z Goldclive	1219
Luke Netterville	1220
Jan z Fountains	1220
William Briwere	1224
Ralph Neville	1224
Geoffrey de Burgh	1225
Abraham	1225
Thomas Blunville	1226
Henry Sandford	1227

Stephen Langton
	Kardynał i arcybiskup Canterbury
Kraj działania	Anglia
Data i miejsce urodzenia	1150/60 ; Langton, Lincolnshire
Data i miejsce śmierci	9 lipca 1228 ; Slindon, Sussex
Miejsce pochówku	Katedra w Canterbury
	Arcybiskup Canterbury
Okres sprawowania	17 czerwca 1207–9 lipca 1228
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	czerwiec 1207
Sakra biskupia	17 czerwca 1207
Kreacja kardynalska	27 maja 1206; Innocenty III
Kościół tytularny	San Crisogono (27 maja 1206 do 17 czerwca 1207)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stephen Langton (ur. ok. 1150/1160, zm. 9 lipca 1228) – angielski duchowny i polityk, arcybiskup Canterbury i prymas Anglii 1207–1228. Odegrał dużą rolę w przygotowaniu Magna Charta Libertatum w 1215.

Biografia

Studiował teologię w Canterbury i Paryżu. W trakcie nauki poznał Lotario Conti di Segni, późniejszego papieża Innocentego III (1198–1216). Uzyskał tytuł profesorski i został kanclerzem paryskiej Sorbony. W 1206 Innocenty III kreował go kardynałem prezbiterem San Crisogono i wezwał do Rzymu. Sygnował bulle papieskie między 8 czerwca 1206 a 10 maja 1207.

Po śmierci arcybiskupa Canterbury Huberta Waltera w 1205 roku doszło do podwójnej elekcji jego następcy. Obie zwaśnione strony zwróciły się do papieża o rozstrzygnięcie sporu. Innocenty III odmówił zatwierdzenia obu elektów i w czerwcu 1207 mianował na wakujące arcybiskupstwo kardynała Langtona. Wywołało to ostry konflikt między papieżem a królem Anglii Janem I, który odmówił uznania tej nominacji. W odpowiedzi papież nałożył na Anglię interdykt (w marcu 1208) i ekskomunikował króla (w 1212), polecając wykonanie wyroku królowi Francji Filipowi II. W rezultacie Jan I uległ i uznał się za lennika Stolicy Apostolskiej. W 1213 kardynał Langton mógł wreszcie objąć archidiecezję. Szybko związał się z antykrólewską opozycją baronów i był jednym z głównych architektów Wielkiej Karty Swobód w 1215 roku.

Udział w opozycji antykrólewskiej ściągnął na niego gniew papieża, który wziął w tym konflikcie stronę króla. Langton został zawieszony w funkcjach kościelnych. Wówczas udał się do Rzymu, by wziąć udział w Czwartym Soborze Laterańskim. Dopiero wiosną 1216 roku uzyskał zwolnienie od sankcji kościelnych. W 1218 powrócił do Anglii.

W ostatnich latach życia służył nowemu (od 1216) królowi Anglii Henrykowi III (m.in. w próbach odzyskania Normandii z rąk Francuzów), choć w 1223 poparł baronów domagających się potwierdzenie Magna Charta. Uzyskał też wiele przywilejów od papieża na rzecz Kościoła w Anglii. Celebrował wiele synodów kościelnych; najbardziej znaczący był synod w Osney w kwietniu 1222.

Był ostatnim kardynałem przed wielką schizmą zachodnią, który jednocześnie był także biskupem rezydencjonalnym. Począwszy od pontyfikatu Honoriusza III papieże odmawiali zatwierdzania nominacji kardynałów na wakujące biskupstwa (z wyjątkiem diecezji suburbikarnych), a ci, którzy w chwili nominacji kardynalskiej zajmowali takie stanowiska, byli obligowani do rezygnacji z nich.

Kardynałowi Langtonowi przypisuje się autorstwo hymnu Veni Sancte Spiritus oraz to, że jako pierwszy podzielił Biblię na rozdziały. Był on także autorem licznych komentarzy, glos, zbiorów kazań, a także dzieł historycznych i poetyckich.

Zmarł w Slindon i został pochowany w katedrze w Canterbury.